Δεν έμαθα ποτέ το γιατί, αλλά είχα πάντα μια ιδιαίτερη αδυναμία στο τελευταίο θρανίο! Από τότε που ήμουν μαθητής, θυμάμαι πως επιδίωκα να κάθομαι στην τελευταία θέση της τάξης μου.

Δεν το κατάφερνα βέβαια αυτό πάντα, γιατί κάποιες φορές δεν διαλέγαμε εμείς οι μαθητές τις θέσεις μας, αλλά μας έβαζαν εκεί που ήθελαν οι δάσκαλοί μας.

Συνήθως στις πίσω θέσεις ήθελαν τους πιο μεγαλόσωμους μαθητές για να μην κρύβουν τους μικρόσωμους, τους οποίους έβαζαν να κάθονται στα πρώτα θρανία.

Αν και δεν δικαιούμουν τη θέση όλες αυτές τις φορές λόγω αναστήματος, εντούτοις την διεκδικούσα με πάθος και στο τέλος τα κατάφερνα!

Έβρισκα πως είχε μια ιδιαίτερη γοητεία το τελευταίο θρανίο και ίσως γι' αυτό περισσότερο να το αποζητούσα. Για άλλους μαθητές μπορεί να αποτελούσε μειονεκτική θέση, αλλά στη δική μου τη φαντασία ήταν σίγουρα προνομιακή! Είχα πανοραμική «θέα» από εκεί σε όλη την αίθουσα!

Έλεγχα όλες τις κινήσεις των συμμαθητών μου. Μπορούσα να βλέπω ποιοι παρακολουθούσαν το μάθημα, ποιοι ήταν ανήσυχοι, ποιοι αντιδρούσαν στα δικά μου πειράγματα και ποιοι με αποδοκίμαζαν. Δεν είχα βέβαια την καλύτερη θέα στον πίνακα, αλλά όταν ήθελα να δω κάτι, τεντωνόμουν και το έβλεπα.

Χάραζα πάνω σε αυτό το θρανίο, εκτός από το όνομα της αγαπημένης μου ομάδας, κι εκείνα τα τρελά φιλόδοξα σχέδια που έκανα για το μέλλον. Από το τελευταίο θρανίο «σαλπάριζα», με «καπετάνιο» τη φαντασία και «λοστρόμο» το συναίσθημα, για όλα τα μακρινά εφηβικά μου «ταξίδια», στις ατέλειωτες περιπλανήσεις μου, ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα.

Τα χρόνια περνούσαν, εγώ μεγάλωνα και η μοίρα με ήθελε να συνεχίζω να «ξοδεύω» τη ζωή μου μέσα στις σχολικές αίθουσες. Αυτή τη φορά πάντως από τη θέση του δασκάλου.

Μια πραγματικά προνομιακή θέση για όσους αγαπούν αυτό το λειτούργημα! Μια πολύ δύσκολη ιδιότητα, με τεράστιες ευθύνες, αλλά και με μια ιδιαίτερη, μοναδική γοητεία, που μόνο εκείνοι που τους επιφύλασσε η μοίρα ετούτη τη μεγάλη τιμή, να μπορούν να τη νιώσουν!

Τα χρόνια που ακολούθησαν, δεν κατάφεραν να «ξεθωριάσουν» ούτε τις μνήμες, ούτε την συμπάθεια που είχα από μικρός στο τελευταίο θρανίο. Ακόμα και σήμερα, μετά από 30 χρόνια επάνω στην έδρα, όταν μπαίνω σε μια αίθουσα, το βλέμμα μου πέφτει αυτόματα πρώτα απ' όλα, στους μαθητές που κάθονται στα τελευταία θρανία.

Δεν είναι γιατί βλέπω τον εαυτό μου στη θέση τους, δεν είναι γιατί αναπολώ τα παιδικά μου χρόνια, δεν είναι γιατί μου έχει μείνει κάποιο κουσούρι, από αυτά που μένουν συνήθως στους εκπαιδευτικούς και τους κάνει να φαίνονται γραφικοί στα μάτια των μαθητών τους.

Είναι γιατί πιστεύω πως εκεί βρίσκεται η αρχή της τάξης μου. Από εκεί ξεκινά και εκεί τελειώνει η τάξη μου. Όπως και από κάθε άλλο θρανίο άλλωστε. Το τελευταίο θρανίο οριοθετεί στο «χάρτη» της κάθε τάξης το σύνορό της, όπως το Καστελόριζο, η Γαύδος και οι υπόλοιπες εσχατιές της χώρας, οριοθετούν τα σύνορα της πατρίδας μας.

Εκεί, στο τελευταίο θρανίο κερδίζω ή χάνω το μεγάλο στοίχημα που βάζω με τον εαυτό μου, κάθε φορά που μπαίνω σε μια τάξη για να διδάξω. Αν δεν μπορέσω να συγκινήσω τους μαθητές του τελευταίου θρανίου, η «παράσταση» που έδωσα έχει αποτύχει!

Νομίζω όμως πως, η εμμονή μου αυτή με το τελευταίο θρανίο, έχει να κάνει σίγουρα και με την προσήλωσή μου στη φιλοσοφία της εκπαίδευσης, που αποσκοπεί στην ισότιμη μόρφωση των μελών κάθε κοινωνίας, χωρίς διακρίσεις και περιορισμούς.

Ξέρω όμως πως όλα αυτά ακούγονται τουλάχιστον γραφικά σήμερα, σε μια κοινωνία που ευνοεί τις ανισότητες, σε μια ταξική κοινωνία που δεν δημιουργεί ίσες ευκαιρίες για τους πολίτες της, σε μια απρόθυμη Πολιτεία, που όχι μόνο αποδέχεται, αλλά και δεν διστάζει να δηλώνει κυνικά και απερίφραστα, ότι «μια κοινωνία χωρίς ανισότητες αποτελεί αυταπάτη».

Στο σύγχρονο Ελληνικό ταξικό σχολείο, στο «τελευταίο θρανίο» κάθονται τα παιδιά ενός «κατώτερου Θεού». Εκείνα τα φτωχά Ελληνόπουλα που δεν έχουν τις «προϋποθέσεις» που απαιτεί το «σύστημα» για να επιτύχουν, για να αριστεύσουν, για να διακριθούν!

Εκεί κάθονται τα παιδιά που δεν πάνε το απόγευμα στα φροντιστήρια. Εκεί βολεύονται οι μαθητές που δεν κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα. Εκεί μαθαίνουν γράμματα τα χωριατόπαιδα που δεν διαθέτουν την πολυτέλεια ενός ζεστού γραφείου με υπολογιστή και εκτυπωτή.

Εκεί ξαποσταίνουν οι μαθητές που δουλεύουν τις απογευματινές ώρες ή τις πρωινές οι βιοπαλαιστές των νυχτερινών σχολείων, για να μπορέσουν να τα φέρουν βόλτα…

Το χρήμα βέβαια δεν συνιστά την ικανή προϋπόθεση για να προοδεύσει κάποιος μαθητής σήμερα, αλλά αποτελεί σίγουρα την αναγκαία συνθήκη για να το επιτύχει!

Οι κοινωνικές ανισότητες, όπως είναι γνωστό, διευρύνονται σε περιόδους κρίσης. Έτσι έγινε και τώρα. Στην προσπάθεια του Υπουργείου Παιδείας να δημιουργήσει συνθήκες «εκπαίδευσης από απόσταση», έγιναν και πάλι ιδιαίτερα αισθητές αυτές οι ανισότητες.

Μπορεί μεν, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι να είχαν ανακαλύψει την Αμερική από τα προϊστορικά κιόλας χρόνια, σύμφωνα με νεότερες επιστημονικές έρευνες, αλλά εμείς, οι σύγχρονοι απόγονοί τους, ανακαλύψαμε την «εξ' αποστάσεως εκπαίδευση» πριν από πέντε μόλις εβδομάδες. Ήταν βεβαίως «εξ' αποστάσεως», αλλά δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι ήταν και «εκπαίδευση». Ζήσαμε πάντως ιστορικές στιγμές ως έθνος και ως κοινωνία. Υποκλιθήκαμε στο μεγαλείο της σύγχρονης τεχνολογίας! Οι πλατφόρμες του Webex, του Zoom, του eClass και του e-me, αποτέλεσαν σημείο συνάντησης των εκπαιδευτικών με τους μαθητές τους σε όλη τη χώρα. Μέσα από αυτές τις πλατφόρμες οι εκπαιδευτικοί δημιούργησαν τις «ψηφιακές τους τάξεις», στις οποίες ο καθένας μαθητής, ενώ ήταν μόνος του στο σπίτι, βρέθηκε να συνυπάρχει μαζί με τους υπόλοιπους συμμαθητές του και τον δάσκαλό τους, εντός των πλαισίων μιας μικρής οθόνης.

Στο «τελευταίο θρανίο» κάθονται και σήμερα οι μαθητές που δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τα μαθήματα του «ψηφιακού σχολείου». Ενός σχολείου που η ανάγκη το δημιούργησε. Δεν είναι πως δεν θέλουν να συμμετέχουν αυτά τα παιδιά, αλλά δεν μπορούν. Δεν έχουν τα μέσα που απαιτούνται. Δεν διαθέτουν τα χρήματα για να τα αποκτήσουν. Βλέπετε, αν και έχουμε καταφέρει να είμαστε όλοι ενωμένοι τούτες τις κρίσιμες ώρες, εξακολουθούμε να μην είμαστε πάλι ίσοι…

Όταν με το καλό τελειώσει αυτός ο εφιάλτης και γυρίσουμε ξανά πίσω στα σχολεία μας, δεν θα έχουν λυθεί βεβαίως και τα προβλήματα. Θα είναι εκεί και θα μας περιμένουν, όπως πάντα! Θα στέκονται μπροστά μας πεισματικά, για να μας θυμίζουν την διαχρονική απαξίωση της Πολιτείας στο Δημόσιο Σχολείο και την επιμονή της να μην επενδύει στο πιο ζωτικό και δημιουργικό κομμάτι της κοινωνίας.

Θα αντικρύσουμε σίγουρα ένα πολύ γνώριμο τοπίο εγκατάλειψης: Οι τάξεις μας δεν θα είναι ασφαλείς και «κλειδωμένες» σαν τις «ψηφιακές», αλλά θα είναι αυτές που χρόνια γνωρίζουμε. Θα πέφτουν δηλαδή σοβάδες από τα ταβάνια, θα βάζουν νερά οι αρμοί, θα μπαίνει κρύο από τα σπασμένα παράθυρα και θα χτυπιούνται μανιωδώς οι χαλασμένες πόρτες.

Οι μαθητές μας, δεν θα βολεύονται τότε στις όποιες ανέσεις των σπιτιών τους, αλλά στις σπασμένες καρέκλες και τα διαλυμένα θρανία που δεν αντικαθίστανται πλέον, αφού ο Οργανισμός Σχολικών Κτηρίων «απεβίωσε» κι αυτός ο έρμος, κατά τα πέτρινα χρόνια των μνημονίων.

Το τελευταίο θρανίο θα είναι κι εκείνο εκεί, στην ίδια πάντα θέση. Την τελευταία.

Μπορεί να είναι ταλαιπωρημένο, παλιό και ξεχαρβαλωμένο, όμως θα περιμένει υπομονετικά να «γραφτεί» ξανά πάνω του, ακόμα μια ιστορία νέων ανθρώπων.

Μια ιστορία, από αυτές που χαράσσονται βαθιά μέσα στη μνήμη και τις κουβαλάμε για πάντα μέσα μας, ως ανάμνηση από τα καλύτερά μας χρόνια!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Οι επιστήμονες αποκαλούν την εποχή μας «Ανθρωπόκαινο εποχή» και δεν έχουν άδικο!
Εδώ και δεκαετίες προειδοποιούν ηχηρά και ενημερώνουν για τους κινδύνους που απειλούν τη ζωή στον πλανήτη Γη. Φωνάζουν για την άνευ προηγουμένου καταστροφή της βιοποικιλότητας, που υπερβαίνει το 60%, κραυγάζουν για την έκτη μαζική εξαφάνιση των ειδών και αγωνιούν για την κατάρρευση των οικοσυστημάτων και των λειτουργιών τους.

Δυστυχώς, φτάσαμε στο σημείο σήμερα να τραβήξουν επιτέλους την προσοχή μας οι επιστημονικές προειδοποιήσεις, με τον χειρότερο μάλιστα τρόπο. Ζώντας ολόκληρος ο πλανήτης, παγωμένος και ανήμπορος, κάτω από τον τρόμο της εξάπλωσης του νέου κορονοϊού.

Η φονική πανδημία προκαλεί δέος, τρόμο, ανασφάλεια αλλά και ανείπωτο πόνο για τους αμέτρητους νεκρούς που αφήνει πίσω της. Το μέλλον μας ξανάγινε απρόβλεπτο!

Δαιμονοποιήσαμε τον κορονοϊό, τον ξορκίσαμε, τον αναθεματίσαμε, τον καταραστήκαμε! Βγάλαμε έτσι το άχτι μας για τον υπαίτιο του εγκλεισμού μας, για τον αόρατο εχθρό που μας κήρυξε τον πόλεμο χωρίς λόγο(;). Εκτονώσαμε την οργή μας, εκτονωθήκαμε και οι ίδιοι και ίσως να νιώθουμε έτσι κάπως καλύτερα.

Ας ηρεμήσουμε όμως τώρα και ας προσπαθήσουμε να δούμε όλο αυτό που περνάμε, ως μια «ευκαιρία» που δίνεται στο ανθρώπινο είδος για αναστοχασμό! Θα βοηθήσουν και οι μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας που διανύουμε και οι οποίες προσφέρονται έτσι κι αλλιώς για περισυλλογή και για να επικοινωνήσει ο καθένας, ταπεινά και χωρίς αλαζονεία, με τον Θεό που πιστεύει, αλλά κυρίως με το «μέσα» του…

Μια ανεπαίσθητη ποσότητα ύλης, ένα τόσο δα μικροσκοπικό «πλασματάκι», απειροελάχιστων διαστάσεων της τάξης του ενός δισεκατομμυριοστού του μέτρου, που δεν αποτελεί καν ζωντανό οργανισμό, αλλά μόριο πρωτεΐνης, έχει καταφέρει να γίνει ο αόρατος εχθρός μας! Έχει κηρύξει στην ανθρωπότητα έναν παγκόσμιο πόλεμο και έχει παραλύσει ολόκληρο τον πλανήτη. Όσο μπόι του λείπει τόσο φοβερά και τρομερά αισθητή έχει κάνει την παρουσία του!

Εισβάλει στα ανθρώπινα κύτταρα και τα εξουσιάζει. Εκεί μόνο μπορεί να ζει και να αναπτύσσεται, πολλαπλασιαζόμενο με ασύλληπτα ταχύτατους ρυθμούς και με μια ξέφρενη πορεία που οδηγεί τελικά στον θάνατο του ξενιστή αλλά και στο δικό του τέλος.

«Το Σινικό Τείχος», «η Ντίσνεϊλαντ», «ο πύργος του Άιφελ», «η Μέκκα»,
«το Μπιγκ Μπεν», «η Νέα Υόρκη», δεν τραβάνε πλέον ως αξιοθέατα το ενδιαφέρον κανενός, γιατί όλου το κόσμου η προσοχή είναι στραμμένη τώρα στο …«πλασματάκι»!

Η παρουσία του νέου κορονοϊού στον πλανήτη Γη, φαίνεται πως δεν προσβάλει μόνο το ανοσοποιητικό μας σύστημα, αλλά και κατά κάποιον άλλον «τρόπο», τον ίδιο τον πολιτισμό μας! Την ανθρωποκεντρική αντίληψη για την επιβίωση.

Ο «πανίσχυρος» άνθρωπος, ο τεράστιος «Γολιάθ», στέκεται τώρα μουδιασμένος, αδύναμος και έντρομος, μπροστά στον αντίπαλό του μικροσκοπικό ιό, «Δαυίδ».

Ακούγεται λίγο οξύμωρο, αλλά είναι γεγονός: Την εποχή των μεγάλων επιστημονικών ανακαλύψεων, την εποχή της παγκοσμιοποίησης της γνώσης, την εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, όταν ακούμε τους Πανεπιστημιακούς καθηγητές της παγκόσμιας έγκριτης ιατρικής κοινότητας να μας διαβεβαιώνουν ότι, τα βασικά «όπλα» που διαθέτουμε σήμερα για την αντιμετώπιση της πανδημίας είναι «το καλό πλύσιμο των χεριών με σαπούνι και νερό», δεν μπορούμε παρά να νιώθουμε πως ο άνθρωπος δεν είναι τελικά το «αφεντικό» σε αυτόν τον πλανήτη!

Εκεί που πρωταγωνιστεί πάντως σίγουρα, είναι στις «φιλότιμες» προσπάθειες που καταβάλει για να καταστρέψει έναν πλανήτη που φιλοξενεί όμως και τον ίδιο!

Η διευθύντρια του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών, Ίνγκερ Άντερσεν, με μία περιεκτική δήλωσή της, συνοψίζει όλα τα επιστημονικά δεδομένα σε μία μόνο πρόταση: «Η ανθρωπότητα ασκεί μεγάλες πιέσεις στο φυσικό βασίλειο, με καταστροφικές συνέπειες και όσο αποτυγχάνουμε να προστατέψουμε τον πλανήτη, αποτυγχάνουμε στην ουσία να προστατεύσουμε τον εαυτόν μας».

Για να συνεχίσει την αναφορά της η Κα Άντερσεν, μέσα από σχετικό δημοσιευμένο άρθρο της στην εφημερίδα Guardian : «Ποτέ ξανά στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν υπήρχαν τόσο πολλές ευκαιρίες και ανοιχτοί δίαυλοι για τους παθογόνους μικροοργανισμούς, να περάσουν από τα άγρια ζώα και τα κατοικίδια στους ανθρώπους». Στο Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων ( CDC ) της Αμερικής, εκτιμούν ότι το 75% όλων των νέων ή αναδυόμενων μολυσματικών ασθενειών, προέρχονται από ζώα.

Επιστημονική έρευνα που εκπονήθηκε το 2007 και αφορούσε την έξαρση του ιού SARS (συγγενικού με τον σημερινό) το 2002-2003, κατέληγε στο εξής συμπέρασμα: «Η παρουσία μιας τεράστιας δεξαμενής ιών τύπου SARS - COV σε νυχτερίδες, σε συνδυασμό με τη συνήθεια κατανάλωσης εξωτικών θηλαστικών στη Νότια Κίνα, συνιστά μια ωρολογιακή βόμβα που κάποια στιγμή θα εκραγεί». Σήμερα, δεκατρία μόλις χρόνια μετά, την ζούμε δυστυχώς αυτήν την στιγμή και μάλιστα σε όλο της το «μεγαλείο»!

Συμφωνεί απόλυτα με την παραπάνω επιστημονική έρευνα και ο καθηγητής Άντριου Κάνινγκαμ, από την Zoological Society του Λονδίνου και συμπληρώνει: «Σε αυτές τις αγορές, όπου άγρια ζώα σφαγιάζονται, γδέρνονται, κομματιάζονται μπροστά στον πελάτη και πωλούνται, ζώα που έχουν φτάσει εκεί μετά από πολύωρες διαδρομές, στριμωγμένα μέσα σε κλουβιά, στρεσαρισμένα και ανοσοκατεσταλμένα, απεκρίνουν οποιονδήποτε παθογόνο μικροοργανισμό έχουν πάνω τους. Οι άνθρωποι που επισκέπτονται τις αγορές αυτές είναι πάρα πολλοί και έρχονται σε άμεση επαφή με τα υγρά του σώματος των άγριων ζώων. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να διασπαρεί μια νόσος». Δεν είναι βέβαια μόνο η Κίνα, αλλά αντίστοιχες αγορές λειτουργούν και σε άλλες ασιατικές χώρες, αλλά και σε χώρες της υποσαχάριας Αφρικής.

Διάσημοι ερευνητές στο χώρο των βιοϊατρικών επιστημών, αναλύοντας τον ιό SARS - CoV -2(κοινώς Κορονοϊός)αποφαίνονται ότι αυτός προέκυψε από φυσικές «διεργασίες» και προήλθε από κάποιο ζώο-έναν ενδιάμεσο ξενιστή- προτού περάσει στον άνθρωπο.

Η φύση, που δεν εκδικείται, αλλά που προειδοποιεί, μπορεί πράγματι να κρύβει κινδύνους, αλλά την ουσιαστική ζημιά την προκαλεί ο ίδιος ο άνθρωπος. Εισβάλει στα τροπικά δάση, στην άγρια φύση που διαβιούν πολλά ήδη ζώων και φυτών και μαζί τους τόσοι άγνωστοι σε εμάς ιοί. Κόβει τα δέντρα, σκοτώνει τα ζώα ή τα αιχμαλωτίζει και τα στέλνει στις αγορές. Με αυτόν τον τρόπο όμως διαταράσσει την ισορροπία στα οικοσυστήματα και χωρίς να το καταλαβαίνει, διώχνει τους ιούς από τους φυσικούς τους ξενιστές και τους αναγκάζει να αναζητήσουν καινούργιους, που όμως μοιάζουν στον ίδιο…

Η φύση πάντως, φαίνεται πως μπορεί και χωρίς τον άνθρωπο. Τα δελφίνια και οι κύκνοι επέστρεψαν στα κανάλια της Βενετίας, τα κατσίκια στους δρόμους της Ουαλίας και στην Ινδία, από την Παντζάμπ αρχίζουν να φαίνονται και πάλι οι κορφές των Ιμαλάϊων!

Ας μην δούμε την δοκιμασία που περνάμε ως τιμωρία, ως Θεία δίκη. Ας την δούμε ως ένα ακόμα σημάδι, ένα «μήνυμα» που στέλνει η φύση στον άνθρωπο για «ανακωχή» στον πόλεμο που της έχει κηρύξει. Η φύση στέλνει το «μήνυμα». Ο άνθρωπος το λαμβάνει;

Καλή Ανάσταση!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Δεν με ευχαριστούσε ιδιαίτερα να βλέπω ταινίες επιστημονικής φαντασίας, γιατί θεωρούσα πως προκαλούσαν το συναίσθημα μέσα από την υπερβολή της αλληγορίας. Μέσα από μια τεχνολογικά ανεπτυγμένη δυστοπία.

Σήμερα, που η πραγματικότητα ξεπερνάει κάθε φαντασία, όχι μόνο βλέπω μπροστά μου μια τέτοια «σκληρή ταινία», θέλω δε θέλω, αλλά και πρωταγωνιστώ μάλιστα σε αυτήν. Νόμιζα μέχρι χτες, πως τα σενάρια της επιστημονικής φαντασίας εμπνέονταν από την πραγματική ζωή, επιχειρώντας μια αλληγορική προσέγγιση, αλλά τώρα συνειδητοποιώ πως, μάλλον η ζωή αντιγράφει τελικά την επιστημονική φαντασία και χωρίς καμία απολύτως διάθεση εξωραϊσμού.

Την άποψή μου επιβεβαιώνει μια ξεχασμένη ταινία επιστημονικής φαντασίας του σκηνοθέτη Στίβεν Σόντερμπεργκ που προβλήθηκε στη μεγάλη οθόνη το 2011, και είχε τον τίτλο «Contagion» (Μετάδοση, μόλυνση, μίασμα). Είδα την ταινία πρόσφατα και νόμιζα πως κάποιος μου έκανε πλάκα!

Η ταινία κατά έναν διαβολικό τρόπο, λειτουργεί σήμερα προφητικά για την πανδημία της εποχής μας και για όλες τις συνέπειές της στις ζωές μας. Δεν βρίσκεται τυχαία αυτήν την περίοδο στην πρώτη πεντάδα στα «κατεβάσματα» των ταινιών από την πλατφόρμα του Netflix, σε όλο τον κόσμο!

Η κινηματογραφική κάμερα ξεκινά να παρακολουθεί μια Αμερικανίδα που επιστρέφει στις ΗΠΑ από κάποιο επαγγελματικό της ταξίδι στην Κίνα και συγκεκριμένα στο Χονγκ Κονγκ. Αρρωσταίνει στη συνέχεια και μετά από δυο ημέρες νοσηλείας στην εντατική πεθαίνει. Μετά από λίγο αφήνει την τελευταία του πνοή και ο μικρός γιος της, με ακριβώς τα ίδια συμπτώματα. Γρήγορα διαπιστώθηκε ότι εκείνη είχε κολλήσει τον μυστηριώδη υπέρ-ιό MEV-1, που μεταδόθηκε στον άνθρωπο από μολυσμένη νυχτερίδα και τον μετέδωσε άθελά της σε αρκετούς ανθρώπους με τους οποίους συναναστράφηκε. Στο Χονγκ Κονγκ και στο Λονδίνο, άνθρωποι εμφανίζονται να παρουσιάζουν την ίδια ασθένεια. Έτσι, πολύ γρήγορα ο ιός αρχίζει να εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο με γεωμετρική πρόοδο, με συνέπεια η νόσος μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα να πάρει διαστάσεις πανδημίας.

Ο συγκεκριμένος ιός προκαλεί κάτι σαν εγκεφαλίτιδα σε αυτούς που προσβάλει και η θνητότητά του ανέρχεται στο 25%. Πολύ σύντομα οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής αλλά και άλλα κράτη στα οποία εισέβαλε ο ιός μπαίνουν σε καραντίνα, προκειμένου να ανακόψουν την ταχύτητα μετάδοσης της νόσου. Επικρατεί πανδαιμόνιο στις κοινωνίες που έχει πλήξει η πανδημία και ταυτόχρονα πραγματοποιείται ένας μαραθώνιος αγώνας αναζήτησης του εμβολίου που θα μπορούσε να εγγυηθεί την σωτηρία.

Μια ομάδα γιατρών, καλείται από το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ, να αντιμετωπίσει την παγκόσμια απειλή και να προσπαθήσει να σώσει την ανθρωπότητα.

Η ταινία, καταγράφει πειστικά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες του επιστημονικού δυναμικού να «αναγνωρίσουν» τον ιό και να περιορίσουν την πανδημία. Στόχος τους είναι, η ανακάλυψη του εμβολίου που θα σταματήσει την εξάπλωση.

Στα μέλη όμως της κοινότητας γεννιέται ο φόβος, πως στο εμβόλιο αυτό, όταν και εάν παρασκευαστεί, θα έχουν πρόσβαση κατά προτεραιότητα οι πλούσιοι και οι ισχυροί της κοινωνίας και μετά οι υπόλοιποι. Οι επίσημοι φορείς προσπαθούν με διάφορους τρόπους να διώξουν αυτόν τον φόβο, αλλά χωρίς μεγάλη επιτυχία.

Ωστόσο, δεν φτάνει ο γενικός χαμός που επικρατεί, αλλά έρχονται να προστεθούν και τα fake news, επιδεινώνοντας μια ήδη άσχημη και δύσκολη κατάσταση!

Επειδή όμως στην «αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται», τον ρόλο του «λύκου» υποδύεται στην ταινία ένας «δημοσιογράφος» τσαρλατάνος, γνωστός blogger, που προσπαθεί να επωφεληθεί από την ανησυχία των ανθρώπων και να πλουτίσει μέσα από τις φήμες που διαδίδει κακόβουλα! Προσδοκά, εκτός των άλλων, να αυξήσει και την επισκεψιμότητα στην ιστοσελίδα του, διά μέσω του φόβου, της παράνοιας και του τρόμου που σκορπά.

Διακινώντας στην αρχή σενάρια συνωμοσίας και φήμες για την δημιουργία του ιού από τον άνθρωπο, επιχειρεί να τρομοκρατήσει τον κόσμο, προκειμένου να τον οδηγήσει στη συνέχεα και εύκολα να δεχτεί την λύση που θα του προτείνει εκείνος. Ισχυρίζεται ότι γνωρίζει μια δήθεν θεραπεία μέσω ενός φυτού που νικά την νόσο, αποτελεσματικά.

Ο πρωταγωνιστής της ταινίας, είναι ο πρώην σύζυγος της Αμερικανίδας που αποτέλεσε το πρώτο θύμα και «ασθενή μηδέν» αυτής της πανδημίας, που συναντήσαμε στην αρχή, ενώ ο ίδιος αποδείχθηκε ότι είχε ανοσία. Μετά όμως κι εκείνος ανησυχούσε για την υγεία της έφηβης κόρης του, που επιδίωκε να συναντήσει τον φίλο της με κάθε τρόπο, αλλά φοβόταν ταυτόχρονα να το κάνει εξαιτίας του ιού.

Εν τω μεταξύ, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας προσπαθούσε να καθησυχάσει τον κόσμο, καλώντας τον να απορρίπτει όλα τα σενάρια συνομωσίας και τα ψέματα που σκοπίμως κυκλοφορούσαν, ενώ ταυτόχρονα έδινε μάχη για την παρασκευή του εμβολίου. Η ταινία έχει τελικά «Happy End» και τελειώνει με την ανακάλυψη του εμβολίου που έρχεται ως «Μεσσίας» να λυτρώσει τον άνθρωπο από τον τρόμο και τον θάνατο.

Το φιλμ από μόνο του αποτελεί μία προειδοποίηση ότι αυτό που εξελίσσεται μπροστά στο φακό, θα μπορούσε να συμβεί και στην πραγματικότητα και θα πρέπει να είμαστε όλοι προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο. Η επικαιρότητα σήμερα δικαιώνει τον δημιουργό του.

Η ταινία λέει ένα ισχυρό «ΟΧΙ» στον φόβο, τον πανικό, την συνομωσιολογία και την παραπληροφόρηση, ενώ αποτελεί άλλο ένα τεκμήριο του κατά πόσο επηρεάζονται, αλλά και δοκιμάζονται βαθιά οι ανθρώπινες σχέσεις, μέσα από τον φόβο και τον πανικό.

Μια από τις πιο χαρακτηριστικές ατάκες του έργου, διατυπώνει και την κεντρική του ιδέα: «Τίποτα δεν εξαπλώνεται όπως ο φόβος!».

Η ταινία «Contagion» έριξε τίτλους, με ένα τέλος αίσιο, λυτρωτικό και ελπιδοφόρο!

Η δική μας δοκιμασία είναι ακόμα σε εξέλιξη και απ' ότι λένε οι ειδικοί, έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας. Αφού όμως θεωρήθηκε προφητική η ταινία, ευελπιστώ πως και το τέλος της δικής μας περιπέτειας θα είναι επίσης καλό…

Ο νέος αυτός κορονοϊός, που αντιπροσωπεύει την δημόσια υγειονομική κρίση που βιώνουμε, συνιστά ταυτόχρονα και κοινωνική κρίση. Έχει επηρεάσει, εκτός από τις συνήθειές μας και την ίδια την σκέψη μας. Μας έχει κάνει όλους καχύποπτους και βλέπουμε παντού γύρω μας μολυσμένους ανθρώπους, που απειλούν να μολύνουν κι εμάς!

Στην περίεργη και «άρρωστη» περίοδο που διανύουμε, συμβαίνει κάτι εντελώς παράδοξο! Ο καλύτερος τρόπος να «πλησιάσεις» τον άλλον, είναι να μείνεις μακριά του!

Αναρωτιέμαι ειλικρινά, με ποιόν τρόπο άραγε θα μπορέσουμε στο μέλλον, όταν θα έχει επιστρέψει η ομαλότητα στις ζωές μας, να οικοδομήσουμε ξανά μια σχέση εμπιστοσύνης, σεβασμού και ειλικρίνειας, για να επιτύχουμε τη συνέχεια της ανθρώπινης συνύπαρξης, με όλους αυτούς που σήμερα φοβόμαστε ακόμα και να αντικρύσουμε;

Θα χρειαστούμε σίγουρα ψυχολογική υποστήριξη, ως κοινωνία αλλά και ως άτομα, για να διώξουμε από μέσα μας τον φόβο και τις προκαταλήψεις, ώστε να καταφέρουμε, ο ιός αυτός που μόλυνε τις ζωές μας, να μην μολύνει και τις ψυχές μας!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

«Όταν η Ευρώπη ανοίγει το στόμα της, είναι για να χασμουρηθεί». Αποτελεί ιστορική φράση του Γάλλου προέδρου Φρανσουά Μιτεράν, την οποία φροντίζει η ίδια η Ευρώπη να επιβεβαιώνει με κάθε ευκαιρία!

Η πανδημία COVID-19, μπορεί μεν να άλλαξε τις συνήθειες και τον τρόπο ζωής των ανθρώπων σε ολόκληρο τον πλανήτη, αλλά αυτό που παραμένει ακόμα πεισματικά αμετάβλητο, ως θλιβερή διαπίστωση στους κόλπους της γηραιάς Ηπείρου, είναι ο διχασμός των Βόρειων και των Νότιων εντός της Ε.Ε., και ειδικότερα εντός της ευρωζώνης.

Την περασμένη Πέμπτη η Ευρώπη δεν άνοιξε απλώς το στόμα της μόνο για να χασμουρηθεί, αλλά και για να καταδείξει ότι το χάσμα που ουσιαστικά δημιουργήθηκε το 2010 εξαιτίας της κρίσης χρέους, ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες του πλούσιου Βορρά και σε εκείνες του φτωχού Νότου, παραμένει μέχρι και σήμερα απελπιστικά αγεφύρωτο!

Η προγραμματισμένη τηλεδιάσκεψη των ευρωπαίων ηγετών, που είχε ως θέμα την αντιμετώπιση των οικονομικών συνεπειών της πανδημίας, εξελίχθηκε σε έντονη αντιπαράθεση, μεταξύ των «σκληρών του Βορρά», πρωτοστατούντων των Γερμανών, Ολλανδών, Φιλανδών και Αυστριακών, και των εκπροσώπων των χωρών του «ευάλωτου Νότου» που πλήττονται ιδιαίτερα από αυτήν την υγειονομική κρίση.

Εννέα αρχηγοί κρατών, μεταξύ των οποίων και ο Έλληνας πρωθυπουργός, υπέβαλαν αίτημα έκδοσης ευρωομολόγου ειδικού σκοπού λόγω της πανδημίας. Συνυπέγραψαν επιστολή με αυτό το αίτημα και την απέστειλαν στον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, εκφράζοντας έντονα την ανησυχία τους.

Το αίτημα όμως δυστυχώς βρήκε «τείχος». Το «τείχος» της αδιαλλαξίας του «Βερολίνου», που δεν σταματά να προτάσσει, δια των ηγεσιών του, πάντα το ίδιο πάγιο επιχείρημα: «Δεν θα πληρώσει ο γερμανός φορολογούμενος τις ζημιές των άλλων».

Δεν δίστασε μάλιστα η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, προσηλωμένη στον ρόλο της ως υπερασπιστής των Γερμανών φορολογούμενων, να συγκρουστεί έντονα και με την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας(ΕΚΤ) Κριστίν Λαγκάρντ , όταν η δεύτερη πίεζε την πρώτη για λήψη απόφασης.

Η ΕΚΤ φαίνεται να παραμένει ο μόνος θεσμός της Ε.Ε. που θα μπορούσε σε αυτήν την δύσκολη κατάσταση να εξασφαλίσει γρήγορα και αποτελεσματικά τους αναγκαίους πόρους για την καταπολέμηση μιας κρίσης που η ίδια η πρόεδρος της ΕΚΤ έχει χαρακτηρίσει ως «κρίση επικών διαστάσεων».

Αλλά και η ίδια η Γερμανίδα καγκελάριος, μιλώντας για τον κορονοϊό πριν λίγες μέρες, τον παρομοίωσε με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, εισπράττοντας φυσικά τότε και όλα τα αναμενόμενα ειρωνικά σχόλια γι αυτήν την παρομοίωση που επέλεξε, με «μπηχτές» του τύπου, «Ας μην τον κάνατε!».

Η Γερμανική ηγεσία όμως, διαχρονικά και σε διακομματικό επίπεδο, επιδεικνύει μια ακόρεστη αλαζονεία να τα θέλει πάντα «όλα δικά της».

Πριν λίγες μέρες, η καγκελάριος ανακοίνωσε ότι προτίθεται να διαθέσει πόρους που ισοδυναμούν με σχεδόν το 1/3 του ΑΕΠ της χώρας, για την αντιμετώπιση της πανδημίας.

Την ίδια στιγμή όμως δεν δίστασε να δανειστεί, για ικανοποίηση τρεχουσών αναγκών, περισσότερα από 150 δισ. ευρώ με αρνητικό επιτόκιο! Είναι ένα «προνόμιο» το οποίο διατηρούν στην Ε.Ε. η Γερμανία μαζί με άλλες τέσσερις χώρες της Ένωσης.

Δηλαδή, με απλά λόγια: Η Ευρωπαϊκή Ένωση της αλληλεγγύης των μελών της, έχει νομιμοποιήσει έναν «μηχανισμό» που μετατρέπει τα ελλείμματα των φτωχών χωρών του Νότου σε πλεονάσματα των πλούσιων χωρών του Βορρά!

Έχει κάθε λόγο λοιπόν να δηλώνει σήμερα το ΚΚΕ, ότι «η περιβόητη αλληλεγγύη των κρατών μελών της Ε.Ε., αποτελεί πλέον το πιο σύντομο ανέκδοτο!».

Θα πρέπει όμως να παρατηρήσουμε επίσης, ότι ο βαθύς οικονομικός «εθνικισμός» της Γερμανίας, ως ένα βαθμό, είναι αποτέλεσμα της ανοχής των άλλων μελών της Ε.Ε., και περισσότερο εκείνων που πλήττονται από την επικυριαρχία της στα υπόλοιπα κράτη-μέλη.

Μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες, οι υπουργοί οικονομικών των 27 χωρών μελών της Ε.Ε., καλούνται να καταλήξουν σε μια συμβιβαστική πρόταση για την αντιμετώπιση του οικονομικού κόστους της πανδημίας.

Είμαι περίεργος να δω, με ποιον τρόπο θα προσεγγίσουν τώρα ένα ζητούμενο, για το οποίο δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις συνεννόησης, όπως διαπιστώσαμε στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής!

Έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον να δούμε με ποιον τρόπο θα αντιδράσουν, αλλά και αν θα λάβουν πρωτοβουλίες, οι εννέα χώρες-μέλη της ευρωζώνης που ξεχώρισαν(μαζί και η δική μας χώρα βέβαια), οι ηγέτες των οποίων συνυπέγραψαν την επιστολή με την οποία ζητούσαν την έκδοση του ευρωομόλογου»!

Θα μπορούσε ίσως, μια θαρραλέα στάση τους, αν μη τι άλλο, να προβλημάτιζε κάποιους ενδεχομένως, όχι μόνο για το συγκεκριμένο ζήτημα, αλλά και για το ίδιο το μέλλον της ευρωζώνης!

Οι συνεργασίες και οι συμμαχίες μεταξύ κάποιων χωρών δεν αποδείχθηκαν πάντα αποτελεσματικές. Για παράδειγμα, η συνεργασία των χωρών του Νότου της ευρωζώνης, μετά το 2010, βρήκε εμπόδιο τον ιστορικό ανταγωνισμό ανάμεσα στη Γαλλία, την Ιταλία και την Ισπανία.

Θυμόμαστε όμως και πριν το 2010 τις προσπάθειες του νεοεκλεγμένου και φιλόδοξου προέδρου Νικολά Σαρκοζί, να θέσει ολόκληρο τον Ευρωπαϊκό Νότο κάτω από την επιρροή της Γαλλίας, προκειμένου να εξισορροπήσει την ηγεμονική παρουσία της Γερμανίας στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.

Πριν από την έκρηξη της πανδημίας, η Γαλλία απέφευγε συστηματικά να συγκρουστεί δημόσια με τη Γερμανία, καθορίζοντας έτσι και τη στάση των υπολοίπων χωρών του Νότου που είχε στην επιρροή της. Το πρόσφατο βέτο της Ισπανίας και της Ιταλίας, αναγκάζει τώρα τη Γαλλία να εναρμονιστεί περισσότερο με τις υπόλοιπες χώρες του Νότου, προωθώντας έτσι και τα κοινά μεταξύ τους συμφέροντα.

Η περιχαράκωση πάντως του Ευρωπαϊκού Βορρά και η δογματική αναλγησία που επιδεικνύει απέναντι στον δοκιμαζόμενο Νότο, ιδιαίτερα σε μια τέτοια κρίσιμη περίοδο όπως αυτή που διανύουμε, εγκυμονεί κινδύνους για την συνοχή αλλά και για το μέλλον της ευρωζώνης. Όταν όμως η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη μπαίνει σε «καραντίνα», μας οδηγεί ένα βήμα πιο κοντά στην απομυθοποίηση της ίδιας της «ευρωπαϊκής ιδέας».

Έχουν πάλι σήμερα, πιστεύω, ουσιαστικό ενδιαφέρον, ιστορικό αλλά και πολιτικό, τα σοφά λόγια του Φρανσουά Μιτεράν που θυμάμαι ξανά, με τα οποία εκείνος μεν απευθυνόταν τότε στη χώρα του, αλλά ως φαίνεται, δεν αφορούν μόνο τη Γαλλία:

«Το χρήμα είναι στη ρίζα όλων των δεινών της Γαλλίας, το αντικείμενο ενός αδιάφορου προσκυνήματος σε έναν τόπο βλασφημίας!».

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Έτος δίσεκτο το 2020 και δεν ήρθε μόνο του απ' ότι φαίνεται, αλλά με ό, τι δυσοίωνο το συνοδεύει η παράδοση! Επιβεβαίωσε την κακή φήμη που έχει σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, με τον πλέον δραματικό τρόπο! Προληπτικοί όλου του κόσμου, ενωθείτε!

Η πανδημία του κοροναϊού αναστάτωσε ολόκληρο τον πλανήτη, σπέρνοντας τον φόβο, τον τρόμο και τον πανικό. Συνέπεια αυτών, η ανασφάλεια και η αποθάρρυνση για οποιαδήποτε πρωτοβουλία προόδου.

Μπορεί να θεωρούν κάποιοι ότι δεν είναι της ώρας μια αναδρομή στις πανδημίες της ανθρωπότητας, όταν έχουμε μπροστά μας μια πρωτόγνωρη και δύσκολη κατάσταση να αντιμετωπίσουμε.

Ίσως όμως και να είναι μια καλή ευκαιρία, τώρα που είμαστε όλοι κλεισμένοι μέσα και παραδομένοι στην τρομολαγνεία της TV, να ιχνηλατήσουμε ιστορικά (για να χρησιμοποιήσω έναν επίκαιρο επιστημονικό όρο) τις «επαφές» μας με το παρελθόν και να αντλήσουμε κάποιες πληροφορίες (ως συγκρίσιμα στοιχεία), που ίσως και να μας φανούν χρήσιμες!

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις εκείνες όπου η ανθρωπότητα δοκιμάστηκε από ταχέως μεταδιδόμενες και θανατηφόρες πανδημικές νόσους, όπως η σύγχρονη COVID-19, που προκαλείται από τον κοροναϊό SARS-CoV-2.

Έναν ιό που μας έχει αλλάξει τη ζωή και ίσως να μας αλλάξει και τον τρόπο που θα ζούμε μελλοντικά. Σίγουρα όμως δεν διεκδικεί την αποκλειστικότητα, ως πανδημία, στην ιστορία της ανθρωπότητας, αφού έχουν υπάρξει αρκετές άλλες και φονικότερες, κατά πάσα πιθανότητα.

Από τα αρχαία χρόνια μέχρι και σήμερα, έχουν απειλήσει το ανθρώπινο είδος με αφανισμό, μια σειρά από πανδημίες που, αν και δεν κατάφεραν να το εξολοθρεύσουν, εντούτοις εξαφάνισαν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Γης.

Για μερικές από αυτές, χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να βρεθεί φάρμακο και να τις εξαλείψει. Άλλες πάλι εξαφανίστηκαν το ίδιο ξαφνικά και μυστήρια, όπως ακριβώς και εμφανίστηκαν! Επιχειρώ μια ιστορική αναδρομή στις πιο χαρακτηριστικές πανδημίες:

Μια από τις πρώτες καταγεγραμμένες πανδημίες τη συναντάμε στην Αθήνα, κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου(430 έως 427 π. Χ.). Πρόκειται για τον «Λοιμό των Αθηνών», γνωστό και ως «τύφο», που έφτασε στην Αθήνα από το λιμάνι του Πειραιά και αποδεκάτισε τότε σχεδόν το 1/3 του πληθυσμού της πόλης του Περικλή, σύμφωνα με τον Θουκυδίδη και μαζί μ' αυτούς και τον «πρώτο πολίτη των Αθηνών», τον ίδιο τον Περικλή.

Την επόμενη πανδημία την συναντάμε στα 543 μ .Χ. και είναι γνωστή ιστορικά με την ονομασία «Πανώλη ή πανούκλα του Ιουστινιανού», επειδή έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορα Ιουστινιανού του Α΄, στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία και σε διάστημα 50 χρόνων από την πρώτη της εκδήλωση, σκότωσε από 25 έως και 100 εκατομμύρια ανθρώπους. Θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες πληγές της ιστορίας!

Η πιο γνωστή όμως πανδημία πανώλης, φέρει τον τίτλο «Μαύρος θάνατος»! Πρόκειται Ίσως, για την μεγαλύτερη ανθρωπιστική καταστροφή στην ιστορία! Ξεσπά την περίοδο του Μεσαίωνα, μεταξύ 1348 και 1353 μ. Χ., από την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας και εξαπλώθηκε γρήγορα στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και σε τμήματα της Ασίας.

Κύριοι φορείς του ιού και υπεύθυνοι της εξάπλωσής του, θεωρήθηκαν οι αρουραίοι, που φώλιαζαν στα αμπάρια των πλοίων που μετέφεραν σιτηρά. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, ξεκλήρισε τα 2/3 του πληθυσμού της Ευρώπης, προκαλώντας τον μεγαλύτερο αριθμό θυμάτων από κάθε άλλο γεγονός της παγκόσμιας ιστορίας.

Τη σκυτάλη παίρνει η «φονική ευλογιά» που εμφανίζεται τον Μεσαίωνα και εδραιώνεται την εποχή των Σταυροφοριών. Από τον 15ο έως και τον 17ο αιώνα μ. Χ., περίπου 20 εκατομμύρια κάτοικοι της Αμερικανικής Ηπείρου χάνουν τότε τη ζωή τους, ποσοστό που αντιστοιχεί στο 90% του συνολικού πληθυσμού. Τότε βρήκαν μια καλή ευκαιρία οι ευρωπαίοι να δημιουργήσουν αποικίες και δεν την έχασαν.

Έτσι φτάνουμε στα χρόνια της «Χολέρας» (1817 έως 1823), μια πανδημία που αρχίζει από την Ινδία και μετά εξαπλώνεται και στις γειτονικές περιοχές, στερώντας τις ζωές από εκατομμύρια ανθρώπους. Από τότε έκανε 7 ξεσπάσματα η συγκεκριμένη πανδημία, που το τελευταίο της το συναντάμε το 1961, και έκτοτε συνεχίζεται σε αδρανή μορφή έως και σήμερα. Ο ΠΟΥ (Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας), χαρακτηρίζει τη χολέρα, ως την «ξεχασμένη πανδημία».

Η «Ισπανική Γρίπη» εμφανίζεται το 1918 και αποτελεί την πρώτη μεγάλη πανδημία του 20ου αιώνα από την οποία προσβάλλονται περισσότεροι από 500 εκατομμύρια άνθρωποι, ενώ έχασαν τις ζωές τους, από 50 έως 100 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο.

Κανείς δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό! Λέγεται ότι, η συγκεκριμένη γρίπη προήλθε πιθανότατα από τον πόλεμο στη Άπω Ανατολή, από νεκρούς που δεν θάβονταν και επειδή αυτό έγινε αντιληπτό από ισπανούς παρατηρητές, οι οποίοι δεν συμμετείχαν καν στον πόλεμο, ονομάστηκε έτσι, προκειμένου να υποβαθμίσουν το αποτέλεσμα αυτό του πολέμου, τα δυτικά κράτη.

Το 1981 γνωρίσαμε, οι σύγχρονοι κάτοικοι του πλανήτη, τον ιό HIV γνωστό και ως AIDS, ο οποίος είναι ζωντανός έως και σήμερα. Από την εμφάνισή του μέχρι και τώρα, έχουν καταγραφεί περίπου 75 εκατομμύρια φορείς του ιού και περίπου 32 εκατομμύρια έχουν χάσει τη ζωή τους. Είναι νόσημα σεξουαλικώς μεταδιδόμενο, δεν έχει βρεθεί θεραπεία μέχρι σήμερα, όμως έχουν παρασκευαστεί φάρμακα που απλώς επιβραδύνουν» την νόσο.

Ένας συγγενής ιός με τον κοροναϊό (SARS-CoV-2) είναι ο SARS (Σοβαρό Οξύ Αναπνευστικό Σύνδρομο), που εμφανίστηκε το 2002-2003 και είναι τύπος «κορονοϊού». Προκάλεσε πανδημία, ξεκινώντας από την επαρχία Γκουαντόνγκ της Κίνας, ενώ εξαπλώθηκε μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα σε 26 χώρες.

Από τον συγκεκριμένο ιό, νόσησαν πάνω από 8.000 άνθρωποι ενώ 774 έχουν χάσει τη ζωή τους. Οι συνέπειες του SARS ήταν περιορισμένες, λόγω της ταχείας αντίδρασης των υγειονομικών Αρχών σε παγκόσμιο επίπεδο, που επέβαλλαν καραντίνες και απομόνωσαν τα ύποπτα περιστατικά.

Ολοκληρώνουμε την αναδρομή μας, με την «Γρίπη των χοίρων» το 2009-2010, γνωστή με την επιστημονική ονομασία Η1Ν1. Ονομάστηκε έτσι, γιατί ξεκίνησε από χοίρους που είχαν επαφή με τους ανθρώπους. Το 2010 ο ΠΟΥ ανακοίνωσε πως ο ιός Η1Ν1 ολοκλήρωσε τον κύκλο του και η πανδημία έχει πλέον τελειώσει. Από την εμφάνιση της ασθένειας στο Μεξικό το 2009 έως τον Αύγουστο του 2010 είχαν επιβεβαιωθεί σχεδόν 18.500 θάνατοι από τον ιό, σε 214 χώρες.

Η παραπάνω αναδρομή, αν μη τι άλλο, μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε πως, το «κακό» έρχεται από μακριά! Όπως τότε έτσι και τώρα δεν ήρθε το τέλος του κόσμου…

Έχω την αίσθηση πάντως, πως την όποια κακή φήμη του δίσεκτου 2020, δεν θα την έχει επιβεβαιώσει τόσο η άφιξη του κοροναϊού στον κόσμο, όσο η αναχώρησή του (προσωρινή ή οριστική)από αυτόν. Τότε δηλαδή που θα μετράμε, εκτός από τους νεκρούς και όλες εκείνες τις «πληγές» που θα αφήνει πίσω του!

Είναι βέβαιο πως η κρίση αυτή θα ξεπεραστεί, όπως και όλες οι παρόμοιες κρίσεις στην ιστορία της ανθρωπότητας και η ζωή αργά ή γρήγορα, θα επανέλθει στους κανονικούς της ρυθμούς. Μακάρι, το τέλος τούτης της κρίσης να μας βρει σοφότερους, αν και γι αυτό, επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω.

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Η μάνα μας μια ζωή μας φώναζε, να προσέχουμε τις συναναστροφές μας, να αποφεύγουμε τις κακοτοπιές, να γυρίζουμε νωρίς στο σπίτι και βέβαια, να μην ξεχνάμε να παίρνουμε τη… ζακέτα! Κάθε φορά που απομακρυνόμουν από το σπίτι μας, την αισθανόμουν να τρέχει ξοπίσω μου, να με «σταυρώνει» στον αέρα και να με ξεπροβοδίζει, με την ίδια πάντα παραγγελιά: «Να προσέχεις!»

Εμείς όμως τα παιδιά της, ενοχλημένοι τις περισσότερες φορές, «ρίχναμε» τις συμβουλές της στο βαθύ, άγριο και ορμητικό «ποτάμι» της νιότης μας και κάναμε μετά τα δικά μας…

Ωστόσο, οι «φωνές» της μάνας ηχούν ακόμα και σήμερα στα αυτιά μας! Κι ας έχουμε μεγαλώσει αρκετά. Κι ας έχει στερέψει το «ποτάμι». Κι ας μην είναι κι εκείνη πια μαζί μας!

Αν και δεν συμμεριστήκαμε ποτέ τις ανησυχίες της, αν και δεν παραδεχτήκαμε ούτε μία φορά (τουλάχιστον μπροστά της) πως είχε δίκιο για όλα όσα μας ζητούσε να κάνουμε, αν και δεν μπορέσαμε ποτέ να κατανοήσουμε την εμμονή της με τη ζακέτα, σε κάθε δύσκολη στιγμή μας σ' εκείνην γυρνούσαμε!

Μα και σήμερα, στην «εποχή του κορονοϊού», πάλι σ' εκείνην θα γυρνούσαμε! Όχι όμως αυτή τη φορά για να μας «κανάκευε» όπως και τότε, αλλά γιατί θα ήταν τώρα η σειρά μας να την φροντίζαμε εμείς!

Σήμερα ήρθε η δική μας σειρά να προστατεύσουμε όλους εκείνους τους ανθρώπους που μας έχουν ανάγκη. Τους ευάλωτους αγαπημένους μας! Τις μανάδες, τους μπαμπάδες, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας(όσοι τους έχουν ακόμα), που η ζωή τους κρέμεται τώρα από μια λεπτή και εύθραυστη κλωστή. Είναι η σειρά μας τώρα να τους ανταποδώσουμε, ένα μέρος από όλα όσα εκείνοι έκαναν για εμάς. Γιατί όλα, δεν θα μπορέσουμε!

Βιώνουμε ως κοινωνία μια πρωτόγνωρη και δύσκολη κατάσταση. Αντιμετωπίζουμε έναν «αόρατο εχθρό» που εισέβαλε και στην δική μας χώρα και απειλεί την υγεία μας. Έναν εχθρό, που η παρουσία του και μόνο, έχει αλλάξει τις ζωές όλων μας.

Η αντιμετώπιση αυτής της ιδιαίτερα δύσκολης κατάστασης, απαιτεί συλλογική προσπάθεια και προϋποθέτει ωριμότητα, σοβαρότητα και υπευθυνότητα, από όλα ανεξαιρέτως τα μέλη της κοινότητας.

Οι επιστήμονες, οι αρμόδιοι φορείς της Υγείας και βέβαια η κυβέρνηση, έχουν επιδείξει, προς το παρόν τουλάχιστον, καλά αντανακλαστικά, τόσο στον τομέα της πρόληψης, όσο και στον έλεγχο του περιορισμού της εξάπλωσης της νόσου. Σε αυτό βέβαια συνέβαλε και το παράδειγμα της Ιταλίας, το οποίο λειτούργησε ως «αντιπαράδειγμα» για εμάς εδώ στην Ελλάδα και αφύπνισε την ετοιμότητα του κρατικού μηχανισμού.

Οι αποφάσεις που ελήφθησαν από τα αρμόδια Υπουργεία, που αφορούσαν στην απαγόρευση της λειτουργίας όλων των χώρων μαζικής συνάθροισης, ήταν ορθές και αναγκαίες να ληφθούν! Θα πρέπει όμως να πειθαρχήσει και η κοινωνία και να σεβαστεί όλες αυτές τις αποφάσεις, χωρίς εξαιρέσεις. Δεν βοηθάει, όσο και να χειροκροτούμε το βράδυ στα μπαλκόνια, αν το πρωί συνωστιζόμαστε σε παραλίες και σε πλατείες!

Το επόμενο διάστημα των 3-4 εβδομάδων θεωρείται πολύ κρίσιμο! Αν καταφέρουμε να ελέγξουμε την κατάσταση στη χώρα μας, έως ότου σταθεροποιηθεί ή και να αρχίσει να υποχωρεί ο ρυθμός εξάπλωσης της πανδημίας, τότε θα μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα κερδίσουμε τη μάχη! Πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι, αλλά και ρεαλιστές!

Δεν εξαρτάται όμως αυτό μόνο από την Πολιτεία, ούτε μόνο από τους πολίτες! Όλοι οι φορείς της κοινωνικής μας ζωής θα πρέπει να συνεισφέρουν και να συμβάλλουν προς αυτήν την κατεύθυνση.

Δυστυχώς όμως, κατά τη διάρκεια αυτής της μεγάλης προσπάθειας, είχαμε και κάποιες «παραφωνίες» που μας απομάκρυναν από τον εθνικό στόχο!

Η Εκκλησία της Ελλάδος, για παράδειγμα, δεν αξιοποίησε θετικά την επιρροή της απέναντι στους πιστούς όταν έπρεπε και χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Η μη ξεκάθαρη στάση της για το θέμα του εκκλησιασμού των πιστών, αποπροσανατόλισε τις λεγόμενες «ευπαθείς ομάδες» του πληθυσμού, που έχει τη δύναμη να επηρεάζει μαζικά και τις εξέθεσε σε μέγιστο κίνδυνο! Ο πρωθυπουργός, έκανε τώρα αυτό που θα έπρεπε να είχε κάνει από την αρχή!

Επίσης, η παρουσία εκπροσώπων του πολιτικού τυχοδιωκτισμού, στο βήμα που τους παρέχεται ακόμα από τα ΜΜΕ, ως «ξενιστές» της βλακείας και της παραπληροφόρησης, δεν αποτελεί μόνο προσβολή απέναντι στον ανθρώπινο πόνο, αλλά και μεγάλο δημόσιο κίνδυνο! Αυτά τα ανεύθυνα «πολιτικά όντα» θα πρέπει να απομονωθούν από την πολιτική, αλλά και από την ίδια την κοινωνία και να τεθούν σε «καραντίνα» περισυλλογής.

Από το σλόγκαν «Μένουμε Ελλάδα», που προέβαλε τον τουρισμό μας, περάσαμε στο σύνθημα «Μένουμε σπίτι» για να υποστηρίξουμε την καμπάνια για τον περιορισμό του κοροναϊού στη χώρα μας. Η περιπέτεια που περνάμε θα δοκιμάσει τις αντοχές των ελλήνων. Τις σωματικές αλλά και τις ψυχικές!

Ήδη δοκιμάζει το Δημόσιο Σύστημα Υγείας, που ουκ ολίγοι το έχουν υποτιμήσει, αλλά και υπονομεύσει κατά το παρελθόν. Μνημόνια και προγράμματα λιτότητας, έβλαψαν σοβαρά την «Υγεία»! Ίσως τώρα δίνεται μια πολύ καλή ευκαιρία, τόσο στην Πολιτεία όσο και στους πολίτες, να συνειδητοποιήσουν όλοι μαζί, την αναγκαιότητα της ύπαρξης ενός ισχυρού Συστήματος Δημόσιας Υγείας στη χώρα μας και να το υποστηρίξουν έμπρακτα. Η Δημόσια Υγεία είναι κοινωνικό αγαθό και έτσι θα πρέπει να παραμείνει.

Το μόνο που οφείλουμε να κάνουμε τούτη τη στιγμή, είναι να πειθαρχούμε, χωρίς ενδοιασμούς, στις οδηγίες προφύλαξης, όχι όμως με πανικό και υστερία, που θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν σε ανεξέλεγκτες και βάρβαρες καταστάσεις, που διαδραματίζονται συνήθως, κάτω από συνθήκες πρωτόγονης επιβίωσης.

Ακούστηκαν και πάλι αυτές τις μέρες υπερβολές, από διάφορες πλευρές, όπως πάντα άλλωστε: «Θα σταματήσουν οι ζωές μας», «Η ζωή μας υπό αναστολή» και άλλα τέτοια!

Μήπως ήμαστε λίγο καλομαθημένοι; Το μόνο που μας ζητάνε οι ειδικοί να κάνουμε, είναι να αλλάξουμε για ένα χρονικό διάστημα τις συνήθειές μας, προκειμένου να προστατεύσουμε την Δημόσια Υγεία. Η ζωή μας δεν σταματάει, συνεχίζεται με άλλον τρόπο, ακριβώς γιατί θέλουμε να συνεχίζεται…

Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι να εκμεταλλευτούμε και να αξιοποιήσουμε δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο μας μένοντας στο σπίτι, χωρίς γκρίνιες και παράπονα. Δεν είναι δύσκολο να προσπαθήσουμε να τροποποιήσουμε τώρα τις δραστηριότητές μας, αφού αυτό που ζούμε δεν θα κρατήσει για πάντα!

Μας δίνεται όμως τώρα και μια πολύ καλή ευκαιρία, να συνειδητοποιήσουμε, πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη της ανθρώπινης συνύπαρξης και να φροντίσουμε όλοι μας για την «διασπορά» αυτής της διαπίστωσης στην κοινότητα!

Έρχονται και πάλι στ' αυτιά μου τούτες τις μέρες τα λόγια της μάνας μου, να μου λένε: «Να προσέχεις!». Δεν ξέρω αν κατόρθωσα τελικά να διαλέγω σωστά τις παρέες μου.

Δεν ξέρω αν έμαθα να αποφεύγω τις κακοτοπιές. Δεν χρειάζεται πια να γυρίζω νωρίς στο σπίτι, αφού τώρα «μένουμε σπίτι».

Εκείνη πάντως τη ρημάδα τη ζακέτα, δεν την ξεχνώ ποτέ!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Ζούμε έναν «εθνικό οργασμό»! Δεν χρειαζόμαστε εμείς και πολλά «προκαταρτικά» για να φτάσουμε στην μαγική «έκσταση»! Ένας τούρκικος τσαμπουκάς, ένας κακότροπος «λαθροεισβολέας» και ένας ποταμός σύνορο-σύμβολο, είναι αρκετά για να ανάψουν το «φυτίλι» της ηρωικής μας «εξέγερσης»!

Είναι ικανά να πυροδοτήσουν τον πατριωτικό μας ενθουσιασμό, να απελευθερώσουν όλα τα εθνικιστικά μας συμπλέγματα, να καβαλήσουμε τους φράχτες της ανοχής μας και να βρεθούμε μία ωραία πρωία στους όμορφους Κήπους, όχι της Βαβυλώνας, αλλά του Έβρου!

Στο μικρό χωριό, που «φυλάσσει Θερμοπύλες» στα ελληνοτουρκικά σύνορα. Μπορεί να μην συμπεριλαμβάνεται βέβαια στα επτά θαύματα του κόσμου, αλλά ως εκ θαύματος έχει βρεθεί τις τελευταίες μέρες στην πρώτη γραμμή της παγκόσμιας επικαιρότητας.

Εκεί, στο μικρό ακριτικό χωριό, καταλήγει η Εγνατία οδός. Εκεί καταλήγει και κάθε ζωντανή σύνδεση των ραδιοτηλεοπτικών μέσων ενημέρωσης, ελληνικών και διεθνών, με την ελληνοτουρκική μεθόριο. Μέχρι χθες, δεν ήξερε κανένας τους Κήπους του Έβρου. Τώρα όμως, θέλουν δεν θέλουν θα τους μάθουν αναγκαστικά όλοι!

Αιτία αποτέλεσε η εκβιαστική κίνηση του «καλού» μας γείτονα «Σουλτάνου», που με τον κυνισμό του αυτοκράτορα, αποφάσισε να «κρεμάσει» στα συρματοπλέγματα του Έβρου ένα τσούρμο ανθρώπινες ψυχές, που έχει μάθει να χρησιμοποιεί για να του γίνονται τα χατίρια! Έτσι τον έχουν μάθει να κάνει εκείνοι που τον έχουν ανάγκη. Αυτοί που του κάνουν τα χατίρια!

Στα σύνορα η Ελλάδα αναστενάζει, ετούτες τις μέρες! Στους φράχτες και τις θάλασσες μετριέται η «αντρειοσύνη»!

Ελληναράδες-παλληκαράδες βρίζουν χαροκαμένες μάνες και τα ανήλικα παιδιά τους, που είχαν την ατυχία να βρεθούν στην ανάγκη μας. Δεν το επέλεξαν οι ίδιοι να ζητήσουν τη βοήθειά μας, αλλά κάποιοι άλλοι που τους εξανάγκασαν.

Κυνηγοί περιπολούν μαζί με τους «λαγούς», βαρκάρηδες αλιεύουν τρόπαια πνιγμένων προσφυγόπουλων, επιδεικνύοντας περήφανα τα ευρήματά τους. Μασκαρεμένοι ντόπιοι με αστυνομικές στολές, σημαδεύουν τους ξεριζωμένους φουκαράδες από απέναντι, όταν πλησιάζουν στον φράχτη. Αγρότες ανεβασμένοι στα τρακτέρ τους ψεκάζουν με φυτοφάρμακα τους μετανάστες στα σύνορα. Αυστριακοί ακροδεξιοί κραδαίνουν την ελληνική σημαία και ποζάρουν μπροστά στον φακό, ως «οι τελευταίοι υπερασπιστές της Ευρώπης».

Αυτοδιοικητικοί «υπερπατριώτες», «ξερνούν» το μίσος τους στους ιντερνετικούς «μαχαλάδες», καλλιεργώντας κλίμα πανικού που μολύνει την κοινωνία με φανατισμό και απέχθεια, ενώ οι γνωστοί «μαϊντανοί» βουλευτές-εθνοπατέρες, «ευλογούν», μαζί με τους «φιλεύσπλαχνους» ιεράρχες, μέσα από τα φιλόξενα τηλεοπτικά παράθυρα, την φιλοπατρία που «ξεχειλίζει και χύνεται» παντού…

Η μισαλλοδοξία και ο ρατσισμός, σπέρνεται πάντα με τον ίδιο τρόπο: Κάποιοι «κράχτες» μπαίνουν πρώτα μπροστά και οι υπόλοιποι είναι ακόλουθοι (followers) αυτής της ρητορικής, του μίσους και της ξενοφοβικής υστερίας, για κάποιους αδύναμους συνανθρώπους μας.

Τα ελεγχόμενα ΜΜΕ έχουν δυστυχώς και πάλι ρόλο στην διαμόρφωση αυτής της ρητορικής. Έχουν ουσιαστικά αντικαταστήσει την ιδιότητα του πολίτη με τα αντανακλαστικά του τηλεθεατή.

Όπως οι Τούρκοι «εργαλειοποιούν» τους μετανάστες, στρέφοντάς τους απέναντι στην Ελλάδα, έτσι και τα ΜΜΕ «εκμαιεύουν» το θυμικό των ελλήνων, στρέφοντάς τους ενάντια στους μετανάστες. Τελικά, έτσι όπως πάνε τα πράγματα, θα μας κάνουν να πιστέψουμε πως ο πραγματικός «εχθρός» μας είναι οι μετανάστες!

«Θα υπάγουν εις τους Κήπους», είπαν και το έκαναν! Όχι βέβαια «για να κόψουν μια βιολέτα», που λέει το τραγούδι «Δεν περνάς κυρά Μαρία», αλλά για να συμβάλουν και αυτοί με τη σειρά τους στον «εθνικό μας παροξυσμό»! Εκεί κατέφθασε η «αφρόκρεμα» του πατριωτικού μας «μετώπου»! Είναι «οι γενναίοι του Βορρά» και ήταν όλοι τους παρόντες:

«Ψαράδες», «φιλάνθρωποι» παπάδες και μια ΠΑΕ που μοίραζε μπανάνες! Και η πατρίδα πριν να κοιμηθεί, την φύλαξή της «βγάζει στο σφυρί!». (Θυμίζει και κάποιο γνωστό τραγούδι!)

Εις τους Κήπους βρέθηκαν και οι επικεφαλής αξιωματούχοι της Ε.Ε. για να στηρίξουν, λέει, την Ελλάδα. «Λέει!». Δηλαδή στα «λόγια». Η ελληνική κυβέρνηση πανηγύρισε γι' αυτά τα «λόγια», τα οποία ενέταξε στους «καρπούς» της διπλωματικής της επιρροής.

Στην πράξη όμως, την άλλη μέρα κιόλας, οι Τούρκοι συνοριοφύλακες επιχειρούσαν να ρίξουν τον φράκτη, με θωρακισμένο όχημα, επιδοτούμενο από την ίδια την Ε.Ε.

Απούσα είναι δυστυχώς και πάλι η Ευρώπη από τις διεθνο-πολιτικές παρεμβάσεις για την διευθέτηση των κρίσεων και τον τερματισμό των πολέμων. Παρούσα είναι μόνο η απροθυμία των ευρωπαϊκών κρατών να αποδεχθούν την κοινή απόφαση για αναλογικό διαμοιρασμό προσφύγων. Πληρώνουν όσο-όσο, αρκεί να μην δεχτούν οι ίδιοι πρόσφυγες.

Η διόγκωση του παρακρατικού μηχανισμού αυτόκλητων εθνοφυλάκων στην περιοχή του Έβρου, που δεν διστάζουν να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους, με τις ευλογίες της κυβέρνησης, των ΜΜΕ και της Εκκλησίας που τους καθαγιάζει, εκτός από τους προφανείς κινδύνους που συνεπάγεται μια τέτοια κατάσταση, αποτελεί και μια ύψιστη ντροπή απέναντι στους αδύναμους, τους δυστυχισμένους, τους ξεριζωμένους και τους ανυπεράσπιστους αυτού του κόσμου. Αποτελεί μια τεράστια προσβολή απέναντι στις θεμελιώδεις ηθικές αξίες του ανθρώπινου πολιτισμού!

Στο σχολειό, μας μάθανε μια τολμηρή φράση του Διονύσιου Σολωμού, που διαλύει κάθε μύθο που περιέχει εθνικιστικές υπερβολές: «Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές». Μπορεί να μάθαμε τη φράση, αλλά σίγουρα δεν έχουμε κατανοήσει αρκετά και το νόημά της. Η ιστορία οφείλει να αποτελεί «χώρο δικαίου», για όλους τους λαούς, ανεξαιρέτως.

Η αλήθεια πρέπει να διεισδύει μέσα από τα ιστορικά συγγράμματα σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και κατ' επέκταση στην κοινωνία, που σήμερα την αγνοεί.

Ζούμε σίγουρα στη «χώρα των μύθων»! Εάν και εφόσον καταφέρουμε ποτέ, ως έθνος, να ακολουθήσουμε την φράση του Εθνικού μας Ποιητή, τότε θα ξεκαθαρίσουμε και τα όρια ανάμεσα στον «ανθρωπισμό» και τον «πατριωτισμό», που σήμερα τις θεωρούμε δύο αντιφατικές μεταξύ τους έννοιες.

Η Ελλάδα, μετά τις πρόσφατες γεωπολιτικές εξελίξεις και την απρόκλητη, απροκάλυπτη και μεθοδευμένη παρώθηση και καθοδήγηση, από την πλευρά της Τουρκίας, προσφυγικών και μεταναστευτικών πληθυσμών να μετακινηθούν προς τα ελληνικά σύνορα, αντιμετωπίζει τώρα μια έκτακτη και δύσκολη κατάσταση που την οδηγεί σε ένα νέο «εθνικό δόγμα αποτροπής».

Ωστόσο, θα πρέπει να διατηρήσει μια περισσότερο ψύχραιμη στάση, διεκδικώντας την αναγνώριση του δικαιώματος μιας χώρας να ελέγχει τα σύνορά της και να διαχειρίζεται τις παράτυπες μετακινήσεις πληθυσμών, αλλά ταυτόχρονα να τηρεί και τις δεσμεύσεις της απέναντι στους κανόνες του διεθνούς δικαίου.

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

«Διαβολοβδομάδα» αποδείχθηκε για την κυβέρνηση η βδομάδα που μας πέρασε. Ο «διάβολος» ήταν παντού. Στις επιδημίες, στα καρναβάλια, στο Χρηματιστήριο, στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, στα συρματοπλέγματα του Έβρου, στα βουνά και τα λαγκάδια των νησιών μας. Εκεί, στις επιταγμένες ραχούλες της Χίου και της Μυτιλήνης, έπαιζε μάλιστα «κλεφτοπόλεμο» με τα ΜΑΤ, που ψέκαζαν με χημικά οτιδήποτε κινείτο!

Ό, τι δεν κινείτο, το έσπαζαν!

Η βία όμως, λένε, φέρνει βία. Και έφερε βία! Από τη μία, τα ΜΑΤ χτυπούσαν τα αυτοκίνητα των «Γκασμάδων» και των «Τουρκόσπορων» και από την άλλη, κάποιοι άλλοι αστυνομικοί «έτρωγαν ξύλο» στο ξενοδοχείο που έμεναν, από τους εξαγριωμένους κατοίκους που διαδήλωναν με αυτόν τον τρόπο την αντίστασή τους. Ο διχασμός επέδειξε ξανά τα ταχύτατα αντανακλαστικά του!

Οι εμπνευστές αυτής της επιχείρησης δεν λογάριασαν όμως καλά τις συνέπειες!

Νόμισαν πως έχουν να κάνουν με τους ανήλικους που κυνηγούσαν τα ΜΑΤ στις γειτονιές της Αθήνας. Νόμισαν πως θα συναντούσαν τους αναρχικούς της πλατείας Εξαρχείων.

Εκεί όμως βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια βαθιά κοινωνική έκρηξη, με ανυπολόγιστες συνέπειες. Εκεί δεν ήταν προφανώς τα Εξάρχεια. Εκεί ήταν η Μυτιλήνη. Ήταν το Διαβολόρεμα! Ήταν το ρέμα του «διαβόλου». Ήταν ο ίδιος ο «διάβολος»: Η οργή του λαού! Το μόνο που φοβούνται οι εξουσίες του αυταρχισμού, της βίας και της καταστολής.

Η κυβέρνηση χρεώθηκε ακόμα μία ήττα, με την επιλογή της να δώσει «λύση» στο προσφυγικό δια μέσω του δόγματος «νόμος και τάξη». Ο αιφνιδιασμός που υπέστη κατέδειξε πως, όχι μόνο έχει υποτιμήσει δραματικά την σοβαρότητα της κατάστασης, αλλά και ότι δεν έχει αντιληφθεί ακόμα το τεράστιο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί!

Είχαν λέει «σχέδιο», μας έταζαν προεκλογικά! Φαντάσου δηλαδή να μην είχαν κιόλας! Πράγματι όμως, εγώ τους πιστεύω ότι είχαν σχέδιο, αλλά δεν τους «βγήκε»! Σύμφωνα με αυτό, θα ξεκινούσαν να αντιμετωπίζουν το μεταναστευτικό πρόβλημα της χώρας, καταργώντας το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής. Τι πιο φυσιολογικό, θα μου πείτε!

Η «εκκίνηση» είχε καθαρά συμβολικό χαρακτήρα. Οι εμπνευστές αυτού του «σχεδίου» έστελναν κατ' αυτόν τον τρόπο το μήνυμα ότι «η νέα κυβέρνηση υποβαθμίζει ένα πρόβλημα το οποίο η «κακή» προηγούμενη είχε αναγάγει ως μείζον εθνικό θέμα».

Έτσι, ο «άνεμος» της εκλογικής νίκης θα σήκωνε μαζί με τα «πανιά» της πολυπόθητης εξουσίας και το φρόνημα εκείνων των πολιτών που είχαν ήδη ενοχληθεί από την παρουσία των μεταναστών στη χώρα μας. Δεν είναι τυχαία τα πολύ υψηλά εκλογικά ποσοστά που κατέγραψε το κυβερνών κόμμα, κατά τις τελευταίες εκλογές στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, που είχαν σηκώσει και το βάρος των μεταναστευτικών ροών.

Πολύ γρήγορα όμως και πριν καλά-καλά καταλαγιάσει ο «άνεμος» της νίκης, το «καράβι» της εξουσίας βρήκε «ξέρα» στα αβαθή λιμάνια των νησιών μας, που συνέχιζαν να «υποδέχονται» τους κατατρεγμένους των πολέμων.

Τότε ο ίδιος ο «καπετάνιος» του, ανέλαβε προσωπικά την πολιτική ευθύνη(δεν θα μπορούσε να κάνει και αλλιώς), χαρακτηρίζοντας την κατάργηση του αρμόδιου Υπουργείου, ως το πρώτο πολιτικό λάθος της κυβέρνησής του, αλλά και του ιδίου! Οι ψηφοφόροι της Ν.Δ. πείστηκαν προεκλογικά από τις υποσχέσεις της νεοφιλελεύθερης παράταξης περί επανόδου της «κανονικότητας» στην καθημερινότητά τους.

Στις δε νησιωτικές περιοχές, υποσχέθηκε πως «δεν θα επιτρέψει να γίνουν τα νησιά μας αποθήκες ψυχών και να μετατραπούν σε νέα Μόρια», ενώ στη Μόρια, παρεμπιπτόντως, οι πρόσφυγες, από 10.000 που ήταν τότε που έδινε τις υποσχέσεις, τώρα ξεπερνάνε τους 25.000. Δεν υπολόγισαν όμως οι γελασμένοι ψηφοφόροι, πως το μέσο επιβολής αυτής της «κανονικότητας» θα ήταν ο αυταρχισμός, η βία και η καταστολή!

Στο Διαβολόρεμα η κυβέρνηση λαβώθηκε βαθιά και έφυγε ντροπιασμένη και ταπεινωμένη! Είναι φανερό ότι μια σειρά από στρατηγικά λάθη στη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης, έφεραν την ίδια στα πρόθυρα μιας βαθιάς κρίσης!

Ο πρωθυπουργός, όχι μόνο απέφυγε αυτή τη φορά να αναλάβει προσωπικά την ευθύνη της αποτυχημένης απόβασης των ΜΑΤ στα νησιά, αλλά απείλησε κιόλας ότι «όσοι ευθύνονται για τα άνανδρα χτυπήματα κατά των αστυνομικών, θα λογοδοτήσουν στη Δικαιοσύνη». Είπε επίσης ότι «οι αστυνομικοί είναι κρατικοί λειτουργοί που φορούν το εθνόσημο και είναι παιδιά της διπλανής πόρτας».

Αν κατάλαβα καλά, τα χτυπήματα από «τα παιδιά της διπλανής πόρτας» προς τους πολίτες και τις περιουσίες τους, δεν θεωρούνται άνανδρα λόγω εθνόσημου!

Όμως, το βάρος για την εκτόνωση της κατάστασης, μαζί με το πολιτικό τίμημα, πέφτει τώρα στους ώμους του πρωθυπουργού. Το ερώτημα είναι αν ο κ. Μητσοτάκης είναι πλέον διατεθειμένος να συζητήσει, ουσιαστικά και με ειλικρίνεια ετούτη τη φορά, τόσο με τις τοπικές κοινωνίες, όσο και με τα κόμματα της αντιπολίτευσης που προτίθενται να βοηθήσουν!

Όμως δεν φτάνει να «ξαναχτιστούν» επικοινωνιακά μόνο οι «γέφυρες» με την κοινωνία, που «γκρέμισαν» τα ΜΑΤ στη Χίο και τη Μυτιλήνη. Θα πρέπει να γίνουν και άλλες ουσιαστικές κινήσεις που θα επαναφέρουν την εμπιστοσύνη μεταξύ κυβέρνησης και πολιτών, που κλονίστηκε ισχυρά! Με δεδομένο, τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και ειδικότερα στη Συρία και με την προκλητική συμπεριφορά του Ερντογάν, είναι πολύ πιθανή μια νέα έκρηξη στο προσφυγικό, που δεν θα πρέπει να βρει ξανά τη χώρα απροετοίμαστη.

Στον Έβρο, δεν συναντήσαμε ένα σύνηθες μεταναστευτικό περιστατικό, όπως εκείνα που συναντούσαμε πολύ συχνά στα θαλάσσια σύνορά μας. Εκεί, δεχτήκαμε μια «εισβολή», μια ιδιόμορφη «επίθεση» από την Τουρκία, που εξυπηρετούσε τους δικούς της αλλότριους σκοπούς.

Εμείς, αναγκαστήκαμε να αμυνθούμε ολομόναχοι στον Έβρο, φυλάσσοντας τα σύνορά μας, αλλά και τα σύνορα της Ευρώπης. Όχι όμως της «Ευρώπης των λαών», όπως την αποκαλούσαν κάποιοι κάποτε, αλλά της Ευρώπης των Γερμανών! Της Ευρώπης των ισχυρών. Της Ευρώπης των ανάλγητων εταίρων και άξιων υπερασπιστών του κεφαλαίου!

Η κυβέρνηση οφείλει τώρα να επιδιώξει μια εθνική συμφωνία για το προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα, με συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, θέτοντας το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις και απαιτώντας από τους εταίρους μας στην Ε.Ε. να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, επιδιώκοντας ταυτόχρονα να συγκληθεί άμεσα το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.

Η εθνική συνεννόηση στο μείζον ζήτημα, που αποτελεί εθνικό ζήτημα θα κλείσει τα «σύνορα» στον πιο επικίνδυνο «εισβολέα» που έχει γνωρίσει ποτέ αυτός ο τόπος.

Στο «σκουλούκι» του διχασμού, όπως το αποκαλούσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, που είναι ακόμα ζωντανό και έτοιμο να «φαρμακώσει» ξανά την ελληνική κοινωνία!

Το προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα ήρθε για να μείνει. Είναι ένα δύσκολο πρόβλημα που δεν λύνεται. Απλώς, «αντιμετωπίζεται»! Είναι μια πικρή αλήθεια που, αν δεν την έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα, θα την αποδεχτούμε αναγκαστικά μέσα στα επόμενα χρόνια!

Η κυβέρνηση θα πρέπει να ρίξει τώρα «νερό στο κρασί της», να κάνει την αυτοκριτική της, να αναγνωρίσει τα λάθη της και να σχεδιάσει σοβαρά και υπεύθυνα τις επόμενες κινήσεις της, με γνώμονα και μόνο το εθνικό συμφέρον. Γιατί η αλαζονεία είναι κακός «σύμβουλος» και αν συνεχίσει να τη «συμβουλεύεται», θα τη δούμε ξανά σύντομα να «πιάνεται» στα συρματοπλέγματα και να «πνίγεται» στα Διαβολορέματα!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Αποτέλεσε χωρίς αμφιβολία την πολιτική «ατάκα» της εβδομάδας, για να μην πω του μήνα! Πρόκειται για τη φράση του πρώην πρωθυπουργού και προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, για τον έλεγχο των «αρμών» της εξουσίας!

Με αυτόν τον τρόπο επιχείρησε ενδεχομένως ο κ. Τσίπρας να συσπειρώσει τον κομματικό του μηχανισμό, αλλά ακόμα περισσότερο, να υπενθυμίσει στο εκλογικό του ακροατήριο πως η παράταξή του είναι παρούσα και εξακολουθεί να αποτελεί υπολογίσιμο πόλο εξουσίας. Αν και η διάθεση του τέως πρωθυπουργού, απευθυνόμενος στους συντρόφους του, ήταν καθαρά απολογιστική, δέχθηκε δριμεία επίθεση από τα κόμματα που «φλερτάρουν» με την εξουσία.

Πρώτο και καλύτερο του επιτέθηκε το ΚΙΝΑΛ, που θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ ως τον κατεξοχήν πολιτικό του «αντίζηλο» και όχι χωρίς λόγο. Κατηγόρησε ευθέως τον Αλέξη Τσίπρα ότι εμμένει σε αντιδημοκρατικές αντιλήψεις και πρακτικές, υπογραμμίζοντας παράλληλα ότι, η χώρα την προηγούμενη περίοδο διακυβέρνησης, έζησε τέτοιου είδους καταστάσεις «με αιχμή την προσπάθεια ελέγχου των μέσων ενημέρωσης και το παραδικαστικό κύκλωμα του Ρασπούτιν».

Το ΚΙΝΑΛ βέβαια, μας έχει συνηθίσει τελευταία να παρουσιάζεται ως «η αντιπολίτευση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης», διευκολύνοντας κατ' αυτόν τον τρόπο και το έργο της κυβέρνησης, να ανταποκρίνεται δηλαδή στις όποιες προκλήσεις δέχεται από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Η συμπεριφορά αυτή του ΚΙΝΑΛ, θα αποθαρρύνει σίγουρα τους θιασώτες της θεωρίας που υποστηρίζει την πολιτική προσέγγιση των δύο κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Παρά την «διευκόλυνση» του ΚΙΝΑΛ, η κυβέρνηση αντέδρασε κι αυτή από την πλευρά της, χωρίς να χάσει την ευκαιρία να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά την αναταραχή!

Δια στόματος του αντιπροέδρου της ακούστηκαν «επιφωνήματα» υψηλής «συχνότητας» και ως προς τον ήχο, αλλά και ως προς το περιεχόμενο. Ανάμεσά τους, συγκράτησα τα πιο ηχηρά: «Χούντα», «σκευωρία», «Novartis».

Έχω την εντύπωση όμως ότι τα ζητήματα περί «χούντας» και «ολοκληρωτισμού», το πολιτικό μας σύστημα τα έχει λύσει. Για τη στάση του όμως απέναντι στα σκάνδαλα δεν έχω την ίδια εντύπωση! Αξίζει βέβαια να σημειώσουμε το γεγονός ότι, στην αντιπαράθεση με αφορμή την δήλωση του κ.Τσίπρα για τους «αρμούς» της εξουσίας, ενεπλάκησαν αποκλειστικά και μόνο κόμματα και πρόσωπα που έχουν ιδίαν αντίληψη, τόσο για τους «αρμούς» όσο και για την «εξουσία».

Μετά τις αντιδράσεις, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πέρασε στην αντεπίθεση για την κριτική που δέχθηκε, για την αποστροφή του λόγου του στην ομιλία του, απευθυνόμενος στην κεντρική επιτροπή του κόμματός του. Όσο και να προσπαθούν όμως ορισμένοι να την εξωραΐσουν, ο πρώην πρωθυπουργός εκστόμισε μια ατυχή φράση, που τον έβαλε σε μπελάδες. Δεν υπήρχε λόγος να αναφερθεί στον έλεγχο των «αρμών» της εξουσίας, ακόμα και αν έχει αποδείξει (όπως ο ίδιος ισχυρίστηκε) ότι απέχει από τέτοιου είδους λογικές.

Ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσεις μια ατυχή ενέργεια είναι να την υποβαθμίσεις και να μην δώσεις συνέχεια. Όταν όμως επιστρέφεις και προσπαθείς να εξηγήσεις και να δικαιολογηθείς, μετατρέπεις ο ίδιος την ενέργεια, από ατυχή σε λαθεμένη!

Ένα ελαφρυντικό, βέβαια, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε στον κ. Τσίπρα. Το κράτος που κλήθηκε εκείνος να διαχειριστεί ως πρωθυπουργός, δεν ήταν μόνο χρεοκοπημένο, αλλά και εθισμένο στον ιδιοκτησιακό χαρακτήρα της εξουσίας. Αυτόν τον εθισμό διαφύλατταν και συντηρούσαν όλα αυτά τα χρόνια οι σύγχρονοι «μνηστήρες» της εξουσίας, που μας αυτοσυστήνονται σήμερα ως «αθώες περιστερές»!

Ας δούμε όμως και από μια άλλη σκοπιά το ζήτημα που δημιουργήθηκε: Η ρήση του κ. Τσίπρα αποτέλεσε μια θαυμάσια «ευκαιρία» να «μυγιαστούν» όλοι όσοι «είχαν τη μύγα»!

Είναι τουλάχιστον υποκριτικό να μιλάνε οι πολιτικοί των αστικών κομμάτων εξουσίας για «αρμούς», όταν το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα επιτρέπει στις τρεις εξουσίες να αλληλοεξαρτώνται, ενώ ταυτόχρονα διακηρύττει την ανεξαρτησία της καθεμιάς ξεχωριστά! Στο δικό μας κοινοβουλευτικό σύστημα η διάκριση των εξουσιών είναι κάτι παραπάνω από θολή, καθώς η συνήθης πρακτική επιβάλλει, τον έλεγχο των δύο από τους τρεις πυλώνες να ασκείται από τους πολιτικούς φορείς που έχουν την πλειοψηφία στη Βουλή.

Για να γίνει ακόμα πιο κατανοητό, φτάνει, για παράδειγμα, να αναλογιστούμε, ποιος είναι εκείνος που διορίζει τους δικαστές στις κορυφαίες θέσεις της δικαστικής εξουσίας!

Ας δούμε όμως και κάποια πρόσφατα παραδείγματα για να κατανοήσουμε καλύτερα τον όρο «αρμός εξουσίας»: Το πρώτο το έδωσε η νέα κυβέρνηση που, μέσα σε ένα μόλις δίμηνο αντικατέστησε την Επιτροπή Ανταγωνισμού, χωρίς να περιμένει να λήξει η θητεία της.

Το δεύτερο το έδωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, διορίζοντας, αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, τον διευθυντή επικοινωνίας του γραφείου του προέδρου του κόμματος της «Νέας Δημοκρατίας» (δηλαδή του ιδίου), στη θέση του προέδρου της ΕΡΤ.

Με αφορμή την ατυχή φράση του κ. Τσίπρα, που ξεσήκωσε όλη αυτή την θύελλα των αντιδράσεων τις προηγούμενες μέρες, διαφάνηκε η ευθύνη όλων όσοι, διαχρονικά, έχουν ασκήσει ή εξακολουθούν να ασκούν εξουσία σε αυτόν τον τόπο. Φόρεσαν όλοι τους την «μάσκα» του άμεμπτου, αδέκαστου και ηθικού πολιτικού και επισήμαναν τον διαφαινόμενο κίνδυνο να δημιουργηθεί στο μέλλον διαπλοκή. Λες και κατά την διάρκεια της Μεταπολίτευσης δεν υπήρξε ποτέ διαπλοκή μεταξύ των εξουσιών, δεν υπήρξαν ρουσφέτια, δεν υπήρξαν σκάνδαλα, δεν υπήρξαν τροπολογίες και νόμοι που εξυπηρετούσαν συγκεκριμένα συμφέροντα και γενικά λες και δεν υπήρξε ποτέ κάποιο παρασιτικό σύστημα σε αυτόν τον τόπο! Σε λίγο θα μας πουν πως και η χρεοκοπία της χώρας ήταν ένα τυχαίο γεγονός και όχι το αποτέλεσμα της δράσης αυτού ακριβώς του παρασιτικού συστήματος!

Έτσι, αποκαλύφθηκαν όλοι μαζί οι πολιτικοί «μασκαράδες», που απλώς συνέπεσε τώρα χρονικά να τους «απολαύσουμε» να παρελαύνουν εντός Τριωδίου, αν και το Τριώδιο για εκείνους διαρκεί 12 μήνες τον χρόνο! «Καρφώθηκαν» και «ξεγυμνώθηκαν» μπροστά στους πολίτες. Ό,τι έκαναν το έκαναν για τα μάτια του κόσμου, τον οποίο εξακολουθούν να υποτιμούν και να κοροϊδεύουν.

Επίσης, όταν αναφερόμαστε σε κέντρα και σε παράκεντρα εξουσίας, δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε και τον τέταρτο ισχυρό πυλώνα της εξουσίας, τον οποίο αποτελούν τα ΜΜΕ, που κατέχουν, ιδιαίτερα σήμερα, εξέχουσα θέση στην κοινωνία μας.

Η λέξη «αρμός» προέρχεται από το αρχαίο ρήμα «αραρίσκω» που σημαίνει «συνδέω, ταιριάζω, συνάπτω, λογαριάζω». Την ίδια ρίζα έχουν και οι λέξεις «αρετή, άριστος, αριθμός, άρθρο». Αλλά και η λέξη «Αριστερά» παράγεται και αυτή από το αρχαίο «άριστος». Όλες αυτές οι λέξεις, μπορεί μεν να έχουν χάσει πια τη σημασία τους, όμως η εξουσία στη δημοκρατία εξακολουθεί να ασκείται με έναν κυρίως «τρόπο». Οι ασκούντες αυτήν, συμφωνούν βέβαια ως προς τον «τρόπο», αλλά διαμαρτύρονται και καταγγέλλουν αλλήλους, όταν αυτός αποκαλύπτεται και δημοσιοποιείται!

Η ιστορία μπορεί να μεγαλώνει, αλλά δεν γερνάει. Γερνάει όμως δυστυχώς η μνήμη και εξασθενεί. Αυτό είναι το πρόβλημα!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Η μοναξιά είναι ο πιο δύσκολος, ο πιο δύσβατος δρόμος και δεν αφήνει εναλλακτικές διαδρομές. Είναι ο μόνος δρόμος της ζωής σου! Ο δρόμος που δεν τελειώνει ποτέ, δεν κλείνει ποτέ και τις μεγάλες ατέλειωτες ευθείες του τις περπατάς μόνος σου, κάτω από το βάρος της σιωπής σου. Το τίμημα του προορισμού σου είναι να δώσεις κάτι που νόμιζες ότι θα κρατούσες για πάντα!

Τα παραπάνω αποτελούν σκέψεις, απόψεις, προβληματισμούς και διαπιστώσεις που «απελευθερώθηκαν», μετά την προβολή της ελληνικής δραματικής ταινίας του 1998 «Όλα είναι δρόμος», σε σκηνοθεσία του Παντελή Βούλγαρη, που είχε θέμα την μοναξιά!

Η ίδια η ταινία αποτέλεσε μια τριλογία της μοναξιάς και κατάφερε να κερδίσει τότε το κινηματογραφικό κοινό.

Ο τίτλος του άρθρου συμπίπτει με τον τίτλο της ομώνυμης ταινίας, ο οποίος όμως είναι κι αυτός δανεισμένος από στίχο του ποιητή Γιάννη Τζανετάκη. Η αλληγορία του τίτλου, αλλά και της ίδιας της κινηματογραφικής ταινίας, μου επιτρέπει να πραγματοποιώ συνειρμούς, που να με παραπέμπουν στην δική μας σύγχρονη πραγματικότητα.

Όταν ήμουν μικρός, η αχαλίνωτη παιδική μου φαντασία με ταξίδευε κάποιες φορές πάνω στο χάρτη και έβλεπα την Κρήτη μας, όχι σαν νησί, αλλά σαν ένα κερασφόρο πλάσμα, μια απροσδιόριστη μυθική μορφή, κάτι ανάμεσα σε Θεό, σε άνθρωπο και σε ζώο, που ήταν ξαπλωμένο πάνω στα γαλανά νερά και διαφέντευε το Κρητικό πέλαγος.

Τα μάτια του έβλεπαν τη Δύση, τα κέρατά του ήταν πάνω από την Κίσσαμο, τα αυτιά του στο Ακρωτήρι και η ουρά του στη Σητεία. Η ραχοκοκαλιά του διέγραφε γεωγραφικά, ακριβώς εκείνη τη γραμμή η οποία φέρει σήμερα την ονομασία «Βόρειος Οδικός Άξονας Κρήτης»(ΒΟΑΚ).

Ένας τίτλος με χροιά «ανέκδοτου», που κινείται μεταξύ μύθου και πραγματικότητας. Αποτελεί έναν διαχρονικό τίτλο «έργου», που βιώνει κι αυτό με τη σειρά του 50 χρόνια «μοναξιάς»! Ο τίτλος «έβγαινε» στην επικαιρότητα κάθε φορά που κάποιος πολιτικός επισκέπτονταν το νησί μας, αλλά το ίδιο το «έργο» παρέμενε πάντα εγκαταλελειμμένο.

Σήμερα βρίσκεται πάλι στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και δείχνει να απασχολεί ισχυρά την τοπική κοινωνία. Πολλές και διαφορετικές είναι οι απόψεις που εκφράζονται δημόσια, από διάφορες πλευρές και πιστεύω είναι σίγουρα χρήσιμες, γιατί μπορεί να προκαλέσουν προβληματισμούς αλλά και αφορμές, ώστε να μπορέσουν να αναγνωρίσουν όλοι, την αναγκαιότητα βελτίωσης των υποδομών του νησιού.

Το «σπίρτο» άναψε ο πρωθυπουργός με τις πρόσφατες εξαγγελίες του, που αφορούσαν στις προθέσεις του να παραχωρήσει τα δικαιώματα αξιοποίησης της πάλαι ποτέ «εθνικής μας οδού», από το κράτος στους ιδιώτες.

Η απόφασή του αυτή «πυροδότησε» μια σειρά από αντιδράσεις, επιδοκιμασιών αλλά και αποδοκιμασιών, που κατέκλησαν κυρίως τα γνωστά «κοινωνικά δίκτυα». Οι περισσότεροι αντιδρώντες, θετικά ή αρνητικά, «χάθηκαν στην μετάφραση» των τεχνικών όρων και λεπτομερειών της «κατασκευής», αγνοώντας και παρακάμπτοντας όμως έτσι την ίδια την ουσία.

Το συγκεκριμένο θέμα αποτελεί εξόχως πολιτικό ζήτημα και ως τέτοιο θα πρέπει κι εμείς να το αντιμετωπίσουμε.

Ως τέτοιο εξάλλου, το αντιμετώπισε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Μπορεί μεν κάποιοι, εσφαλμένα να εξέλαβαν και να ερμήνευσαν την παρουσία του στο νησί μας, ως επίσκεψη ενός φίλου ή ενός συντοπίτη, όμως εκείνος παρουσιάστηκε επισήμως ως πολιτικός.

Κάποιοι άλλοι πάλι, δήλωσαν αιφνιδιασμένοι από την πρότασή του, ενώ δεν θα έπρεπε.

Ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε συνεπέστατος απέναντι στις ιδεολογικές αρχές της συντηρητικής παράταξης, της οποίας και ηγείται και η οποία επιδιώκει την παραχώρηση αρμοδιοτήτων και πρωτοβουλιών, για ζητήματα κοινωνικού χαρακτήρα, από το κράτος προς στους ιδιώτες. Αυτό ακριβώς επιδιώκει και τώρα. Μια ιδιωτική σύμβαση εκχώρησης.

Ο πρωθυπουργός δήλωσε πως «η κατασκευή του ΒΟΑΚ με διόδια είναι μονόδρομος». Αποτελεί πράγματι «μονόδρομο», όχι όμως γιατί δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί το έργο με κάποιο διαφορετικό τρόπο(όπως εκείνος το εννοεί προφανώς), αλλά γιατί, αν τελικά κατασκευαστεί έτσι ο δρόμος, δεν θα έχει πια για εμάς γυρισμό! Τα διόδια αν έρθουν στην Κρήτη, θα μείνουν για πάντα!

Όμως εδώ υπάρχει και ο αντίλογος: Τα 50 χρόνια εγκατάλειψης του ΒΟΑΚ, δεν τα χρεώνονται μονάχα οι Δεξιές κυβερνήσεις που αδιαφόρησαν. Στο ποσοστό μόνο που τους αναλογεί. Η μισή «ντροπή» αφορά εκείνες, αλλά η άλλη μισή ενοχοποιεί τις αποκαλούμενες Σοσιαλιστικές κυβερνήσεις που εναλλάσσονταν στην εξουσία με τις πρώτες, παραπέμποντας στις «καλένδες» τις υποδομές της Κρήτης, μετά από κάθε εκλογική νίκη.

Ούτε και η προηγούμενη Αριστερή κυβέρνηση κατόρθωσε να εντάξει το «έργο» σε κάποιο εθνικό η ευρωπαϊκό πρόγραμμα, αλλά η δική της ευθύνη περιορίζεται στο 1/10 των προηγούμενων. Όλοι οι «δρόμοι» οδηγούν στον «ΒΟΑΚ με διόδια», λοιπόν;

Έχουμε φτάσει σήμερα, δυστυχώς, ως ελληνική κοινωνία, σε ένα οριακό σημείο.

Επειδή, όλα τα προηγούμενα πενήντα χρόνια, οι πολιτικοί «Μαυρογιαλούροι» μας είχαν φλομώσει στο ψέμα και την κοροϊδία, με υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα που μας χάιδευαν τ' αυτιά, προτιμούμε τώρα να ακούμε από τους πολιτικούς, λόγια που δείχνουν αληθινά, ακόμα κι αν αυτά πονάνε. Οι σύγχρονοι επικοινωνιολόγοι των κομμάτων το γνωρίζουν αυτό πολύ καλά και το εκμεταλλεύονται δεόντως…

Η λέξη «διόδια» ήταν μέχρι πρότινος, απαγορευμένη για την Κρήτη και τους Κρητικούς. Ήταν μια λέξη «ταμπού» για όσα δημόσια πρόσωπα εξουσίας αναλάμβαναν πρωτοβουλίες πάνω στις αναπτυξιακές ανάγκες του νησιού μας. Θα είχε ενδιαφέρον, αν μη τι άλλο, να ακούγαμε τις θέσεις τους, σήμερα που «σπάει» το ταμπού των διοδίων!

Επίσης, όσοι προσπαθούν να «χρυσώσουν το χάπι» των διοδίων, είτε για να πείσουν τους άλλους είτε όμως και τους ίδιους τους εαυτούς τους, δεν θα πρέπει να παραβλέπουν τα προφανή, ακολουθώντας τον ανηφορικό «δρόμο» της λογικής, που δεν έχει «διόδια»:

Κανένας ιδιώτης δεν θα δεχθεί να δημιουργήσει νέα χάραξη για τον ΒΟΑΚ. Ο σκοπός του είναι, αποκλειστικά και μόνο το κέρδος και θα επιδιώξει, πάση θυσία, να εξασφαλίζεται η αποκλειστικότητα χρήσης του έργου.

Κανένας από εκείνους τους οδηγούς που συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να παραβιάζουν τους βασικούς κανόνες οδηγικής συμπεριφοράς, δεν θα αποτελεί μικρότερο κίνδυνο, τόσο για τον ίδιο, όσο και για τους άλλους οδηγούς, χρησιμοποιώντας τον νέο σύγχρονο δρόμο.

Κανένα γεγονός δεν είναι τελικά τυχαίο, όπως και δεν είναι τυχαίο που συνέπεσαν μαζί τα μεγάλα έργα(Αεροδρόμιο Καστελλίου, «φιλέτο» Αλικαρνασσού και ΒΟΑΚ)στην Κρήτη, την αξιοποίηση των οποίων αναλαμβάνουν κατ' αποκλειστικότητα ιδιώτες!

Τώρα, θα αναμένουμε να αναβιώσει ξανά η θρυλική σκηνή της ταινίας «Όλα είναι δρόμος». Ο «ιδιώτης» στον ρόλο του «Ηλία», θα περιμένει με την μπουλντόζα του έξω από το «Βιετνάμ»(ΒΟΑΚ), για να ξεκινήσει το «έργο» του, αμέσως μόλις ακούσει να του απευθύνει την επική ατάκα ο «Μάκης»(Πρωθυπουργός) : «Ηλία ρίχ' το!»

Πιστεύω πως, σε κάθε περίπτωση, ευθύνη για το τι θα συμβεί τελικά, έχει ο κάθε ένας από εμάς τους Κρητικούς, ξεχωριστά. Το επισημαίνει και κάποιος αμερικανός συγγραφέας, που δεν θυμάμαι το όνομά του: «Στο τέλος, κάθε δρόμος οδηγεί σ' εσένα τον ίδιο!».

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Για μια στιγμή νόμισα ότι παρακολουθούσα ταινία επιστημονικής φαντασίας. Γρήγορα όμως συνειδητοποίησα ότι έβλεπα ένα πραγματικό βίντεο που δημοσίευσε η κρατική εφημερίδα της Κίνας «Global Times».

«Ναι θεία, είναι το drone που σου μιλάει», ακούει ξαφνικά μια φωνή από τον ουρανό η ηλικιωμένη γυναίκα στην Κίνα, καθώς έκπληκτη προσπαθεί να καταλάβει ποιος της μιλάει. «Βλέπεις, ενώ λέμε στον κόσμο να μένει σπίτι, εσύ εξακολουθείς να τριγυρνάς», συνέχισε η ίδια φωνή. «Τώρα να ξέρεις πως ένα drone σε παρακολουθεί», προειδοποιεί η «επουράνια φωνή»!

Κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των drones οι κάτοικοι της Κίνας προσπαθούν να προσαρμοστούν στα νέα «δεδομένα». Οι κινεζικές αρχές εντοπίζουν μέσω της τεχνολογίας εκείνους που δεν λαμβάνουν τα σχετικά μέτρα και τους μιλάνε προκειμένου να συμμορφωθούν!

Κάτι λιγότερο από δύο εβδομάδες χρειάστηκε για να κατασκευαστεί το νοσοκομείο στην πόλη Γουχάν, την γενέθλια πόλη του νέου παγκόσμιου ιού, προκειμένου να φιλοξενήσει αποκλειστικά και μόνο τους ασθενείς που έχουν μολυνθεί από αυτόν. Σε χρόνο ρεκόρ και σε έκταση 25000 τετραγωνικών μέτρων ανεγέρθη το νέο νοσοκομείο δυναμικότητας 1.000 κλινών.

Γράφοντας τη λέξη «Coronavirus»(κορονοϊός) στη μηχανή αναζήτησης της Google εμφανίζει περισσότερα από 1,2 δισεκατομμύρια αποτελέσματα αναζήτησης. Είναι η σύγχρονη λέξη «τρομοκράτης» που απειλεί την παγκόσμια υγεία αλλά και την παγκόσμια οικονομία.

Η εικόνα της χώρας προέλευσης του ιού είναι τραγική. Ολόκληρες πόλεις σε καραντίνα, κλειστές βιομηχανίες, αυστηρά περιορισμένες μετακινήσεις πολιτών και η «μάσκα» το σύμβολο της ανθρώπινης αντίστασης.

Ο ιός με τις κορόνες αποτελεί αποσταθεροποιητικό παράγοντα όχι μόνο για την κινέζικη, αλλά και για την παγκόσμια οικονομία, η οποία είναι σήμερα σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένη από αυτήν. Η νέα μεγάλη επιδημία εξαπλώνεται ταχύτατα από την Κίνα προς τον υπόλοιπο κόσμο. Έχει ήδη προκαλέσει ένα μεγάλο πλήγμα στη δεύτερη σε μέγεθος οικονομία του πλανήτη, παρασύροντας και μεγάλους βιομηχανικούς κολοσσούς που σχετίζονται με την Κίνα σε κλείσιμο των μονάδων παραγωγής τους. Επίσης η ανεργία πρόκειται να εκτοξευθεί από τις απολύσεις των εργαζομένων σε επιχειρήσεις που συρρικνώνονται ή που κλείνουν.

Αεροπορικές εταιρείες με δρομολόγια σε όλο τον κόσμο, ακυρώνουν μαζικά τις πτήσεις τους προς την Κίνα, ενώ μεγάλες εταιρείες σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, απαγορεύουν τώρα στο προσωπικό τους να ταξιδέψει στην Κίνα ή να επιστρέψει από αυτήν.

Αρθρογράφος των «New York Times» σχολιάζει την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, αναφέροντας χαρακτηριστικά πως «ο κόσμος αντιλαμβάνεται ξαφνικά και μέσα σε ελάχιστες ημέρες, το πόσο πολύ εξαρτάται από την Κίνα».

Η οικονομία της Κίνας αντιπροσωπεύει σήμερα το 17% του παγκόσμιου ΑΕΠ, όταν το 2003 αντιπροσώπευε μόλις το 4%. Σε λιγότερο από δύο δεκαετίες έφτασε να «απειλεί» την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στο παγκόσμιο εμπόριο, αν και εκατομμύρια πολίτες της συνεχίζουν να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα.

Το παγκόσμιο κόστος του ιού SARS το 2003, είχε φτάσει τότε στα 40 δισ. δολάρια.

Οι εκτιμήσεις για το κόστος που θα επωμιστεί η παγκόσμια οικονομία από τον κορονοϊό δεν είναι καθόλου αισιόδοξες. Οι τεχνοκράτες του χρήματος ομολογούν κυνικά πως «ο πανικός πλήττει την οικονομία περισσότερο απ' ότι οι θάνατοι». Συνιστούν ψυχραιμία για να ανακόψουν την κατακόρυφη πτώση που παρατηρείται στις χρηματαγορές του πλανήτη.

Τεράστιο όμως είναι και το πλήγμα που έχει υποστεί η τουριστική βιομηχανία της Κίνας. Το τουριστικό προϊόν στη μεγαλύτερη χώρα της Ανατολικής Ασίας, αντιπροσωπεύει το 11% της ανάπτυξης της χώρας, ενώ απασχολεί 28 εκατομμύρια άτομα. Η Κίνα κατατάσσεται στην 4η θέση ανάμεσα στους πλέον δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς παγκοσμίως. Την ίδια στιγμή, αμερικανοί αξιωματούχοι δηλώνουν αισιόδοξοι, αφού θεωρούν πως ο αντίκτυπος της επιδημίας ίσως αποβεί τελικά ευεργετικός για την αμερικάνικη οικονομία.

Οι «ναοί» του χρήματος όμως δεν συμμερίζονται, κατά πως φαίνεται, αυτήν την αισιοδοξία. Θεωρούν πως μια πανδημία θα αποτελούσε τον χειρότερο εφιάλτη της χρηματιστηριακής αγοράς.

Την συμμερίζεται όμως ο επικεφαλής του ΠΟΥ (Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας) ο οποίος τόνισε ότι δεν υπάρχει ανάγκη για μέτρα που «παρεμβαίνουν χωρίς να χρειάζεται, στα διεθνή ταξίδια και στο διεθνές εμπόριο». Δεν δείχνει να ανησυχεί πολύ ο εν λόγω Οργανισμός, συστήνοντας σε όλους ψυχραιμία, παρά τους 1000 και πλέον νεκρούς, θύματα του ιού, ενώ αρνείται πεισματικά να χαρακτηρίσει την νόσο πανδημία.

Ο ΠΟΥ σπεύδει να δηλώσει ότι «αυτή τη στιγμή δεν βρισκόμαστε σε κατάσταση πανδημίας. Είμαστε σε μια φάση επιδημίας με πολλαπλές εστίες». Είναι προφανές ότι ο εν λόγω Οργανισμός, λαμβάνει υπόψη του και άλλες παραμέτρους, εκτός από εκείνη της δημόσιας υγείας, όπως είναι οι επιπτώσεις της ανησυχίας στην οικονομία και το διεθνές εμπόριο.

Οι ειδικοί, σαν να μας έχουν μπερδέψει λίγο. Ενώ η κρίση διεθνοποιείται από τις επιπτώσεις του φονικού ιού, ενώ οι νεκροί ξεπερνούν τους 1000(μόνο οι επισήμως καταγεγραμμένοι), ενώ έχουν καταγραφεί δεκάδες χιλιάδες κρούσματα σε περισσότερες από 30 χώρες, οι επιστήμονες εμφανίζονται καθησυχαστικοί και αισιόδοξοι, επικαλούμενοι την πρόοδο των ερευνών.

Ο διάσημος πλέον ιός που αναστατώνει σήμερα το σύνολο της ανθρωπότητας, είναι πιθανόν το αποτέλεσμα της μετάλλαξης αντίστοιχου ιού που προσβάλει τις νυχτερίδες ή τα φίδια και μεταδόθηκε στον άνθρωπο από την κατανάλωσή τους. Δεν είναι τυχαίο, πιστεύω, που ο ιός αυτός «γεννήθηκε» στην Κίνα. Την χώρα στην οποία ό,τι κινείται τρώγεται! Ό,τι περπατάει, ό,τι έρπει, ό,τι πετάει και ό,τι κολυμπάει!

Τι κι αν είναι όμως η μεγαλύτερη σε πληθυσμό χώρα του κόσμου! Τι κι αν αποτελεί την 2η οικονομική υπερδύναμη του πλανήτη! Τι κι αν έχει καταφέρει να ελέγχει και να επηρεάζει το παγκόσμιο εμπόριο! Ένας τόσο δα μικροσκοπικός οργανισμός, που δεν είναι καν ορατός λόγω του ελάχιστου μεγέθους του, έχει κατορθώσει να αναστατώσει τον «γίγαντα» της Ανατολής και να μετατρέψει τη χώρα σε μια τεράστια «φυλακή»! Σε αρκετές πόλεις της Κίνας οι κάτοικοι ζουν σήμερα σαν να είναι φυλακισμένοι μέσα στα ίδια τους τα σπίτια και μάλιστα αυστηρά επιτηρούμενοι από τους «δεσμοφύλακες» του κρατικού μηχανισμού!

Αν μη τι άλλο, ένας προβληματισμός ίσως και να μας φανεί χρήσιμος: Οι ιοί, τα μικρόβια, τα βακτήρια και οι διάφοροι μικροοργανισμοί του μικρόκοσμου, εμφανίζονται σήμερα, σε μεγάλο βαθμό να έχουν νικήσει κατά κράτος τον συμβατικό πολιτισμένο κόσμο μας!

Στη χώρα μας δεν έχουμε ακόμα κάποιο καταγεγραμμένο κρούσμα, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρξει και μελλοντικά. Φαίνεται πως ο φόβος που έχει προκαλέσει αυτός ο «παγκόσμιος πυρετός», κατάφερε να κυριεύσει ακόμα κι εμάς τους απείθαρχους έλληνες! Το τελευταίο διάστημα συναντώ όλο και περισσότερους ανθρώπους να φοράνε ιατρικές μάσκες, σε νοσοκομεία αλλά και σε άλλους χώρους συγχρωτισμού. Μαθαίνω επίσης πως, οι μάσκες που είναι κι αυτές (τι άλλο;) κινέζικες, έχουν εξαφανιστεί από τα ράφια των φαρμακείων, μαζί βεβαίως και με τις παλιές καλές τιμές τους!

Να μην ξεχνάμε βέβαια πως πλησιάζουν και οι απόκριες και κάτι μου λέει πως φέτος θα είμαστε όλοι «μασκαρεμένοι»! Μάλιστα, δεν θα χρειαστεί να μπούμε καν στον κόπο να ψάξουμε τι να «ντυθούμε». Θα φορέσουμε όλοι τις πράσινες μάσκες μας και θα κάνουμε τους… κινέζους!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

«Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει! Κάγκελα παντού. Και τα μυαλά στα κάγκελα του αόρατου εχθρού. Γαύροι, Βούλγαροι, χανούμισσες, βαζέλες, όλο το έθνος προσκυνά σώβρακα και φανέλες! Μα το ντέρμπι είναι στημένο κι από πριν ξεπουλημένο κι εσύ πνίγεσαι με δίχρωμα κασκόλ. Ελλάς! Τι θα γίνει φίλε μου μ' εμάς;».

Όσο παραστατικά και να ‘ναι τα τραγούδια, δεν μπορούν να περιγράψουν την πραγματική ατμόσφαιρα και την ασχήμια αυτού του χώρου! Γιατί, την ουσιαστική διαφορά δεν την κάνει εδώ η εικόνα, αλλά η μυρουδιά! Είναι η μπόχα, η βρώμα και η δυσωδία που αναδύεται από αυτό που κάποιοι ονομάζουν «επαγγελματικό ποδόσφαιρο»!

Εδώ και αρκετά χρόνια αποτελεί το «καταφύγιο» των βαρόνων του παράνομου πλούτου της χώρας. Το «ωραίο πλυντήριο» των ορκισμένων εραστών του επιχειρηματικού τυχοδιωκτισμού. Εδώ «ξεπλένουν» όμορφα όλες τις αποχρώσεις του χρήματος!

Οι ιδιοκτήτες των ΠΑΕ και κυρίως των μεγαλύτερων, αποκτούν κύρος, δύναμη, γοητεία, κοινωνικό και ενίοτε πολιτικό ρόλο. Απομυζούν τεράστιες κρατικές επιχορηγήσεις και χρησιμοποιούν κατά το δοκούν την επιρροή των οργανωμένων οπαδών των ομάδων που διοικούν, τόσο απέναντι στα πρόσωπα της εξουσίας, όσο και στο σύνολο της κοινωνίας.

Η «καφρίλα» και η «φανατίλα», αποτελούν δομικά στοιχεία, εδραίωσης και επικράτησης του ποδοσφαιρικού παρακράτους. Ενός παρακράτους, που έχει στήσει μια πανάθλια «παράγκα» πίσω από τη βιτρίνα του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου, προσβάλλοντας, εκτός από την αισθητική μας κι εκείνη ακόμα την νοημοσύνη μας.

Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η «παράγκα» μένει! «Όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα!», τραγουδούσε ο Σαββόπουλος στη δεκαετία του 1960. Στην ανατολή της δεκαετίας του 2020 εξακολουθεί να ισχύει. Το ξέρουν καλά οι μεροκαματιάρηδες που ξημεροβραδιάζονται στα πρακτορεία του ΟΠΑΠ. Εκεί εξαργυρώνουν τις ταπεινότερες ελπίδες τους με λίγα ευρώ.

Κανείς τους όμως δεν είναι χαρούμενος. Στο τέλος όλοι βρίζουν φεύγοντας, αλλά μετά, για άγνωστο λόγο επιστρέφουν πάλι. Νιώθουν απογοητευμένοι, όχι γιατί δεν προέβλεψαν τις ομάδες που θα κέρδιζαν, αλλά γιατί δεν μπόρεσαν να μαντέψουν τους στημένους αγώνες!

Αυτοί οι άνθρωποι όμως αποτελούν τα απαραίτητα «γρανάζια» του «στοιχήματος».

Μιας οργανωμένης διαδικασίας, ενός μηχανισμού νομιμοποιημένης απάτης, που επιτρέπει την αφαίμαξη πλούτου από τους πολλούς φτωχούς στους ολίγους πλούσιους!

Αυτός είναι, εν ολίγοις, ο «θαυμαστός κόσμος» του Επαγγελματικού Αθλητισμού!

Ένας κόσμος απατηλός και ματαιόδοξος. Ας είναι όμως καλά τα κορόιδα στα προποτζίδικα που επενδύουν καθημερινά το υστέρημά τους σε αυτόν τον «θαυμαστό κόσμο»!

Οι διάφορες ΠΑΕ λειτουργούν αρμονικότατα και «συνεργάζονται» αγαστά μεταξύ τους, επ' ωφελεία, όχι της κοινωνίας βεβαίως-βεβαίως, αλλά των συμφερόντων των αφεντικών τους. Είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις που λειτουργούν με κριτήριο και μόνο το κέρδος.

Όταν όμως για οποιονδήποτε λόγο διαταραχθεί αυτή η «αρμονία», πυροδοτείται αυτόματα ο μηχανισμός της ανεξέλεγκτης έκρηξης! Μιας έκρηξης, που ενεργοποιεί τα χειρότερα αντανακλαστικά της φυλής μας. Εκείνα που οδηγούν στον διχασμό.

Αυτό ακριβώς συνέβη και πριν λίγες μέρες. Δύο μεγάλες ΠΑΕ της χώρας, βρέθηκαν να διασταυρώνουν τα ξίφη τους. Δεν έχουν τίποτα να μοιράσουν, αλλά πολλά να μοιραστούν. Τα συγκρουόμενα επιχειρηματικά συμφέροντα των προέδρων τους μπήκαν μπροστά.

Τώρα θυμήθηκαν την νομιμότητα οι «παράγοντες»! Την θυμούνται μόνο όταν θέλουν να την χρησιμοποιήσουν!

Έτσι, ο πρώην τυπικά (και νυν ουσιαστικά) ιδιοκτήτης μεγάλης Πειραϊκής ΠΑΕ, γνωστός στην πιάτσα και ως Mister Noor1, επικαλέστηκε τον νόμο που δεν επιτρέπει σε έναν πρόεδρο ΠΑΕ (όπως του ανταγωνιστή του και «πιστολέρο» του Βορρά) να έχει στην ιδιοκτησία του περισσότερες από μία ποδοσφαιρικές ομάδες. Υπολογίζοντας και στην επιρροή που ασκεί ο ίδιος στην κυβέρνηση, «μερίμνησε» ώστε να εφαρμοστεί αυτός ο νόμος, που οδηγεί στον υποβιβασμό και των δύο ομάδων του ανταγωνιστή του!

Πολύ καλός ακούγεται αυτός ο νόμος, σκέφτηκα, αλλά αναρωτήθηκα κιόλας: Γιατί να μην συμβαίνει το ίδιο και με άλλες ιδιοκτησίες, περισσότερο μάλιστα «ύποπτες»; Γιατί δηλαδή ένας πρόεδρος ΠΑΕ να μην μπορεί να έχει δύο ποδοσφαιρικές ομάδες, αλλά την ίδια στιγμή να του επιτρέπεται να έχει 10 εφημερίδες, 5 τηλεοπτικά κανάλια και όσους ραδιοφωνικούς σταθμούς επιθυμεί; Ελλάς το μεγαλείο σου!

Σε αυτήν την «γιγαντομαχία» των επιχειρηματικών συμφερόντων ενεπλάκη αναγκαστικά και η κυβέρνηση, που υποτίθεται, ελέγχει την νομιμότητα αυτών των διαδικασιών.

Το «αυτογκόλ» του Υφυπουργού Αθλητισμού θα καταγραφεί ως «χατ τρικ» ερασιτεχνισμού στα «χάι λάιτ» της δεκαετίας!

Για να είμαστε όμως δίκαιοι, δεν είναι σωστό να «φορτώσουμε» όλες τις ευθύνες για το πρόβλημα που προέκυψε, στον συντοπίτη μας Υφυπουργό! Εκείνος απ' ότι φαίνεται, καλά την πήγαινε τη «δουλειά», αφού είχε φροντίσει να εφαρμόσει τον νόμο, αλλά και την «γραμμή» της κυβέρνησης, «προετοιμάζοντας» μάλιστα με «κατάλληλους» χειρισμούς την ΕΕΑ (Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού). Η ευθύνη του έγκειται στο ότι δεν είχε προβλέψει τις ενδεχόμενες συνέπειες, ώστε να τις συζητήσει αυτές με τον πρωθυπουργό, πριν φτάσει η κατάσταση εκεί που έφτασε.

Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσηκωθούν οι οργανωμένοι οπαδοί των δύο εμπλεκόμενων ομάδων του Βορρά, υπό τον φόβο του υποβιβασμού και να απειλούν κάθε αρμόδιο.

Όταν επιτέλους κατάλαβε ο κ. Μητσοτάκης τι πήγαινε να γίνει, αναλογιζόμενος το μεγάλο πολιτικό κόστος, στο παρά πέντε όμως, αποφάσισε να αλλάξει τον νόμο και να διασώσει τις δύο ΠΑΕ από τον υποβιβασμό, «αδειάζοντας» όμως, όπως λέμε, τον Υφυπουργό του.

Όλη η ευθύνη, πιστεύω, βαραίνει την κυβέρνηση και βεβαίως τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Αντιμετώπισαν τον Επαγγελματικό Αθλητισμό, με έναν υποδειγματικό ερασιτεχνισμό! Μπήκαν μέσα στην «Σούπερ Λίγκα» και τα έκαναν όλα λίμπα. Σούπερ… λίμπα!

Τώρα, κατόπιν «εορτής», βγαίνει ο πρωθυπουργός και προειδοποιεί ότι θα υπογράψει «ποδοσφαιρικό μνημόνιο» με την Διεθνή Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, ενώ απειλεί(ποιους άραγε;) πως αν χρειαστεί είναι αποφασισμένος να διακόψει το πρωτάθλημα και να το οδηγήσει σε Grexit.

Όλοι όμως εμείς ξέρουμε πως δεν θα χρειαστεί και απλά φωνάζει τώρα για να γλυτώσει την «κίτρινη κάρτα»! Άλλωστε είναι πλέον και σε θέση «οφσάιντ» και ως εκ τούτου η «φάση» έχει τελειώσει!

Ακόμα και μετά το «αυτογκόλ» η «μπάλα» πηγαίνει στη σέντρα. Εκεί θα την τοποθετήσει τώρα ο πρωθυπουργός και εύχομαι, οδεύοντας προς τα «αποδυτήρια», να έχει πάρει το μάθημά του. Να έχει συνειδητοποιήσει δηλαδή, το πόσο δύσκολο είναι, αλλά και επικίνδυνο συνάμα, να «συγκυβερνάς» με μία ΠΑΕ!

Όλα αυτά που έγιναν τις προηγούμενες μέρες στο χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, θα ξεχαστούν πάλι πολύ σύντομα! Έτσι γίνεται πάντα. Έτσι θα γίνει και τώρα! Θα επανέλθει η «κανονικότητα» και στο χορτάρι και στην εξέδρα.

Η ελπίδα θα επιστρέψει ξανά! Σαν ηλιαχτίδα που μπαίνει απρόσκλητη από την τρύπια στέγη της «παράγκας».

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

«Αργία μήτηρ πάσης κακίας», κατά τον Σόλωνα! Αν μάλιστα πρόκειται για τη σχολική αργία των «Τριών Ιεραρχών», ανάμεσα στις κακίες θα πρέπει να συμπεριλάβουμε, την τεμπελιά, την αδράνεια, τη χαλάρωση, την ξεκούραση και την περισυλλογή!

Κακίες, που δικαιολογούν μάλλον την απόφαση του Υπουργείου Παιδείας να καταργήσει από φέτος τη σχολική αργία των «Τριών Μεγίστων Φωστήρων», τη μνήμη των οποίων τιμά η εκπαιδευτική κοινότητα κάθε χρόνο στις 30 του Γενάρη.

Η ηγεσία του Υπουργείου δικαιολόγησε την κατάργηση της αργίας, χρησιμοποιώντας τον όρο «αποκατάσταση», παραπέμποντας, ως φαίνεται, στη βούληση της κυβέρνησης να επιβάλει και στον χώρο της εκπαίδευσης τη δική της «κανονικότητα»!

Συγκεκριμένα, όπως αναφέρθηκε αρχικά σε σχετική διάταξη «η 30ή Ιανουαρίου κάθε έτους, ημέρα εορτής των Τριών Ιεραρχών, αποκαθίσταται ως ημέρα πραγματοποίησης εορταστικών εκδηλώσεων, με εκπαιδευτικές και θρησκευτικές δραστηριότητες, προς τιμήν των Μεγάλων αυτών Πατέρων αλλά και της Παιδείας, καθώς και των μετόχων της εκπαιδευτικής διαδικασίας, εκπαιδευτικών και μαθητών». Η εν λόγω διάταξη, αφορούσε, τόσο την πρωτοβάθμια, όσο και την δευτεροβάθμια εκπαίδευση, δημόσια και ιδιωτική.

Οι πρώτες αντιδράσεις ήρθαν από τον χώρο των εκπαιδευτικών, αλλά και από την αντιπολίτευση, καταλογίζοντας στην ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, αναχρονιστικές αντιλήψεις, αφού με την κίνησή του αυτή επιχειρούσε να χορηγήσει στα σχολεία μας μια ισχυρή δόση ελληνοχριστιανικού πολιτισμού!

Οι αντιδράσεις συνοδεύονταν μάλιστα με το σκεπτικό ότι θα έπρεπε να έχουν ληφθεί υπόψη και οι παρουσίες των αλλόθρησκων, των ετερόδοξων και των άθρησκων μαθητών, που φοιτούν πλέον σήμερα στα σχολεία μας και ως εκ τούτου θα ήταν λάθος να επιχειρηθεί η οποιαδήποτε προσπάθεια «κατήχησης» εκείνη την ημέρα.

Μετά από τις πολλαπλές αντιδράσεις, αναδιπλώθηκε η ηγεσία του Υπουργείου και με διευκρινιστική εγκύκλιο ενημέρωσε την εκπαιδευτική κοινότητα ότι «τα σχολεία θα λειτουργούν κανονικά και θα πραγματοποιείται το ωρολόγιο πρόγραμμα των μαθημάτων τη ημέρας». Άρα, εκείνο που πέτυχε το Υπουργείο της Παιδείας μας τελικά, ήταν να μετατρέψει την καθιερωμένη αργία σε κανονική εργάσιμη!

Κανένα μεμπτό μέχρι στιγμής! Μπορώ να συμμεριστώ μάλιστα την επιθυμία του Υπουργείου να μην προστεθούν οι χαμένες διδακτικές ώρες ακόμα μιας ημέρας σε εκείνες τις χιλιάδες που χάθηκαν εξαιτίας της ολιγωρίας του, κατά τις τοποθετήσεις των εκπαιδευτικών.

Πολλή φασαρία για το τίποτα δηλαδή. Το είπε και ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος και ισχυρός «εταίρος» στο Υπουργείο, περισσότερο με ύφος αυστηρού τεχνοκράτη της αγοράς, παρά αυτού του πνευματικού πατέρα της Εκκλησίας: «Έγινε αυτό που έπρεπε να γίνει. Όλα τα άλλα είναι αστειότητες και προφάσεις. Η αργία είναι για τους τεμπέληδες!».

Εννοούσε μάλλον, μόνο τη συγκεκριμένη αργία ο Μακαριότατος. Γιατί, λίγο καιρό πριν από τον άμβωνα, καλούσε τους πιστούς, μετ' επιτάσεως μάλιστα, να τιμούν τις αργίες της Εκκλησίας με τη φυσική τους παρουσία στους ναούς. Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν άλλων σκέψεων, Δέσποτα!

Γιατί όμως άραγε προέβη τώρα σε αυτήν την κίνηση η κυβέρνηση, εσπευσμένα μάλιστα, αιφνιδιάζοντας ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα, λίγες μόνο μέρες πριν τον εορτασμό της 30ής Ιανουαρίου, εκδίδοντας το σχετικό διάταγμα προτού καν ψηφιστεί από τη Βουλή;

Έχω την αίσθηση ότι η κίνηση αυτή είναι συμβολική και σηματοδοτεί την έναρξη μιας μεθοδευμένης προσπάθειας «αποκατάστασης» της «δημοκρατίας της αγοράς», στον ευαίσθητο χώρο της Παιδείας μας!

Δεν είχε μόνο η προηγούμενη κυβέρνηση τις ιδεοληψίες της, σύμφωνα με τις κατηγορίες που της προσήπταν οι πολιτικοί της αντίπαλοι.

Όλες οι εξουσίες έχουν ή εμφανίζονται, τέλος πάντων, να έχουν ιδεοληψίες. Έτσι και η τωρινή κυβέρνηση, έχει κι αυτή τις δικές της νεοφιλελεύθερες ιδεολογικές εμμονές! Μια κυρίαρχη εμμονή, που αποτελεί και μεγάλο στοίχημα για τη συντηρητική παράταξη, είναι η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης. Όταν όμως έχουν δοθεί τόσοι και τόσοι αγώνες κατά το παρελθόν σε τούτο τον τόπο, για την υπεράσπιση του αγαθού της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας, καταλαβαίνουμε ότι είναι μάλλον δύσκολο να «πλασαριστεί» ένα τέτοιο εγχείρημα στην ελληνική κοινωνία!

Γι αυτό προετοιμάζουν προσεκτικά το «έδαφος» με ανέξοδες παρεμβάσεις, οι οποίες μάλιστα συγκεντρώνουν την αποδοχή της κοινωνίας, ώστε να δεχθεί στη συνέχεια και τα… δύσκολα. Αναζητά δηλαδή η κυβέρνηση, μέσω αυτής της μεθοδευμένης προσπάθειας, να «εξαγοράσει» κοινωνικούς «συνενόχους» (μαζί τα κάναμε) στις «μπίζνες» που φαίνεται πως ετοιμάζει να κάνει στα «σχολεία της αγοράς».

Μια τέτοια «ωφελιμιστική» παρέμβαση αποτελεί και η κατάργηση της αργίας των «Τριών Ιεραρχών»! Με αυτήν την εσπευσμένη κίνηση του Υπουργείου Παιδείας, η κυβέρνηση στοχεύει να ικανοποιήσει πρωτίστως ένα πάγιο αίτημα της ιεράς Συνόδου της Ελλαδικής Εκκλησίας, αλλά και το συντηρητικό και θρησκόληπτο ακροατήριό της, καθώς επίσης και εκείνους τους γονείς που βρίσκουν τώρα την ευκαιρία, για ακόμα μία μέρα να «παρκάρουν» τα παιδιά τους σε κάποιο σχολικό συγκρότημα!

Εδώ που τα λέμε, εκτός από τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς, για ευνόητους λόγους, δεν νομίζω να στεναχώρησε και κανέναν άλλο η εν λόγω «αποκατάσταση»!

Η απλή μέθοδος «αποκατάστασης» της αργίας των Τριών Ιεραρχών, αποτελεί το «εναρκτήριο λάκτισμα» των μεταρρυθμίσεων που πρόκειται να ακολουθήσουν στην στοιχειώδη και μέση εκπαίδευση, όπως λειτούργησε και η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου για τις μεταρρυθμίσεις που ξεκίνησαν ήδη στην ανώτατη εκπαίδευση. Εκεί έχει στραφεί τώρα το ενδιαφέρον της υπουργού Παιδείας και απ' ό,τι φαίνεται είναι ισχυρό! Μέσω του άρθρου 50 έσπευσε να εξισώσει τα πτυχία των ΑΕΙ με εκείνα των ιδιωτικών κολεγίων, επικαλούμενη τις δήθεν «κοινοτικές υποχρεώσεις» στις οποίες όφειλε να ανταποκριθεί.

Στη φετινή επέτειο, αντίθετα με τα φροντιστήρια που θα τιμήσουν την ημέρα με αργία, τα σχολεία θα λειτουργήσουν κανονικά, κρατώντας μόνο ως ευχάριστη ανάμνηση την αργία των προηγούμενων ετών. Στα επόμενα χρόνια, φαντάζομαι, θα διαβάζεται το πρωί στην προσευχή, κάτω από τα πιο βαθιά χασμουρητά των μαθητών, κάποιο μήνυμα του (ή της) υπουργού Παιδείας για το έργο των Μεγάλων Πατέρων της Παιδείας μας!

Αρκετοί όμως ήταν και αυτοί που εξέφρασαν την απογοήτευσή τους για τον τρόπο με τον οποίο αναγκάζονται να συμμετέχουν τα παιδιά μας στις διάφορες ανιαρές σχολικές εορτές. Έτσι, από τους μαθητές του Λυκείου που έχουν εορτάσει στη ζωή τους τουλάχιστον 9 φορές τους «Τρεις Ιεράρχες», ελάχιστοι είναι εκείνοι που θυμούνται τα ονόματά τους.

Φοβάμαι πως, συνεχίζοντας με την ίδια «στενή» λογική, αν μέχρι τώρα δεν θυμούνταν πώς τους λένε, στο μέλλον δεν θα θυμούνται ούτε πόσοι είναι!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Δηλαδή, για να καταλάβω κι εγώ ρε παιδιά. Δεν θα είναι πια η Μαρέβα «η Πρώτη Κυρία» της χώρας; Θα της πάρει τον τίτλο μέσα από τα χέρια η Αικατερίνη, που πρότεινε ο Κυριάκος ως υποψήφια για την Προεδρία της Δημοκρατίας;

Αφού ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θεωρείται «ο πρώτος πολίτης» της χώρας, δικαιωματικά η Προεδρίνα της Δημοκρατίας θα είναι «η Πρώτη Κυρία»! Αυτό όμως είναι άδικο. Δεν το θέλει ούτε ο Θεός! Μια κυρία από το πουθενά, να έρχεται και να «λεηλατεί» την «πρωτιά», χωρίς καν η ίδια να το έχει επιδιώξει!

Είχε άραγε συζητήσει το πρωθυπουργικό ζεύγος αυτό το ενδεχόμενο, πριν να ανέβει ο πρωθυπουργός στο βουνό και να πάρει την απόφαση; Αν δεν το είχαν πάντως συζητήσει μεταξύ τους, θα μπει σε μπελάδες ο Κυριάκος…

Η Κυρία Πρωθυπουργού, πρόλαβε να χαρεί και να απολαύσει τις τιμές της «Πρώτης Κυρίας» για περίπου ένα εξάμηνο. Πάνω που είχε αρχίσει να «χώνεται» στο «πετσί» του ρόλου, έρχεται ο «σκηνοθέτης» Κυριάκος, για να δώσει τον ρόλο της σε μια καινούργια και άγνωστη πρωταγωνίστρια. Πάλι καλά δηλαδή που πρόλαβε να φωτογραφηθεί δίπλα στην Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ και τον Πλανητάρχη!

Να δεις που την «έφαγε» το κακό το «μάτι»! Όταν χαμογελούσε αμέριμνη πλάι στην Μελάνια στον Λευκό Οίκο, δεν την ακολουθούσαν μόνο τα αδιάκριτα κουτσομπολίστικα βλέμματα όλου του κόσμου, αλλά κι εκείνα τα φθονερά, διαπεραστικά εδώ στην Ελλάδα…

Αλλά και ο Ντόναλντ, αποδείχθηκε τελικά πολύ γρουσούζης ρε αδερφέ! Πριν λίγες μέρες βάλθηκε να την χρήσει ο ίδιος «Πρώτη Κυρία» της Ελλάδας, κατά την επίσκεψη της ελληνικής αντιπροσωπείας στον Λευκό Οίκο, ενώ δεν είπε μια καλή κουβέντα, ένα κομπλιμέντο για πάρτη της.

Θα μου πείτε βέβαια, εδώ δεν ψέλλισε καλή κουβέντα για τον ίδιο τον πρωθυπουργό, που την ήθελε μάλιστα πολύ και θα έλεγε για την γυναίκα του!

Τώρα όλα τα φώτα της δημοσιότητας είναι στραμμένα πάνω στην Αικατερίνη, έχοντας μόνο τον τίτλο της υποψήφιας Προεδρίνας.

Φανταστείτε τι θα γίνει, όταν με το καλό πάρει και τον τίτλο της Προέδρου της Δημοκρατίας, που όπως όλα δείχνουν θα τον λάβει σύντομα! Τότε θα γίνει αυτό που όλοι φανταζόμαστε: Θα την ξεχάσουν οι πάντες!

Έτσι γίνεται εδώ «στο Ελλάντα»! Στη χώρα όπου ευδοκιμεί η υπερβολή και φυτοζωεί η σοβαρότητα!

Στην σημερινή Ελλάδα, η ενημέρωση «συνθλίβεται», δυστυχώς, ανάμεσα σε δύο «κόσμους» παράλληλους αλλά εχθρικούς! Ο ένας είναι ο συμβατικός κόσμος των υποταγμένων ΜΜΕ(Έντυπων και ηλεκτρονικών)στα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων που τα κατευθύνουν και τα συντηρούν.

Ο άλλος είναι ο κόσμος των απείθαρχων, αυτοεξόριστων παροικούντων στην ιντερνετική «Ιερουσαλήμ», με συνοδοιπόρους τους ακούραστους «κωπηλάτες» των κοινωνικών δικτύων!

Αυτοί οι δύο «κόσμοι» της ενημέρωσης ανέλαβαν κι ετούτη τη φορά να μας «συστήσουν» την πρώτη, ως γυναίκα, αλλά την όγδοη ως πρόσωπο, ένοικο του Προεδρικού Μεγάρου κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης.

Ο πρώτος «κόσμος» έσπευσε να την αγιοποιήσει και να μας την παρουσιάσει ως την «Μεγάλη Αικατερίνη της Ελλάδος»! Την «λιβάνιζε» καθημερινά από το πρωί ως το βράδυ με διθυράμβους και παινέματα και για να την νιώσουμε ακόμα πιο δική μας, χρειάστηκε να «ξεθάψει» τρεις γενεές!

Η τηλεοπτική του κάμερα έφτασε ως το χάλασμα που βρίσκεται στο χωριό Σταυρούπολη της Ξάνθης, στο οποίο στεγαζόταν κάποτε το παντοπωλείο του παππού της «Αγίας» Αικατερίνης. Αυτό θα πει συνέπεια στην ενημέρωση…!

Ο δεύτερος «κόσμος» της ενημέρωσης, αντιδρώντας στις υπερβολές του πρώτου «κόσμου», απάντησε κι αυτός, με υπερβολή βέβαια, αποκαθηλώνοντας την προβεβλημένη εικόνα της «Αγίας» Αικατερίνης, με το να αμφισβητεί ευθέως τις εμφανείς «αρετές» της.

Οι πρώτες αναρτήσεις που τρόλαραν την εμφάνιση της υποψήφιας «Πρώτης Κυρίας», περιείχαν φωτογραφία στην οποία εικονίζονταν, αριστερά η πληθωρική πρόεδρος της Κροατίας με μαγιό και δεξιά η δική μας υποψήφια πρόεδρος με την τήβεννο! Σε άλλες πάλι αναρτήσεις, με μοναδικό «επιχείρημα» την εικόνα, αναδείκνυαν με ειρωνεία τις ομοιότητες της Αικατερίνης με ήρωες του «Χάρι Πότερ».

Είναι όμως άδικο και απρεπές ταυτόχρονα, να εξάγει κάποιος συμπεράσματα για έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζει καν, από τα φυσιογνωμικά του και μόνο χαρακτηριστικά! Και οι δύο αυτοί «κόσμοι» αδίκησαν παράφορα και την Αικατερίνη αλλά και την πραγματικότητα!

Μπορεί αυτή η μικροκαμωμένη Κυρία, να διαθέτει ένα τεράστιο εκτόπισμα προσωπικότητας, ένα μεγάλο απόθεμα ψυχικής και πνευματικής δύναμης, ώστε να καταφέρει να δώσει ουσία και περιεχόμενο, στον καταφρονεμένο πολιτειακό μας θεσμό!

Μπορεί ακόμα και να «εμπνεύσει» ξανά εκείνους τους απογοητευμένους πολίτες, που έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους απέναντι στο πρωθυπουργικοκεντρικό κράτος, προσφέροντάς τους ένα «καταφύγιο» ελπίδας! Δεν ξέρουμε αν θα μπορέσει να ανταποκριθεί σε αυτόν τον φιλόδοξο ρόλο, αλλά τουλάχιστον ας της δώσουμε την ευκαιρία να το προσπαθήσει.

Αν και σήμερα ο ρόλος του ΠτΔ είναι εντελώς διακοσμητικός, χωρίς ουσιαστικές αρμοδιότητες και δυνατότητες, δεν παύει όμως να εκπροσωπεί το επίσημο κράτος για όλες τις εθνικές μας υποθέσεις, αλλά και να αποτελεί σύμβολο εθνικής ενότητας και ομοψυχίας!

Ο Κυριάκος με την επιλογή του αυτή, έκανε μια επιτυχημένη κίνηση που αιφνιδίασε τον πολιτικό κόσμο. Η κίνηση είχε για εκείνον πολλαπλό όφελος: Από τη μία εξασφάλισε την αναγκαστική συναίνεση του ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη έστειλε ισχυρό μήνυμα στις συνιστώσες της Ν.Δ. για το ποιος είναι το «αφεντικό» και το κυριότερο, άδειασε μια πολύτιμη θέση στο Συμβούλιο της Επικρατείας για να την καλύψει στη συνέχεια από «προβλέψιμο» πρόεδρο και πολύ χρήσιμο στο μέλλον.

Ακόμα κι αν χρησιμοποίησε (που χρησιμοποίησε) στο διάγγελμά του επικοινωνιακά τεχνάσματα και θεατρινισμούς, με αναφορές σε σύμβολα και παραλληλισμούς (Μάνα, Δημοκρατία, Ελευθερία κ.λ.π.) που στόχευσαν κατευθείαν στο συναίσθημα, εντούτοις εμφανίστηκε ενωτικός, απολογητικός και γενναιόδωρος! Με την επιλογή του αυτή επιθυμεί να στείλει το μήνυμα στην ελληνική κοινωνία ότι εγκαινιάζεται τώρα μΙα νέα εποχή για τη θέση της γυναίκας στη χώρα μας.

Επειδή όμως ο Κυριάκος είναι κι αυτός πολιτικός και δεν ξέρουμε τι άλλο μπορεί να έχει στο μυαλό του, εκτός βέβαια από την εξουσία, καλό θα είναι οι γυναίκες που ενθουσιάστηκαν από την επιλογή του, να κρατάνε μικρό «καλάθι». Το ίδιο «καλάθι» που κρατούσαν και οι έγχρωμοι στις ΗΠΑ, επί προεδρίας του επίσης έγχρωμου Μπαράκ!

Ο Κυριάκος κατάφερε να στρέψει προσωρινά το πολιτικό ενδιαφέρον, από τα μείζονα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα ο τόπος, σε μια κορυφαία μεν διαδικασία, την οποία όμως, το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα, όχι μόνο την έχει απαξιώσει, μαζί με τον θεσμό, αλλά και την έχει εκμεταλλευτεί δεόντως κατά το παρελθόν εκ του πονηρού.

Μετά την απόφαση του βουνού, περιμένουν τον πρωθυπουργό ένα «βουνό» προκλήσεις! Τα εθνικά μας ζητήματα μαζί με το προσφυγικό, συνιστούν τις κορυφαίες προτεραιότητες…

Ελπίζω και εύχομαι, η Πρώτη Κυρία στην Προεδρία της Δημοκρατίας να κάνει την έκπληξη! Να γοητεύσει με την παρουσία της και να διαπρέψει, αναβαθμίζοντας, όχι μόνο τον πολιτειακό θεσμό που εκπροσωπεί, αλλά και το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Τέλος εποχής ή το τέλος της κρίσης; Τι από τα δύο άραγε σηματοδοτεί το κλείσιμο των γραφείων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, γνωστού και ως ΔΝΤ, στην Αθήνα;

Η κυβέρνηση βέβαια έχει λόγους ευνόητους να υποστηρίζει τη δεύτερη εκδοχή!

Με έμφαση στον συμβολισμό, από την έδρα του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον, κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού, η ελληνική κυβέρνηση έστειλε ηχηρό μήνυμα ότι «το κλείσιμο των γραφείων του Ταμείου στην Αθήνα σηματοδοτεί και το τέλος της κρίσης στην Ελλάδα».

Πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια! Δέκα «πέτρινα» χρόνια, από τη στιγμή που το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο «εισέβαλε» δυναμικά στην ελληνική οικονομία αλλά και την καθημερινότητά μας! Τώρα που φεύγει από τη χώρα μας, ένα είναι σίγουρο: Θα μας μείνει για πάντα αξέχαστο!

Πως να ξεχάσει κανείς, επιστρέφοντας νοερά στο μακρινό 2009, τις αγωνιώδεις προσπάθειες που κατέβαλε τότε ο Γιώργος Παπανδρέου, συνομιλώντας με τον τότε Διευθυντή του Ταμείου, Ντομινίκ Στρος Καν, ζητώντας του επιτακτικά να ασχοληθεί το Ταμείο με το ελληνικό ζήτημα;

Πώς να ξεχάσει κανείς τη στάση της Γερμανίας, να αρνείται σθεναρά να δεχθεί, αλλά και να υποστηρίξει, οποιοδήποτε σχέδιο διάσωσης της χώρας μας χωρίς τη συμμετοχή του ΔΝΤ σε αυτό; Αλλά και οι περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αντιμετώπιζαν με δυσπιστία την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, θεωρώντας ότι δεν διέθετε την επαρκή τεχνογνωσία που θα της επέτρεπε να διαχειριστεί από μόνη της μια κρίση τέτοιου μεγέθους, όπως ήταν η ελληνική.

Το ΔΝΤ από την πλευρά του επέμενε δογματικά προσηλωμένο στην άποψη ότι η ταχεία δημοσιονομική προσαρμογή για τη χώρα μας ήταν αναπόφευκτη. Επιδίωξε άμεσα την εσωτερική υποτίμηση, που θα προέκυπτε μέσω δραστικών μεταρρυθμίσεων, που το ίδιο επέβαλε στη συνέχεια στην αγορά εργασίας, αλλά και στα προϊόντα. Έτσι, για να πετύχει τον σκοπό του, αλλά και τους στόχους που είχε θέσει, σχεδίασε και επέβαλε μια σειρά επώδυνων μέτρων που γονάτισαν στην κυριολεξία την ελληνική κοινωνία και κυρίως τα ασθενέστερα στρώματα. «Στραγγάλισε» την κατανάλωση και προκάλεσε «ασφυξία» στην αγορά.

Πώς να ξεχάσει κανείς την κατακόρυφη μείωση των ονομαστικών μισθών και των επιδομάτων στο Δημόσιο, την κατάργηση του 13ου μισθού και της 13ης σύνταξης, τις αλλεπάλληλες περικοπές των συντάξεων, τη μείωση του κατώτερου ορίου αποδοχών, την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, την προώθηση των αποκρατικοποιήσεων και του ανταγωνισμού και τις άδικες και αδικαιολόγητες απολύσεις των εργαζομένων;

Έπρεπε να περάσουν πέντε ολόκληρα χρόνια επιβολής σκληρής λιτότητας για τη χώρα μας, μέσα από επιτηρούμενα προγράμματα αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, για να παραδεχτεί τελικά το 2015, το ίδιο το ΔΝΤ, τα λάθη του στο ελληνικό πρόγραμμα!

Τελικά, ποιος θα μας πει τώρα που βρισκόμαστε; Στο τέλος της εποχής του ΔΝΤ ή στο τέλος της ελληνικής κρίσης;

Πρώτα ήρθε το «αφήγημα» του ΣΥΡΙΖΑ, λίγο πριν εγκαταλείψει την εξουσία, σύμφωνα με το οποίο, απαλλασσόμαστε από τα μνημόνια (αυτά που δεν σκίσαμε) και βγαίνουμε σιγά-σιγά στο «ξέφωτο» αφήνοντας την κρίση, που τόσο μας ταλαιπώρησε, πίσω μας.

Μετά ήρθε το «αφήγημα» της Ν.Δ. που το έσπρωξε ο αέρας του νικητή! Εκεί, στη δεξιά «όχθη» του υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού, βλέπουν τώρα με την αποχώρηση του ΔΝΤ από τη χώρα, να ανατέλλει μια νέα εποχή για την Ελλάδα, με ακμάζουσα επιχειρηματικότητα, μειωμένη φορολογία και επιστροφή της εμπιστοσύνης των αγορών και της κανονικότητας.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως θα βρεθούν και πάλι αφελείς να συμμεριστούν την αισιοδοξία των πολιτικών! Εκείνοι, που το 2000 πίστευαν πως ερχόταν το τέλος του κόσμου, δεν θα δυσκολευτούν πολύ και τώρα να πιστέψουν πως ήρθε το τέλος της κρίσης!

Ούτε το τέλος του κόσμου περίμενα ποτέ πως θα έρθει, αλλά ούτε και το τέλος της κρίσης περιμένω να έρθει τώρα! Πιστεύω ότι οι συνέπειες της δημοσιονομικής κρίσης της περιόδου 2010-2018, είναι και θα παραμείνουν μπροστά μας, δυστυχώς, για αρκετά χρόνια ακόμα!

Υπάρχουν σοβαροί λόγοι που συντηρούν τους φόβους μου: Ο πρώτος λόγος στηρίζεται στην κατάρρευση του παραγωγικού μοντέλου της χώρας, η οποία ξεκίνησε αρκετά χρόνια πριν και κορυφώθηκε τα τελευταία 15 χρόνια. Σήμερα, μετά από μια παρατεταμένη και επώδυνη περίοδο αυστηρής λιτότητας που διανύσαμε, το παραγωγικό πλεόνασμα που υποτίθεται καταφέραμε να πετύχουμε, με όλες αυτές τις θυσίες, δεν διοχετεύεται ως επανεπένδυση στις παραγωγικές μας δομές (Εκπαίδευση, Εργασία, Παραγωγή, Ανάπτυξη, Περιβάλλον), αλλά πηγαίνει κατευθείαν στους δανειστές.

Ο δεύτερος λόγος που θα πρέπει να μας προβληματίζει όλους και ιδιαίτερα τους κυβερνώντες, είναι η διόγκωση του δημογραφικού ζητήματος στην Ελλάδα. Ένα πρόβλημα που δημιουργήθηκε και που γιγαντώθηκε με την ευθύνη του παλαιού δικομματισμού.

Ενός δικομματισμού, που απομάκρυνε την χώρα από τις παραγωγικές της καταβολές, με συνέπεια την διαρκή συρρίκνωση του πληθυσμού της.

Η Ν.Δ. κέρδισε τις τελευταίες εκλογές, υψώνοντας τη «σημαία» της μείωσης της φορολογίας. Οι μειώσεις των φόρων όμως, θα είναι ελάχιστες έως οριακές στο μέλλον, εξαιτίας των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας. Επίσης, όσο φοροαπαλλάσσονται και φοροδιαφεύγουν οι πλούσιοι, τόσο θα σηκώνουν το βάρος της φορολογίας οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Αυτό βέβαια δεν θα αλλάξει ποτέ, αφού αποτελεί πλέον σταθερή εθνική «αξία» του φορολογικού μας συστήματος, εδώ και έναν αιώνα.

Ανάμεσα στη φορολογία, στις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας και τις κοινωνικές δαπάνες, θα πρέπει αναγκαστικά να ισορροπεί η κυβέρνηση. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πιστεύω πως κι ετούτη τη φορά, οι όποιες πρωτοβουλίες θα στοχεύσουν και πάλι στις κοινωνικές δαπάνες και θα απειλούν να συρρικνώσουν το κοινωνικό κράτος.

Ο πρωθυπουργός, με το πρόσφατο, «προβλέψιμο» για κάποιους, ταξίδι του στις ΗΠΑ, μπορεί μεν να μην κατάφερε να αποσπάσει τη στήριξη του προέδρου Τραμπ για τη χώρα μας απέναντι στις προκλητικές ενέργειες της Τουρκίας, όμως ενίσχυσε το «αίσθημα» αναβάθμισης των εξοπλιστικών μας αναγκών, που σημαίνει περαιτέρω θυσίες των ελλήνων φορολογουμένων…

Το ΔΝΤ φεύγει από την Ελλάδα, όχι γιατί τελείωσε η κρίση, αλλά επειδή ολοκλήρωσε την αποστολή του. Ακόμα μια αποστολή η οποία εστέφθη με απόλυτη επιτυχία, τιμωρώντας τους «απείθαρχους» του συστήματος. Η απομάκρυνσή του ΔΝΤ από τη χώρα μας σήμανε τέλος εποχής για τη δράση του στην Ελλάδα και όχι το τέλος της ελληνικής κρίσης.

Το ΔΝΤ, ως απόλυτο σύμβολο της επιρροής του καπιταλισμού στις οικονομικά αδύναμες χώρες, κατάφερε και τούτη τη φορά να επιβληθεί και να επιβεβαιώσει τη φήμη του!

Μπορεί να πέρασαν τα Χριστούγεννα και να έφυγαν οι «καλικάντζαροι», όμως φοβάμαι πως τα «φαντάσματα» του παρελθόντος όχι μόνο θα συνεχίσουν να υπάρχουν, αλλά και θα κάνουν «βόλτες» στο μέλλον μας!

Θυμάμαι καλά τον αφορισμό της πρώην Διευθύντριας του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, που εντείνει τις ανησυχίες μου: «Αν δεν προσέξουμε τα φαντάσματα από τα τέλη του 19ου αιώνα, θα έρθουν και θα μας στοιχειώσουν στον 21ο αιώνα»!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Με ένα ποίημα, για το καλό, συνήθιζε να ξεκινά τη νέα χρονιά ο Γιάννης Ρίτσος!

Τι όμορφος τρόπος, αλήθεια, για να καλωσορίζει κανείς τον χρόνο που έρχεται, αλλά και για να αποχαιρετά εκείνον που φεύγει!

Στα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη, θα συναντήσουμε αρκετά ποιήματα του Ποιητή της «Ρωμιοσύνης», με ημερομηνία «1η Ιανουαρίου». Είναι γραμμένα όλα σε πρόχειρα σημειωματάρια, με σχόλια, διορθώσεις, μουτζούρες, διαγραφές και με την «ανάσα» του τρανού ποιητή να πλανιέται πάνω από τον ανθρώπινο στοχασμό.

Από τα τελευταία του ποιήματα, με τη συγκίνηση «παγιδευμένη» στην πρώτη του γραφή, είναι και το ποίημα με τον τίτλο «Νύχτωσε», γραμμένο στην Αθήνα, την 1η Ιανουαρίου του 1988. Οι λέξεις απλές, αλλά τόσο δυνατές, «βουτηγμένες» μέσα στο μελάνι, αλλά και στη μελαγχολική εξομολόγηση μιας προχωρημένης ωριμότητας:

«Ακόμη ένας χρόνος… είπε. Ένας χρόνος περισσότερο στο χρόνο του. Ένας χρόνος λιγότερο απ' το χρόνο του…». Για να καταλήξει: «Κωφάλαλα τ' αγάλματα. Κωφάλαλα και τα ποιήματα. Νύχτωσε!».

Ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται διαφορετικά την αλλαγή του χρόνου. Οι νεότεροι βλέπουν έναν χρόνο περισσότερο στον χρόνο τους. Υποδέχονται τη νέα χρονιά ως μια καινούργια ευκαιρία να γνωρίσουν, να δοκιμάσουν, να δημιουργήσουν. Η νέα χρονιά κουβαλά το βάρος της «υπόσχεσης» και είναι καλοδεχούμενη. Τον χρόνο που φεύγει δεν τον λογαριάζουν και αποτελεί πλέον γι' αυτούς παρελθόν, αφού δεν έχουν μάθει, αλλά και δεν έχουν λόγο να θυμούνται…

Οι μεγαλύτεροι όμως σε ηλικία, βλέπουν έναν χρόνο λιγότερο από τον χρόνο τους. «Βραχύς αιών», κατά τον Ευριπίδη. Εύχονται ο νέος χρόνος να είναι καλύτερος από τον προηγούμενο, αλλά δεν παύουν να ανησυχούν για το αντίθετο. Εκείνοι έχουν μάθει να θυμούνται και η ζωή τους όλη είναι «φυλαγμένη» μέσα στη μνήμη τους. Αποχαιρετούν τη χρονιά που φεύγει, με νοσταλγία αλλά και με σκεπτικισμό, ως ακόμα μία «Αλεξάνδρεια» που χάνουν από τον βίο τους…

Στην ανατολή του 2020, αλλά και της νέας δεκαετίας, ο κόσμος μας φανερώνεται φορτωμένος με προκλήσεις, για να δοκιμάσει τις αντιδράσεις των ανθρώπων.

Χωρίς αμφιβολία, η χρονιά που μόλις ξεκίνησε, φέρει το στίγμα της «κλιματικής αλλαγής».

Είναι μια πραγματικότητα που αφορά ολόκληρη την ανθρωπότητα, αλλά και όλους ανεξαιρέτως τους κατοίκους του πλανήτη μας.

Δεν είναι δυνατόν να καίγεται ασταμάτητα επί τέσσερις και πλέον μήνες η Αυστραλία, να έχουν γίνει στάχτη πολλά εκατομμύρια στρέμματα, να απειλείται η πανίδα και η χλωρίδα της έκτης μεγαλύτερης χώρας στον κόσμο, με 500 εκατομμύρια νεκρά ζώα μέχρι στιγμής και ο ανθρώπινος παράγοντας να αδυνατεί να σταματήσει αυτή τη μεγάλη καταστροφή!

Όλοι οι επιστήμονες που μελετούν το κλίμα της Γης, μας προειδοποιούν αλλά και μας διαβεβαιώνουν πως αυτό που «έρχεται», αλλά και που πρόκειται να βιώσουμε, θα είναι κάτι πρωτόγνωρο για την ιστορία του πολιτισμού μας.

Τα τρομολάγνα ΜΜΕ, όπως συνηθίζουν άλλωστε να κάνουν, παρουσιάζουν τον μελλοντικό κίνδυνο, αποσπασματικά και με διάθεση να εκφοβίσουν και όχι να ενημερώσουν τον κόσμο. Εμφανίζουν το «κλίμα» ως κάτι απρόσωπο και απρόσιτο, οδηγώντας έτσι τους άμεσα ενδιαφερόμενους στη μοιρολατρία και την απάθεια.

Εκείνοι όμως οι «άνθρωποι» που επιτηδευμένα επηρεάζουν αρνητικά το κλίμα, υπονομεύοντας το περιβάλλον με κίνητρο την κερδοσκοπία, παρεμβαίνουν συχνά με πολλά προσωπεία, αλλά ως ηθικοί αυτουργοί της καταστροφής, επιδιώκουν την ανωνυμία τους.

Αυτούς ακριβώς, θα πρέπει να αποκαλύψουμε, με τόλμη, με θάρρος και με ειλικρίνεια και να απαιτήσουμε την άμεση συμμόρφωσή των. Αυτό βέβαια θα συμβεί, εάν και εφόσον, σταματήσουν κάποια στιγμή να μας «ψεκάζουν» με το «παραλυτικό εξαρτησιογόνο» της κοινωνικής απάθειας και της πολιτικής «μέθης».

Ήδη έχουν καταγραφεί οι πρώτες επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής σε περιοχές του κόσμου, που έχουν πληγεί σφοδρά από ακραία καιρικά φαινόμενα. Έχουν διαγνωστεί άνθρωποι με πρωτόγνωρες για εμάς ψυχικές ασθένειες, όπως είναι η «κλιματική κατάθλιψη» και τα «κλιματικά τραύματα».

Η συνεχιζόμενη υποβάθμιση του πλανήτη είναι δυνατόν να ανακοπεί, αλλά απαιτούνται ισχυρές και συντονισμένες προσπάθειες και ενέργειες, από μεγάλες κοινωνικές ομάδες, που θα πρέπει να μπουν μπροστά, να κινητοποιηθούν, να διεκδικήσουν και να ασκήσουν πίεση στις ηγεσίες που λαμβάνουν αποφάσεις για το μέλλον μας. Η προσπάθεια θα έχει θετικό αποτέλεσμα, μόνο όταν ο καθένας από εμάς δει τον εαυτό του μέσα σε αυτές τις κοινωνικές ομάδες, διατεθειμένο και αποφασισμένο να αγωνιστεί και να διεκδικήσει τα αυτονόητα. Να μπορεί δηλαδή να ζει με ασφάλεια, ορίζοντας ο ίδιος το μέλλον του!

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας πως η ανθρώπινη πρόοδος δεν πραγματοποιείται μόνο μέσω της ανάπτυξης. Μιας αέναης, απατηλής ανάπτυξης, που μετριέται σήμερα, αποκλειστικά και μόνο, με τους καταναλωτικούς δείκτες, όπου ευημερούν οι αριθμοί, αλλά υποφέρουν οι άνθρωποι και αφανίζεται το περιβάλλον τους.

Το είκοσι-είκοσι, όπως συνηθίσαμε ήδη να αποκαλούμε το νέο έτος, θα είναι επίσης μια χρονιά που στη φιλόξενη περιοχή μας, θα φέρει και άλλους πολλούς πρόσφυγες και μετανάστες. Θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτήν την πραγματικότητα, προσφέροντας την αλληλεγγύη μας στους «αόρατους» εκείνους ανθρώπους που μας έχουν ανάγκη, στο μέτρο που μας αναλογεί, βέβαια.

Η περιοχή μας όμως, μέσα στο δίσεκτο 2020, θα τραβήξει την προσοχή του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, όχι τόσο για τις λίγο-πολύ αναμενόμενες μεταναστευτικές ροές, όσο για τον υποθαλάσσιο πλούτο των περίφημων ΑΟΖ, που έχουν χαρτογραφηθεί τριγύρω μας.

Εκεί, πάνω στα κύματα, θα «επιπλέουν» τα συμφέροντα, οι συμμαχίες, οι στρατηγικές, αλλά και η ίδια η «Ειρήνη» για την ευρύτερη περιοχή.

Παρεμπιπτόντως, η λέξη «Ειρήνη», που απουσίαζε τα τελευταία χρόνια από τα ευχολόγια, φέτος βλέπω ότι επανήλθε! «Και επί Γης Ειρήνη», λοιπόν να ευχηθούμε για το νέο έτος!

«Χρόνος, ο πάντων πρόγονος», κατά τον αρχαίο λυρικό ποιητή Πίνδαρο! Ο άνθρωπος όμως, ο εφήμερος και ματαιόδοξος, αδυνατεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα του κοινού «προγόνου», που ενώνει, αλλά κυρίως, που εξηγεί την ίδια την ουσία της ύπαρξής μας!

Στα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη, οι χειρόγραφες σημειώσεις του Γιάννη Ρίτσου, «μαρτυρούν» ότι την Πρωτοχρονιά του 1960 βρέθηκε στη Ρουμανία, δηλώνοντας βαθύτατα συγκινημένος που, για πρώτη φορά Πρωτοχρονιά βρισκόταν μακριά από την Ελλάδα και τους αγαπημένους του ανθρώπους.

Εκεί, εκφράζει την εμπειρία κάθε ξενιτεμένου, κάθε πρόσφυγα, κάθε μετανάστη, θυμίζοντας πως «μέσα μας κουβαλάμε ό,τι αγαπάμε». Για να καταλήξει: «Αυτή είναι η ευχή μου του καινούργιου χρόνου, για την Ελλάδα, για τη Ρουμανία, για όλους τους λαούς:

Ειρήνη, συνεννόηση, αδελφοσύνη!».

Εξήντα χρόνια μετά, η ευχή του ποιητή μας δείχνει να παραμένει επίκαιρη, αλλά και… ευχή!

Καλή χρονιά σε όλους!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Μια αλλιώτικη φάτνη στήθηκε φέτος στην πόλη Claremont της νότιας Καλιφόρνιας των ΗΠΑ, που βρίσκεται κοντά στα σύνορα με το Μεξικό. Είναι μια φάτνη που, εκτός από το μήνυμα των Χριστουγέννων, «στέλνει» κι άλλα μηνύματα που θες δε θες θα τα λάβεις…

Σ' αυτή τη διαφορετική φάτνη της γέννησης του Θεανθρώπου, ο Ιωσήφ, η Παναγία και ο μικρός Ιησούς, δεν βρίσκονται πλάι-πλάι όπως τους έχουμε συνηθίσει μαζί και με τα συμπαθή τετράποδα δίπλα τους να συμπληρώνουν την καθιερωμένη ταπεινή σύνθεση, αλλά ο καθένας τους ξεχωριστά μέσα σε συρμάτινα κλουβιά.

Προφανώς και πρόκειται για συμβολική αναπαράσταση της Γέννησης, με αφετηρία όχι κάποια καλλιτεχνική έμπνευση των δημιουργών της, αλλά την πρόθεσή τους να υλοποιήσουν μια πρωτότυπη πολιτική διαμαρτυρία. Μια πολιτική καταγγελία η οποία όμως πραγματοποιείται μέσω μιας θρησκευτικής προσέγγισης.

Με αυτό τον τρόπο, οι εμπνευστές της κατασκευής αυτής θέλησαν να αναδείξουν και να καταγγείλουν την απάνθρωπη και απαράδεκτη πολιτική του διαχωρισμού που υφίστανται οι οικογένειες μεταναστών που διασχίζουν τα νότια σύνορα με τις ΗΠΑ, όπου οι αμερικανικές αρχές, χωρίζουν τα παιδιά από τους γονείς τους.

Ήταν φυσικό λοιπόν και επόμενο, η ιδιότυπη αυτή φάτνη να προκαλέσει, αρχικά βέβαια την προσοχή του κόσμου και στη συνέχεια να αποτελέσει θέμα αντιπαραθέσεων και έντονων συζητήσεων. Οι εμπνευστές αυτής της φάτνης με τα κλουβιά είναι οι ενορίτες της εκκλησίας των Μεθοδιστών του Claremont. Δεν είναι πάντως η πρώτη φορά που η εν λόγω ενορία αναλαμβάνει ρόλο υπερασπιστή των μεταναστών.

Πλησιάζουν σιγά-σιγά οι γιορτινές μέρες στο τέλειωμα του τελευταίου μήνα του χρόνου και διαμορφώνεται ξανά η «κατάλληλη» χαρούμενη ατμόσφαιρα που θα μας βάλει και πάλι στο περίφημο «πνεύμα των Χριστουγέννων». Μια εντελώς υποκειμενική έννοια, με διαφορετικό τρόπο αντίληψης από τον καθένα μας.

Κάθε χρόνο αρχίζει όλο και νωρίτερα το πανηγύρι της αγοράς των Χριστουγέννων. Από τα μέσα του Νοέμβρη κιόλας η πόλη «ντύνεται» στα γιορτινά της. Στον λεγόμενο «πολιτισμένο Δυτικό κόσμο», η γέννηση του Χριστού έχει εκφυλιστεί πλέον σε μια μεγάλη «ιερή μπίζνα», υποβαθμίζοντας και αλλοιώνοντας την πνευματική διάσταση της μεγάλης εορτής.

Οι ξεχωριστές μέρες στο τέλειωμα του Δεκέμβρη, μαζί με την προσδοκία του χιονιού, γεννούν και ένα σωρό επιθυμίες στις κοινωνίες των ανθρώπων. Μια από αυτές τις επιθυμίες που κυριεύει εμάς τους μεγαλύτερους, είναι να ταξιδέψουμε και πάλι, με όχημα τη νοσταλγία, έστω και για λίγο, στην υπέροχη «χώρα» των παιδικών μας χρόνων!

Εκεί, που μας ταξιδεύουν οι αναμνήσεις και τα όνειρα, στην ανέμελη παιδική μας ζωή!

Ο Ιησούς, με τον ερχομό του στον κόσμο πριν από 2020 χρόνια, έδωσε ελπίδα στους απλούς ανθρώπους εκείνης της εποχής. Ήρθε σε μια τυραννική περίοδο, όπου κυριαρχούσε η δουλεία και η πλήρης απαξίωση της ανθρώπινης υπόστασης και έδωσε αξία στον άνθρωπο, ανεξάρτητα από εθνότητα, φύλο, πλούτο και κοινωνική θέση. Έδωσε όμως και μια πνευματική διάσταση στην ανθρώπινη ύπαρξη, μέσα στην υλική πραγματικότητα που επικρατούσε και που, δυστυχώς, εξακολουθεί να επικρατεί μέχρι και σήμερα.

Ο Χριστός «εισέβαλε» στη Γη ως η κατ' εξοχήν επαναστατική μορφή της εποχής του! Ήρθε να βάλει «φωτιά» στη μέχρι τότε ιουδαϊκή αντίληψη του Μωσαϊκού νόμου, που επέβαλε τη λογική ενός Θεού τιμωρού και εκδικητή (Οφθαλμός αντί οφθαλμού). Με όπλο του την αγάπη για τον συνάνθρωπο, προσηλώθηκε στην πνευματική ανθρώπινη υπόσταση και εναντιώθηκε στον φαρισαϊσμό του υλισμού, πετώντας έξω από τον ναό του Σολομώντα τους Ιουδαίους εμπόρους, που είχαν μετατρέψει τον ιερό χώρο σε «μαγαζί» τους.

Ο παραδοσιακός φαρισαϊσμός, ένιωσε να απειλείται από την παρουσία του Χριστού και αφού τον στοχοποίησε, τον διέβαλε, τον κατηγόρησε, τον εξύβρισε και στο τέλος κατάφερε και τον εξόντωσε.

Η εικόνα όμως του σημερινού κόσμου δεν διαφέρει και πολύ από την εικόνα που βρήκε ο Χριστός, προτού ο ίδιος προσπαθήσει να τον αλλάξει, εδώ και δύο χιλιετίες!

Σε όλο τον Δυτικό κόσμο που ασπάστηκε και τον Χριστιανισμό, η ανθρώπινη ζωή διαρκώς απαξιώνεται και οι κοινωνικές ανισότητες έχουν οξυνθεί. Η δουλεία είναι πάλι παρούσα με τη σύγχρονη μορφή της οικονομικής δουλείας και η τεχνολογία που εξελίσσεται ραγδαία, δίνει την δυνατότητα στους ανθρώπους της εξουσίας να ελέγχουν αποτελεσματικότερα και να καταδυναστεύουν τους λαούς.

Ο σημερινός κόσμος έχει επιστρέψει και πάλι στην αντίληψη ζωής της Παλαιάς Διαθήκης! Μια αντίληψη που επιδιώκει να συνυπάρχουν οι πλούσιοι «Φαρισαίοι» μαζί με τους «Πτωχολάζαρους», για να αναπαράγουν και να συντηρούν τη μιζέρια του σύγχρονου πολιτισμένου κόσμου. Μια μιζέρια που οι τεχνοκράτες την ονομάζουν «ανάπτυξη» και η οποία δεν σέβεται ούτε τον άνθρωπο, αλλά ούτε και τη φύση που τον περιβάλλει!

Ίσως θα έπρεπε να αναζητήσουμε το «πνεύμα των Χριστουγέννων», ή ό, τι έχει απομείνει από αυτό τέλος πάντων, μέσα στο «κελί» του Χριστού της «φάτνης» του Claremont. Πιστεύω ότι μπορούμε να το νιώσουμε, μόνο αν καταφέρουμε να εστιάσουμε για λίγο το βλέμμα μας, στη θλίψη που εκπέμπει το πρόσωπο του νεογέννητου Ιησού, που ήρθε ως αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο, για να σηκώσει μόνος του, όχι μόνο τις αμαρτίες από τα πάθη των ανθρώπων, αλλά και όλο τον πόνο και την δυστυχία τους.

Ο ανθρώπινος πόνος είναι διάχυτος και ατέλειωτος. Δεν περιορίζεται μόνο στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τους κατατρεγμένους των πολέμων και των διωγμών.

Οι άνθρωποι που υποφέρουν είναι παντού γύρω μας. Στο πιο κοντινό νοσοκομείο θα συναντήσουμε πολλούς τέτοιους ανθρώπους. Ανθρώπινα συντρίμμια, με χίλιες δυο ανίατες ασθένειες, του κορμιού και της ψυχής, που δίνουν την δική τους μάχη για επιβίωση.

Μια νυχτερινή βόλτα στα μικρά σκοτεινά σοκάκια της πόλης θα «φωτίσει» την άλλη όψη της γιορτινής ατμόσφαιρας. Θα συναντήσουμε εκεί άστεγους να κοιμούνται κουλουριασμένοι μέσα σε χαρτόκουτα, μαζί με κάποια ζωντανά τετράποδα πλάσματα που τους ζεσταίνουν το σώμα μα και την ψυχή! Να άλλη μια ιδιότυπη αναπαράσταση Χριστουγεννιάτικης «φάτνης», που δεν φαίνεται όμως αυτή ούτε να προκαλεί αλλά ούτε και να συγκινεί κανέναν χριστιανό!

Τέτοιες μέρες όμως η σκέψη μας, οφείλει να τρέχει από μόνη της, σε όλα τα παιδιά του κόσμου που δοκιμάζονται, από τις αρρώστιες, από τους πολέμους, από τους διωγμούς, από την πείνα, από την δίψα και από την κάθε λογής κακοποίηση. Όλα αυτά τα παιδιά δεν περιμένουν κανέναν Άγιο Βασίλη ετούτες τις μέρες. Δεν ελπίζουν και δεν ονειρεύονται…

Το «πνεύμα των Χριστουγέννων» δοκιμάζει στον καθένα από εμάς, την ικανότητά του να ανταποκρίνεται στα ερεθίσματα που λαμβάνει καθημερινά από τον υπόλοιπο κόσμο.

Την ικανότητά του να ταυτίζεται συναισθηματικά με την ψυχική κατάσταση ενός άλλου ατόμου, κατανοώντας την ανάγκη του, αλλά και την συμπεριφορά του.

Η επιστήμη ονομάζει αυτήν την ικανότητα «ενσυναίσθηση», υποδηλώνοντας την επέκταση της αίσθησης του ατόμου πέρα από τον εαυτό του. Αυτό ας προσπαθήσουμε τούτες τις μέρες. Να βγούμε για λίγο και να δούμε πέρα από τον εαυτό μας..!

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

«Η Γερμανία είναι μια χώρα που δεν θα ήθελα να είχα για γείτονα», είχε δηλώσει ο πρώτος μεταπολεμικός Καγκελάριος της Γερμανίας (Δυτικής Γερμανίας) Κόνραντ Αντενάουερ, ο οποίος παρέλαβε μια κατεστραμμένη χώρα από τον Β' παγκόσμιο πόλεμο και την μετέτρεψε στην «Γερμανία του οικονομικού θαύματος»!

Είχε ασφαλώς τους λόγους του, το ανάλογο χιούμορ, αλλά και το πολιτικό ανάστημα για να μπορέσει να διατυπώσει μια τέτοια άποψη ο Αντενάουερ, μια από τις κορυφαίες πολιτικές φυσιογνωμίες της Ευρώπης του 20ου αιώνα.

Με την εξωτερική πολιτική που άσκησε και την υπογραφή του συμφώνου φιλίας μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας, συνέβαλε τα μέγιστα στην πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και υπήρξε ένας από τους πρωτεργάτες, οραματιστές της ενωμένης Ευρώπης.

Την άποψη του Αντενάουερ θα ήθελαν σίγουρα να έχουν το θάρρος να την διατυπώσουν δημόσια αρκετοί σύγχρονοι πολιτικοί ηγέτες, όχι τόσο για την ίδια τη χώρα τους βέβαια, αλλά για κάποια γειτονική ίσως χώρα, που ενδεχομένως τους δημιουργεί προβλήματα.

Μια τέτοια επιθυμία, την είχαν σίγουρα κρυμμένη βαθιά μέσα στο υποσυνείδητό τους και όλοι οι Έλληνες πρωθυπουργοί, που αναγκάστηκαν εκ των πραγμάτων κάποια στιγμή να έρθουν στη θέση του υπερασπιστή των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας, από την διαρκώς αδιάλλακτη επεκτατική πολιτική της Τουρκίας, μέσω της οποίας η γειτονική χώρα διεκδικεί προκλητικά και παράνομα ό,τι δεν της ανήκει, παραβιάζοντας παράφορα διεθνείς κανόνες και συνθήκες. Έτσι και τώρα, ο άπληστος γείτονας Ερντογάν, μέσω του μνημονίου που υπέγραψε με την Λιβύη, συνεχίζει να προκαλεί, να εκβιάζει και να απειλεί, διεκδικώντας με κάθε τρόπο και μέσο, μερίδιο στη «μοιρασιά της θάλασσας»!

Η ματαιοδοξία μάλιστα αυτού το ανθρώπου είναι τόσο έκδηλη, που δίνει προς τα έξω την εντύπωση ότι επιδιώκει να οικοδομήσει μια σύγχρονη «Οθωμανική Αυτοκρατορία»!

Οι «άσοι» που διαθέτει στο σκληρό «πόκερ» που «παίζει», δεν είναι κρυμμένοι στο μανίκι του, αλλά τους κρατά φανερά και επιδεικτικά μέσα στα χέρια του, αφού τους χρησιμοποιεί ως στοιχεία εκβιασμού και πίεσης για να πετύχει τους στόχους του.

Σίγουρα ο πιο καλός του «άσος» είναι η θέση που κατέχει η χώρα του, ως κύριος ρυθμιστής των μεταναστευτικών ροών προς την φοβισμένη Ευρώπη. Είναι αυτός που κάνει τη Ευρωπαϊκή Ένωση να πηγαίνει «πάσο» στους εκβιασμούς του! Είναι αυτός που επιβάλλει στην παντοδύναμη Γερμανία να κρατάει χαμηλούς φιλικούς τόνους επικοινωνίας και συνεργασίας με την Τουρκία. Είναι αυτός που αφήνει την Ελλάδα μόνη κι έρημη, χωρίς συμμάχους, να «αμύνεται του πατρίου (υγρού αυτή τη φορά) εδάφους της»!

Η Γαλλία αποτελεί μια μικρή εξαίρεση ως υποστηρικτής της Ελλάδας σε διπλωματικό επίπεδο, στο «πάνθεον» των 27 εταίρων μας, ανταποκρινόμενη απλώς κι εκείνη στην υποχρέωσή της να υπερασπίζεται την διεθνή νομιμότητα.

Κι εμείς τι κάνουμε για όλα αυτά; Πώς αντιδρούμε στις επεκτατικές βλέψεις της γείτονος; Πώς απαντάμε στον «τσαμπουκά» του αχόρταγου «σουλτάνου»;

Μα, δια της διπλωματικής οδού βεβαίως! Δεν υπάρχει άλλη οδός και το ξέρουμε αυτό πολύ καλά… Ας «βαδίζουμε» τουλάχιστον αυτόν τον άχαρο, ρεαλιστικό «μονόδρομο», με θάρρος, αποφασιστικότητα, ειλικρίνεια και αξιοπρέπεια!

Αυτόν τον «μονόδρομο» «βάδισε» και ο πρωθυπουργός, όταν συναντήθηκε πρόσφατα με τον Τούρκο πρόεδρο. Μπορεί μεν να μην κατόρθωσαν, ο Μητσοτάκης με τον Ερντογάν, να μιλήσουν μεταξύ τους, ειλικρινά και ουσιαστικά, αλλά «μίλησαν», όμως εύγλωττα, απ' ό,τι φαίνεται, αντί γι αυτούς τα σώματά τους!

Σ' αυτό το συμπέρασμα τουλάχιστον κατέληξαν οι ειδικοί της μορφοψυχολογίας και της φυσιογνωμικής, αναλύοντας την στάση και την έκφραση των σωμάτων των δυο ανδρών.

Αφού η αλήθεια δεν αναδεικνύεται μέσα από την υποκριτική και «ξύλινη» γλώσσα της διπλωματίας, λογικό είναι να αναζητηθεί αυτή στα υποσυνείδητα «μηνύματα» που εκπέμπουν τα πρόσωπα των πολιτικών, αλλά και η στάση των σωμάτων τους.

Έτσι, οι φυσιογνωμιστές «διάβασαν» στο πρόσωπο αλλά και στο σώμα του πρωθυπουργού, «δυναμισμό, διπλωματική έκφραση, διαπραγματευτική ικανότητα και μια υφή αυτοπεποίθησης»! Μόνο που, όλες αυτές οι αρετές δεν αποτυπώθηκαν και στο γραπτό του μήνυμα, που μας διάβασε ο ίδιος λίγο αργότερα, μετά το τέλος της διμερούς συνάντησης.

Ο δυναμισμός και η αυτοπεποίθησή του, περιορίστηκαν απλώς στο να «ψελλίσει», σε άπταιστη διπλωματική διάλεκτο και σε ιδιαίτερα χαμηλούς τόνους, κάτι για «δυσκολίες» που συνάντησε κατά την προσπάθεια συνεννόησης των δυο πλευρών.

Συμπλήρωσε μάλιστα την διπλωματική του έκφραση, υπογραμμίζοντας ότι αυτές οι «δυσκολίες» υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν και κατέληξε με την διαπίστωση ότι οι δύο άνδρες συμφώνησαν σε ένα και μόνο πράγμα: «Ότι… διαφωνούν»! Κρίμα όμως που η ιστορία δεν καταγράφει φυσιογνωμικούς μορφασμούς και σωματότυπους, αλλά μονάχα γεγονότα! Εκεί, σίγουρα θα είχε αποτυπωθεί η υπεροχή μας!

Είναι γεγονός ότι έχουμε την τύχη ή την ατυχία, όπως θέλετε πείτε το, να βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι πολιτισμών αλλά και συμφερόντων.

Δεν υπάρχουν χώρες, δεν υπάρχουν κράτη, δεν υπάρχουν λαοί, δεν υπάρχουν άνθρωποι, δεν υπάρχουν ανάγκες, δεν υπάρχουν αξίες. Υπάρχουν μόνο «συμφέροντα»…

Τόσα χρόνια γίνονταν πόλεμοι για να μοιράσουν τη Γη αυτά τα «συμφέροντα».

Τα σύνορα στους χάρτες είναι «ποτάμια» με ανθρώπινο αίμα. Τώρα μοιράζουν και τη θάλασσα! «Θαλάσσια οικόπεδα» λένε τα «κομμάτια» της. Εκεί πρόκειται να «οικοδομήσουν» μελλοντικά άλλο ένα σύγχρονο «μνημείο» της ανθρώπινης απληστίας, της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Θα γίνουν ξανά πόλεμοι, θα χυθεί και πάλι αίμα, για να «βάψει» τις επόμενες πτυχές της ιστορίας. Μιας ιστορίας που, μέσα από τις «ρυτιδιασμένες» σελίδες της, δεν θα σταματήσει ποτέ να μας υπενθυμίζει πως ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου είναι ο… άνθρωπος!

Είναι γεγονός πάντως ότι, εδώ που τα λέμε, δεν μας «έτυχε» και ο καλύτερος γείτονας!

Δεν έχει σημασία αν αυτός μας μισεί περισσότερο ή λιγότερο απ' ό,τι εμείς εκείνον.

Δεν αλλάζει κάτι αν εμείς τον χαρακτηρίζουμε «δύσκολο» κι αυτός μας αποκαλεί «τρελαμένους»! Ένα όμως είναι βέβαιο: Δεν υπάρχουμε μόνο εμείς κι εκείνος σε τούτο τον κόσμο!

Ίσως είναι καιρός να επαναπροσδιορίσουμε τη θέση και τη στάση μας, τόσο απέναντι στους εν δυνάμει «εχθρούς» μας, όσο και απέναντι στους υποτιθέμενους «συμμάχους» μας.

Μια κροατική παροιμία λέει: « Καλύτερα να σε μισούν οι Τούρκοι παρά να σ' αγαπούν οι Γερμανοί»! Ίσως να ξέρουν κάτι παραπάνω οι Κροάτες που δεν το ξέρουμε εμείς…

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Έρχεται σαν τον πυρετό. Απρόσκλητος κι ανεπιθύμητος. Δεν ξέρουμε πότε ακριβώς θα ‘ρθει, αλλά είμαστε σίγουροι πως δεν θα μας ξεχάσει! Είναι ο οργισμένος Εγκέλαδος, ο αρχηγός των Γιγάντων, που σύμφωνα με τη μυθολογία είναι θαμμένος βαθιά μέσα στη μάνα του τη Γη, κάτω από τις τεκτονικές πλάκες, που τις χτυπά δυνατά με μανία, μετατοπίζοντάς τις κάθε φορά που θυμώνει, κάθε φορά που εξοργίζεται. Κι εμείς, οι θνητοί, φθαρτοί, ανήμποροι κι αδύναμοι «ένοικοι» της επιφάνειας, αφουγκραζόμαστε τρομαγμένοι και σιωπηλοί την «ταραχή» στα «σωθικά» της Γης και κάνουμε την προσευχή μας να μη συμβεί το κακό. Είναι, άλλωστε, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε εκείνη τη δύσκολη στιγμή.

Ο σεισμός, αν και είναι ένα φυσικό φαινόμενο, μπορεί να προκαλέσει μεγάλες καταστροφές. Καταφέρνει να είναι πάντα επίκαιρος και δικαίως γίνεται πρώτο θέμα στην ειδησεογραφία, κάθε φορά που κάνει την εμφάνισή του. Όταν δεν έχει ανθρώπινα θύματα, αποτυπώνεται απλά ως δόνηση, με εστία και ένταση, στα καταγραφικά όργανα των σεισμολόγων, που γρήγορα ξεχνιέται και η απειλή του έχει ανασταλτικό χαρακτήρα.

Όταν όμως έχει ανθρώπινα θύματα, καταγράφεται συνήθως ως τραγωδία. Ως μια σύγχρονη τραγωδία, που μας επιβεβαιώνει το πόσο αδύναμος είναι τελικά ο άνθρωπος μπροστά στη μανία της φύσης, που η ματαιοδοξία και η απληστία του τον κάνει να πιστεύει και να ξεγελιέται κάποιες φορές πως την έχει δαμάσει… Σε μια τέτοια τραγωδία μετατράπηκε η επέλαση του Εγκέλαδου, πριν από λίγες μέρες, στη γειτονική μας Αλβανία. Οι πρωταγωνιστές αυτής της τραγωδίας είναι οι 52 νεκροί που ανασύρθηκαν από τα ερείπια, οι 3.000 τραυματίες που κατάφεραν όμως να επιζήσουν και οι 6.000 άστεγοι που βρέθηκαν στο δρόμο. Συντρίμμια παντού στον τόπο της καταστροφής. Μα πιο πολλά τ' ανθρώπινα! Είναι εκείνοι που καταδικάστηκαν «ερήμην» να…θυμούνται!

Όλοι εμείς οι υπόλοιποι, που κάθε φορά γινόμαστε «μάρτυρες εξ αποστάσεως», μιας σεισμικής καταστροφής, χωρίς δικές μας αρνητικές συνέπειες, θα πρέπει να αντλούμε δύναμη, γνώση, εμπειρία και ετοιμότητα, «δια παν ενδεχόμενο»!

H χώρα μας έχει, δυστυχώς, το θλιβερό προνόμιο να παρουσιάζει υψηλή σεισμικότητα. Σχεδόν το 50% της σεισμικής ενέργειας της Ευρώπης εκλύεται στην Ελλάδα. Σε παγκόσμια κλίμακα βρίσκεται στην 6η θέση. Αν και κατέχει μόλις το 0,02% της επιφάνειας της Γης, απελευθερώνει το 2% της παγκόσμιας σεισμικής ενέργειας κάθε χρόνο.

«Η Ελλάδα, αν και είναι μια χώρα με υψηλή σεισμικότητα, έχει χαμηλή σεισμική επικινδυνότητα», μας λένε οι ειδικοί. Δύο κύριοι παράγοντες συμβάλλουν στο να έχουμε χαμηλή επικινδυνότητα: Κατά πρώτον, οι εστίες των μεγάλων σεισμών βρίσκονται κατά κανόνα στον υποθαλάσσιο χώρο και αυτό μας σώζει και κατά δεύτερον, μετά τους σεισμούς του 1953, η Πολιτεία θέσπισε αντισεισμικούς κανονισμούς στις κατασκευές των κτηρίων, που σταδιακά ενισχύθηκαν με περισσότερη γνώση αλλά και εμπειρία.

Παλαιότερα αντιμετωπίζαμε την κινδυνολογία περί σεισμών στη χώρα μας, ως θέμα ταμπού εν καιρώ «σεισμικής ειρήνης». Τώρα πια, γνωρίζουμε πολύ καλά πως χειρότερο και από την κινδυνολογία είναι ο εφησυχασμός! Έχοντας συνειδητοποιήσει πλέον ότι ζούμε σε μια εξόχως «ύποπτη» σεισμογενή περιοχή, οφείλουμε και να έχουμε διαμορφώσει την ανάλογη «κουλτούρα», για την αντιμετώπιση μιας οποιασδήποτε μελλοντικής «απειλής». Τον πρώτο λόγο για τη διαμόρφωση αυτής της «κουλτούρας» τον έχει η Πολιτεία μαζί με τις αρμόδιες για το θέμα υπηρεσίες της. Εκείνες τις υπηρεσίες που αναλαμβάνουν και την ευθύνη, της όλης επιχειρησιακής ετοιμότητας και δράσης σε τέτοιες περιπτώσεις.

Η Πολιτεία όμως δεν θα πρέπει να σκέφτεται τον σεισμό μόνο μετά την εκδήλωσή του, αλλά κυρίως να προετοιμάζεται και να θωρακίζεται πριν να συμβεί αυτός. Οφείλει να ενημερώνει διαρκώς τους πολίτες και να τους προτρέπει να συζητάνε με τις οικογένειές τους τρόπους αντιμετώπισης ενός φυσικού φαινομένου, που αναμφίβολα αποτελεί μέρος της καθημερινότητάς μας. Στις ασκήσεις είμαστε όλοι καλοί, αλλά τα χαλάμε λίγο στην πράξη. Το διαπιστώσαμε σε πραγματικό χρόνο μάλιστα, στο «τεστ ετοιμότητας» που μας επιφύλαξε κι εμάς ο Εγκέλαδος την περασμένη Τετάρτη, με την διόλου ευκαταφρόνητη ένταση των 6 ρίχτερ!

Δεν φάνηκαν όμως και τόσο έτοιμες οι τοπικές μας υπηρεσίες να αναλάβουν δράση!

Στα σχολικά συγκροτήματα της πόλης μας, χιλιάδες μαθητές που είχαν συγκεντρωθεί στις αυλές των σχολείων εκείνη τη μέρα, χρειάστηκε να περιμένουν για περισσότερη από μια ώρα, μέχρι να καταφέρουν τελικά να συνεννοηθούν οι δαιδαλώδεις εμπλεκόμενες μεταξύ τους υπηρεσίες και να ανακοινώσουν αργότερα την τελική τους απόφαση.

Η ευθύνη, βλέπεται, είναι ένα δυσβάσταχτο «βάρος» που κανένας δεν επιθυμεί να το σηκώσει μόνος του. Με ρυθμούς «υπηρεσιακής χελώνας» και με βραχυκυκλωμένα τα γραφειοκρατικά αντανακλαστικά αντίδρασης, δεν περιμένεις να διαμορφώσεις εκείνη την «κουλτούρα» που λέγαμε, όταν μάλιστα απευθύνεσαι στην κατ' εξοχήν «κρίσιμη μάζα» της κοινωνίας μας, όπως είναι τα παιδιά μας.

Οι ασκήσεις σεισμού στα σχολεία της επικράτειας, που εθιμοτυπικά πλέον επιβάλει το Υπουργεί Παιδείας να γίνονται σταθερά στις αρχές κάθε Οκτώβρη και τις οποίες οι μαθητές αντιμετωπίζουν ως ευκαιρία χαλάρωσης και εκτόνωσης, δεν αποτελούν σίγουρα ολοκληρωμένο μάθημα ετοιμότητας, αλλά απλώς μια «υποχρέωση» του κράτους απέναντι στους πολίτες του, που πρέπει να «βγει» όπως-όπως.

Σε μια υποθετική περίπτωση ισχυρού σεισμού στην περιοχή μας, τα εν δυνάμει θύματα δεν θα βρεθούν κατ' ανάγκη καταπλακωμένα στα ερείπια που αυτός θα έχει προκαλέσει. Ένας σοβάς, ένα κομμάτι από την οροφή ενός κτιρίου, μια πέτρα που προεξέχει σε κάποιο στηθαίο ή μπαλκόνι, είναι αρκετά για να σκοτώσουν ή να τραυματίσουν άνθρωπο κατά την πτώση τους. Τότε θα μιλάμε άραγε για πληγέντες από τον σεισμό ή από την αδιαφορία;

Πολλά από τα σχολικά μας συγκροτήματα βρίσκονται σήμερα, δυστυχώς, σε τραγική κατάσταση, με πλημμελή την συντήρησή τους και με απρόθυμες τις αρμόδιες υπηρεσίες να ανταποκριθούν άμεσα, επικαλούμενες διαρκώς «φόρτο εργασίας».

Έχει περάσει τουλάχιστον μια δεκαετία από τότε που ελέχθησαν τα σχολικά κτήρια για την στατικότητά τους. Πόσα χρόνια άραγε θα πρέπει να περάσουν ακόμα για να ελεγχθούν ξανά; Ενδεχομένως και άλλα γερασμένα δημόσια κτήρια χρήζουν ελέγχου. Θα πρέπει ταυτόχρονα να καταβάλλεται συνεχής προσπάθεια για τη βελτίωση και αναπροσαρμογή των σχεδίων εκτάκτου ανάγκης, ανάλογα με την ιδιαιτερότητα της κάθε περιοχής.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η απότομη ελάττωση του όγκου των πετρωμάτων σε κάποιες περιοχές στα έγκατα της Γης, στα οποία επικρατούν μεγάλες πιέσεις, έχει ως συνέπεια τη μετατόπιση ύλης για να γεμίσει το κενό που δημιουργείται και αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη «γέννηση» του σεισμού.

Μια λατινική παροιμία λέει ότι «η φύση απεχθάνεται το κενό». Θα πρέπει να τη λάβουμε όλοι μας σοβαρά υπόψη και κυρίως εκείνοι που έχουν την πολιτική ευθύνη για την ασφάλεια των πολιτών, καλύπτοντας όλα εκείνα τα «κενά», κυριολεκτικά και μεταφορικά, που θα μπορούσαν να αποδειχθούν επικίνδυνα, αλλά και μοιραία!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

«Είναι ο μόνος φίλος που στ' αλήθεια καίγεται για μένα!», μου είχε πει κάποτε ένας θεριακλής «τύπος» και μάγκας της πιάτσας, κοιτώντας με ευγνωμοσύνη το αναμμένο τσιγάρο του. Δεν είναι ο μοναδικός που το πιστεύει. Το τσιγάρο είχε ανέκαθεν πολλούς φανατικούς φίλους και εξακολουθεί να έχει.

Πόσα τραγούδια και δεν γράφτηκαν για χάρη του! Τι να πρωτοθυμηθώ και τι ν' αφήσω! «Άναψε το τσιγάρο, δωσ' μου φωτιά», «Τι σου ‘κανα και πίνεις», «Στο άδειο μου πακέτο», «Μ' ένα τσιγάρο σέρτικο», «Πρωινό τσιγάρο», «Στο τσιγάρο που κρατώ», «Τελευταίο τσιγάρο» και τόσα άλλα. Μα και ο τίτλος του άρθρου από κάποιο τραγούδι είναι εμπνευσμένος!

Τραγούδια που γράφτηκαν και γράφονται για να παίζονται σε «μαγαζιά», με φωνές, μουσικές, μυρωδιές τσιγάρων, που μαζί με τα σώματα και τα αρώματα δημιουργούν την «κατάλληλη» ατμόσφαιρα.

Μια ατμόσφαιρα που μπορεί μεν να είναι αποπνικτική, αλλά εμπνέει τους «κολασμένους» γλεντζέδες και εραστές της κατάχρησης. Εμπνέει «της νύχτας τους αμαρτωλούς και της αυγής τους μόνους», που λέει και το άσμα. Είναι τραγούδια χαράς, καψούρας, στεναχώριας και απόγνωσης. Τραγούδια γραμμένα για τον έρωτα, την διασκέδαση, τον χορό και την εκτόνωση.

Το τσιγάρο δεν περιορίστηκε μόνο εντός συνόρων, ως «καιόμενη» πηγή καλλιτεχνικής έμπνευσης, αλλά υμνήθηκε δεόντως και σε πολλές άλλες χώρες και γλώσσες.

Δεν το τίμησε το «τσιγαριλίκι» μόνο το πεντάγραμμο, αλλά και ο κινηματογράφος!

Στις αθάνατες ελληνικές ταινίες, ο καπνός από τα άφιλτρα σιγαρέτα που ξεφυσούσαν οι πρωταγωνιστές σε κάθε σκηνή του έργου, συμπλήρωνε την αγωνία μας, μαζί με μια μαγική απόχρωση του γκρίζου της ασπρόμαυρης οθόνης. Όσο πιο δυνατή ήταν η ταινία, τόσο πιο βαριά και τα τσιγάρα που καίγονταν για χάρη της.

Οι «σκληροί» της μεγάλης οθόνης, φρόντιζαν να διατηρούν την ακαταμάχητη γοητεία τους, μέσα από το βαρύ χαρμάνι που συμπλήρωνε την «μαγκιά» τους και τόνιζε το «αντριλίκι» τους. Μπορείτε να φανταστείτε τον εξαιρετικό Νίκο Κούρκουλο χωρίς τσιγάρο στο στόμα; Θα έχανε σίγουρα ένα σημαντικό μέρος από τη γοητεία και το «κύρος» του!

Πάνω στα πακέτα του «Παπαστράτου» και του «Καρέλια», γραφόταν κάποτε ιστορία! Χρήσιμες σύντομες σημειώσεις της καθημερινότητας, μικρά αλλά και μεγάλα deals, αγορές, πωλήσεις, λύσεις προβλημάτων, πράξεις, μαθηματικοί υπολογισμοί, ονόματα, διευθύνσεις και τηλέφωνα. Εκεί πάνω καταγράφονταν όλα. Ήταν η «ατζέντα» εκείνης της εποχής!

Η κοινωνία είχε χωριστεί αρχικά, σε σχέση με το κάπνισμα, σε δυο κατηγορίες:

Στους «καπνίζοντες» και στους «μη καπνίζοντες». Αργότερα συνειδητοποίησαν ότι ήταν όλοι «καπνίζοντες», ο καθένας όμως με τον «τρόπο» του! Ο διαχωρισμός έγινε μετά σε «ενεργητικούς» και σε «παθητικούς» καπνιστές. Τα τελευταία χρόνια έχουν προστεθεί άλλες δύο κατηγορίες. Οι «αντικαπνιστές» και οι «ατμιστές».

Ο ρόλος των κυβερνήσεων για την προστασία των πολιτών από τον βλαβερό καπνό, περιορίζονταν διαχρονικά σε έμμεσες κατά βάση παρεμβάσεις: Αρχικά στο να ανεβάζουν διαρκώς την φορολογία στα τσιγάρα και αργότερα στο να απαγορεύουν τις διαφημίσεις και στο να προβάλουν προειδοποιητικά μηνύματα κινδύνου, πάνω στα πακέτα.

Η απαγόρευση του καπνίσματος στα δημόσια κτήρια θεσπίστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1856. Το 2008 ψηφίστηκε για πρώτη φορά αυστηρή αντικαπνιστική νομοθεσία. Η αιτιολογική έκθεση ανέφερε ότι, η Ελλάδα έχει τα υψηλότερα ποσοστά καπνιστών στην ΕΕ, χωρίς να έχει λάβει κανένα απολύτως μέτρο για να μειώσει τον αριθμό των καπνιστών.

Έκτοτε έγιναν κάποιες άτολμες ενέργειες εφαρμογής του νόμου, εκ μέρους της Πολιτείας. Σήμερα έχει ξεκινήσει πάλι μια προσπάθεια από το Υπουργείο Υγείας να εφαρμόσει τον αντικαπνιστικό νόμο. Μακάρι να τα καταφέρει, αν και δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος!

Το κράτος από την πλευρά του, αν θέλει να πείσει τους πολίτες ότι ενδιαφέρεται πραγματικά για την υγεία τους, θα πρέπει πρώτα να το δείξει, επενδύοντας γενναιόδωρα στο δημόσιο σύστημα υγείας του και μετά ας εφαρμόσει αυστηρά και τον όποιο αντικαπνιστικό νόμο, ενισχύοντας έτσι την πρόληψη. Η τιμωρία όμως, φοβάμαι πως δεν θα λειτουργήσει ως «απειλή», αλλά ως «οχυρό»!

Προέχει να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας τους κινδύνους από τον καπνό και να προτάξουμε έναν νέο τρόπο ζωής, στον οποίο η υγεία θα έχει τον πρώτο ρόλο στην καθημερινότητά μας και όχι μόνο στις ευχές μας! Τον πρώτο λόγο εδώ τον έχει σίγουρα η οικογένεια και τον δεύτερο το σχολείο. Οι ξένοι το μπόρεσαν!

Όσοι θεωρούν πάντως, απλή υπόθεση την απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους, με έναν νόμο, νομίζω πως θα διαψευστούν σύντομα. Να, τι φοβάμαι:

Τα βάσανα και οι καημοί, το γλέντι, η μαγκιά, ο αντρισμός, αλλά και η χειραφέτηση της γυναίκας, προσωποποιούνται με ένα τσιγάρο. Και ερωτώ:

Τι θα απογίνουν τώρα όλα αυτά τα αμέτρητα τραγούδια που έχουν γραφτεί, υμνηθεί και σχετίζονται με την «κουλτούρα» του καπνίσματος, τραγουδιούνται στους χώρους διασκέδασης και είναι αναπόσπαστα δεμένα με τη νυχτερινή έξοδο και την κοινωνική συναναστροφή; Τι θα γίνει με τους θαμώνες που τώρα θα τα αποζητούν;

Τι εναλλακτικές υπάρχουν, αν υπάρχουν τέτοιες; Τι θα αντικαταστήσει το τσιγάρο στους στίχους των τραγουδιών; Θα γραφτούν άραγε καινούργια τραγούδια που θα νοσταλγούν την εποχή του τσιγάρου ή θα αρχίσουν να γράφονται τραγούδια για τον ατμό;

Πώς θα εκφράζεται τώρα, η μοναξιά, η παρηγοριά, η συντροφιά, η αναμονή, ο χωρισμός, η απόρριψη, το …τέλος;

Πώς γίνεται να χορεύει κάποιος ένα βαρύ ζεϊμπέκικο, χωρίς να κρέμεται από τα χείλη του το μισοκαμένο τσιγάρο, με τη στάχτη του να πέφτει στο πάτωμα; Σκέτη «ξενέρα»…!

Θα «βγάλουν» άραγε και το τραγούδι «έξω» στα πεζοδρόμια, μαζί με τους καπνιστές;

Οι νεολαία μας, που έχει ήδη μυηθεί και εθιστεί σε τέτοιες μορφές διασκέδασης, πως θα αντιδράσει και πόσο εύκολα θα προσαρμοστεί και θα πειθαρχήσει στα νέα δεδομένα;

Σε κάθε απόφαση της κυβέρνησης και προκειμένου να εφαρμοστεί ο αντικαπνιστικός νόμος, θα είναι μέγα λάθος να μετατραπεί η όποια κόντρα του Υπουργείου με τους απείθαρχους καπνιστές, σε αντιμαχία μεταξύ καπνιστών και αντικαπνιστών. Θα πρέπει να καταστεί σαφές ότι, ο «εχθρός» του αντικαπνιστή δεν είναι ο καπνιστής αλλά ο καπνός του!

Ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που έγραψε ο Θάνος Μικρούτσικος και ερμήνευσε στα τελευταία χρόνια της καριέρας του, με μοναδικό τρόπο, ο αείμνηστος, μεγάλος μας λαϊκός τραγουδιστής Δημήτρης Μητροπάνος, έχει τίτλο «Πάντα γελαστοί».

Ο στίχος του υπέροχου τραγουδιού, που υπογράφει ο Άλκης Αλκαίος, συνοψίζει ποιητικά, την «κουλτούρα» που έχει διαμορφωθεί διαχρονικά στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα, από την παρουσία του τσιγάρου στη ζωή του. Και αυτή φοβάμαι, δεν θα αλλάξει τόσο εύκολα:

«Όσοι με το χάρο γίναν φίλοι, με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη, στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι, πάντα γελαστοί και γελασμένοι…».

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Νοέμβρης μήνας. Ένας μήνας σύμβολο! Ένας μήνας μνήμης. Ένας μήνας σταθμός, βαθιά χαραγμένος στις σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας!

Σαράντα έξι χρόνια πριν! «17 Νοεμβρίου 1973» έγραφε το ημερολόγιο. Μια ημερομηνία που έμελλε να σημαδέψει ανεξίτηλα το μέλλον αυτής της χώρας. Μια ημερομηνία που πυροδοτεί στη συλλογική μας μνήμη, τον αγώνα, τη διεκδίκηση, τη δημοκρατική εξέγερση! Τώρα τη γράφουν όλα τα ημερολόγια, αυτήν την ημερομηνία!

Δίκαια η 17η Νοέμβρη καθιερώθηκε ως «ημέρα μνήμης και αγώνα για τη δημοκρατία»!

Αν και έχουν περάσει 46 ολόκληρα χρόνια από τότε, οι «Νοέμβρηδες» είναι ακόμα εδώ για να μας θυμίζουν και να μας εμπνέουν!

Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, από την Μεταπολίτευση και μετά, υπήρξε μια μεθοδευμένη και συστηματική προσπάθεια απαξίωσης των δημοκρατικών κατακτήσεων, από ορισμένους «κύκλους», που χρησιμοποίησαν ως «Δούρειο Ίππο» των σκοτεινών επιδιώξεών τους το «Πολυτεχνείο» και ό, τι αυτό συμβόλιζε.

Δημιούργησαν οι ίδιοι αυτοί «κύκλοι» μια φιλολογία αλλά κυρίως μια παραφιλολογία που «έδειχνε» τους ανθρώπους της λεγόμενης «γενιάς του Πολυτεχνείου» να έχουν καταστρέψει τη χώρα. Είναι λάθος όμως να γενικεύουμε μια τέτοια πικρή αλήθεια που μας επιβεβαιώνει πράγματι ότι, στα χέρια αρκετών ανθρώπων, εκπροσώπων αυτής της «γενιάς», γνωρίσαμε τη χειρότερη μορφή εξουσίας! Η αντίληψη αυτή ενισχύθηκε μέσα στα χρόνια της οικονομικής κρίσης και επιχειρήθηκε μάλιστα να συνδυαστεί αυτή με μια συνειδητή, πιστεύω, προσπάθεια εξωραϊσμού της δικτατορίας των συνταγματαρχών.

Είναι γνωστά σε όλους μας αυτά τα «επιχειρήματα», που εξακολουθούν να αναπαράγονται και να διαδίδονται μέχρι και σήμερα, με στόχευση κυρίως τη χαμηλή διαστρωμάτωση της κοινωνίας μας, σε οικονομικό, αλλά κυρίως σε πνευματικό επίπεδο.

Η «καραμέλα» του εξωραϊσμού μέσα από την πικρή γεύση της καθημερινότητας, επιχειρούσε να «γλυκάνει» τους ανυποψίαστους και ανιστόρητους πολίτες, με την συνταγή της προπαγάνδας και του ελεγχόμενου αποπροσανατολισμού. Ανακαλούσαν τα δήθεν θετικά στιγμιότυπα από την ασθενική, αισιόδοξη και ξεθωριασμένη μνήμη, που «ήθελε», στα χρόνια της σκοτεινής επταετίας, τη χώρα να γνωρίζει οικονομική ανάπτυξη, να μην υπάρχουν οικονομικά σκάνδαλα και να επικρατεί κοινωνική ηρεμία, «ησυχία τάξη και ασφάλεια», μακριά από «φασαρίες», απεργίες και διαδηλώσεις.

Αυτή η μαύρη προπαγάνδα όμως έβρισκε πάντα ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο και αυτό δεν ήταν άλλο από τους νεκρούς της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Οι 24 νεκροί, αποτέλεσαν, εκτός από τους ήρωες αυτής της εξέγερσης και την πλέον πολύνεκρη επιχείρηση καταστολής στην ιστορία της χώρας, εν καιρώ ειρήνης.

Πρόκειται για μια θυσία ανθρώπων που, ενώ είναι ιστορικά τεκμηριωμένη και καταγεγραμμένη με τα ονοματεπώνυμα των ηρώων-θυμάτων της, κάποιοι άνθρωποι επιμένουν ακόμα και σήμερα, να την αμφισβητούν, να την υποβαθμίζουν αλλά και να την ταπεινώνουν ενίοτε, για τους δικούς τους ιδεολογικούς λόγους. Μεταξύ αυτών των αμφισβητούντων, διακρίνονται και εξέχοντα στελέχη της τωρινής κυβέρνησης.

Η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου δεν μπορεί σήμερα να αποτελεί απλώς ένα πρόσφορο, ευκαιριακό πεδίο κομματικής αντιπαράθεσης, με σκοπό και μόνο την τόνωση του ηθικού των «ακροατηρίων» των κομμάτων.

Δεν μπορεί η σημερινή Ν.Δ., με την ιδιαίτερα ισχυρή ακροδεξιά συνιστώσα της, να ισορροπήσει εύκολα μεταξύ της ανάμνησης- φάντασμα (για εκείνην), από την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 και της αμνησίας που επιδιώκει να «καλλιεργήσει» στον λαό, για την αιματηρή καταστολή αυτής της εξέγερσης. Γι' αυτό και ο αρχηγός της, προτίμησε το αριστοκρατικό και ευγενές άθλημα του τένις, που είναι και «trendy», από το παρωχημένο και μπελαλίδικο «Πολυτεχνείο», που είναι «bus class» και εδώ που τα λέμε, δεν ταιριάζει και καθόλου με το πολιτισμικό προφίλ της τάξης, αλλά και της καταγωγής του!

Δεν μπορεί, ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, να συνεχίζει να δίνει ρεσιτάλ «επαναστατικού σουρεαλισμού», διαδηλώνοντας ο ίδιος ο αρχηγός του, μαζί με άλλους 5.000 «νεκραναστημένους» ΣΥΡΙΖΑίους διαδηλωτές, κατά του καπιταλισμού, κατά του ΝΑΤΟ και κατά των «φονιάδων των λαών» και πρώην συνομιλητών του, έξω μάλιστα από την Πρεσβεία τους…

Δεν μπορεί και δεν είναι πρέπον, να εξαντλείται σήμερα ο εορτασμός των 46 χρόνων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, σε μια ατέρμονη και αποπροσανατολιστική «φλυαρία», από λαλίστατους εκπροσώπους κομμάτων, από άθλια χειραγωγούμενα μέσα ενημέρωσης, με πρωταγωνιστές τους 5.000 αστυνομικούς στο κέντρο της Αθήνας, τα ιπτάμενα drones που εγγυούνται την ασφάλεια της εκδήλωσης, τα ΜΑΤ μιας «αναγκαστικότητας» που μας επιβάλλει η νέα κατασταλτική μας «κανονικότητα», αλλά και τους «μπαχαλάκηδες» των Εξαρχείων!

Στις φετινές εκδηλώσεις μνήμης για την επέτειο της εξέγερσης του Νοέμβρη του 1973, οι Αθηναίοι τίμησαν την επέτειο, κοιτώντας αποσβολωμένοι τον ουρανό, στην προσπάθειά τους να εντοπίσουν τα ιπτάμενα αστυνομικά drones που τον «διαφέντευαν»! Κάπως έτσι κοιτούσαν τον ουρανό πριν από λίγες μέρες και οι Ηρακλειώτες συμπολίτες μας, τιμώντας την επέτειο του εορτασμού του Πολιούχου μας Αγίου Μηνά, συνεπαρμένοι κι εκείνοι από τις φιγούρες του επιδέξιου πιλότου του F16, πάνω από τον Καράβολα!

Οι περισσότερες Κυριακάτικες εφημερίδες, που κυκλοφόρησαν στις 17 Νοέμβρη του 2019, ανήμερα της μεγάλης εορτής, δεν είχαν πρώτο θέμα την επέτειο του Πολυτεχνείου. Κάποιες μάλιστα από αυτές δεν έκαναν καν αναφορά. Δεν εκπλήσσομαι…

Εκείνοι που φοβούνται τους «Νοέμβρηδες» και ενοχλούνται, από την ενεργοποίηση της ιστορικής μνήμης, δεν είναι ότι δεν αντέχουν απλώς να τιμάται η αυθόρμητη και ηρωική κινητοποίηση ενός μεγάλου τμήματος της νεολαίας εκείνης της εποχής, κάτω από σκληρές και καταπιεστικές συνθήκες. Δεν είναι ότι δεν ενδιαφέρονται να μάθουν πραγματικά για το τι ακριβώς συνέβηκε στη χώρα μας πριν από 46 χρόνια. Σκιάζονται όμως ιδιαίτερα, για το τι μπορεί να συμβεί ενδεχομένως μελλοντικά, αν αποφασίσουν να κινητοποιηθούν μεγάλες κοινωνικές ομάδες, στοιχισμένες πίσω από έναν κοινό στόχο! Σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν ξεσπάσει το τελευταίο διάστημα, πολλές και μεγάλες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας πολιτών, έχοντας κοινό παρονομαστή τις κοινωνικές ανισότητες, ως την αιτία που τις προκαλούν.

Το «Πολυτεχνείο» ζει, οφείλει να ζει και θα ζει, ως ιδέα, ως σύμβολο, ως «επαναστατική πυξίδα», μαζί με τις αιώνιες αξίες που πυροδότησαν την νεολαιίστικη εξέγερση εκείνου του Νοέμβρη του 1973. Θα είναι εδώ παρών, να μας υπενθυμίζει πως, όσο και να «ξεθωριάζει» η πολύτιμη «εικόνα» του, από τον χρόνο και την ανθρώπινη «παρέμβαση», η ιστορική συνείδηση θα παραμένει αναλλοίωτη.

Θα είναι εδώ να μας «φωνάζει» πως, σε κάθε εποχή έχει αξία και νόημα ο αγώνας, μέσα από ένα διαχρονικό σύνθημα που μας στοιχειώνει: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία»!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Τα καρναβάλια φέτος φαίνεται πως θα ‘ρθουν νωρίτερα! Αυτό τουλάχιστον δείχνει η υποκριτική διάθεση ομάδων συμπατριωτών μας που ένωσαν τις δυνάμεις τους, σε διάφορες περιοχές της χώρας, προκειμένου να «ξορκίσουν» τους «δαίμονες» των συνόρων!

Ντύθηκαν την «προβιά» του καλού πατριώτη, έβαλαν την «περικεφαλαία» του ευυπόληπτου πολίτη, φόρεσαν τα «τσαρούχια» του ευσυνείδητου οικογενειάρχη και άρχισαν να βαράνε τις «κουδούνες» της δημοσιότητας, για να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου με τον εκκωφαντικό θόρυβο που προκαλούν.

Έχουν πάρει στα χέρια τους τον νόμο και αυτο-προσδιορίζονται ως προστάτες και υπερασπιστές του ελληνικού πολιτισμού, των ηθών και των εθίμων της φυλής, που κατά την άποψή τους, κινδυνεύουν τώρα, όσο ποτέ άλλοτε να αλλοιωθούν, από την παρουσία των προσφύγων και των μεταναστών που πρόκειται να φιλοξενηθούν στην περιοχή τους.

Δηλαδή μας λένε ότι κινδυνεύει το 99% του πληθυσμού να υποστεί ανεπανόρθωτη πολιτισμική αλλοίωση από το 1% των ανθρώπων (στη χειρότερη περίπτωση), που αναζητούν ένα μέρος να «ακουμπήσουν» τη δυστυχία τους!

Μιλάνε όμως εξ ονόματος του «ελληνικού πολιτισμού», χωρίς καν να γνωρίζουν ποιος είναι αυτός!

Μιλάνε για τα ελληνικά ήθη και έθιμα που, τάχα «κινδυνεύουν τώρα να χαθούν από τους αλλόθρησκους λαθρομετανάστες»!

Μα για ποια ακριβώς Ελληνικά έθιμα μιλάνε αυτοί οι άνθρωποι;

Μήπως για το «μπάρμπεκιου», που το αναγάγουν τώρα ως το σύμβολο της διαμαρτυρίας τους, θεωρώντας ίσως πως, έτσι θα νιώσουν οι ίδιοι περισσότερο πολιτισμένοι; Μήπως για το «ουίσκι» ή για τη «βότκα» που πίνουν με ευχαρίστηση για να τονίσουν την κοινωνική τους καταξίωση και ανωτερότητα, έναντι των απολίτιστων εξ Ανατολών «εισβολέων»;

Μήπως πάλι για το «Halloween» που γιορτάσαμε πρόσφατα μάλιστα, με περισσή «εθνική» υπερηφάνεια;

Μήπως μιλάνε για τη περίφημη Black Friday, την μεγάλη πλέον εμπορική μας γιορτή, που προκαλεί υστερία στα ταμεία των υπερκαταστημάτων;

Μήπως μιλάνε για την Valentine's Day που ενώνει όλους τους ερωτευμένους Έλληνες, έστω και για μία μέρα του χρόνου;

Για να μην αναφερθώ στο κάθε λογής ξενόφερτο party ή pre-party ή bachelor's party, που διοργανώνεται με «ψήλου πήδημα», πριν από κάθε κοινωνική εκδήλωση;

Αυτά τα «έθιμα» φοβούνται μήπως και αλλοιωθούν με την παρουσία των προσφύγων;

Εδώ όμως υπάρχει μια ισχυρή αντίφαση και μια μεγάλη υποκρισία που εκθέτει ανεπανόρθωτα τον τρόπο που σκέφτονται αλλά και που ενεργούν αυτοί οι όψιμα διαμαρτυρόμενοι συμπατριώτες μας!

Ενώ διατρανώνουν τον φόβο και τον τρόμο τους για τον κίνδυνο της αλλοίωσης της εθνικής τους ταυτότητας από την συγκατοίκηση με πρόσφυγες και μετανάστες, την ίδια στιγμή εμφανίζονται ως τιμητές και εκφραστές ενός ξενόφερτου τρόπου ζωής, που τον προβάλλουν κιόλας επιδεικτικά, προτάσσοντας την ξενομανία τους, ως πολιτισμικό πλεονέκτημα έναντι εκείνων των κατατρεγμένων ανθρώπων που απεχθάνονται ως «συγκατοίκους»…

Αγνοούν όμως σίγουρα τον συμβατικό ορισμό της ξενομανίας: «Είναι η μίμηση του ξένου τρόπου ζωής και η απάρνηση των οικείων ηθών και εθίμων».

Από ποιον ακριβώς λοιπόν κινδυνεύουν τα ήθη και τα έθιμα, για τα οποία κόπτονται αυτοί οι άνθρωποι;

Ένας ψυχολόγος μπορεί, υποθέτω, να εμβαθύνει περισσότερο στα κίνητρα που οδηγούν σε αυτή την συμπεριφορά, τις συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων, αναζητώντας ενδεχομένως τις αφετηρίες, σε «κατοχικά σύνδρομα στέρησης», στην «Παιδεία» που και σε αυτήν την περίπτωση δυστυχώς φαίνεται να είναι απούσα, σε μια λανθάνουσα μορφή επαρχιωτισμού, αλλά και στις κοινωνικές ανισότητες που ο καθένας από αυτούς έχει βιώσει.Είναι αξιοσημείωτο πάντως το γεγονός ότι σε κάθε περίοδο ουσιαστικής παρακμής, οικονομικής ή κοινωνικής, όπως και αυτή την οποία βιώσαμε τα τελευταία χρόνια, η ξενομανία στους Έλληνες εμφανίζεται με σημαντική έξαρση.

Πρόκειται για έναν ανατροφοδοτούμενο φαύλο κύκλο που υποτιμά και υπονομεύει το ήθος και το μεγαλείο των πάλε ποτέ κλασικών μας χρόνων…

Η Ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε (καλώς ή κακώς δεν είμαι σίγουρος) να εξομαλύνει την κατανομή των προσφύγων, στέλνοντας σε περιοχές της ενδοχώρας, πολλούς από αυτούς που είναι ήδη στα νησιά του Βόρειου και του Ανατολικού Αιγαίου, που σήκωσαν και το κύριο βάρος κατά την προηγούμενη περίοδο, ώστε να αποσυμφορηθούν αυτά τα νησιά.

Σε όλο αυτό το διάστημα των πέντε χρόνων, που οι προσφυγικές ροές κατέληγαν στα νησιά, κανένας από αυτούς τους όψιμους διαμαρτυρόμενους πατριώτες της ενδοχώρας δεν έδειχνε να ανησυχεί από την απρόσμενη πολιτισμική «εισβολή».

Τώρα όμως που τους ζητήθηκε να βάλουν πλάτη κι εκείνοι, για ένα μεγάλο, «εθνικό» μας πλέον πρόβλημα, που μας αφορά όλους και που κανέναν συμμετέχοντα δεν ευχαριστεί ιδιαίτερα, ανακάλυψαν την «αόρατη απειλή». Δεν πείθουν όμως έτσι, ούτε καν τους κατοίκους των περιοχών τους!

Το αισιόδοξο μήνυμα είναι πως, όλοι αυτοί που απασχόλησαν αρνητικά την πρόσφατη επικαιρότητα, δεν εκπροσωπούν τους Έλληνες. Έναν υπερήφανο λαό που έχει δείξει έμπρακτα κατά το παρελθόν, το σεβασμό και τον αλτρουισμό του προς άλλους λαούς, όσες φορές χρειάστηκε να το κάνει!

Δεν εκπροσωπεί τον Έλληνα καμιά ομάδα θερμόαιμων, «αφιλόξενων» οπαδών του δόγματος «να φύγετε, να πάτε αλλού…!», που επιτίθεται με βρισιές και αφορισμούς σε λεωφορεία που μεταφέρουν ή που νομίζουν εκείνοι ότι μεταφέρουν μετανάστες.

Δεν εκπροσωπεί τον Έλληνα ο κάθε ρατσιστής πολιτικός, που υποτιμά προκλητικά και με ασέβεια τα ήθη άλλων λαών, καλώντας επιδεικτικά τους φίλους του, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να πάνε όλοι μαζί για χοιρινό σουβλάκι…

Δεν εκπροσωπεί τον Έλληνα ο οποιοσδήποτε καλοσυνάτος ξενοφοβικός καιροσκόπος ή «καιρολόγος» της TV που, με το κακόγουστο και άστοχο χιούμορ του, λοιδορεί τον ανθρώπινο πόνο, μέσα από τα τηλεοπτικά «κύματα» της μικρής του δημοσιότητας.

Δεν εκπροσωπούν τον Έλληνα οι «επαναστάτες του μπάρμπεκιου», που προκαλούν με την συμπεριφορά τους, όχι μόνο τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, αλλά κι αυτό ακόμα το κοινό περί δικαίου αίσθημα που, ευτυχώς, δεν έχει χαθεί έως τώρα σ' αυτόν τον τόπο…

Δεν είναι όλοι αυτοί «Ο Έλληνας» κι ας θέλουν τόσο να τους μοιάσει…!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Πριν λίγες μέρες δημοσιοποιήθηκε η καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ), για το μάθημα των Θρησκευτικών στα σχολεία.

Η καταδίκη αυτή δικαιώνει τους γονείς Ελλήνων μαθητών από τη Μήλο και τη Σίφνο αντίστοιχα, που προσέφυγαν στο εν λόγω Δικαστήριο, γιατί υποχρεώθηκαν να δηλώσουν εγγράφως οι ίδιοι, ότι τα παιδιά τους δεν είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, προκειμένου να απαλλαγούν εκείνα από το υποχρεωτικό μάθημα των Θρησκευτικών.

Η Ελλάδα καταδικάστηκε για προσβολή των δικαιωμάτων στην εκπαίδευση και στην ελευθερία της συνείδησης και της θρησκείας.

Το Δικαστήριο έκρινε ομόφωνα ότι, δεν έχουν δικαίωμα οι Αρχές να υποχρεώνουν τους πολίτες να αποκαλύπτουν τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.

Το ελληνικό κράτος υποχρεώνεται τώρα να καταβάλει 8.000 ευρώ αποζημίωση για ηθική βλάβη σε κάθε μαθητή που προσέφυγε στο ΕΔΔΑ (και τους γονείς τους), καθώς και το ποσό των 6.566,52 ευρώ για δικαστικά έξοδα.

Τα Θρησκευτικά, μαζί με τις σχολικές παρελάσεις, αναδεικνύονται σήμερα σε κρίσιμα, ακανθώδη ζητήματα της εκπαίδευσης και ως εκ τούτου, προσφέρονται αναμφισβήτητα για αντιπαραθέσεις πολιτικές, αλλά και κοινωνικές. Έτσι, τώρα έχουν δημιουργηθεί δύο ακόμα εγχώρια ιδεολογικά «στρατόπεδα». Καθόλου παράξενο για την ιδιοσυγκρασία μας!

Έμφυτη η τάση του λαού μας προς τον διχασμό. Το «αυτοάνοσο» εθνικό μας «νόσημα»!

Από τη μία πλευρά είναι εκείνοι που προσπαθούν να επιβάλουν την άποψή τους για το «τι πρέπει» να συμβαίνει. Είναι αυτοί που επιμένουν να διδάσκονται τα Θρησκευτικά, ως υποχρεωτικό μάθημα, σε όλα τα σχολεία και για όλους τους μαθητές, χωρίς εξαιρέσεις. Είναι οι ίδιοι που στέκονται προσοχή, συγκινημένοι και υπερήφανοι μπροστά από τις παρελάσεις των εθνικών μας επετείων, ακόμα και όταν κάποιοι από τους συμμετέχοντες σε αυτές, αποφασίζουν να παρελάσουν με την «τιμημένη» φανέλα του… Ολυμπιακού!

Από την άλλη πλευρά βρίσκονται εκείνοι που στυλώνουν τη δική τους άποψη για το «τι δεν πρέπει» να γίνεται. Είναι αυτοί που θεωρούν αναχρονιστικό τον καταναγκασμό της διδασκαλίας των Θρησκευτικών στις σχολικές αίθουσες, τη στιγμή μάλιστα που στα σχολεία της Αθήνας, για παράδειγμα-χωρίς να αποκλείονται και άλλες μεγάλες περιοχές-η παρουσία μαθητών που πιστεύουν σε διαφορετικές θρησκείες είναι πλέον ισχυρή…

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που αντιδρούν και αντιτάσσονται, κατά την άποψή τους πάντα, στη γελοιότητα και τον ψυχαναγκασμό των παρελάσεων. Επιδοκιμάζουν μεμονωμένες πρωτοβουλίες παρελαυνουσών μαθητριών που, μαζί με τον «ξεκούρδιστο» βηματισμό τους, επιδιώκουν να «ξεκουρντίσουν» και τον συντεταγμένο καθωσπρεπισμό των κάθε λογής «επισήμων», που τιμούν τη μνήμη των ηρώων προγόνων τους, «σερφάροντας» ακατάπαυστα στα έξυπνα κινητά τους κατά την ώρα της παρέλασης. Αυγά πάντως δεν «εκτοξεύονται» πια από κανέναν προς τις εξέδρες των εκπροσώπων του «συστήματος»…

Σε κάθε περίπτωση, η υπερβολή, απ' όπου κι αν αυτή προέρχεται, έχει ένα και μόνο αποτέλεσμα. Να μας απομακρύνει από την πραγματικότητα! Αποτελεί όμως και εκείνη, άλλη μία ξεχωριστή έμφυτη τάση του λαού μας…

Μέσα σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα όπως το δικό μας, που αντιμετωπίζει ήδη σωρεία προβλημάτων που χρονίζουν, δεν θα πρέπει να αφήσουμε ακόμα ένα να διαφύγει της προσοχής που του αναλογεί.

Ανάμεσα στον όποιο λαϊκισμό και τον ανορθολογισμό, ανάμεσα στον όποιο εθνικισμό και τον αναθεματισμό, θα πρέπει να σταθεί επιτέλους, με τόλμη, ειλικρίνεια, σεβασμό, αλλά κυρίως με υπευθυνότητα η ελληνική Πολιτεία, που μέχρι τώρα πάντως ήταν «ηχηρά» απούσα!

Εκεί, στο Υπουργείο Παιδείας, κάποια στιγμή θα πρέπει να αντιληφθούν, πως υπάρχει πλέον επιτακτική ανάγκη να αντιμετωπιστούν αυτά τα συγκεκριμένα προβλήματα πριν να είναι αργά, χωρίς όμως να έχουν ταυτόχρονα στραμμένη και την προσοχή τους στο αναπόφευκτο και «τρισκατάρατο» πολιτικό κόστος!

Όλα τα προηγούμενα χρόνια, από τη μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα, όλες ανεξαιρέτως οι ελληνικές κυβερνήσεις απέφευγαν επιμελώς να πάρουν ξεκάθαρη θέση απέναντι στα «λεπτά» αυτά εκπαιδευτικά ζητήματα, υποχωρώντας σε πιέσεις, σε επιθυμίες, σε ομάδες, σε διάφορους εκκλησιαστικούς και δικαστικούς κύκλους με αναχρονιστικές αντιλήψεις και σε κάθε λογής συμφέροντα, που επέβαλαν την διατήρηση αυτής της ιδιάζουσας «αρμονικής ισορροπίας», της χρονίζουσας απραξίας και απαξίας ταυτόχρονα.

Όποτε τολμούσε υπουργός Παιδείας να αγνοήσει αυτές τις ομάδες πίεσης και να αναλάβει κάποιες πρωτοβουλίες εξομάλυνσης, που διατάρασσαν όμως αυτήν την «αρμονική ισορροπία», ετίθετο, προτού καλά-καλά προλάβει να το αντιληφθεί, εκτός υπουργικού «νυμφώνα»! Πολλά τα παραδείγματα επιβεβαίωσης του κανόνα, ανύπαρκτες όμως οι εξαιρέσεις…

Οι «ιερές» συμφωνίες που ακολουθούσαν στη συνέχεια, με τις υπογραφές των συμβιβασμένων πολιτικών «ενάρετων» ανδρών και γυναικών, (ας είναι καλά οι εφεδρείες!), «εξόρκιζαν» παραδειγματικά τις τολμηρές μεμονωμένες και μονομερείς αυτές ενέργειες και διέγραφαν με μονοκοντυλιά τα ανεπιθύμητα πολιτικά κόστη!

Τώρα όμως το εκπαιδευτικό «τοπίο» ανασυντίθεται. Η έκρηξη του μεταναστευτικού στη χώρα μας, αλλά και στην Ευρώπη, έχει ήδη δημιουργήσει νέα δεδομένα στη μέση εκπαίδευση, τα οποία δεν μπορεί και δεν πρέπει να μας αφήνουν αδιάφορους.

Όσο και να μην θέλουν να το αντιληφθούν ορισμένοι, θα πρέπει να καταλάβουν κάποια στιγμή πως δεν είμαστε πια μόνοι μας εδώ. Οι όποιες αποφάσεις της Πολιτείας, αλλά και η εφαρμογή τους, όταν μάλιστα αυτές σχετίζονται με τα ανθρώπινα δικαιώματα ή με τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα, δεν αποτελούν πλέον μόνο δική μας εσωτερική υπόθεση.

Όσο θα συνεχίζουμε να παραβιάζουμε βασικούς κανόνες που υπάγονται στο Διεθνές Δίκαιο, με πρόσχημα την εθνική μας υπερηφάνεια και «την έμφυτη τάση του λαού μας να αντιμετωπίζει θαρραλέα τις δυνάμεις που τον απειλούν» (την επικαλείται η αξιότιμη κυρία υπουργός της Παιδείας μας) θα κινδυνεύουμε να γελοιοποιούμαστε διεθνώς.

Το πρώτο βήμα έγινε ήδη με τα Θρησκευτικά!

Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε πως, όσο θα πλησιάζουμε στο 2021, με τις προετοιμασίες για τους ποικιλόμορφους εορτασμούς και τις πανηγυρικές εκδηλώσεις που θα λάβουν χώρα τότε, με υπερβολή και πάλι υποθέτω και με το «επαναστατικό DNA μας» να πυροδοτεί τον εθνικό μας ενθουσιασμό, τόσο θα μεγαλώνει και ο κίνδυνος εκδήλωσης ανεπιθύμητων «παρενεργειών» και απρόβλεπτων παραληρηματικών συμπεριφορών…

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Τη βδομάδα που μας πέρασε είχε «ΤΖΑΚ-ΠΟΤ» το «Τζόκερ». Όχι του ΟΠΑΠ, το άλλο. Ξεπέρασαν τους 600.000 οι θεατές που είδαν την ομώνυμη κινηματογραφική ταινία στην Ελλάδα, την προβολή της οποίας «επιμελήθηκε» άριστα το Υπουργείο Πολιτισμού!

Το είδα κι εγώ το «έργο»! Δεν είχα σκοπό να το δω, αλλά ύστερα από τον τεράστιο σάλο που προκλήθηκε, μετά τις «εφόδους» της αστυνομίας σε κινηματογράφους της Αθήνας, που μας «γύρισαν» πολλά χρόνια πίσω, η ακατανίκητη περιέργειά μου με ώθησε να το κάνω.

Στα διπλανά καθίσματα της αίθουσας προβολών, αντιλήφθηκα κάμποσες μικροκαμωμένες φιγούρες ανηλίκων που παρακολουθούσαν την ταινία, ωθούμενοι, υποθέτω κι εκείνοι από την δική τους περιέργεια! Βλέπετε, ο «παραδειγματισμός» δεν λειτούργησε ετούτη τη φορά. Η περιέργεια νίκησε τον φόβο και η διαφήμιση – η αρνητική εν προκειμένω- επιτέλεσε επιτυχώς την «αποστολή» της.

Στην δική μας αίθουσα δεν έγινε καμία «έφοδος» και αποχωρήσαμε ήσυχα μετά το τέλος της ταινίας, όλοι μαζί, ενήλικες και ανήλικοι, αποκομίζοντας, υποθέτω, ο καθένας μας τα δικά του συμπεράσματα.

Ο «κλόουν», ο «νάνος» και ο «χοντρός», που πρωταγωνιστούν στην ταινία «Τζόκερ», με παρέπεμψαν συνειρμικά στην πασίγνωστη ελληνική ταινία «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός», με πρωταγωνιστές τον Αυλωνίτη, την Βασιλειάδου και τον Ρίζο και όχι χωρίς λόγο.

Είχε χαρακτηριστεί κι αυτό το «έργο» στην εποχή του, «Ακατάλληλον δι' ανηλίκους». Στην εποχή μας όμως, που δεν νομίζω να υπάρχει Έλληνας, ενήλικας ή ανήλικος, που να μην το έχει δει τουλάχιστον μία φορά, αυτό ακούγεται σαν ανέκδοτο!

Μαζί όμως με τα χρόνια που αφήνουμε πίσω μας, αφήνουμε κατ' ανάγκη και τους ξεπερασμένους κώδικες ηθικής, που αλλάζουν και προσαρμόζονται στα δεδομένα και τα ζητούμενα της κάθε εποχής.

Κανένας δεν διαφωνεί στο να υπάρχουν κώδικες ηθικής, που να γίνονται σεβαστοί από όλους, όπως και οι νόμοι του κράτους. Θα πρέπει όμως και αυτοί οι κώδικες, οι κανόνες, οι νόμοι, να αντιπροσωπεύουν την κοινωνία στην οποία αναφέρονται και αν δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό, να καταργούνται και να αντικαθίστανται με άλλους επικαιροποιημένους και περισσότερο αποτελεσματικούς.

Επίσης, καλό θα είναι οι άνθρωποι που ασκούν εξουσία και αποφασίζουν γ'ι αυτούς τους κώδικες, να φροντίζουν να ζουν στην εποχή τους και όχι σε κάποια άλλη προγενέστερη, που ενδεχομένως, να τους έχει σημαδέψει βαθιά μέσα τους…

Πολλές φορές, η υπέρμετρη «ευαισθησία» στην τήρηση τέτοιων κανόνων, από ορισμένους ανθρώπους, υποκρύπτει βαθύτατη άγνοια, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις κάτι ακόμα χειρότερο. Υποκρισία!

Αυτοί οι άνθρωποι έχουν κάθε δικαίωμα να διατυπώνουν την άποψή τους, η οποία είναι καθόλα σεβαστή, αλλά δεν είναι όμως απαραίτητη και η παρουσία τους, σε κάθε περίπτωση, σε ένα Υπουργείο, όπως είναι εκείνο του Πολιτισμού!

Θεωρώ ότι ένα μικρό παιδί δεν μπορεί να βλέπει τα πάντα, ούτε και να ακούει τα πάντα! Είναι απαραίτητο να μπαίνουν όρια και να είναι αυτά σαφώς καθορισμένα και ευδιάκριτα.

Πριν καλέσουν όμως την αστυνομία στα σινεμά της Αθήνας που πρόβαλαν το «JOKER» για να μαζέψει τα ανήλικα που έβλεπαν την ταινία, εκείνοι οι «ευαίσθητοι» συμπολίτες μας θα έπρεπε ίσως να σκεφτούν πως τα ανήλικα αυτά παιδιά, από τις ηλικίες των 6 με 7 ετών ή και μικρότερες, χρησιμοποιούν, με μεγάλη μάλιστα ευχέρεια, κινητά τηλέφωνα τελευταίας γενιάς, που έχουν σύνδεση στο διαδίκτυο και εκεί υπάρχουν «τα πάντα όλα…!».

Το «JOKER», που απέσπασε το «Χρυσό Λέοντα Καλύτερης ταινίας» του Φεστιβάλ Βενετίας, αποτελεί μια σύγχρονη κοινωνική καταγραφή, με πολλαπλά μηνύματα και με βαθύ πολιτικό περιεχόμενο. Αναδεικνύει τη συνύπαρξη της ψυχικής ασθένειας με τη συναισθηματική οδύνη, μέσα σε μια αλλοτριωμένη κοινωνία.

Είναι μια εξόχως δυνατή ταινία που θέτει ζητήματα. Αποτελεί αφορμή για σκέψη και προβληματισμό και εδώ ακριβώς εντοπίζω τη θετική συμβολή της. Τα ερωτήματα που θέτει είναι σύγχρονα και ουσιαστικά:

Έτσι θα είναι άραγε η πόλη του μέλλοντος, όπως η φανταστική πόλη του Gotham City της ταινίας; Μια πόλη απρόσωπη, τρομακτική, βυθισμένη στα σκουπίδια και τα τρωκτικά, που εισπνέει τη μοναξιά και εκπνέει τη βία!

Μια άθλια και καταθλιπτική πόλη, όπου ο κοινωνικός αποκλεισμός δημιουργεί συναισθήματα απόρριψης. Μετατρέπει τους αδύναμους ανθρώπους του περιθωρίου σε «απόβλητα» της κοινωνίας, σε «αναλώσιμα υλικά» μας χρήσεως. Τους θεωρεί ζωντανούς νεκρούς και τους ωθεί να αντιδράσουν βίαια.

Άραγε, πόσο μακριά να βρισκόμαστε σήμερα από μια τέτοια πραγματική και όχι φανταστική πόλη;

Μετά τον τεράστιο θόρυβο που προκλήθηκε αναίτια γύρω από την ταινία, ήταν φυσικό και επόμενο να αποτελέσει αυτή αντικείμενο μικροπολιτικής εκμετάλλευσης. Κάποιοι άσπονδοι πολέμιοι της ταινίας έσπευσαν να την χαρακτηρίσουν «αποκύημα μιας άρρωστης φαντασίας». Εγώ απλώς θέλω να θυμίσω πως πολλές φορές η πραγματικότητα ξεπερνά ακόμα και την πιο αρρωστημένη φαντασία και το έχει αποδείξει.

Όσον αφορά τώρα την ακαταλληλότητα της ταινίας, όχι σε τυπικό αλλά σε ουσιαστικό πλέον επίπεδο: Νομίζω ότι ο συντηρητικός μας εαυτός, υποκρινόμενος και πάλι, υποτιμά το πιο σημαντικό κεφάλαιο της κοινωνίας μας. Στην προσπάθειά μας να προστατεύσουμε την παιδική ηλικία, θεωρούμε, ίσως, ανίκανα τα παιδιά μας να ξεχωρίσουν την πραγματικότητα από τη μυθοπλασία και αυτό αποτελεί μέγιστη αφέλεια, για να μην πω ανοησία!

Φαντάζει δε αυτό, βαθιά υποκριτικό, σε μια κοινωνία του θεάματος στην οποία ζουν τα παιδιά μας, όπου η βιομηχανία της βίας «πακετάρει» ανεμπόδιστη μέσα σε video games, ό, τι πιο ακατάλληλο, ό, τι πιο απαγορευμένο μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους, ανηλίκου ή ενήλικα!

Θα πρέπει επιτέλους να καταλάβουν όλοι πως ο καλύτερος τρόπος να εκθέσεις έναν έφηβο στη «μαγεία» του απαγορευμένου είναι να του το απαγορεύσεις. Αυτό ακριβώς έγινε και τώρα!

Αν είχα έναν λόγο να αποτρέψω κάποιον ανήλικο να δει την ταινία «JOKER», αυτός δεν θα ήταν ούτε η βία που κυριαρχεί στις σκηνές της, που δεν του είναι πρωτόγνωρη, ούτε ο φόβος της ταύτισής του με τον ψυχικά άρρωστο μεσήλικα πρωταγωνιστή της ταινίας.

Θα αποτελούσε όμως σίγουρα έναν καλό λόγο, η απογοήτευση που ξέρω πως θα κυρίευε πρόωρα τον ανυποψίαστο και ευαίσθητο ανήλικο, αντικρίζοντας έστω και σε έκδοση μυθοπλασίας, τον «μαγικό» κόσμο που του «ετοιμάζουν» οι ενήλικοι για να ζήσει…!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Έκανε πολλές στραθιές στη ζωή του. Όχι για εκείνον, μα για τους άλλους! Η δουλειά του ήταν να «ενώνει» τους ανθρώπους και ήξερε να την κάνει πολύ καλά! Στη σύγχρονη ορολογία το επάγγελμά του λέγεται «κούριερ».

Περισσότερο δόκιμος είναι ο όρος «γραμματοκομιστής». Στα χρόνια τα δικά του, όμως, τον έλεγαν όλοι «ταχυδρόμο»! Δεν υπήρχαν τότε ούτε sms, ούτε emails, ούτε διακομιστές. Τις δουλειές αυτές δεν τις έκαναν τα προγράμματα ούτε οι μηχανές. Τις έκαναν οι άνθρωποι.

Ο ταχυδρόμος έδινε τα γράμματα χέρι με χέρι. Τον ακουμπούσαν φιλικά στον ώμο όσοι περίμεναν κάτι από αυτόν και τον ήξεραν όλοι με το μικρό του όνομα: «Χάρης», για τους φίλους. «Χαρίλαος Λιοντάκης» για όλο τον κόσμο. Ο αγαπητός ταχυδρόμος της Πεδιάδας!

Ο Χάρης είχε ένα μοναδικό χάρισμα, να επικοινωνεί με τους ανθρώπους, γι' αυτό και του ταίριαζε αυτή η δουλειά. Είχε την αγάπη και την εκτίμηση του κόσμου, τόσο για το πρόσωπό του, το γεμάτο με καλοσύνη και ανθρωπιά, όσο και για την ιδιότητά του.

Μέσα στον παραγεμισμένο δερμάτινο ταχυδρομικό του σάκο, δεν κουβαλούσε απλά άψυχα μουτζουρωμένα χαρτιά. Διακινούσε πλούσιο πολιτισμικό «υλικό» με καταγεγραμμένες αληθινές ανθρώπινες στιγμές, που απαθανατίζονταν με το μελάνι και τα δάκρυα, χαράς ή λύπης, που ανακατεύονταν μαζί και «πότιζαν» το λευκό «διψασμένο» χαρτί.

Ανεκτίμητες συναισθηματικές αξίες μιας άλλης εποχής! Ο Χάρης, λοιπόν, δεν κουβαλούσε απλώς μαζί του την αλληλογραφία, αλλά ουσιαστικά διακινούσε συναισθήματα! Το πιο σημαντικό όμως ήταν πως και ο ίδιος γνώριζε πολύ καλά τι ακριβώς κουβαλούσε εκεί μέσα στο σάκο του και είχε πλήρη συναίσθηση του κοινωνικού ρόλου που επιτελούσε.

Δεν ήταν βέβαια μόνο τα γράμματα που μετέφερε τότε στους παραλήπτες τους. Μέσα στην φανερά ταλαιπωρημένη από τη χρήση τσάντα του, είχε και χρήματα για να πληρώνει τις συντάξεις των απομάχων της εργασίας που τον περίμεναν πώς και πώς, αλλά και πολλές άλλες χρηματαποστολές, επιστολές και μικρά δέματα. Ο σάκος περιείχε επίσης λογαριασμούς πάσης φύσεως και, βέβαια, τις εφημερίδες, για να φτάνουν «τα νέα» έγκαιρα στους αναγνώστες τους, πριν «μπαγιατέψουν».

Ο Χάρης ήταν ένα σύμβολο επικοινωνίας των ανθρώπων και ένας «εξάγγελος» των «ειδήσεων» της εποχής του!

Γνωριστήκαμε με τον Χάρη μέσω της εφημερίδας «ΠΑΤΡΙΣ», πριν από λίγα χρόνια. Εγώ δεν ήξερα μέχρι τότε τίποτα για τον ίδιο, ούτε και για την πλούσια δράση του. Μετά έμαθα!

Εκείνος διάβαζε ανελλιπώς τα άρθρα μου που δημοσίευε η «Πατρίδα» και, όπως διαπίστωσα αργότερα, με πολλή συγκίνηση για τη μεγάλη τιμή που μου έκανε, ήταν ο πιο ένθερμος και συνεπής αναγνώστης τους! Κάποια τυχαία στιγμή, που έδειξε ένα άρθρο μου στον γαμπρό του τον Αλέξη, διαπίστωσε προς μεγάλη του έκπληξη ότι ο Αλέξης, όχι μόνο με γνώριζε, αλλά όπως ο ίδιος του αποκάλυψε, με θεωρούσε και πολύ στενό φίλο του. Ο Χάρης φρόντισε να έρθουμε πολύ σύντομα σε επαφή μέσω του Αλέξη, όπως και έγινε.

Εκείνος, είχε την «ευκαιρία» να γνωρίσει τώρα από κοντά τον άγνωστο αρθρογράφο, που τόσο καιρό διάβαζε τα άρθρα του και εγώ βρέθηκα μπροστά σε έναν υπέροχο άνθρωπο, χαρισματικό, επικοινωνιακό, γλυκό, τρυφερό, ευγενικό, ευφυή, με ιδιαίτερη την αίσθηση του χιούμορ, αλλά και εξαιρετικά «ζωντανό» για την ηλικία του.

Στην πρώτη αποστροφή του λόγου μου με διέκοψε με μια παράκληση: «Χάρη να με λες, Γιάννη μου! Σκέτο Χάρη, χωρίς το “κύριε”. Εγώ νιώθω πως σε γνωρίζω πολλά χρόνια. Σε διαβάζω και σε θαυμάζω για την τόλμη σου, για τη γραφή σου». Συνέχισε και με άλλα εκατό παινέματα, υπερτιμώντας παράφορα την ασημαντότητά μου, στον μέγιστο βαθμό.

Δεν υπάρχει, νομίζω, μεγαλύτερη τιμή από το να ακούς τέτοια όμορφα λόγια καρδιάς, από απλούς, αλλά σημαντικούς ανθρώπους! Ήξερα πολύ καλά τότε πως ο Χάρης υπερέβαλε, αλλά αυτό δεν αλλοίωνε στο ελάχιστο εκείνο που εγώ εισέπραττα…

Ο Χάρης υπήρξε πάντα «πιστός» αναγνώστης της «Πατρίδας». Δεν διάβαζε μόνο τους τίτλους και τα χοντρά γράμματα. Την «ξεκοκάλιζε» στην κυριολεξία την εφημερίδα, στην καθημερινή του ανάγνωση. Σε μια από τις φορές που σμίξαμε το τελευταίο διάστημα μου αποκάλυψε: «Μόνο την «Πατρίδα», Γιάννη μου, μπορώ και διαβάζω πια.

Είναι η μόνη εφημερίδα που σέβεται τον αναγνώστη της και που διατηρεί ακόμα την αντικειμενικότητα στην ενημέρωση». Ο Χάρης ήταν βαθύτατα πολιτικό ον, με τεκμηριωμένη ιδεολογική άποψη και με έντονη την αίσθηση της δημοκρατικής αντίληψης.

Πριν από λίγο καιρό που βρεθήκαμε και πάλι, με ρώτησε, υπερβάλλοντας βέβαια, όπως και κάθε άλλη φορά: «Τι έχεις στο νου σου όταν γράφεις ένα άρθρο και με κάνεις να πιστεύω ότι το γράφεις αποκλειστικά για μένα;». Η απάντηση, αυθόρμητη και ειλικρινής:

«Στο νου μου έχω εσάς, κύριε Χάρη, όπως και κάθε άλλο αναγνώστη στον οποίο απευθύνομαι. Όταν γράφω είναι σαν να συνομιλώ μαζί σας. Σας βλέπω και με βλέπετε, σας ακούω και με ακούτε, σας ρωτώ και με ρωτάτε, σας απαντώ και μου απαντάτε κι ας μην το ξέρετε εσείς. Φτάνει που το ξέρω εγώ!». Δεν είχα βρει ακόμα μέχρι τότε το «θάρρος» του ενικού, χωρίς όμως να ξέρω και το λόγο…

Τα μάτια του βούρκωσαν και τα χέρια του με έσφιξαν στην φιλόξενη αγκαλιά του! Μια αγκαλιά αληθινή, ζεστή, γεμάτη με θετική ενέργεια. Η καλοσύνη του πλημύρισε και πάλι την όμορφη ατμόσφαιρα και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την επόμενη φορά.

Η μοίρα όμως ήθελε, δυστυχώς, να είναι αυτή η τελευταία φορά που μιλούσαμε. Ο Χάρης, είκοσι μόλις μέρες μετά τα 78α γενέθλιά του, που τα γιόρτασε μέσα στο νοσοκομείο, μαζί με τους αγαπημένους του ανθρώπους, τη σύζυγο, τα παιδιά και τα εγγόνια του, «έφυγε» αθόρυβα και διακριτικά, για το «μεγάλο ταξίδι». Δεν πρόφτασα να τον αποχαιρετήσω εν ζωή και αυτός είναι ο μεγάλος καημός μου…

Πριν λίγες μέρες ο Χάρης έκανε την τελευταία του «στραθιά» στο χωριό του, τη Βόνη. Ήταν όλοι εκεί, συγγενείς και φίλοι, γεμάτοι με θλίψη και οδύνη για τον τελευταίο αποχαιρετισμό…

Ετούτο το άρθρο, αγαπημένε μου φίλε Χάρη, δε θα το διαβάσεις κι ας το έγραψα, στην κυριολεξία αυτή τη φορά, αποκλειστικά και μόνο για σένα!

Μαζί με το «θάρρος» του ενικού, όμως, βρήκα επιτέλους και τα λόγια να σου γράψω ότι αυτό δεν είναι ένα άρθρο σαν όλα τα άλλα που μου έχεις κάνει την τιμή να διαβάσεις. Δεν είναι καν άρθρο! Είναι ένα «γράμμα» αποχαιρετισμού, που σου στέλνω «συστημένο» και θέλω να πιστεύω πως θα φτάσει με κάποιον τρόπο στον προορισμό του, στον παραλήπτη του!

Είχες φροντίσει, σε όλη σου τη ζωή, να φτάνουν έγκαιρα τα αμέτρητα γράμματα στους παραλήπτες τους. Τώρα, δικαιούσαι κι εσύ, νομίζω, να λάβεις αυτό το γράμμα. Είναι το ελάχιστο που μπορώ να προσφέρω σε σένα, που σου οφείλω, όπως και όλοι όσοι είχαμε την τύχη να σε γνωρίσουμε, τον σεβασμό, την αγάπη και την ειλικρινή μου εκτίμηση!

«Καλοστραθιά» σου, Χάρη Λιοντάκη!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Κοιμήσου ήσυχη κι απόψε, πολιτισμένη ανθρωπότητα! Δεν κινδυνεύεις, δεν ανησυχείς. Ετούτη τη σκοτεινή νύχτα, ο φόβος, ο τρόμος και η φρίκη δεν σε αγγίζουν. Δεν σε αφορούν! Οι σφαίρες και οι βόμβες θα εκτελέσουν με επιστημονική ακρίβεια την αποστολή τους.

Θα βρουν και πάλι τον στόχο τους σε κάποια γωνιά της Γης.

Οι συντεταγμένες «δείχνουν» ανθρώπινα σώματα. «Δείχνουν» παιδικές ψυχές. «Δείχνουν» υποτιμημένες ζωές σε καθεστώς «εκποίησης». Σε λίγο θα έχουν γίνει όλα αριθμοί! Υπολογισμοί, καταγραφές, ανοησίες και στατιστικές: «Τόσοι είναι οι νεκροί, τόσοι οι τραυματίες, τόσοι οι αγνοούμενοι, τόσοι οι εκτοπισμένοι…!».

Και ο ανθρώπινος πόνος; Η δυστυχία; Ο εξευτελισμός; Πώς θα χωρέσουν όλα αυτά στα μονταρισμένα-λογοκριμένα πλάνα των πολεμικών επιχειρήσεων, που μεταδίδει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η TV; Η ζωή και ο θάνατος, πόσο αποτιμώνται άραγε στο «χρηματιστήριο ανθρωπίνων αξιών»;

«Οι παράπλευρες απώλειες είναι το αναγκαίο κακό», θα μας πουν κάποιοι!

Είναι η «προστασία» που πληρώνει η ανθρωπότητα στους νταβατζήδες της «Ειρήνης» και της διεθνούς «ασφάλειας» (όπως τα εννοούν εκείνοι βέβαια), θα πω εγώ!

«Είναι η μοίρα των αδύναμων και φτωχών ανθρώπων», θα συμφωνήσουμε όλοι!

Είναι τελικά, το τίμημα του πολιτισμού μας. Να τον χαιρόμαστε αυτόν τον πολιτισμό!

Η κατάπτωση του ανθρώπινου είδους, δυστυχώς, δεν έχει σταματημό κι ας δηλώνουν υπερήφανα κάποιοι βολεμένοι αισιόδοξοι φιλελεύθεροι, ότι «η ανθρωπότητα διάγει τις καλύτερες στιγμές της, τις πιο ευτυχισμένες, τις πιο επιστημονικές, τις πιο ορθολογικές, που αναδεικνύουν όσο ποτέ άλλοτε, την υπεροχή, το μεγαλείο του είδους και τις αξίες της ανθρώπινης ύπαρξης!»…

Αυτοί όμως οι άνθρωποι που δεν συγκλονίζονται, δεν ταράσσονται, δεν συγκινούνται καν από την φρίκη που βλέπουν γύρω τους, αποτελούν και τις «χρυσές» εφεδρείες του συστήματος διακυβέρνησης αυτού του κόσμου.

Όσο λοιπόν η ανθρωπότητα θα συνεχίζει να διακυβερνάται από αυτούς τους ψυχρόαιμους ανθρώπους και κατ' αυτόν τον παράλογο τρόπο, τόσο θα υποφέρει, θα υποτιμάται και θα εξευτελίζεται η ίδια!

Η στρατιωτική επίθεση της Τουρκίας εναντίων των Κούρδων της βορειοανατολικής Συρίας, δημιουργεί μια νέα μεγάλη ανθρωπιστική κρίση στην πολύπαθη περιοχή.

Μέχρι αυτήν την στιγμή οι νεκροί υπολογίζονται σε εκατοντάδες, ανάμεσά τους άμαχοι και μικρά παιδιά. Οι άνθρωποι που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους ξεπερνούν τις εκατόν εξήντα χιλιάδες, ενώ ατελείωτα καραβάνια εξαθλιωμένων Κούρδων και χριστιανών, ακολουθούν τα χνάρια της προσφυγιάς. Άνθρωποι φτωχοί, αδύναμοι, δυστυχισμένοι και γελασμένοι από τους δήθεν συμμάχους τους, αναζητούν τη συνέχειά τους σε ασφαλέστερες περιοχές.

Η «μηχανή» μαζικής παραγωγής προσφύγων ετέθη και πάλι σε λειτουργία, γνωρίζοντας πολύ καλά όλες τις συνέπειες, τις οποίες όμως αντιμετωπίζει με κυνική και προκλητική αδιαφορία ο αποκαλούμενος «πολιτισμένος κόσμος».

Στο σταυροδρόμι των διαφορετικών πολιτισμών των χωρών της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, παίζεται σήμερα άλλο ένα άθλιο και βρόμικο παιχνίδι με θύμα τον άνθρωπο!

Ποτέ όμως, μα ποτέ, κανένας από τους εισβολείς που έχει καταγράψει η ιστορία στις σελίδες της, δεν σεβάστηκε, τόσο τους ανθρώπους όσο και τον πολιτισμό τους!

Η Συρία όμως, που βάλλεται σήμερα ανελέητα, φιλοξένησε κατά το παρελθόν πάρα πολλούς πρόσφυγες: Έγινε «σπίτι» για τους Αρμένιους πρόσφυγες το 1914. Για τους Έλληνες πρόσφυγες το 1922. Για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες το 1948 και το 1967. Για τους πρόσφυγες από το Κουβέιτ το 1990. Για τους πρόσφυγες από τον Λίβανο το 1996 και το 2006. Για τους πρόσφυγες από το Ιράκ το 2003.

Σε αυτό το άθλιο, βρόμικο, ύπουλο και στημένο «παιχνίδι», δεν «παίζει» μόνη της η Τουρκία. Η Τουρκία απλά τώρα κάνει τη «μάνα», αλλά έχει δίπλα της ισχυρούς «συμπαίκτες», που ο καθένας απ' αυτούς, κοιτάζοντας το «χαρτί» του, προσπαθεί να ποντάρει, είτε μπλοφάροντας είτε όχι, σε ένα ευνοϊκό αποτέλεσμα για εκείνον.

Πρώτος απ' όλους ο ΟΗΕ, ο περίφημος «Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών», «πάει πάσο» συνεχώς, πάνω από την «τσόχα της Ειρήνης», σφυρίζοντας αδιάφορα για οτιδήποτε συμβαίνει. Εξευτελίζει όμως έτσι ο εν λόγω «Οργανισμός», με την ηχηρή ένοχη σιωπή του, όχι μόνο αυτόν τον ίδιο του τον ρόλο, αλλά και τον λόγο της ύπαρξής του!

Ο έτερος «παίκτης», ο καλός μας «φίλος» το ΝΑΤΟ, σε ρόλο «Πόντιου Πιλάτου», πλένει και ξεπλένει τα χέρια του, πότε με αίμα και πότε με νερό, αλλά στο τέλος τα τρίβει από ικανοποίηση! Δίπλα του κάθεται η άβουλη, απρόθυμη Ευρώπη, που δηλώνει διαρκώς ότι «τα βλέπει, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα». Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε δηλαδή!

Οι «παίκτες» που «μιλούν» τελευταίοι είναι οι πιο μεγάλοι, οι πιο έμπειροι και οι πιο δυνατοί σε τούτο το «παιχνίδι». Ενσαρκώνουν τους ρόλους των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Είναι αυτοί που θα ωφεληθούν περισσότερο από όλους τους άλλους και θα πάρουν στο τέλος και την «παρτίδα»! Έχουν κρυμμένους όλους τους άσους στο μανίκι τους και καταφέρνουν πάντα να «δείχνουν» την υπεροχή τους και να «καθαρίζουν» το «παιχνίδι».

Η ονομασία «Πηγή Ειρήνης» που έδωσαν στην τουρκική επιχείρηση εισβολής στην βορειοανατολική Συρία, ακούγεται σαν ανέκδοτο, σαν αστείο, ακόμα και σαν κακόγουστη φάρσα! Δεν αποτελεί μόνο χυδαία πρόκληση απέναντι στο κοινό αίσθημα και τη λογική, αλλά βαθύτατη προσβολή απέναντι στην ίδια την Ειρήνη!

Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα, θα ξαναέβαφα, ίσως όχι τη θάλασσα, όπως λέει το όμορφο τραγούδι, αλλά το χρήμα, που τον κυριεύει και τον εξουσιάζει. Θα του έδινα ένα χρώμα γκρίζο και σκοτεινό, λιγότερο ελκυστικό από αυτό που έχει σήμερα, λιγότερο φανταχτερό, λιγότερο λαμπερό. Να μην εντυπωσιάζει, να μη θαμπώνει, να μη μαγεύει και να μην τρελαίνει τον άνθρωπο! Η αλήθεια όμως κρύβεται, όχι στη υπόθεση: «Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα», αλλά στο ερώτημα: «Μπορώ να τον αλλάξω;».

Όσο αισιόδοξος όμως κι αν θέλω να είμαι, που είμαι, άλλο τόσο ρεαλιστής αισθάνομαι και φοβάμαι πως αρχίζω να υποκύπτω κι εγώ στην τραγική, αλλά ωμή αλήθεια, που κυριαρχεί στο υπέροχο τραγούδι «Κεμάλ», που έγραψε ο Μάνος Χατζιδάκις το 1968.

Ο Κεμάλ ήταν ένας νεαρός Άραβας, πολιτικός μετανάστης στη Νέα Υόρκη, που νόμιζε κι αυτός ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Εμπνεύστηκε από εκείνον ο μεγάλος δημιουργός, όταν τον γνώρισε στην Αμερική και έγραψε αυτό το τραγούδι. Απευθυνόμενος ο συνθέτης στον ίδιο τον Κεμάλ στο τέλος του τραγουδιού, τον καληνυχτίζει με την πικρή, απαισιόδοξη διαπίστωση στο τελείωμα της αφήγησής του: «Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ…!».

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Είδα κάπου πρόσφατα ένα σύνθημα γραμμένο σε τοίχο και μου τράβηξε την προσοχή:

«Ο πλούσιος πρόσφυγας λέγεται επενδυτής. Ο φτωχός πρόσφυγας λέγεται λαθρομετανάστης». Οι τοίχοι, βλέπετε, λένε πάντα την αλήθεια..!

Όταν πριν από λίγα χρόνια, περνούσε τα ελληνικά σύνορα ο πρώτος πρόσφυγας, προερχόμενος από την εμπόλεμη ζώνη της Συρίας, δεν φανταζόταν ίσως κανένας μας, την διάρκεια, την έκταση, αλλά κυρίως της ένταση του προβλήματος που μόλις είχε αρχίσει τότε να διαφαίνεται!

Σήμερα, λίγα μόλις χρόνια μετά, η κατάσταση τείνει να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Η Ελλάδα έχει υποδεχθεί φέτος 45.600 άτομα. Πρόκειται για τον μεγαλύτερο αριθμό προσφύγων από τις χώρες της Μεσογείου, αλλά και από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Μόνο μέσα στον Σεπτέμβριο οι αφίξεις των προσφύγων δια μέσου θαλάσσης ξεπέρασαν τις 10.200 άτομα. Από αυτούς, οι 4800 και πλέον πρόσφυγες έφτασαν μόνο στη Λέσβο.

Το 2015, το 75% των προσφύγων που περνούσαν τα σύνορα της χώρας μας ήταν Σύριοι που εγκατέλειπαν απεγνωσμένα τον τόπο τους για να γλιτώσουν από τη φρίκη του πολέμου. Σήμερα όμως, ένα μεγάλο ποσοστό εισερχομένων, που σύμφωνα με τον πρωθυπουργό ανέρχεται στο επίπεδο του 50%, είναι Αφγανοί και Πακιστανοί, που καταφθάνουν μέσω οργανωμένων κυκλωμάτων διακινητών, αλλά και μετανάστες από την Υποσαχάρια Αφρική, από τη Σομαλία, το Κονγκό και από άλλες γειτονικές χώρες.

Η Αξιωματική Αντιπολίτευση από την άλλη πλευρά υποστηρίζει ότι, η κυβέρνηση διεξάγει εκστρατεία ευθείας παραπληροφόρησης για το προσφυγικό, προκειμένου να μετατρέψει το πρόβλημα, από προσφυγικό σε μεταναστευτικό.

Υπάρχει όμως διαφορά ανάμεσα στις δύο αυτές έννοιες και γι αυτό γίνεται και ο θόρυβος.

Οι πρόσφυγες φεύγουν από τη χώρα τους επειδή διώκονται, ενώ οι μετανάστες φεύγουν οικειοθελώς. Αυτό όμως είναι η θεωρία, γιατί στην πράξη, τα κράτη είναι ελεύθερα να δηλώσουν ότι δεν δέχονται κανέναν μετανάστη, με εξαίρεση αυτούς που βρίσκονται ήδη στη χώρα.

Απεναντίας, δεν είναι δικαίωμά τους να πουν ότι δεν δέχονται πρόσφυγες που δικαιούνται άσυλο, καθώς αυτό παραβιάζει την συνθήκη της Γενεύης και το Ευρωπαϊκό δίκαιο.

Το αίτημα όμως για άσυλο είναι πάντα ατομικό. Αν κάποιος ζητήσει άσυλο, δεν σημαίνει ότι είναι κατ' ανάγκη πρόσφυγας, ούτε μετανάστης. Μπορεί για παράδειγμα, να διώκεται για τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Ποιός είναι όμως αυτός που θα ορίσει το προφίλ του;

Θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι, κανένας από τους δύο(πρόσφυγας ή μετανάστης) δεν μπορεί να θεωρείται ευνοημένος, αλλά αντίθετα και οι δύο έχουν ανάγκη ανθρώπινης μεταχείρισης. Είναι και οι δύο άνθρωποι που εγκατέλειψαν την πατρίδα τους, αναζητώντας μόνο ένα πράγμα: Ασφάλεια!

Το Προσφυγικό-Μεταναστευτικό ζήτημα, αναδεικνύεται ως μείζον πολυσύνθετο πρόβλημα, τόσο για τη χώρα μας όσο και για τη Γηραιά Ήπειρο. Οι διαστάσεις που έχει λάβει κατά το διάστημα των τελευταίων 5 μηνών, βρήκε απροετοίμαστη την ελληνική κυβέρνηση, αλλά και την απρόθυμη Ευρώπη να ασχοληθεί επιτέλους σοβαρά και ουσιαστικά με το μέγιστο αυτό πρόβλημα που την αφορά άμεσα.

Στην ευρύτερη περιοχή μας παίζεται δυστυχώς ένα άθλιο και βρόμικο γεωπολιτικό παιχνίδι, με βασικούς πρωταγωνιστές τους «συνήθεις ύποπτους» που μας είναι γνωστοί ως «μεγάλες δυνάμεις», οι οποίες επιδιώκουν και προσβλέπουν σε οικονομικά και γεωστρατηγικά οφέλη, αλλά και την Τουρκία του «Σουλτάνου» Ερντογάν, που είναι σε θέση, απ' ότι φαίνεται, να εκβιάζει, να απειλεί και να απαιτεί από όσους βρίσκονται στην ανάγκη της, κατέχοντας έναν βασικό ρόλο ρυθμιστή στην διακίνηση των προσφύγων και των μεταναστών, από την Ασία και την Αφρική προς τις ευρωπαϊκές χώρες.

Στη γειτονική χώρα βρίσκονται σήμερα περίπου 4 εκατομμύρια πρόσφυγες από τη Συρία, αλλά και ένας ανεκτίμητος αριθμός μεταναστών από την Ασία και την Αφρική.

Όμως, το άθλιο αυτό παιχνίδι στρατηγικών συμφερόντων και γεωπολιτικών επιδιώξεων, παίζεται στις πλάτες δυστυχισμένων και ταλαιπωρημένων ανθρώπων, αλλά και των κατοίκων των περιοχών που σηκώνουν μέχρι σήμερα το δυσβάσταχτο βάρος της «υποδοχής».

Θα πρέπει επιτέλους η Ευρωπαϊκή Ένωση να αναλάβει τις ευθύνες της, ώστε να υπάρξουν κυρώσεις για τις ευρωπαϊκές χώρες που αρνούνται να μετέχουν στην δίκαιη κατανομή των προσφύγων σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Δεν είναι σωστό, αλλά ούτε και δίκαιο, να μετατίθεται ολόκληρο το βάρος της φιλοξενίας των προσφύγων, αποκλειστικά και μόνο στα κράτη που αποτελούν τα ευρωπαϊκά σύνορα.

Στην Ελλάδα θα πρέπει να επιχειρηθεί άμεσα η χάραξη ενός εθνικού στρατηγικού σχεδίου αντιμετώπισης του μεταναστευτικού προβλήματος συνολικά, με την μέγιστη δυνατή συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων του τόπου και με σκοπό την διεθνοποίησή του.

Για να μπορέσει όμως η κυβέρνηση να ηγηθεί μιας τέτοιας εθνικής προσπάθειας, θα πρέπει πρώτα απ' όλα η ίδια να φροντίσει να κατευνάσει τις εθνικιστικές «κραυγές» που «αναδύονται» με κάθε ευκαιρία που τους δίνεται, από την ακροδεξιά πτέρυγα της παράταξης, δυναμιτίζοντας έτσι το ήδη εύθραυστο πολιτικό σκηνικό.

Αποκτά ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον το γεγονός ότι, οι παραληρηματικές αυτές «κραυγές» «εκτοξεύονται» δημόσια και με παρρησία, από πρωτοκλασάτους υπουργούς της παρούσας κυβέρνησης, που διατηρούν, ως φαίνεται, το «προνόμιο» της διαφοροποίησης από την επίσημη κυβερνητική γραμμή, σε ένα θέμα μείζονος σημασίας όπως αυτό, προτάσσοντας την δική τους ιδεολογική ξενοφοβική εμμονή, που δεν αναγνωρίζει μετανάστες και πρόσφυγες, παρά μονάχα «λαθρομετανάστες»!

Η Παγκόσμια Τράπεζα προβλέπει ότι μέχρι το 2050 θα έχουν εγκαταλείψει τον τόπο τους τουλάχιστον 150 εκατομμύρια άνθρωποι λόγω της κλιματικής αλλαγής. Έτσι, το επόμενο μεγάλο κύμα ανθρώπων που θα μετακινηθούν μαζικά θα συγκροτήσει τους «κλιματικούς μετανάστες». Εκείνοι θα αποτελέσουν την επόμενη μεγάλη γενιά μεταναστών!

Όταν μετά από 30 χρόνια, η θερμοκρασία στην Αφρική γίνει ανυπόφορη, οι άνθρωποι που θα εγκαταλείπουν τότε τη Μαύρη Ήπειρο, πως θα λέγονται άραγε; Πρόσφυγες ή μετανάστες;

Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με μία τεράστια ανθρωπιστική κρίση, την οποία όμως πρέπει να αντιμετωπίσει σε συνεργασία με την ΕΕ και τους συμμάχους της, με σοβαρότητα, υπομονή, σύνεση, ψυχραιμία και πάνω από όλα με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Ο βραβευμένος φωτογράφος του πρακτορείου Reuters με το βραβείο Πούλιτζερ για την κάλυψη του προσφυγικού στην Ελλάδα, αείμνηστος Γιάννης Μπεχράκης, είχε δηλώσει: «Σκέφτομαι πολλές φορές ότι χρειάζεται μια κρίση για να δούμε αν υπάρχει ανθρωπιά γύρω μας. Μια τέτοια κατάσταση βοηθά να εμφανιστούν η ανθρωπιά αλλά και η ελπίδα!».

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Είναι της μόδας σήμερα, οι πολιτικοί ηγέτες ανά τον κόσμο, στις διάφορες φιέστες τους, να δίνουν το λόγο σε νέους ανθρώπους, δείχνοντας έτσι, τάχα μου, πως ενδιαφέρονται γι αυτούς!

Όμως, «την πάτησαν» πριν λίγες μέρες, με την 16χρονη Σουηδέζα ακτιβίστρια Γκρέτα Τούνμπεργκ, όταν της έδωσαν «βήμα», στο ξεκίνημα των εργασιών της Συνόδου του ΟΗΕ για το Κλίμα.

Η 16χρονη, απευθυνόμενη στους ισχυρούς ηγέτες της Γης, χρησιμοποίησε μια ιδιαίτερα σκληρή γλώσσα για την ηλικία της, προκαλώντας παγκόσμια αίσθηση! Με την παθιασμένη και γεμάτη οργή ομιλία της, αλλά και τον εφηβικό αυθορμητισμό της, καταδίκασε την ολιγωρία των ηγετών της διεθνούς κοινότητας στη μάχη κατά της κλιματικής αλλαγής, που απειλεί σήμερα, περισσότερο από ποτέ, το μέλλον του πλανήτη μας.

Με τρεμάμενη φωνή από την ένταση και το πάθος και με ιδιαίτερα έντονο και έκδηλο το συναισθηματικό φορτίο, η Γκρέτα δεν μάσησε τα λόγια της: «Όλα είναι λάθος. Δεν έπρεπε να είμαι εδώ, έπρεπε να βρίσκομαι στο σχολείο μου, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Πώς τολμάτε; Μου κλέψατε τα όνειρά μου και την παιδική ηλικία μου με τα κενά λόγια σας…!».

Η έκπληξη προκάλεσε την προσοχή όλων όσων την άκουγαν και η μικρή μαθήτρια συνέχισε: «Ο κόσμος υποφέρει, πεθαίνει. Ολόκληρα οικοσυστήματα καταρρέουν. Βρισκόμαστε στις αρχές ενός μαζικού αφανισμού κι εσείς για το μόνο που μιλάτε είναι για τα χρήματα, για παραμύθια μας αέναης οικονομικής ανάπτυξης; Πώς τολμάτε;».

Επιτιθέμενη στους επικεφαλής των κρατών και των κυβερνήσεων που έδιναν το «παρών» στη σύνοδο του ΟΗΕ, επισήμανε τα επιστημονικά ευρήματα για την επιταχυνόμενη υπερθέρμανση του πλανήτη και εξέφρασε σε όλους τους τόνους, όχι μόνο το παράπονο το δικό της, αλλά ολόκληρης της γενιάς που εκπροσωπεί, για την εγκατάλειψη που αισθάνεται αυτή σήμερα: «Μας εγκαταλείψατε. Όμως, οι νέοι αρχίζουν να κατανοούν την προδοσία σας. Εάν εσείς αποφασίσατε να μας εγκαταλείψετε, εγώ σας λέω: δεν θα σας συγχωρήσουμε ποτέ..!».

Η τηλεοπτική κάμερα απαθανάτισε λίγο νωρίτερα το «φονικό» βλέμμα της Γκρέτα Τούνμπεργκ που έριξε προς τον πλανητάρχη Ντόναλντ Τραμπ, όταν διασταυρώθηκαν στο κτήριο του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη.

Ο Αμερικανός πρόεδρος την προσπέρασε επιδεικτικά και αδιάφορα, χωρίς να ρίξει ούτε μια ματιά προς την πλευρά της, αν και αργότερα, το ειρωνικό σχόλιο που έγραψε για εκείνην στο Τουίτερ, κατέδειξε πως η «μικρή» δεν τον άφησε και τόσο αδιάφορο!

Την άποψη ότι η νεαρή ακτιβίστρια κατάφερε να «ενοχλήσει» ισχυρά και να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα της διεθνούς πολιτικής και οικονομικής «κανονικότητας», με την παρουσία, αλλά κυρίως με τον «αιχμηρό» λόγο της, ενισχύουν τα φαρμακερά σχόλια που διαδέχτηκαν την «πρωταγωνιστική» της εμφάνιση στη Σύνοδο του ΟΗΕ για το κλίμα, στο ετήσιο «πανηγυράκι» της Νέας Υόρκης.

Ακόμα και τα σχόλια που γράφτηκαν εδώ στην Ελλάδα, από δημοσιογράφους και αρθρογράφους που αποτίμησαν αρνητικά την παρουσία της Σουηδέζας ακτιβίστριας, είναι ενδεικτικά της αναστάτωσης που προκάλεσε:

Ως «η κόρη που δεν θα ήθελα να έχω» την χαρακτήρισε κάποιος από αυτούς, για να συμπληρώσει κάποιος άλλος πως «με την ενοχλητική επιτήδευσή της, έχει αρχίσει περισσότερο να ενοχλεί παρά να ευαισθητοποιεί».

Ένας τρίτος έγραψε πως «δεν θα 'θελε να τη δει μπροστά του ούτε με μαγιό», επιχειρώντας με σεξιστικά υπονοούμενα, που υποτιμούν περισσότερο εκείνον παρά την ίδια, να καταστήσει γραφική παρένθεση την ανήλικη Σουηδέζα ακτιβίστρια.

Υπήρξαν όμως κι ακόμα πιο ένθερμοι πολέμιοι της Γκρέτα και πρόθυμοι υποστηρικτές και ουσιαστικά «συντηρητές» του κατεστημένου «δεινοσαυρικού» συστήματος εξουσίας, που δεν δίστασαν να προσβάλουν ακόμα και την προσωπικότητα ενός μικρού κοριτσιού, που απλά τόλμησε να πει την άποψή του δημόσια, απαξιώνοντας τον λόγο της ως κοινότοπο και παραπέμποντας επεξηγηματικά με άθλια υπονοούμενα στο σύνδρομο Άσπεργκερ από το οποίο έχει ειπωθεί ότι πάσχει.

Το αισιόδοξο όμως είναι πως, πολύ περισσότεροι είναι εκείνοι οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που συγκινούνται από την παρουσία και την δράση της Γκρέτα, από εκείνους που έχουν λόγους και συμφέροντα να την αμφισβητούν.

Αυτό που ενοχλεί και που φοβίζει κάποιους περισσότερο, δεν είναι η ίδια η Γκρέτα, αλλά η γενιά της. Είναι η γενιά του iPhone και του ίντερνετ. Η γενιά, που αν αποφασίσει κάποια στιγμή να διεκδικήσει όλα αυτά που δικαιούται, θα γίνει εκείνη ο μεγάλος πρωταγωνιστής στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες που έχει μπροστά της κι ας μην την θεωρούν ορισμένοι ικανή να το πετύχει…!

Σίγουρα η νεαρή «Γκρέτα», είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, έχει καταφέρει να γίνει πλέον «φίρμα», αλλά και σύμβολο αντίστασης διεθνούς εμβέλειας, για την ανάδειξη του περιβαλλοντικού προβλήματος και αποτελεί πια ένα καινούριο ισχυρό «brand name» νεανικής αμφισβήτησης, που θα κοστίσει τουλάχιστον μία παραπάνω ανησυχία στο «χρηματιστήριο του κέρδους» των ισχυρών της Γης!

Αναμφισβήτητα, η Γκρέτα Τούνμπεργκ, ως «σταυροφόρος» του εφηβικού κινήματος για το κλίμα, εκφράζει πλέον εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και όχι μόνο τους συνομήλικούς της.

Τα τελευταία λόγια της τολμηρής έφηβης ακτιβίστριας από την Σουηδία, με τα οποία ολοκλήρωσε και την ομιλία της στη Σύνοδο του ΟΗΕ, καταχειροκροτούμενη, αποτελούν ηχηρή προειδοποίηση αλλά και ισχυρή υπόσχεση που έρχεται από το μέλλον και καλά θα κάνουν όλοι εκείνοι στους οποίους απευθύνθηκε να την λάβουν σοβαρά υπόψιν τους:

«Ο κόσμος ξυπνάει και η αλλαγή έρχεται, είτε σας αρέσει είτε όχι…!»

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Εκεί μέσα υπάρχουν όλα! Εικόνες, στιγμές, πρόσωπα, λέξεις, ονόματα, αριθμοί, χρονολογίες, ημερομηνίες, τοποθεσίες, αγαπημένα αντικείμενα, συναισθήματα που έχουν λόγο να φυλάσσονται…

Ένα τόσο μικρό μέρος, λίγων μόνο εκατοστών κι όμως χωράει όλα τα προσωπικά μας δεδομένα και μάλιστα τακτοποιημένα στη γραμμή του χρόνου.

Όλη μας η ζωή εκεί μέσα βρίσκεται. Στο μικρό «μαγικό κουτί» που αποτελεί το «σκληρό δίσκο» της συνείδησής μας. Το ημερολόγιο της σκέψης μας. Το παρελθόν μας.

Είναι η μνήμη μας! Η μνήμη, που «όπου και να την αγγίξεις πονεί», σύμφωνα με τον μεγάλο μας ποιητή Γιώργο Σεφέρη.

Στο διάβα του χρόνου, όλο και περισσότερες «πληροφορίες» χαράσσονται στην μνήμη μας. Λόγω του περιορισμένου χώρου μάλιστα, για να μπορέσει να «φιλοξενήσει» τα καινούργια δεδομένα η ανθρώπινη μνήμη, όπως ακριβώς κάνει και η μνήμη ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή, μεταφέρει στον «κάδο απορριμμάτων» παλιό υλικό που δεν χρησιμοποιείται.

Αρκετοί συνάνθρωποί μας, σε κάποια στιγμή της ζωής τους και χωρίς καλά-καλά να το αντιληφθούν οι ίδιοι, δέχονται την αθλιότερη, την πιο ύπουλη, την πλέον απρόσμενη επίθεση με στόχο το «θησαυροφυλάκιο» της μνήμης τους. Μια κακόβουλη επίθεση, χωρίς κανόνες και όρια. Χωρίς κίνητρα, χωρίς σκοπό.

Ο «σιωπηλός διαρρήκτης» εισβάλλει αθόρυβα και μεθοδικά στο μικρό «μαγικό κουτί», εγκαθίσταται εκεί, απρόσκλητος και ανεπιθύμητος, σαν τον χειρότερο ιό που δεν εξουδετερώνεται από κανένα antivirus και αναλαμβάνει δράση. Αρχίζει να αδειάζει το «κουτί» σιγά-σιγά και βασανιστικά. Σβήνει και εξαφανίζει τα πολύτιμα «αρχεία» της συνείδησης.

Γκρεμίζει τις γέφυρες που συνδέουν τον άνθρωπο με το παρελθόν του, με το είναι του. Σβήνει λέξεις, διαγράφει εικόνες, εξαφανίζει πρόσωπα, ονόματα, αριθμούς και συναισθήματα. Ο «κλέφτης» είναι σεσημασμένος και γνωστός στις «αρχές» και βέβαια έχει ονοματεπώνυμο: Είναι η νόσος του Αλτσχάιμερ! (Alzheimer).

Η νόσος περιγράφηκε για πρώτη φορά το 1906 από τον Γερμανό ψυχίατρο νευροπαθολόγο Αλοΐσιο Αλτσχάιμερ. Είναι η πιο συχνή μορφή άνοιας και αποτελεί μείζον ιατρικό, κοινωνικό αλλά και οικονομικό πρόβλημα για τις ανεπτυγμένες κοινωνίες με μεγάλο προσδόκιμο επιβίωσης.

Αποτελεί μια χρόνια νευροεκφυλιστική νόσο, η οποία χαρακτηρίζεται από προοδευτική έκπτωση των νοητικών λειτουργιών. Συνοδεύεται συνήθως με μείωση της μνήμης, της μάθησης και της κρίσης. Είναι μη θεραπεύσιμη και θανατηφόρα, αποτελώντας την αιτία του 60% με 70% των περιπτώσεων άνοιας.

Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, ένας στους 5 ανθρώπους πάνω από 80 ετών θα νοσήσει από κάποια μορφή άνοιας. Στην Ελλάδα, περίπου 200 χιλιάδες άνθρωποι πάσχουν σήμερα από άνοια και ο αριθμός αναμένεται να αυξηθεί δραματικά στο μέλλον. Σήμερα πάσχουν 50 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως από άνοια.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εκτιμά ότι ο αριθμός των ανθρώπων που θα πάσχουν από την νόσο Αλτσχάιμερ, αναμένεται να τριπλασιαστεί έως το έτος 2050 και να πλήξει περισσότερους από 150 εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και 350 χιλιάδες στη χώρα μας.

Το ετήσιο κόστος της ασθένειας ξεπερνά σε παγκόσμιο επίπεδο το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια, ενώ στη χώρα μας εκτιμάται σε τρία δισεκατομμύρια ευρώ.

Εκδηλώνεται κυρίως σε άτομα άνω των 65 ετών, ενώ σπάνια την συναντάμε σε άτομα κάτω των 50 ετών. Η ακριβής αιτία εκδήλωσης της νόσου παραμένει ακόμα άγνωστη.

Οι κοινωνικές επιπτώσεις της νόσου δεν αφορούν μόνο τους ασθενείς. Μαζί με αυτούς πάσχει ολόκληρη η οικογένεια. Εκείνοι που φροντίζουν τους ασθενείς που πάσχουν από άνοια και υπολογίζονται σε 400 χιλιάδες ανθρώπους, επωμίζονται ένα δυσβάστακτο ψυχολογικό, σωματικό και οικονομικό βάρος.

Ο Σεπτέμβριος είναι παγκοσμίως ο μήνας αφιερωμένος στη μάστιγα του 20ού αιώνα, την άνοια και την νόσο Αλτσχάιμερ. Η 21η Σεπτεμβρίου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Αλτσχάιμερ. Είναι μια μέρα σύμβολο αντίστασης του σύγχρονου ανθρώπου μπροστά σε μια θλιβερή πραγματικότητα που, όντας αδύναμος και ηττημένος από αυτήν ο άνθρωπος, δεν μπορεί ο ίδιος να ελέγξει και να καταπολεμήσει.

Οφείλουμε όλοι εμείς, που διατηρούμε ακόμα ζωντανή την μνήμη μας, να μην ενδώσουμε στην ευκολία της λήθης, να σεβόμαστε και να στηρίζουμε τους συνανθρώπους μας που πάσχουν από την νόσο του Αλτσχάιμερ, αλλά και τους ανθρώπους εκείνους που τους φροντίζουν και συμπάσχουν μαζί τους. Γιατί η ασθένεια αυτή δεν αφορά μεμονωμένα άτομα, αλλά μας αφορά όλους!

Πρέπει να συμβάλουμε όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά στην ευαισθητοποίηση της κοινωνίας, αλλά και της Πολιτείας, απέναντι στην ανίκητη ασθένεια, απαιτώντας, εκτός από την συστηματική καταπολέμησή της μέσω της επιστήμης, επιπλέον την επίτευξη καλύτερης προσβασιμότητας και τη δημιουργία κατάλληλων υποδομών για τους ασθενείς, αλλά και την δέουσα στήριξη, υλική και ηθική, για μια αξιοπρεπή ανθρώπινη διαβίωση.

Είναι πράγματι πολύ οδυνηρό, να κοιτάζεις μέσα στα μάτια τον άνθρωπο με τον οποίο έχεις μοιραστεί ολόκληρη τη ζωή σου και να βλέπεις πως, σε εκείνον θυμίζεις κάποιον που δεν ξέρει. Δεν μπορείς βέβαια να τον βοηθήσεις να θυμηθεί, όμως μπορείς να τον κάνεις να αισθανθεί καλύτερα.

Τα λόγια της Αφροαμερικανίδας ποιήτριας Maya Angelou, επιβεβαιώνουν την άποψη:

«Οι άνθρωποι μπορεί να μη θυμούνται τι έκανες ή τι τους είπες, αλλά πάντα θα θυμούνται πώς τους έκανες να αισθανθούν!».

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Χαριτωμένα και ευρηματικά είναι τα ανέκδοτα που κυκλοφορούν για την «γκαντεμιά» του πρωθυπουργού, μέσω των οποίων, έσπευσαν να αιτιολογήσουν οι εμπνευστές τους, την έντονη σεισμική δραστηριότητα, αλλά και ορισμένες φυσικές καταστροφές που έλαβαν χώρα κατά την έλευση της νέας Κυβέρνησης, από τον πρώτο κιόλας μήνα της λειτουργίας της.

Χαριτωμένο είναι επίσης και το «ανέκδοτο» με το οποίο ανταπάντησε, όχι όμως χαριτολογώντας από την πλευρά του, ο γνωστός τηλεπωλητής «των επιστολών του Ιησού», αλλά και ευρωβουλευτής πλέον, Κυριάκος Βελόπουλος, στα κοινωνικά δίκτυα: «Ο Τσίπρας και άλλες σκοτεινές δυνάμεις πίσω από τους σεισμούς! Ενεργοποίησαν μυστικό υπερόπλο που προκαλεί σεισμούς, για να πλήξουν τον Μητσοτάκη».

Όταν όμως, δυστυχώς, η αντιπολιτευτική τακτική περιορίζεται μονάχα σε αυτά τα «ανέκδοτα», κάτι δεν πάει καλά! Είναι γεγονός πως, όταν απουσιάζουν τα επιχειρήματα, ο ευθύς, μεστός πολιτικός λόγος, αλλά κυρίως η σοβαρότητα και η απλή λογική, τότε η πολιτική καταντάει η ίδια «ανέκδοτο».

Ο ρόλος της αντιπολίτευσης είναι να ελέγχει διαρκώς την εξουσία και να ασκεί ισχυρή εποικοδομητική κριτική στους κυβερνώντες, με καθαρά πολιτικά κριτήρια και με γνώμονα πάντα το δημόσιο συμφέρον, το οποίο και υπηρετεί.

Η καλοκαιρινή ραστώνη, μάλλον κατέλαβε, σχεδόν στο σύνολό του, τον χώρο της Αντιπολίτευσης, μείζονος και ελάσσονος, που όπως φαίνεται την «άραξε» στις δροσερές παραλίες της όμορφης πατρίδας μας.

Στον αντίποδα όμως, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μέσα στο κατακαλόκαιρο, φαίνεται πως άρχισε να οικοδομεί, ταχέως και μεθοδικά το δικό του σύστημα εξουσίας. Ως ο πλέον αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Κεντροδεξιάς, επιχειρεί να κυριαρχήσει μελλοντικά και στον ευρύτερο χώρο του Κέντρου και να δημιουργήσει όλες εκείνες τις προϋποθέσεις, προκειμένου να επιβάλει ένα δικό του θεσμικό και πολιτικό «καθεστώς».

Σύμφωνα με το παγκόσμιο νεοφιλελεύθερο πρότυπο, η πολιτική θα πρέπει να δίνει «χώρο» στην αγορά, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο άσκησης της οικονομικής δραστηριότητας. Όμως, «ο δικός μας» νεοφιλελευθερισμός, τον οποίο ενστερνίζεται και προωθεί ο κ. Μητσοτάκης, παραμένει κρατικοδίαιτος στον βασικό πυρήνα του και ως εκ τούτου αποτελεί καθαρά Ελληνική «έκδοση», στα μέτρα και τις επιδιώξεις των εμπνευστών του.

Το «επιτελικό» κράτος που επιχειρεί να δημιουργήσει η νέα Κυβέρνηση, έχει διπλό ρόλο:
Από τη μία να δράσει ως νομιμοποιημένος διευρυμένος μηχανισμός καταστολής, στα πλαίσια του δόγματος «Νόμος και τάξη», στον οποίο μηχανισμό, θα μάθει σιγά-σιγά να υπακούει, να «πειθαρχεί» και να υποτάσσεται ολόκληρη η κοινωνία.

Από την άλλη, επιδιώκει να απαξιώσει, να αποδομήσει, έως και να ακυρώσει, ιδεολογικά και θεσμικά, το έργο της προηγούμενης Κυβέρνησης.

Τη λεγόμενη «στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ», την οποία δεν κατόρθωσε να επιτύχει με τις εκλογές, επιχειρεί τώρα να την «δημιουργήσει» με επικοινωνιακά τεχνάσματα, στη συνείδηση των πολιτών, εξορκίζοντας κάθε τι «Αριστερό», εις το «πυρ το εξώτερον»…

Δεν θέλει καν να θυμούνται στο μέλλον οι Έλληνες την Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ως μια «Αριστερή παρένθεση» που άφησε κι εκείνη το «στίγμα» της, βάζοντας το δικό της «λιθαράκι», σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο, τεσσεράμισι χρόνων, για τη χώρα μας. Θέλει απλά να τη θυμούνται, σαν «ένα βότσαλο στη λίμνη» της πολιτικής ζωής του τόπου, που ανατάραξε προσωρινά και για ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, τα ήρεμα νερά της «κανονικότητας» που είχαμε συνηθίσει τόσα και τόσα χρόνια και στην οποία τώρα, επιτέλους, επιστρέφουμε και πάλι ασφαλείς…!

Όλα αυτά βέβαια, γίνονται ακόμα πιο εύκολα, όταν έχεις ενσωματώσει στο σύστημα εξουσίας σου, τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς των ΜΜΕ, ηλεκτρονικών και έντυπων, που σε συνδυασμό και με την κατάργηση της υπάρχουσας Επιτροπής Ανταγωνισμού, διαμορφώνεις, ούτε λίγο ούτε πολύ, ουσιαστικά έναν νέο ολοκληρωτισμό..!

Τώρα που το καλοκαίρι τελειώνει και επιστρέφει σιγά-σιγά, μαζί με τους εκδρομείς του Αυγούστου και η Αντιπολίτευση από τα μπάνια της, ευελπιστούμε να ακούσουμε επιτέλους τη φωνή και τις αντιδράσεις της, σχετικά με τις κυβερνητικές διεργασίες του θέρους. Κυρίως όμως, περιμένουμε να δούμε, τις πολιτικές εκείνες πρωτοβουλίες ανασυγκρότησης του αποκαλούμενου «Μεγάλου Προοδευτικού-Δημοκρατικού Μετώπου».

Δεν αποτελεί μόνο μια προεκλογική υπόσχεση, αλλά αξίωση της Ελληνικής κοινωνίας.
Οι ψηφοφόροι αυτού του χώρου και όχι η σχεδόν ανύπαρκτη κομματική βάση του ΖΥΡΙΖΑ, έδωσαν καθαρή εντολή στον Αλέξη Τσίπρα να ηγηθεί αυτής της προσπάθειας ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς. Μιας προσπάθειας όμως που απαιτεί τολμηρές πολιτικές πρωτοβουλίες, συγκροτημένη και αποτελεσματική επικοινωνιακή πολιτική και βέβαια, κατάλληλα ικανά πρόσωπα να μπορέσουν να υλοποιήσουν το φιλόδοξο σχέδιο.

Τα μέχρι τώρα πάντως δείγματα δεν γεννούν μεγάλες προσδοκίες..!

Έχουμε δει το «έργο» να παίζεται κι άλλες φορές, με τον «Γιάννη να κερνά και τον Γιάννη να πίνει» και τους υπόλοιπους της «παρέας» να παρακολουθούν αμήχανα και ξενέρωτα, χωρίς να αντιδρούν αποτελεσματικά στην πρόκληση και «τα παιδιά του λαού» να μένουν στο τέλος διψασμένα και νηστικά…

Προς το παρόν, μπορούμε να αρκεστούμε στη θρυλική ατάκα-πρόποση, που απολαύσαμε στην εξαιρετική ταινία του Αλέκου Σακελλάριου, «Ένα βότσαλο στη λίμνη», ταυτιζόμενοι όλοι εμείς οι πολίτες, μα πιο πολύ, οι κατά συνείδηση «κατεργάρηδες» πατριώτες, με τον ρόλο του Μανώλη, που ενσάρκωσε με μοναδικό τρόπο, ο αείμνηστος μεγάλος μας πρωταγωνιστής, Βασίλης Λογοθετίδης: «Τσίριο …Μανώλη!».

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

«Καλό παράδεισο!», έγραφαν οι φίλοι του στο Facebook , αποχαιρετώντας τον.
Ο Μιχάλης ήταν μόλις 19 χρονών. Δεν πρόλαβε καλά-καλά να μεγαλώσει, να ζήσει, να χαρεί, να ονειρευτεί!

Λίγο πριν τις 2 τα ξημερώματα της Τετάρτης, σε γνωστή λεωφόρο του Ηρακλείου άφησε την τελευταία του πνοή, δίπλα στη μηχανή του και από τότε «ταξιδεύει σε ταξίδια άλλα…».

Δεν είναι όμως ο Μιχάλης ούτε ο πρώτος ούτε ο δεύτερος που «έβαψε» με το αίμα του την άσφαλτο. Είναι το 43 ο θύμα της ασφάλτου στην Κρήτη από τις αρχές του 2019. Έδωσε και αυτός το δικό του «παρών» στη μακάβρια λίστα των «πεσόντων» εν καιρώ ειρήνης, οι μισοί από τους οποίους είναι Ηρακλειώτες και περίπου οι μισοί επίσης με «όχημα θανάτου» το δίκυκλο.

Ένας δραματικός αριθμός, δυσανάλογος του πληθυσμού του νησιού μας.
Ακόμα περισσότερο δραματικό όμως είναι το γεγονός ότι, η συντριπτική πλειονότητα των θυμάτων από τα τροχαία στην Κρήτη, είναι νέα παιδιά ηλικίας κάτω των 30 ετών!

Μόνο μέσα στο φετινό καλοκαίρι μέχρι τώρα «χάθηκαν» 16 συντοπίτες μας.

Το χειρότερο όμως απ' όλα είναι, πως η «κακή είδηση» τείνει δυστυχώς να γίνει πλέον μέρος της καθημερινότητάς μας. Ακόμα και οι εκφράσεις της περιγραφής στα μέσα ενημέρωσης στερεότυπες: «Τραγικός επίλογος…», «Για άγνωστη αιτία, ο άτυχος 19χρονος έχασε τον έλεγχο του δικύκλου του…», «Ράγισαν και οι πέτρες στην κηδεία του…», «Θρήνος, οδύνη και σπαραγμός για ακόμα έναν νέο άνθρωπο, θύμα της ασφάλτου…».

Κάτι όμως πρέπει να φταίει για αυτή την θλιβερή πραγματικότητα. Όχι, δεν ψάχνω για ενόχους, ούτε για ηθικούς αυτουργούς. Αναζητώ μονάχα τις αιτίες για τις οποίες συντελείται αυτό το «κατά συρροή έγκλημα», μπροστά στα μάτια μιας αμήχανης, ανήμπορης κοινωνίας, που περιορίζεται κάθε φορά στο ρόλο του «αυτόπτη μάρτυρα», μπροστά στη θέα της απώλειας των παιδιών της, με τον πλέον όμως άδοξο τρόπο.

Να δεχτώ πως φταίει η κακιά η στιγμή, η κακιά η ώρα που όσα φέρνει δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Να δεχτώ πως φταίει «της μοίρας τ' αδράχτι», έτσι όπως γυρίζει για τον καθένα μας.

Να δεχτώ πως φταίνε οι πανάθλιοι δρόμοι μας, με τις ατέλειωτες λακκούβες, τις κακοτεχνίες και τα φθαρμένα τους υλικά. Να δεχτώ επίσης πως φταίει ο κακός φωτισμός των δρόμων(όπου αυτός υπάρχει), αλλά και η πλημμελής σήμανση που αποπροσανατολίζει τους οδηγούς.

Όλα τα παραπάνω επηρεάζουν βεβαίως, το καθένα με τον τρόπο του, την οδήγηση και μπορούν να προκαλέσουν ατυχήματα. Όμως, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά, πως αυτές δεν είναι οι πραγματικές αιτίες των θλιβερών συμβάντων που μονοπωλούν την καθημερινή τοπική ειδησεογραφία.

Καθημερινά παρακολουθούμε τα παιδιά μας, με όλη τους τη φόρα, με τσιτωμένα τα γκάζια, με σπασμένα τα «φρένα» και με το «δαίμονα» της νιότης τους συνεπιβάτη, να παραβγαίνουν μέσα στην άγρια νύχτα, όχι με κάποιον άγνωστο, παρά με τον ίδιο τους τον εαυτό!

Αυτόν που φοβούνται, αυτόν που δε γουστάρουν, αυτόν που δε σέβονται…

Ευθύνη για αυτήν την τραγική κατάσταση έχουμε όλοι μας! Η πολιτεία, η κοινωνία, οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι συγγενείς, οι φίλοι, οι συμπολίτες, όλοι εμείς μαζί και ο καθένας ξεχωριστά.

Φταίμε, γιατί δεν προσπαθήσαμε αρκετά να πλησιάσουμε αυτά τα «βιαστικά» παιδιά και να δοκιμάσουμε να μερώσουμε «της τρέλας τους το αγρίμι» που κρύβει ο καθένας μέσα του.

Φταίμε, γιατί δεν μπορέσαμε να τους δείξουμε έναν άλλο δρόμο, που δεν είναι τόσο σύντομος, αλλά που οδηγεί σε έναν άλλο «παράδεισο», που μπορεί και να υπάρχει…

Φταίμε, γιατί δεν έχουμε καταφέρει να πείσουμε τα παιδιά μας για κάποια απλά πράγματα, που μάλλον δεν φαίνεται να είναι καθόλου αυτονόητα για εκείνα:

Μαγκιά, δεν είναι να ρισκάρεις τη ζωή σου τρέχοντας σαν κυνηγημένος κουρσάρος της ασφάλτου στους σκοτεινούς δρόμους της μοίρας σου, που αναίτια προκαλείς.

Μαγκιά είναι, να καταφέρνεις να μένεις ζωντανός και να αγωνίζεσαι, μαζί με τους ανθρώπους που αγαπάς και σ' αγαπάνε.

Μαγκιά δεν είναι να πίνεις «όλο το Βόσπορο» σε αλκοόλ και να μεθάς με το θάνατο στο τιμόνι της μηχανής σου.

Μαγκιά είναι να ξέρεις να γλεντάς και να μεθάς με τη ζωή, που σε περιμένει χαμογελώντας στην άκρη του δρόμου, να περπατήσετε μαζί χέρι-χέρι.

Μαγκιά δεν είναι να παραβιάζεις τους κανόνες, δοκιμάζοντας την «γλυκόπικρη» γεύση της αδρεναλίνης.

Μαγκιά είναι, να έχεις την δύναμη και τα κότσια να προσαρμόζεσαι συνειδητά στην πραγματικότητα, αναζητώντας να δοκιμάσεις την «γλυκιά» γεύση της ζωής.

Μαγκιά δεν είναι να πηγαίνεις άδοξα στον «στοιχειωμένο παράδεισο» που έβαψες κόκκινο με το αίμα σου, με τις ευχές των συντετριμμένων φίλων σου στο Facebook , που σε αποχαιρετούν στερνά τη μέρα που την «έκανες».

Μαγκιά είναι να αναζητάς μόνος σου να ανακαλύψεις τον «παράδεισο» που σου υπόσχονται τα χρόνια που έχεις μπροστά σου, να ζήσεις, να αγαπήσεις τους άλλους, αλλά κυρίως τον εαυτό σου, να αγαπηθείς, να ερωτευθείς και να ονειρευτείς!

Δεν πρέπει όμως να βιάζεσαι! Ο «παράδεισος» αυτός, μπορεί μεν να είναι επίγειος, μικρός, ταπεινός, όμως είναι εδώ και σε περιμένει…

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

«Τα πρώτα 100 χρόνια είναι τα δύσκολα», υποστηρίζουν χαριτολογώντας βέβαια κάποιοι «αισιόδοξοι»! Όμως για τις νεοσύστατες κυβερνήσεις, όπως τουλάχιστον συνηθίζεται, είναι οι πρώτες 100 ημέρες εκείνες που συγκεντρώνουν πάντα τα φώτα της δημοσιότητας.

Τόσες μάλλον είναι και οι ημέρες που μπορούν να αντέξουν οι πολιτικοί μας, εκτελώντας κατά γράμμα τις εντολές των επικοινωνιολόγων τους! Τόσες όμως θα είναι και οι ημέρες που μπορούν να έχουν στραμμένη την προσοχή τους οι ίδιοι οι πολίτες, παρακολουθώντας τα «δρώμενα», στην «κεντρική πολιτική σκηνή». Μετά θα τραβήξει και πάλι ο καθένας τον δρόμο του και «θα γυρεύει τη δουλειά του», όπως λέμε.

Το διάστημα αυτό των πρώτων 100 ημερών αποτελεί περίοδο μεγάλου «στοιχηματισμού» για τον πολιτικό κόσμο της χώρας. Πάντα αποτελούσε!

Πρώτος διδάξας ο Ανδρέας, με τις «100 ημέρες της Αλλαγής» και μετά μπήκαν στον «χορό» και οι υπόλοιποι που ακολούθησαν.

Όλοι τους, ανεξαιρέτως, σε αυτό το διάστημα έβαζαν «στοιχήματα» που έπρεπε να κερδίσουν πάση θυσία! «Στοιχήματα» με μεγάλες πάντα «αποδόσεις» κυρίως στις εντυπώσεις και με ιδιαίτερη προτίμηση στα «συστήματα», που συνδύαζαν πολλαπλές επιλογές και με όσο το δυνατόν λιγότερο ρίσκο για τους ίδιους.

Έτσι, φτάσαμε στο σήμερα και το «κουπόνι» του τελευταίου πολιτικού «στοιχήματος» είναι στα χέρια του Κυριάκου Μητσοτάκη. Το «δελτίο» που άρχισε να συμπληρώνει ο ίδιος είναι φιλόδοξο αλλά και δαπανηρό συνάμα. «Ποντάρει» σε κάποια «στάνταρ» των προεκλογικών του δεσμεύσεων, αλλά ταυτόχρονα δεν δείχνει να αγνοεί και τον κίνδυνο του «αυτογκόλ» και αυτό τον κάνει να φαίνεται ιδιαίτερα προσεκτικός σε αυτή τη φάση.

Θα συμπληρώσει βέβαια στην αρχή κάποια «σιγουράκια», αλλά τα δύσκολα «παιχνίδια», πιστεύω, θα τα παραπέμψει σε μελλοντικά «δελτία», αποτρέποντας έτσι και τον κίνδυνο των δυσάρεστων εκπλήξεων.

Δεν βιάζεται ουσιαστικά στις πρώτες κινήσεις του, παρά το ότι θέλει να δείχνει προς τα έξω το ακριβώς αντίθετο.

Έχει λόγους να πιστεύει πως η «δεξιά παρένθεση» που ανοίχθηκε και πάλι στις 7 του Ιούλη, κάθε άλλο παρά προσωρινή θα είναι, όπως θέλουν να ελπίζουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι.

Η νέα κυβέρνηση, έχοντας σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ στο πλευρό της, συνοδοιπόρο τον επιχειρηματικό κόσμο της χώρας, αλλά και επιτυχημένους επικοινωνιολόγους δίπλα της, «βομβαρδίζει» καθημερινά την κοινή γνώμη με ειδήσεις παραγωγής κυβερνητικού έργου, έχοντας στρέψει όλα τα φώτα της δημοσιότητας γύρω από το κυβερνών κόμμα και τους ανθρώπους του, αλλά και όλα τα πρόσωπα που στελεχώνουν την κυβέρνηση.

Αυτό έχει διπλό στόχο: Από τη μία, επιδιώκει να δημιουργεί την αίσθηση στους πολίτες ότι η κυβέρνηση πορεύεται σαν να μην υπάρχει αντιπολίτευση, καθιστώντας ουσιαστικά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης «αουτσάιντερ» στο παιχνίδι της εξουσίας, ενώ από την άλλη, προβάλλεται η ίδια να κερδίζει καθημερινά το «στοίχημα» πάνω στα βασικά ζητήματα ψυχολογίας της «μάζας», την οποία πιστεύει πως μπορεί τώρα να χειραγωγήσει.

Είναι γιατί γνωρίζει καλά την ψυχοσύνθεση του Έλληνα ψηφοφόρου, που κατά πλειοψηφία είναι συντηρητικών αρχών και μια ανοχή παραπάνω θα την δείξει απέναντί της.

Για παράδειγμα, ένας «δεξιός» πρωθυπουργός, στη συνείδηση της κοινωνίας, μπορεί ελεύθερα να πάει οποιαδήποτε στιγμή βόλτα με το κότερό του, σε οποιοδήποτε ελληνικό νησί επιθυμεί, γεγονός όμως ασυμβίβαστο, ανεπίτρεπτο και ασυγχώρητο, αν συμβεί με πρωθυπουργό, μουσαφίρη μάλιστα σε κότερο, που ο ίδιος τουλάχιστον αυτοπροσδιορίζεται ως «αριστερός».

Η ανάμιξη, επίσης, ενός συντηρητικού πολιτικού σε οικονομικό σκάνδαλο θεωρείται περισσότερο «φυσιολογική ενέργεια», από την ανάμιξη ενός (κατ' ουσία ή και κατ' όνομα) προοδευτικού!

Βλέπετε, οι νόμοι της ηθικής στην «πολιτική ζυγαριά» δεν είναι πάντα ισοβαρείς!

Η διοικητική διάρθρωση της νέας κυβέρνησης παραπέμπει στην αντίστοιχη διοικητική δομή μιας ανώνυμης εταιρείας. Αν είναι σωστή η δική μου «ανάγνωση» και η παρατήρησή μου αποτελεί πράγματι επιδίωξη και ένα από τα «στοιχήματα» του κ. Μητσοτάκη, λυπάμαι πολύ, αλλά φοβάμαι πως θα το χάσει!

Υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά ανάμεσα στην εταιρεία και το κράτος και αυτή η διαφορά έγκειται στην έννοια της «δημοκρατίας». Η κάθε δημοκρατική κυβέρνηση οφείλει να λογοδοτεί στον κυρίαρχο λαό που την εξέλεξε και όχι στους οικονομικούς εταίρους της, όπως συμβαίνει με την εταιρεία. Νομίζω, αυτό το αντιλαμβάνεται ο καθένας!

Έχω την αίσθηση και μακάρι να διαψευσθώ σε αυτό, πως η «Κρήτη» δεν συμπεριλαμβάνεται στο «κουπόνι» του «στοιχήματος» των πρώτων 100 ημερών της νέας κυβέρνησης. Δεν θα είχα άλλωστε και την απαίτηση να συμβεί! Όμως, θεωρώ πως το νησί μας θα πρέπει οπωσδήποτε να τύχει καλύτερης αντιμετώπισης από την πολιτεία στο άμεσο μέλλον, έξω από «στοιχήματα» και τυχοδιωκτισμούς, όχι μόνο γιατί το αξίζει, αλλά πολύ περισσότερο γιατί το δικαιούται…

Τα «στοιχήματα» που κατά καιρούς βάζουν οι πολιτικοί με τους εαυτούς τους ή και μεταξύ τους, για να ικανοποιήσουν την όποια ματαιοδοξία τους, με αφήνουν εντελώς αδιάφορο και μαζί με εμένα και όλους τους άλλους πολίτες.

Το «στοίχημα» όμως που βάζουν κάθε τέσσερα χρόνια με την κοινωνία, αξιώνοντας να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής των πολιτών, οφείλουν να είναι σε θέση να το κερδίζουν με έντιμο και δημοκρατικό τρόπο και με το όποιο πολιτικό κόστος για τους ίδιους. Διαφορετικά να μην το βάζουν.

Έτσι και η νέα κυβέρνηση, οφείλει τώρα να στηρίξει τις επιλογές του δικού της «δελτίου» που αφορούν μάλιστα όλους τους πολίτες, όπως η ίδια διατείνεται. Διαφορετικά, θα δούμε σύντομα ένα ακόμα «στοίχημα» που παίχτηκε στο «Πρακτορείο η Ελλάς», να έχει την τύχη ενός συνόλου φιλόδοξων «στοιχημάτων». Να καταλήξει δηλαδή και αυτό, όπως και τόσα άλλα, ως χαμένο, στον αδηφάγο «κουβά» της σύγχρονης ιστορίας μας!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

«Ήταν λεβεντιά ο φίλος μας, ο γιος του παπά…», όπως θα έλεγε και ο Σαββόπουλος, μέχρι που ξαφνικά μια μέρα μεσημέρι βρέθηκε στο δρόμο του, «αυτή που του πήρε τα μυαλά»!

Εκείνη όμως δεν ήταν η νταρντάνα η Ζωζώ, δεν ήταν ούτε η γοργόνα, η αδελφή του Μέγα Αλέξανδρου, δεν ήταν καν η Άναμπελ, να τρέξει πίσω της με μύγδαλα…

Αυτές, θα μου πείτε, είναι γραφικές προσεγγίσεις μιας άλλης εποχής που έχουμε ήδη αφήσει πίσω μας. Τώρα πια όμως εμείς έχουμε εκσυγχρονιστεί! Τα μύγδαλα έγιναν μαχαίρια και πιστόλια, οι ερωτευμένοι φοράνε «πανοπλίες», ενώ οι έρωτες μετριούνται τώρα εύκολα και γρήγορα με την «μαγκιά» σε βαθμούς «καψούρας», ενώ η «επικοινωνία» ανάμεσα στους ανθρώπους, αποτελεί πια μόνο τεχνικό όρο στα συμβόλαια εταιρειών κινητής τηλεφωνίας.

Σήμερα μπορούμε και μιλάμε ένα σωρό ξένες γλώσσες, μα η «Βαβέλ» ανάμεσά μας σηκώνεται ακόμα ψηλότερα…

Το γεγονός της εξαφάνισης της 60χρονης Αμερικανίδας Βιολόγου με την τραγική κατάληξη της αποκάλυψης της δολοφονίας της, που μονοπώλησε, όπως είναι φυσικό, το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον των ημερών, κυρίως σε τοπικό αλλά και σε διεθνές επίπεδο, νομίζω πως θα πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά όλους.

Η κοινωνία μας, παρακολουθεί αμήχανη και αποσβολωμένη τις εξελίξεις, όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, εκφράζοντας για ακόμα μια φορά την έκπληξή της! Λες και ο φερόμενος ως δράστης προσγειώθηκε σαν αλεξιπτωτιστής στο Μάλεμε! Λες και δεν ήταν παιδί που βγήκε από τα «σπλάχνα» της, μεγάλωσε, γαλουχήθηκε και ανδρώθηκε μέσα σε αυτήν την κοινωνία!

Και όμως, οι πρώτοι που και πάλι θα «κατακρημνιστούν από τα σύννεφα», θα είναι οι συγχωριανοί και γείτονες του 27χρονου γυναικοκτόνου. Θα δηλώσουν και πάλι σοκαρισμένοι μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες πως, «ήταν πάντα καλό και ήσυχο παλικάρι και ότι δεν μπορούν να πιστέψουν πως έκανε κάτι τέτοιο».

Δεν θα λείψουν όμως κι εκείνοι που δεν θα διστάσουν να καταλογίσουν ευθύνες και στο ίδιο το θύμα: «Τι δουλειά είχε μεγάλη γυναίκα, να βάλει τα αθλητικά και να τρέχει μόνη της στους έρημους δρόμους σε ξένο τόπο, προκαλώντας τον ένα και τον άλλο;», θα πουν.

Βλέπετε, οι άτυχες αυτές γυναίκες που πέφτουν θύματα ενός κακώς εννοούμενου «ανδρισμού», είναι σαν να πεθαίνουν δύο φορές. Μια από το χέρι του δημίου τους και άλλη μια από τα «καλοπροαίρετα», έως και χυδαία πολλές φορές, σχόλια!

Άλλοι πάλι θα μιλήσουν για την ντροπή με την οποία στιγματίστηκε το νησί μας από αυτό το τραγικό γεγονός, αλλά και για τις επιπτώσεις που αυτό θα έχει στον τουρισμό της Κρήτης. «Η δυσφήμιση που προκαλείται θα είναι μεγάλης έκτασης και οι συνέπειες θα κοστίσουν ακριβά στην οικονομία του τόπου μας…». Η ανθρώπινη ζωή ως αξία έρχεται σε δεύτερη μοίρα…

Τα σχόλια της κοινωνίας θα ολοκληρωθούν με την προσφιλή αιτιολόγηση που ταιριάζει για όλους και για όλα τα τελευταία χρόνια. Δηλαδή, θα εμφανίσουν τον φερόμενο ως δράστη, ως ακόμα ένα θύμα της οικονομικής κρίσης που έπληξε τον τόπο μας και δημιούργησε μια σειρά από ψυχοσωματικές αντιδράσεις και συμπεριφορές στους ανθρώπους, με συνέπεια την έκρηξη του θυμού, της οργής και της επιθετικότητας. Είμαι σίγουρος πως αυτό το τελευταίο θα αποτελέσει και βασικό επιχείρημα στην υπερασπιστική γραμμή που θα ακολουθηθεί.

Δυστυχώς, οι γυναικοκτονίες με σεξουαλικά κίνητρα στην Ελλάδα, δεν αποτελούν απλά μεμονωμένα περιστατικά. Όλο και πιο συχνά καταγράφονται περιστατικά έμφυλης και σεξιστικής βίας, αρκετά από τα οποία με τραγική κατάληξη. Τα ίδια τα ΜΜΕ όμως, αποφεύγουν τον όρο «γυναικοκτονία» και αντί αυτού χρησιμοποιούν τα υποκατάστατα, «κακή στιγμή», «έγκλημα πάθους», «ερωτικό αμόκ», «θολωμένο μυαλό», «Οικογενειακή τραγωδία» κ.λ.π.

Ο όρος «γυναικοκτονία» είναι σχετικά πρόσφατος, του 1976, και προσδιορίζει όμως ένα ιστορικό φαινόμενο που χάνεται στα βάθη των αιώνων. Ακόμα πιο πρόσφατη είναι η υιοθέτησή του από την εγκληματολογία, το 1992. Αξίζει δε να σημειώσουμε πως η αποδοχή του από το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ καταγράφηκε μόλις το 2012, ενσωματώνοντας τον συγκεκριμένο όρο στα εγκλήματα λόγω φύλου.

Ίσως πρέπει να προβληματιστούν περισσότερο γι αυτό το θέμα, η πολιτεία και όλοι οι αρμόδιοι φορείς, αλλά και οι ειδικοί επιστήμονες που μελετούν τον ψυχισμό των ανθρώπων και να προσπαθήσουν να βγάλουν κάποια χρήσιμα για το μέλλον συμπεράσματα, που θα βοηθήσουν ενδεχομένως την κοινωνία στον τρόπο που θα πρέπει να μεγαλώνει και να διαπαιδαγωγεί τα παιδιά της.

Θα πρέπει όμως και όλοι εμείς να βοηθήσουμε στον αγώνα για την ευαισθητοποίηση των τοπικών κοινωνιών σχετικά με την έμφυλη βία .

Περισσότερο από όλα σε αυτήν την υπόθεση με τρόμαξαν και με προβλημάτισαν τα ίδια τα λόγια του 27χρονου δράστη, κατά την απολογία του προς τους αστυνομικούς: «Κάποιες φορές με πιάνει κάτι μέσα μου και θέλω να κάνω κακό…»

Διαπίστωσα δυστυχώς, για ακόμα μία φορά, πόσο βαθιά και σκοτεινή είναι η ψυχή του ανθρώπου. Πολύ πιο βαθιά και πιο σκοτεινή, ακόμα και από τη σπηλιά του Μάλεμε…!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Τριάντα εννιά κι εννιά! Σαν πυρετός ακούγεται… Όμως πρόκειται για το νικηφόρο εκλογικό αποτέλεσμα που κατέγραψε το κόμμα της ΝΔ, κατά τις τελευταίες εθνικές εκλογές. Ένα αποτέλεσμα που οδήγησε την συντηρητική παράταξη στην δημιουργία αυτοδύναμης κυβέρνησης, καταρρίπτοντας ρεκόρ δεκαετίας.

Όπως κάθε εκλογική αναμέτρηση, έτσι και αυτή είχε τα δικά της χαρακτηριστικά, θετικά και αρνητικά. Στα αρνητικά δεν μπορώ παρά να συμπεριλάβω το ποσοστό της αποχής του 42,08% που αποτέλεσε ρεκόρ, ως δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό, για την περίοδο της μεταπολίτευσης. (Στις εκλογές του 2015, το 43,43% των ψηφοφόρων απείχε της εκλογικής διαδικασίας). Πρόκειται σίγουρα για μια αρνητική παράμετρο, που θα πρέπει να δουν σοβαρά και να προβληματιστούν, όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά κόμματα.

Το πρώτο θετικό-αναμφισβήτητα αποτέλεσμα που μας επιφύλαξε η κάλπη της 7 ης Ιουλίου, ήταν ο αποκλεισμός του φασιστικού μορφώματος από τις λειτουργίες του κοινοβουλευτικού μας βίου. Είναι μια εξέλιξη που ενισχύει το δημοκρατικό μας φρόνημα.

Δεν μπορώ παρά να καταγράψω στα θετικά, την πολιτισμένη «ατμόσφαιρα» που επικράτησε σε μια εξαιρετικά δύσκολη-συναισθηματικά-στιγμή, όπως είναι αυτή της παράδοσης-παραλαβής της εξουσίας. Ήταν μια αισιόδοξη υπενθύμιση πως, ο πολιτικός μας πολιτισμός δεν «απεβίωσε» οριστικά, όπως νομίσαμε πριν από τέσσερα χρόνια σε αντίστοιχα δύσκολη στιγμή, αλλά είναι σε θέση, έστω και με αρκετή δόση υποκριτικής, να παραμένει ακόμα «ζωντανός». Επίσης, οι περιορισμένοι πανηγυρισμοί των νικητών, συνέβαλαν θετικά στη διατήρηση του πολιτισμένου κλίματος, αγνοώντας και υποτιμώντας την «δόξα» από τις υπερβολές άλλων εποχών…

Στα θετικά θα καταλογίσω και την αισιοδοξία που επικράτησε μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των εκλογών, στις περισσότερες από τις παρατάξεις που συμμετείχαν.
Όλοι έδειχναν να είναι ικανοποιημένοι, ο καθένας για τους δικούς του λόγους βέβαια.

Ο κ. Μητσοτάκης είναι ο αδιαμφισβήτητος νικητής αυτών των εκλογών, με οποιονδήποτε τρόπο και αν ερμηνεύσει κάποιος το εξαιρετικά μεγάλο ποσοστό που έλαβε. Ακόμα και αν θεωρούν ορισμένοι πως, το θετικό για εκείνον αποτέλεσμα ήταν περισσότερο ψήφος διαμαρτυρίας για τον απερχόμενο πρωθυπουργό, παρά αναγνώριση της υπεροχής στο πρόσωπο του ιδίου.

Θα πρέπει όμως επιτέλους, οι Έλληνες ψηφοφόροι να καταλάβουν πως, όταν υπερψηφίζουν έναν πολιτικό, αναγνωρίζουν αυτόματα την υπεροχή του έναντι των άλλων και τίποτα περισσότερο! Εάν και εφόσον, ωριμάσουμε κάποτε ως υπεύθυνοι και σκεπτόμενοι πολίτες, θα καταλάβουμε πως η ψήφος μας έχει ουσιαστική αξία για εμάς τους ίδιους, μόνο όταν αυτή είναι τιμητική και όχι εκδικητική!

Ο κ. Μητσοτάκης έχει τώρα ένα πολύ δύσκολο έργο μπροστά του να επιτελέσει. Αναλαμβάνει την εξουσία σε μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή. Είναι ακριβώς η στιγμή όπου η ελληνική κοινωνία, διανύοντας μια μακρά περίοδο λιτότητας, έχει εξαντλήσει όλα τα περιθώρια ανοχής και αντοχής που διαθέτει και η υπομονή της έχει πλέον «στερέψει»!
Οι Έλληνες πολίτες θέλουν τώρα να δουν άμεσα να βελτιώνεται το βιοτικό τους επίπεδο. Έτσι, ένας σημαντικός αντίπαλος του νέου πρωθυπουργού θα είναι σίγουρα ο χρόνος.

Επίσης, ένα μεγάλο στοίχημα, για το οποίο διατηρώ τις επιφυλάξεις μου ότι μπορεί τελικά να κερδηθεί, είναι να διατηρηθούν οι ισορροπίες στην κοινωνία, από την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων της νέας κυβέρνησης.

Για παράδειγμα, ο κ. Μητσοτάκης δεσμεύθηκε προεκλογικά να μειώσει τη φορολογία για όλους τους Έλληνες. Όταν όμως γνωρίζουμε ότι, περισσότερο από το 90% των εσόδων του κράτους προέρχονται από τους φόρους, εύκολα οδηγούμαστε στο συμπέρασμα πως, κάποιες κοινωνικές ομάδες θα «πληρώσουν» την προεκλογική του αυτή υπόσχεση, αν βέβαια τηρηθεί!

Δεν ξέρω γιατί, αλλά οι πρώτοι που μου έρχονται στο μυαλό είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, αλλά μαζί με αυτούς και όλες οι κοινωνικές δομές δημόσιου χαρακτήρα.

Ο κ. Τσίπρας, μπορεί να αποχώρησε από το Μέγαρο Μαξίμου, περνώντας μπροστά από τις τηλεοπτικές κάμερες, με σκυμμένο μεν το κεφάλι αλλά με την αξιοπρέπεια εκείνου που ξέρει και να χάνει, όμως γνωρίζουν πολλοί και φοβούνται ακόμα περισσότεροι πως, το πολιτικό του μέλλον αναμένεται ευοίωνο σε τούτη τη χώρα. Το ποσοστό του 31,5% που αποτελεί ρεκόρ δεκαετίας για κόμμα αντιπολίτευσης, κατατάσσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε βασικό παίκτη και ρυθμιστή, στην νέα πολιτική σκακιέρα που μόλις άρχισε να διαμορφώνεται.

Θα πρέπει όμως επίσης, εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα που είναι ακόμα νωπό το αίσθημα της πολιτικής (και όχι της στρατηγικής) ήττας, να κάνουν την αυτοκριτική τους, με ειλικρίνεια και σοβαρότητα και χωρίς καμία αλαζονεία, ώστε να μπορέσουν να καταλάβουν τι πραγματικά έφταιξε και να διορθώσουν όλα εκείνα τα κακώς κείμενα, που τους αποξένωσαν από την κοινωνία και τους απομάκρυναν από το «πηδάλιο» της διακυβέρνηση της χώρας.

Μα και η κυρία Γεννηματά από το ΚΙΝΑΛ, φάνηκε να πανηγυρίζει, πιότερο μάλιστα και από την ΝΔ, την αυτοδυναμία της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Εκείνη μάλλον ξέρει το γιατί…

Το ΚΚΕ, σταθερό στις θέσεις και τα ποσοστά του, δεν μας έχει συνηθίσει σε εκπλήξεις. Θα ήταν έκπληξη αν δεν έβγαζε έδρα στο Ηράκλειο, αλλά τελικά τα κατάφερε.

Καλωσορίζουμε βεβαίως και τους «νεοφώτιστους» στη Βουλή(Ελληνική Λύση και ΜέΡΑ25), οι αρχηγοί των οποίων θα έχουν την ευκαιρία να κριθούν αυτή τη φορά, όχι ως «τηλεπερσόνες», αλλά ως κοινοβουλευτικοί παράγοντες.

Δεν μπορώ όμως να μην σημειώσω και ένα, κατά κάποιον τρόπο οξύμωρο σχήμα, ετούτων των εκλογών. Μετά από 29 ολόκληρα χρόνια, εξελέγη ξανά ένας Κρητικός πρωθυπουργός και όμως ο τόπος που κατ' εξοχήν τον αποδοκίμασε εκλογικά ήταν η ίδια η Κρήτη! Ας το κρατήσουμε κι αυτό…

Εύχομαι σε όλους τους κοινοβουλευτικούς μας εκπροσώπους, καλή δύναμη και με γνώμονα την συνείδησή τους και μόνο, να υπηρετήσουν το κοινό συμφέρον.

Εύχομαι ιδιαίτερα, το 39,9% με το οποίο τίμησε ο ελληνικός λαός τον κ. Μητσοτάκη και το κόμμα του σε τούτες τις εκλογές, να αποτελέσει και την ουσιαστική δέσμευσή τους, να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής όλων των Ελλήνων! Έτσι, θα έχουν την ευκαιρία οι κυβερνώντες, να δουν το παραπάνω ποσοστό να καταγράφεται ιστορικά, ως πραγματική πολιτική τους επιτυχία.

Διαφορετικά, θα καταγραφεί ως ακόμα μία ένδειξη «πυρετού» της κοινωνίας μας, για την οποία θα περιοριστούμε και πάλι στην ταπεινή και τετριμμένη ευχή, «περαστικά μας»..!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

«Η κοινή γνώμη, μια κοινή, μια πόρνη, μια παλιογυναίκα τρυφερή!», τραγουδούσε ο αείμνηστος Τζίμης Πανούσης. Και είχε δίκιο! Τουλάχιστον για τον τρόπο που λειτουργούσε κατά το παρελθόν, αλλά και που εξακολουθεί να συμπεριφέρεται μέχρι και σήμερα, η κοινή γνώμη στην Ελλάδα.

Βρισκόμαστε λίγες μόνο μέρες πριν την διεξαγωγή των εθνικών εκλογών της 7 ης Ιουλίου. Οι δημοσκοπήσεις πάσης φύσεως, στημένες και μη, αποτυπώνουν(υποτίθεται) την βούληση της κοινής γνώμης κατά την χρονική αυτή περίοδο.

Οι πολιτικοί αναλυτές αναλώνονται στην επεξεργασία όλως εκείνων των δεδομένων που συλλέγουν και τα οποία θα ευνοήσουν ή θα δυσχεράνουν την θέση καθενός από τα πολιτικά κόμματα που διεκδικούν μερίδιο στην εξουσία. Έτσι , αναλύουν με επιστημονικούς όρους, μια σειρά από πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, που χαρακτηρίζουν και καθορίζουν τους πολιτικούς συσχετισμούς. Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών που προηγήθηκαν, δεν αφήνουν περιθώρια στους ειδικούς, να υπολογίζουν το ενδεχόμενο της έκπληξης, κατά το άνοιγμα της κάλπης των εθνικών εκλογών.
Όμως η κοινή γνώμη, αντιμετωπίζει όλα τα παραπάνω «ως ανοησίες και στατιστικές!» Όπως είπαμε, έχει τους δικούς της κανόνες, τα δικά της αντανακλαστικά και κυρίως τον δικό της τρόπο να αντιδρά και να συμπεριφέρεται. Όπως η «κοινή γυναίκα», έτσι κι εκείνη διαθέτει τεράστια αποθέματα ανοχής, αλλά και αντοχής. Νοιάζεται περισσότερο για το εφήμερο παρά για το μελλοντικό.
Της αρέσουν τα στολίδια και τα όμορφα λόγια, ακόμα κι αν ξέρει πως είναι ψεύτικα! Δείχνει το ενδιαφέρον της, κυρίως για αυτόν που την έχει «γοητεύσει» και που «έχει βάλει στο μάτι». Οι «υπόλοιποι» για εκείνην, αντιμετωπίζονται ως απλοί «κομπάρσοι», στην «παράσταση» που δίνει κάθε τέσσερα χρόνια…

Δεν έχει μπέσα και είναι πρόθυμη να αμαρτήσει, αν πιστεύει πως αξίζει τον κόπο να το κάνει, ακόμα κι αν φοβάται πως θα της βγει σε κακό. Δεν ξεχνά, μόνο όσα θέλει να θυμάται, ζηλεύει, δεν συγχωρεί και εκδικείται. Το πιο χαρακτηριστικό της όμως γνώρισμα είναι ότι βαριέται αφόρητα! Πλήττει θανάσιμα με οτιδήποτε σταθερό και μόνιμο, όσο καλό κι αν είναι αυτό και ανταποκρίνεται πάντα με επευφημίες και ρυθμικά χειροκροτήματα στο κάλεσμα του γνωστού παλιού λαϊκού άσματος, «θέλει η ζωή μας αλλαγές!» και το εννοεί.

Έτσι ακριβώς συμβαίνει και τώρα. Η κοινή γνώμη στην Ελλάδα έχει ήδη διαμορφώσει άποψη και έχει λάβει τις πολιτικές της αποφάσεις εδώ και καιρό.
Δεν υποτάσσεται σε στατιστικούς δείκτες και σε επιστημονικά ευρήματα, αφού η ίδια τα διαμορφώνει. Έχει λοιπόν αποφασίσει να φύγουν «αυτοί» και να έρθουν «οι άλλοι». Ποιοι είναι «αυτοί» και ποιοι «οι άλλοι», δεν έχει και τόση σημασία.
Αρκεί να επέλθει «αλλαγή». Αυτός είναι ο σκοπός και θα επιτευχθεί με κάθε τρόπο και μέσο. Κάθε αλλαγή εξάλλου, δημιουργεί μια ψευδαίσθηση ελευθερίας…!

Ό, τι και να κάνει τώρα ο «νυν» έχει τεθεί πλέον σε τροχιά «πρώην» και δεν την πείθει! Μπορεί μεν «η Γη να γυρίζει», όμως ο κανόνας αυτός της Φυσικής δεν είναι ικανός τώρα να ανατρέψει την επιλογή της.

(Τι να μας πει κι η Φυσική, οι νόμοι της δεν «μετράνε» φαίνεται στην πολιτική!)
Εκείνη, δεν είναι διατεθειμένη να του δώσει ακόμα μία ευκαιρία, αφού η απόφασή της είναι πλέον ειλημμένη.

Θα τον αντιμετωπίσει ψυχρά και αδιάφορα σαν τον παλιό της «γκόμενο» που της έχει πια «τελειώσει»! Βλέπεις, «ο παλιός» μπορεί να είναι «αλλιώς» σε πολλές περιπτώσεις, αλλά στη συγκεκριμένη, «ο νέος είναι ωραίος». Εκείνη πάντως έτσι τον βλέπει κι ας μην είναι..!

Δεν είναι πως δεν αναγνωρίζει τις καλές στιγμές από το παρελθόν. Δεν έχει άγνοια του κινδύνου που συνεπάγεται η επιλογή του νέου της «συντρόφου». Μπορεί ακόμα και να διαισθάνεται τις συνέπειες της καταστροφικής της επιλογής, αλλά επιμένει να τις ζήσει και θα τις ζήσει! «Κουρνιάζει σαν αδύναμο πουλί στην αγκαλιά» του νέου «εκλεκτού κυβερνήτη της καρδιάς της» και προκειμένου να του δείξει την πίστη και τη αφοσίωσή της, του τάζει ακόμα και «αυτοδυναμία»!

Ο νέος «σύντροφός» της όμως, δεν έρχεται μόνος του στο «σπίτι», αλλά με όλη του την «παρέα». Μια «παρέα» ζόρικη, με «κακομαθημένα παιδιά», τα περισσότερα γνωστά από το παρελθόν, που τα θέλουν όλα δικά τους! Της κλείνουν πονηρά το μάτι κι εκείνη γοητεύεται και το παίρνει πάνω της, αγνοώντας όμως εντελώς το σεξουαλικό τους υπονοούμενο..!

Θέλουν να έχουν «τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων της» και να ορίζουν εκείνοι τη σκέψη και τα συναισθήματά της. Σκοπός τους είναι να την κατακτήσουν, να την αλώσουν και να την κάνουν για πάντα δική τους! Εξάλλου είναι γνωστό ότι, κατά τον επικό ποιητή Απολλώνιο Ρόδιο, «η Λαϊκή γνώμη είναι μια εταίρα, την οποία προσπαθούμε να ευχαριστήσουμε χωρίς να σεβόμαστε».

Ένα είναι πάντως σίγουρο! Δεν έρχονται όλα αυτά τα «παιδιά» στο «σπίτι» για απλή επίσκεψη. Έρχονται για να μείνουν και έχουν όλα τα «μέσα» δικά τους για να το πετύχουν…

Μπορεί μεν η κοινή γνώμη να είναι μια «παλιογυναίκα», δεν παύει όμως ως γυναίκα να είναι και τρυφερή! Αφήνει το συναίσθημα να κυριαρχεί επί της λογικής και όπως αισθάνεται το θυμό και την οργή, έτσι αισθάνεται και τον πόνο και την πίκρα και την θλίψη και την απογοήτευση και τον φόβο, αλλά και την ελπίδα!

Μόλις αισθανθεί πάλι προδομένη και από τον νέο της «σύντροφο», θα κλάψει, θα θυμώσει και θα τον μισήσει. Και ξανά πάλι από την αρχή…

Είμαστε άραγε πολιτικά ώριμοι, ως πολίτες και ως κοινωνία, να βιώσουμε ακόμα έναν «θρίαμβο» της κοινής γνώμης στη χώρα μας; Όσες φορές όμως το ζήσαμε κατά το παρελθόν, το πληρώσαμε πολύ ακριβά στη συνέχεια.

Ο Όσκαρ Ουάιλντ πάντως μας προειδοποιεί:

«Η κοινή γνώμη θριαμβεύει μόνο εκεί που κοιμάται η σκέψη»!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Να ‘μαστε λοιπόν ξανά μπροστά σε ακόμα μία μεταρρύθμιση στον πολύπαθο χώρο της Παιδείας μας! Άλλη μια ανέξοδη και αδιέξοδη πρόταση, όπως και όλες οι προηγούμενες.
Ο υπουργός-εμπνευστής της, διατείνεται ότι, με τις επιλογές του αναβαθμίζει την δημόσια εκπαίδευση, ενώ δεν πρωτοτυπεί στο να περιοριστεί κι εκείνος, όπως και όλοι οι προκάτοχοί του, στην αλλαγή του συστήματος εισαγωγής στην ανώτατη εκπαίδευση.

Φαίνεται πως καταδιώκει μια «κατάρα» τον ευαίσθητο χώρο της εκπαίδευσης, που έχει μπει διαχρονικά στο στόχαστρο επίδοξων πολιτικών οραματιστών-τυχοδιωκτών. Αμέτρητα ονόματα υπουργών-μεταρρυθμιστών, «κοσμούν» τις σελίδες της νεότερης ιστορίας του εκπαιδευτικού μας συστήματος από τη μεταπολίτευση και μετά, χωρίς όμως δυστυχώς να καταγράφεται ταυτόχρονα καμία απολύτως πρόοδος, στην προσπάθεια για την ουσιαστική αναβάθμιση του ρόλου του Λυκείου και γενικότερα, για την ενίσχυση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης στη χώρα μας.

Φιλοδοξώντας μάλλον και ο νυν αξιότιμος υπουργός της Παιδείας μας να εισέλθει στο «πάνθεον» των υπουργών-μεταρρυθμιστών-ευεργετών της εκπαίδευσης, υπηρετώντας κι αυτός με τη σειρά του το δικό του προσωπικό «όραμα» για το εξεταστικό της Γ΄ Λυκείου και πιεζόμενος ενδεχομένως από τον χρόνο που βλέπει να λιγοστεύει, κάνει πρόχειρους υπολογισμούς με τους συμβούλους του, με τερτίπια του τύπου «σβήσε γράψε», «βάλε βγάλε», μέχρι να καταφέρει να αφήσει κι εκείνος το δικό του ανεξίτηλο αποτύπωμα.
Δεν παρέλειψε μάλιστα για φέτος ο υπουργός μας, να καθορίσει τα δικά του στενά πλαίσια «συνεννόησης» με τους εκπαιδευτικούς της μέσης εκπαίδευσης, περιορίζοντας το ενδιαφέρον του και εκφράζοντας δημόσια την στήριξή του, προς την συμπαθή για εκείνον τάξη των «αναξιοπαθούντων» ιδιαιτεράδων!

Ελπίδες φωτεινής εξαίρεσης μεταξύ των ενοίκων του Υπουργείο Παιδείας μας έδωσε ο Νίκος Φίλης, αλλά δυστυχώς «απαλλάχθηκε» πολύ γρήγορα των καθηκόντων του, εξαιτίας της «αλλεργίας που έχει στο …λιβάνι»!

Ο περίφημος «εθνικός διάλογος για την Παιδεία μας», ένα διαχρονικό ανέκδοτο που έχει διασκεδάσει πολλές φορές τις εντυπώσεις στον χώρο της εκπαίδευσης, καταλήγει δυστυχώς πάντα σε ένα κακόγουστο και μονότονο μονόλογο, του εκάστοτε μεταρρυθμιστή-υπουργού, με ωφελούμενες τις συντεχνίες, τα συμφέροντα των οποίων κάθε φορά, εκούσια ή ακούσια, εξυπηρετεί.

Έχω την τιμή να υπηρετώ την δημόσια εκπαίδευση, ως μάχιμος εκπαιδευτικός επί 18 συναπτά έτη. Κανένας όμως υπουργός Παιδείας μέχρι σήμερα δεν μπήκε στον κόπο όλα αυτά τα χρόνια να μου ζητήσει να καταθέσω, έστω και ανώνυμα, την άποψή μου. Μπορεί αυτή να είχε αποδειχθεί αχρείαστη, μπορεί όμως και όχι. Κανένας εκπαιδευτικός, από κανένα δημόσιο σχολείο, δεν κλήθηκε ποτέ από προϊστάμενο υπουργό του να πει την γνώμη του για τα «κακώς κείμενα», για το «τι φταίει», να καταθέσει προτάσεις που ενδεχομένως έχει αποκομίσει από την εμπειρία του, με σκοπό την βελτίωση των δομών και των λειτουργιών του εκπαιδευτικού μας συστήματος.

Απεναντίας, αφημένοι οι εκπαιδευτικοί στην τύχη τους και στο φιλότιμο του καθενός, χωρίς καμία ουσιαστική επικοινωνία με εκείνους που σχεδιάζουν γι' αυτούς, χωρίς αυτούς, με μίζερα, ανέξοδα επιμορφωτικά προγράμματα για τυχερούς της «κληρωτίδας», με τις στρατιές των «προσφύγων της εκπαίδευσης» αναπληρωτών, να οριοθετούν, να χαρακτηρίζουν, αλλά και να στηρίζουν ουσιαστικά ένα ολόκληρο σύστημα δημόσιας εκπαίδευσης, δεν μπορεί παρά να νιώθουν απομονωμένοι, εγκαταλελειμμένοι και εξόριστοι, σε ένα άγνωστο και ανασφαλές μελλοντικό περιβάλλον.

Έτσι, οι βιοπαλαιστές εκπαιδευτικοί έχουν επιδοθεί σήμερα σε ένα ατέρμονο εξοντωτικό «κυνήγι» συλλογής τίτλων σπουδών, μεταπτυχιακών πάσης φύσεως και ανάγκης, όχι τόσο γιατί το επιθυμούν οι ίδιοι, αλλά γιατί γνωρίζουν ότι τα μόρια των τυπικών προσόντων που θα καταφέρουν να συγκεντρώσουν, θα λειτουργήσουν ευεργετικά για την μελλοντική παιδαγωγική τους επάρκεια, την οποία κάποιος άλλος επόμενος υπουργός ίσως να …αμφισβητήσει.
Έχει ριχτεί ο «σπόρος» αυτής της απειλής κατά το πρόσφατο παρελθόν και τώρα «φυτρώνει» ο φόβος της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας !

Έχουν περάσει τόσα χρόνια και έχουμε γνωρίσει τόσες και τόσες μεταρρυθμίσεις στο Λύκειο, που δεν θυμόμαστε πόσες είναι κι όμως τα προβλήματα στην μέση εκπαίδευση παραμένουν δυστυχώς άλυτα.

Η αποκαλούμενη(πάντα στα χαρτιά βέβαια) «δωρεάν Παιδεία», τρολάρεται σήμερα από την «παραπαιδεία», που όχι μόνο δεν αποτελεί πλέον ταμπού, όπως άλλες εποχές, αλλά αντίθετα μάλιστα, έχει εδραιώσει πλέον τη θέση και τον ρόλο της, όχι απλά ως «μοχλός» ενίσχυσης και «δεκανίκι» του μονίμως πάσχοντος εκπαιδευτικού μας συστήματος, αλλά και ως αναγκαίο υποκατάστατο αυτού του συστήματος εκπαίδευσης. Μέγιστη έκφραση της απαξίωσης του ρόλου του Λυκείου σήμερα, αποτελεί «το τρένο της μεγάλης φυγής» των μαθητών από τις σχολικές αίθουσες με προορισμό της φροντιστηριακές τάξεις.
Ένα ανοιξιάτικο μαθητικό «έθιμο» που τηρείται με ευλάβεια τα τελευταία χρόνια από τους μαθητές της Γ΄ Λυκείου, με τις ευλογίες των γονέων τους, των οικογενειακών τους ιατρών, αλλά και των αδιάφορων αρμόδιων υπουργών.

Ένα μεγάλο μέρος του εθνικού εισοδήματος από τον οικογενειακό προϋπολογισμό των Ελλήνων, «επενδύεται» κάθε χρόνο σε φροντιστηριακά μαθήματα, ενώ οι έφηβοι μαθητές του Λυκείου, αναγκάζονται να «διαβάζουν» το μακρινό και δυσανάγνωστο μέλλον τους, μέσα από τα θαμπά γυαλιά μυωπίας του εκάστοτε υπουργού Παιδείας!

Η ουσιαστική όμως «μεταρρύθμιση», κατά την ταπεινή μου άποψη, που χρειάζεται και χρειαζόταν πάντα η Παιδεία μας, θα μπορέσει ίσως κάποτε να πραγματοποιηθεί, εάν και εφόσον καταφέρουν κάποια στιγμή στο μέλλον να συνεννοηθούν, όλοι ανεξαιρέτως οι φορείς που εμπλέκονται στην δημόσια εκπαίδευση, με αποκλειστικό κριτήριο και γνώμονα, τον σεβασμό στα παιδιά μας, το μέλλον αυτού του τόπου…!

Διαβάστε το άρθρο από το AlfaVita

Εικόνες «Αποκάλυψης» βιώσαμε στο νησί μας τις προηγούμενες μέρες από την επέλαση της «Ωκεανίδας»! Σκηνές βιβλικής καταστροφής συναντήσαμε σε βασικές υποδομές, με ανθρώπινα θύματα δυστυχώς και περιουσίες βυθισμένες στη λάσπη. Στο μάτι του κυκλώνα, της μεγάλης σε ένταση και έκταση κακοκαιρίας, βρέθηκε ο βόρειος οδικός άξονας της Κρήτης, αλλά και επαρχιακοί δρόμοι που συνδέουν την ενδοχώρα του νησιού με τα βόρεια παράλια.

Η κακοκαιρία χαρακτηρίστηκε από πολλούς συμπολίτες μας πρωτόγνωρη για τα δεδομένα της περιοχής μας, τόσο για τα ποιοτικά όσο και για τα ποσοτικά της χαρακτηριστικά. Εδώ και μισό αιώνα περίπου δεν έχει βιώσει το νησί μας τέτοια σφοδρή κακοκαιρία, δήλωναν αρκετοί. Το ύψος βροχής μάλιστα στην δυτική Κρήτη κατέγραψε πανευρωπαϊκό ρεκόρ.

Άνοιξαν οι «καταρράκτες του ουρανού»! Οι δρόμοι μετατράπηκαν σε χείμαρρους και ποτάμια, τα χωράφια σε λίμνες και πολλά δέντρα ξεριζώθηκαν αφού οι ρίζες τους υποχώρησαν στην κινούμενη λάσπη. Ταυτόχρονα είδαμε κατολισθήσεις βράχων να κλίνουν δρόμους, δεκάδες γέφυρες να καταστρέφονται από τεράστια ρήγματα και ιστορικά αιωνόβια γιοφύρια, «μνημεία» αντίστασης στον χώρο και τον χρόνο, να γκρεμίζονται από τα ορμητικά νερά, σε ζωντανή μετάδοση.

Είδαμε και πάλι τους ανθρώπους της Δημόσιας Διοίκησης να πρωταγωνιστούν με φόντο τα κατεστραμμένα τοπία, καταμετρώντας τις «πληγές» που προκλήθηκαν, ετούτη τη φορά όχι από τη φωτιά αλλά από το νερό, ενώ δεν παρέλειπαν με κάθε ευκαιρία να υποδεικνύουν την «μανία της φύσης» ως την κύρια αιτία της γενικευμένης καταστροφής.

«Τον κακό μας τον καιρό» επικαλέστηκαν, η Πολιτεία, οι βουλευτές, οι τοπικές Αρχές, οι δημοσιογράφοι, αλλά και η ίδια η κοινωνία!

Δεν θυμάμαι βέβαια να είχαμε κάνει κάποια συμφωνία με το Θεό ότι δεν θα βρέξει καταρρακτωδώς φέτος, αλλά ούτε και ότι τα προηγούμενα χρόνια τηρούσαμε κάποια «ομερτά» με την κακοκαιρία!

Ακούστηκαν όμως και πάλι, όπως πάντα άλλωστε κι εκείνες οι «φωνές» που διαρκώς «εκπέμπουν» σε σταθερή συχνότητα γκρίνια και μιζέρια και ρίχνουν τις ευθύνες «στους άλλους»: «Φταίει το κράτος, η Περιφέρεια, οι Δήμοι, η κλιματική αλλαγή, η μόλυνση του περιβάλλοντος, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, η φύση που εκδικείται, ο Θεός που δεν μας λυπάται και φυσικά, ο συνήθης ύποπτος… Χατζηπετρής!». Είναι οι ίδιες «φωνές» που πριν από λίγα χρόνια εξόρκιζαν το φράγμα του Αποσελέμη, ως μάταιη και δαπανηρή επένδυση, αφού δεν θα γέμιζε λέει ποτέ. Σήμερα χύνονται από το φράγμα στη θάλασσα ανεκμετάλλευτα 50 χιλιάδες κυβικά μέτρα την ώρα, λόγω υπερχείλισης.

Η φύση προφανώς και δεν εκδικείται! Δεν το έκανε ποτέ, αν και η ανθρώπινη δραστηριότητα επηρέαζε ανέκαθεν το περιβάλλον. Αντίθετα μάλιστα, κατάφερνε να απορροφά τις συνέπειες των ανθρώπινων παρεμβάσεων και να επανορθώνει σε σημαντικό βαθμό τις αρνητικές τους επιδράσεις.

Ο άνθρωπος διαχρονικά, έχει αναπτύξει την ικανότητα να προκαλεί μεγάλες μεταβολές στα διάφορα οικοσυστήματα, αλλά δεν είναι σε θέση να τα ελέγχει κιόλας αποτελεσματικά.

Έτσι, βρίσκεται κάποιες φορές σε αδυναμία να διαχειριστεί επιτυχώς το όποιο δυσχερές αποτέλεσμα της δράσης του, το οποίο υπερβαίνει το όριο αντίστασης και αντοχής της φύσης. Έτσι ακριβώς έγινε και τώρα!

Η αυθαίρετη ή όχι, αλλά σε κάθε περίπτωση, η ανεξέλεγκτη δόμηση των προηγούμενων δεκαετιών κοντά σε κοίτες ποταμών, σε ρέματα, σε βουνά, σε λόφους και οι καταστροφικές ανθρώπινες παρεμβάσεις που δεν σεβάστηκαν το φυσικό περιβάλλον, αναδεικνύονται σήμερα ως οι βασικές αιτίες της φυσικής καταστροφής.

Η Δημόσια Διοίκηση δεν ήταν σε θέση όλα αυτά τα χρόνια να αξιολογήσει την κρισιμότητα της κατάστασης που κυοφορείτο, να ιεραρχήσει τις προτεραιότητες και να λάβει τα απαραίτητα μέτρα, αποσοβώντας τον κίνδυνο εκδήλωσης μιας ουσιαστικά προαναγγελθείσας μελλοντικής ολέθριας εξέλιξης.

Εργολάβοι, μιζαδόροι, διαπλεκόμενοι διοικητικοί παράγοντες, υπερκοστολογημένες μελέτες και ακατάλληλα δομικά υλικά, διαμόρφωναν ένα εκρηκτικό «κοκτέιλ» μιας ήδη αποσαθρωμένης εν τη γενέσει υποδομής.

Δεν καταγράφονταν, δυστυχώς, από τους υπεύθυνους των τοπικών κοινωνιών οι προτεραιότητες συντήρησης σε δομές (δρόμους, γέφυρες, κοίτες ποταμών) που εδώ και πολλά χρόνια έμεναν ασυντήρητες, στο έλεος του Θεού και της τύχης τους.

Το μεγάλο πρόβλημα δυστυχώς στην Ελλάδα είναι, όχι ότι δεν γίνεται τίποτα, όπως ισχυρίζονται οι μηδενιστές, αλλά ότι όλα γίνονται μισά… Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η ρίζα του «κακού μας του καιρού», που με τον πλέον γλαφυρό τρόπο περιγράφει στο βιβλίο του «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» ο μεγάλος μας στοχαστής Νίκος Καζαντζάκης: «Οι μισές δουλειές, οι μισές κουβέντες, οι μισές αμαρτίες, οι μισές καλοσύνες έφεραν τον κόσμο στα σημερινά χάλια! Πιο πολύ σιχαίνεται ο Θεός το μισοδιάολο παρά τον αρχιδιάολο…!».

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι επιτακτική η ανάγκη να αναθεωρήσουμε πολλές καταστρεπτικές πρακτικές του παρελθόντος, να απαλλαγούμε από την νοοτροπία του ενοχικού ωχαδερφισμού μας και να λάβουμε όλα εκείνα τα μέτρα ώστε να μην βρεθούμε ποτέ ξανά στο μέλλον σε παρόμοια δύσκολη κατάσταση.

Επιτέλους κι εμείς οι πολίτες θα πρέπει κάποια στιγμή, με όλη τη σοβαρότητα που διαθέτουμε και όχι τη μισή, να αποφασίσουμε αν με την στάση που θα κρατήσουμε θα συνεχίσουμε να προστατεύουμε όλους εκείνους που παρανομούν αλλά και εκείνους που αδιαφορούν ή αν θα παραδώσουμε στα παιδιά μας αυτά που πραγματικά δικαιούνται!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Το άρθρο 24 του Συντάγματος της Ελλάδας αναφέρεται στην προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος. Δεν υπάρχει όμως εκεί καμία ρητή αναφορά στα ζώα, αφού αυτά συγκαταλέγονται στο φυσικό περιβάλλον. Αν και η προστασία των ζώων αποτελεί συμβατική υποχρέωση της Πολιτείας, αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει.

Η συνταγματική κατοχύρωση της προστασίας των ζώων, ήταν ένα αίτημα που έθεσε πριν από πέντε χρόνια η Πανελλαδική Φιλοζωική και Περιβαλλοντική Ομοσπονδία(Π.Φ.Π.Ο.), έτσι ώστε στην επικείμενη αναθεώρηση του Συντάγματος, να περιλάβει ιδιαίτερη αναφορά στην προστασία των ζώων, με την προσθήκη διάταξης στο άρθρο 24. Σύμφωνα με τη διάταξη αυτή, θα πρέπει τα ζώα να πάψουν πλέον να αντιμετωπίζονται από τον νομοθέτη ως αντικείμενα.

Το ελληνικό δίκαιο που αποτελεί ουσιαστικά μετεξέλιξη του ρωμαϊκού, αντιμετωπίζει κάθε τι που δεν είναι άνθρωπος ως αντικείμενο, ως ιδιοκτησία. Γνώμονας για την απονομή του δικαίου αποτελεί σύμφωνα με αυτό η κυριότητα της ιδιοκτησίας.

Η πρόταση για συνταγματική κατοχύρωση της προστασίας των ζώων κατατέθηκε στην παρούσα Βουλή, με πρωτοβουλία ομάδας 55 βουλευτών, (εκ των οποίων οι 52 είναι βουλευτές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α) και με σχετικό αίτημα πρότεινε την προσθήκη διάταξης στο άρθρο 24, με ειδική αναφορά στην αναγκαιότητα προστασίας και ευζωίας των υπόλοιπων έμβιων όντων. Υπέρ της πρότασης ψήφισαν τότε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. οι ΑΝ.ΕΛΛ. το ΚΙΝ.ΑΛΛ. και ο ανεξάρτητος βουλευτής Γιώργος Μαυρωτάς, ενώ καταψήφισαν η Νέα Δημοκρατία, η Χρυσή Αυγή και η Ένωση Κεντρώων. Το Κ.Κ.Ε. επιφυλάχθηκε να τοποθετηθεί στην ολομέλεια.

Την αρχική όμως αισιοδοξία για την επίτευξη ενός στόχου που θα ικανοποιούσε χιλιάδες φιλόζωους συμπολίτες μας, διαδέχθηκε σύντομα η απογοήτευση, όταν η πρόταση ετέθη προς ψήφιση στην ολομέλεια. Υπέρ της πρότασης τάχθηκαν 92 μόνο βουλευτές, την καταψήφισαν 130 και 40 δήλωσαν «παρών». Το μοναδικό πολιτικό κόμμα που κράτησε ενιαία στάση ήταν το Κ.Κ.Ε. του οποίου όλοι ανεξαιρέτως οι βουλευτές υπερψήφισαν την πρόταση.

Εδώ αρχίζουν να συμβαίνουν και τα παράδοξα της υπόθεσης. Από τους 145 βουλευτές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. υπερψήφισαν την πρόταση μόλις 69 και αυτός ήταν ουσιαστικά ο βασικός λόγος που η πρόταση απορρίφθηκε. Οι υπόλοιποι 76 έδωσαν με διαφορετικό τρόπο την αρνητική ψήφο τους.

Ανάμεσα όμως σε αυτούς συγκαταλέγονται και οι 14 βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος που είχαν υπογράψει το αίτημα για την προσθήκη της διάταξης στο άρθρο 24. Δηλαδή οι ίδιοι καταψήφισαν τη δική τους πρόταση! Τι άλλαξε άραγε; Τι μεσολάβησε στο διάστημα, από την κατάθεση της πρότασης έως την ψήφισή της; Τι ακριβώς έγινε είναι απορίας άξιον!

Η θετική ψήφος του πρωθυπουργού υπέρ της πρότασης που μειοψήφησε δεν υιοθετήθηκε από τους υπόλοιπους βουλευτές του κόμματός του, που ακολούθησαν την ψηφοφορία.

Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε και η αρνητική ψήφος που έδωσε για τη συγκεκριμένη πρόταση το κόμμα των Οικολόγων Πράσινων, που συνεργάζεται με την κυβέρνηση. Στη συνέχεια βέβαια εξέδωσε ανακοίνωση, προσπαθώντας να δικαιολογήσει την αρνητική στάση του στο ζήτημα, με παιδαριώδεις εξηγήσεις που δεν έπεισαν όμως κανέναν νοήμονα.

Γιατί όμως συνέβησαν όλα αυτά και η μοναδική ευκαιρία για τη θέσπιση μέσω του Συντάγματος, ενός στοιχειώδους πλαισίου προστασίας των ζώων, ναυάγησε;

Η απάντηση νομίζω βρίσκεται στην ανακοίνωση που εξέδωσε η Κυνηγετική Συνομοσπονδία Ελλάδας (Κ.Σ.Ε.), αμέσως μετά την καταψήφιση της πρότασης από την ολομέλεια. Σε αυτήν την ανακοίνωση η Κ.Σ.Ε. ευχαριστεί θερμά και συγχαίρει τους βουλευτές που απέτρεψαν την προστασία των ζώων μέσω του Συντάγματος και μεταξύ άλλων προσθέτει: «Οι βουλευτές και τα κόμματα «άκουσαν» την Κ.Σ.Ε. και απέτρεψαν το ενδεχόμενο της εξίσωσης ανθρώπων και ζώων στο Σύνταγμα της χώρας μας.

Όλο αυτό το διάστημα που προηγήθηκε η Κ.Σ.Ε. επιδόθηκε σε ένα μπαράζ επαφών με το πολιτικό προσωπικό της χώρας και κατάφερε να πείσει τους περισσότερους από τους συνομιλητές της, για όλα αυτά που θα ακολουθούσαν εάν και εφόσον όλων των ειδών τα ζώα αποκτούσαν συνταγματικά δικαιώματα».

Βλέπετε, οι εκλογές δεν έρχονται μόνες τους! Οι κυνηγοί που είναι περισσότεροι πλέον και από τα θηράματά τους, φαίνεται πως αποτελούν για αρκετούς ακόμα παραδοσιακούς πολιτικούς «Μαυρογιαλούρους», υπολογίσιμη εκλογική μάζα, αγνοώντας όμως ίσως την ίδια στιγμή πως και οι φιλόζωοι είναι επίσης αρκετοί και βέβαια ψηφίζουν κι εκείνοι!

«Ο πολιτισμός ενός έθνους διακρίνεται από τον τρόπο, με τον οποίο οι άνθρωποι συμπεριφέρονται στα ζώα», σύμφωνα με τον Μαχάτμα Γκάντι.

Ένα δείγμα του δικού μας πολιτισμού δώσαμε κι εμείς με την ευκαιρία αυτή!

Στην πρόσφατη ολομέλεια της Ελληνικής Βουλής για την αναθεώρηση του Συντάγματος, δεν ναυάγησε απλά μια ευκαιρία για την συνταγματική κατοχύρωση των δικαιωμάτων των ζώων στη σύγχρονη Ελλάδα, αλλά ναυάγησε, δυστυχώς, η ανθρωπιστική συνείδηση και η αλληλέγγυα στάση του υποτιθέμενου «ανώτερου είδους», απέναντι στα ανυπεράσπιστα δυστυχισμένα πλάσματα της φύσης, που είναι καταδικασμένα να υφίστανται καθημερινά και με τον πλέον βάναυσο τρόπο την ανθρώπινη βιαιότητα.

Διαβάζοντας την άποψη του Αβραάμ Λίνκολν, αισθάνομαι πως έχουμε μπροστά μας αρκετό δρόμο ακόμα: «Είμαι υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων, όπως και των δικαιωμάτων των ανθρώπων… Αυτός είναι ο δρόμος του ολοκληρωμένου ανθρώπου»!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Το ότι διανύουμε προεκλογική περίοδο είναι σε όλους γνωστό. Κανένας όμως δεν γνωρίζει τη διάρκεια αυτής της περιόδου, αφού εξακολουθεί να παραμένει άγνωστη η ημερομηνία των εκλογών.

Η παρούσα κυβέρνηση έχει κάθε δικαίωμα να εξαντλήσει την νόμιμη τετραετία διακυβέρνησης της χώρας και καλώς εχόντων των πραγμάτων, εκείνος που νομιμοποιείται να ορίσει την ημερομηνία των εκλογών είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός.

Ετούτη όμως η χρονική «ασάφεια» φαίνεται πως δημιουργεί «παρενέργειες» στο πολιτικό μας σύστημα, με κύριο χαρακτηριστικό τον εκνευρισμό και την απώλεια ελέγχου στους κόλπους του. Μόνο το κυβερνών κόμμα μπορεί ενδεχομένως να ευνοείται από μια τέτοια «εκκρεμότητα», διασύροντας τους πολιτικούς του αντιπάλους στη φθορά της αβεβαιότητας και της παρατεταμένης αναμονής, χωρίς όμως βεβαίως να αποκλείεται και το στρατηγικό πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού, οποιαδήποτε στιγμή!

Η κρίση προκάλεσε, εκτός από βαθιές αναταράξεις και αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού στη χώρα μας, το οποίο εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να τελεί υπό κατάσταση διαμόρφωσης. Αυτό, με πολιτικούς όρους σημαίνει, μετακινήσεις προσώπων, διεύρυνση και αναδιαμόρφωση κομματικών χώρων, ιδιαίτερα αυτών που εμφανίζονται ως κόμματα εξουσίας. Η διαδικασία αυτή της πολιτικής «κινητικότητας» θα συνεχιστεί έως και τις εκλογές.

Προϊόν των παραπάνω εξελίξεων αποτέλεσε και ο πρόσφατος ανασχηματισμός της κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης που, αν μη τι άλλο, έχει αποδείξει στην πράξη την ικανότητά της να διευρύνεται αμφίπλευρα και προς την παραδοσιακή κεντροαριστερά αλλά και την κεντροδεξιά! Πρόκειται σίγουρα για «επίτευγμα» του ίδιου του πρωθυπουργού, αν και δεν συμφωνούν με την ιδέα αυτού του τύπου διεύρυνσης, αρκετά στελέχη της κυβερνητικής παράταξης.

Το γεγονός αυτό φυσικά, δεν μπορεί παρά να προκαλεί τεράστιο άγχος και αμηχανία στην πλευρά της αντιπολίτευσης, με αποτέλεσμα τον ευτελισμό της πολιτικής αντιπαράθεσης και τον διασυρμό της, μέσα από αδόκιμη ποδοσφαιρική ορολογία και ποταπή πεζοδρομιακή φρασεολογία.

Στην πολιτική, ως γνωστόν, εκεί που τελειώνουν τα επιχειρήματα, αρχίζουν οι χαρακτηρισμοί! Ακριβώς σε αυτό το σημείο φαίνεται πως βρισκόμαστε σήμερα.

Η αξιωματική αντιπολίτευση και ο πρόεδρός της, δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται ακόμα πως έχουν υπερβεί πλέον το όριο της γραφικότητας, επαναλαμβάνοντας απελπιστικά, ως «πολιτικοί επαίτες», το αίτημά τους για άμεση προσφυγή στις κάλπες! Έχουν μεν κάθε δικαίωμα να προτάσσουν το συγκεκριμένο αίτημα, ως πρώτιστο μάλιστα, στην ατζέντα της πολιτικής τους αντιπαράθεσης, όμως δεν μπορεί και να εξαντλείται μέσα από αυτό και το σύνολο της πολιτικής τους επιχειρηματολογίας, που υποτίθεται θα πείσει την κοινωνία πως εκείνοι θα είναι καλύτεροι από τους άλλους στη διακυβέρνηση του τόπου!

Αν πραγματικά θα είναι καλύτεροι, θα πρέπει να το αποδείξουν αυτό στο εκλογικό σώμα, πριν από τις εκλογές, με συγκεκριμένες θέσεις, προτάσεις, πολιτικές και να εξηγήσουν γιατί αυτές θα είναι καλύτερες από εκείνες των πολιτικών τους αντιπάλων. Γι αυτό και υπάρχει ο ωφέλιμος πολιτικός χρόνος της προεκλογικής περιόδου. Να τον αδράξουν με επιχειρήματα και όχι να τον σπαταλάνε με μηδενιστικά συνθήματα. Χαρακτηρισμοί του τύπου: «Η κυβέρνηση κουρελού καταρρέει και μαζί με αυτήν τελειώνει η φαρσοκωμωδία, την ημερομηνία των εκλογών», μάλλον πως, στη συνείδηση της κοινωνίας, λειτουργούν αντίστροφα απ' ό,τι ελπίζουν και προσδοκούν οι εμπνευστές τους.

Ενώ, χαρακτηρίζοντας ως «βοηθούς κηπουρούς του ΠΑΣΟΚ», τα πρώην πλέον στελέχη του ΚΙΝ.ΑΛΛ που ενσωματώθηκαν στη νέα κυβέρνηση, υποτιμούν και προσβάλουν παράφορα, εκτός από τους συμπαθέστατους κηπουρούς και αυτήν ακόμα τη νοημοσύνη των πολιτών!

Όλη αυτή βέβαια η κακόγουστη πολιτική φρασεολογία, αναπαράγεται καθημερινά αναλλοίωτη, με βασανιστικό μάλιστα κυνισμό, σε όλα τα πρωτοσέλιδα των φιλοδεξιών εφημερίδων, που υπερτερούν αριθμητικά πλέον σήμερα στην έντυπη «ενημέρωση»!

Η υπουργοποίηση των κυρίων Μωραΐτη και Τόλκα κατά τον πρόσφατο ανασχηματισμό, ανάγκασε, όπως ήταν φυσικό, το ΚΙΝ.ΑΛΛ. να αντιδράσει δημόσια με ανακοίνωσή του, η οποία όμως αποτέλεσε πιστή αντιγραφή, ως προς το ύφος αλλά και το ήθος, με εκείνη της αξιωματικής αντιπολίτευσης: «Η επιχείρηση Τσίπρα για λεηλασία της παράταξής μας πέφτει στο κενό, εκφυλίζεται σε παράγκα Γ' εθνικής», ανέφερε μεταξύ άλλων η ανακοίνωση.

Σε κάθε δημόσια παρέμβασή της η πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛΛ. δεν παραλείπει να προβάλλει το άγχος και τον πανικό που τη διακατέχει, ανεβάζοντας υπερβολικά τους τόνους της αντίδρασής της κατά της κυβέρνησης, με κραυγές απαξίωσης, αλαλαγμούς και καταγγελτικά συνθήματα.

Θα πρέπει όμως η ίδια η πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛΛ. να αντιληφθεί κάποτε πως, ίσως οφείλει να ανησυχεί περισσότερο και από την απώλεια στελεχών της παράταξής της, για αυτή καθεαυτή την απώλεια της εμπιστοσύνης των κομματικών της ψηφοφόρων, από την απόφασή της να συνεχίσει να εφαρμόζει την πολιτική του προκατόχου της, για σύμπλευση της κεντροαριστερής (κάποτε) παράταξής τους με τη Ν.Δ. Αυτήν της την επιλογή δεν θα τη συγχωρήσει, μετά βεβαιότητας, κανένας από τους παλαιούς ψηφοφόρους και ιδεολογικά ταχθέντες στον χώρο του παραδοσιακού ΠΑΣΟΚ.

Και οι ψηφοφόροι αυτοί δεν θα «λεηλατηθούν» αυτή τη φορά από την κομματική «παράγκα» του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από την ίδια την πολιτική αμετροέπεια του μεταλλαγμένου πλέον ΠΑΣΟΚ. Μια αμετροέπεια που στην πολιτική, δημιουργεί σύγχυση και προδίδει πανικό, που όπως γνωρίζουμε, είναι ο χειρότερος σύμβουλος.

Στον δρόμο για την κάλπη, εμείς οι πολίτες, παραμένοντας παθητικοί θεατές σε μια στείρα και χωρίς φαντασία πολιτική αντιπαράθεση, ευελπιστούμε να αναλάβουν κάποτε οι πολιτικοί μας τις ευθύνες τους και να μας δώσουν δείγματα του όποιου πολιτικού πολιτισμού έχει απομείνει. Η αντιπαράθεση οφείλει να πραγματοποιείται με όρους πολιτικούς σε θέσεις, ιδέες και προτάσεις.

Η πολιτική πράξη, μπορεί μεν να προσβλέπει και να αποσκοπεί στον μέλλοντα χρόνο, όμως συντελείται στον ενεστώτα και λογοδοτεί στο παρόν!

Από κραυγές απελπισίας, μηδενισμού και αντεκδίκησης έχουμε χορτάσει.

Ας ακούσουμε τώρα και τα επιχειρήματα. Αν υπάρχουν τέτοια…

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη γέννηση του Ανδρέα Παπανδρέου. Μιας εμβληματικής φυσιογνωμίας, που, από εκείνη τη στιγμή που αναμείχθηκε με την πολιτική, καθόρισε την τύχη της πολιτικής στην Ελλάδα.

Αν και εκείνος έχει εγκαταλείψει τα εγκόσμια εδώ και 23 ολόκληρα χρόνια, φαίνεται πως το πνεύμα του εξακολουθεί να πλανιέται ως φάντασμα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πάνω από τα έδρανα της Βουλής, ενώ η πολιτική παρακαταθήκη του «ανασύρεται» κατά το δοκούν προς κάλυψη της ανεπαρκούς επιχειρηματολογίας τους, από τους όχι και τόσο εμπνευσμένους και χαρισματικούς, όσο εκείνος, πολιτικούς του επίγονους!

Την επίκληση του «πνεύματος του Ανδρέα» τη ζήσαμε πρόσφατα στην επεισοδιακή διήμερη συνεδρίαση της Ολομέλειας για την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Η Βουλή των Ελλήνων φρόντισε, πρόωρα μάλιστα, για την τέλεση πολιτικού μνημόσυνου του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, αναδεικνύοντάς τον ουσιαστικά σε «αόρατο» πρωταγωνιστή μιας ανιαρής συνεδρίασης, που η πενία του πολιτικού λόγου και η απουσία σοβαρών επιχειρημάτων οδήγησαν στην αναζήτηση υποκατάστατων συμβόλων, ακόμα και μέσα από το ερμητικά κλειστό «χρονοντούλαπο της Ιστορίας».

Πρώτος έκανε την αρχή ένας άλλος Ανδρέας, ο Λοβέρδος, που μιλώντας στην Επιτροπή Εξωτερικών και Άμυνας, οικειοποιήθηκε την πατριωτική στάση του δικού του πολιτικού χώρου(ό, τι έχει απομείνει τέλος πάντων) απέναντι στο «Μακεδονικό», την οποία, όπως τόνισε, θεμελίωσε ο ιδρυτής του κινήματος.

Στη συνέχεια, ένας ακόμα επίγονος του Ανδρέα, ο Γιάννης Μανιάτης, αφιέρωσε σχεδόν ολόκληρη την ομιλία του προς την Ολομέλεια, ξεκαθαρίζοντας σε υψηλούς τόνους πως οποιαδήποτε ομοιότητα του «δικού τους Ανδρέα» με τον τωρινό πρωθυπουργό είναι εντελώς συμπτωματική και διόλου αληθινή: «Απέχει έτη φωτός, από τον ασύγγνωστο και ολίγιστο άνθρωπο», σημείωσε ο ομιλητής.

Ως γνωστόν, ο σημερινός πρωθυπουργός έχει εκφράσει πολλάκις τον θαυμασμό του στο πρόσωπο του πολιτικού Ανδρέα Παπανδρέου και δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι τον μιμείται κιόλας. Έτσι, ο υπερασπιστής βουλευτής των «ιερών συμβόλων του κινήματος» απέτρεψε με την παρέμβασή του αυτή κάθε είδους συνειρμό που μπορεί να αποτελέσει πλεονέκτημα για τον πολιτικό του αντίπαλο. Έναν αντίπαλο, του οποίου, δεδηλωμένα, επιθυμεί ο ίδιος αλλά και το κόμμα του τη στρατηγική του ήττα και ταπείνωση!

Έπειτα, λαμβάνοντας τον λόγο ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, επικαλούμενος την επιλεκτική του μνήμη, θυμήθηκε την πρώιμη θέση του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ για το «Μακεδονικό», συμφωνώντας απόλυτα μαζί του, ενώ λησμόνησε εντελώς όλα όσα του είχε καταλογίσει ο τότε πολιτικός του αντίπαλος, το 1995.

Ακόμα και ο αρχηγός του «Συνδέσμου της ντροπής» που καταλαμβάνει τα άκρως δεξιά έδρανα του Κοινοβουλίου, έδειξε να εμπνέεται από τον Ανδρέα Παπανδρέου, αφού αναφέρθηκε κι εκείνος με τη σειρά του στα πρώτα χρόνια διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Η ιστορία όμως δεν γράφεται πάνω στην προσθαφαιρούμενη επιλεκτική μνήμη των πολιτικών, αλλά στην ιστορική διαδρομή που τολμά να χαράξει ο καθένας από τους ανθρώπους που αναλαμβάνουν ακέραια την ευθύνη, να ηγηθούν της εθνικής προσπάθειας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου για το ονοματολογικό, αρχικά επέμενε στη γραμμή των «τριών όρων»(Σύμβολα- Σύνταγμα- Σύνορα), στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν η άρνηση οποιασδήποτε ονομασίας που περιείχε τον όρο «Μακεδονία». Όταν όμως ο ίδιος παρέλαβε την εξουσία, τον φθινόπωρο του 1993, σχηματίζοντας έτσι και την τελευταία του κυβέρνηση, είχε πλέον κατανοήσει και αποδεχθεί την ανάγκη ενός έντιμου συμβιβασμού με τη γειτονική χώρα, αντιλαμβανόμενος την πρόκληση και έχοντας πλέον την πεποίθηση πως θα ήταν προς το συμφέρον της Ελλάδας.

Ο Ανδρέας είχε επίγνωση του ρόλου του ως πολιτικός και γνώριζε πολύ καλά την πολιτική ως την «τέχνη του εφικτού». Ο λόγος που αποφάσισε τη μεταστροφή του στο «Μακεδονικό» ζήτημα και προώθησε την Ενδιάμεση Συμφωνία ήταν ότι επιθυμούσε να κλείσει τις εκκρεμότητες από τον Βορρά, γιατί είχε αξιολογήσει τον εξ' Ανατολών κίνδυνο, ως τη μοναδική πραγματική και μόνιμη απειλή για τη χώρα μας. Έχοντας μάλιστα ανοιχτό το κατά προτεραιότητα πάντα εθνικό μας θέμα, το Κυπριακό, είχε πειστεί πλέον πως δεν έχουμε κανέναν λόγο να αφήνουμε και άλλα μέτωπα ανοικτά, προς όφελος των εθνικών μας συμφερόντων.

Λίγους μήνες μετά τον σχηματισμό της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές του 1993, ο Ανδρέας Παπανδρέου μπήκε στο στόχαστρο της αντιπολιτευόμενης δεξιάς παράταξης και του προσκείμενου σε αυτήν τύπου της, με αποκορύφωμα την επίτευξη της Ενδιάμεσης Συμφωνίας με την ΠΓΔΜ. Κατηγορήθηκε τότε σφοδρά για μυστική διπλωματία, για διγλωσσία, για αναξιοπιστία και για εξαγορά από ξένα κέντρα.

Ο αντιπολιτευόμενος τύπος, σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων που κυκλοφορούν μέχρι και σήμερα, «εσπάραζε»: «Δεν πουλιέται η Μακεδονία», «ΕΞΩ Αμερικάνε Παπανδρέου!», «ΠΑΖΑΡΙ στην πλάτη της Ελλάδας» και άλλα συναφή…

Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά; Πως η ιστορία επαναλαμβάνεται!

Η τελευταία ομιλία του Ανδρέα Παπανδρέου στη Βουλή έγινε στις 6 του Νοέμβρη το 1995 και αφορούσε το «Μακεδονικό». Μόλις είχε υπογραφεί η Ενδιάμεση Συμφωνία με την ΠΓΔΜ και είχε σταματήσει να εφαρμόζεται το ελληνικό εμπάργκο εις βάρος της γειτονικής χώρας. Τότε ο Ανδρέας, μετρώντας τις κουβέντες του, εξήγησε τους λόγους της μεταστροφής του: «Κάθε θέμα έχει την ιστορία του, έχει το παρελθόν του. Και τα βάρη του παρελθόντος δεν μπορούν να παραγνωρίζονται, γιατί τα βρίσκεις μπροστά σου, σε κάθε επόμενη φάση, γιατί δημιουργούν δεσμεύσεις για τη χώρα, η οποία έχει συνέχεια στη διεθνή της υπόσταση, γιατί έχουν προσφέρει επιχειρήματα στην άλλη πλευρά!».

Μπορεί μεν σήμερα, το πάλαι ποτέ σύνθημα, που ήθελε το πολιτικό δημιούργημα του Ανδρέα Παπανδρέου να «…είναι εδώ..!», να μην ανταποκρίνεται πλέον στην πραγματικότητα, όμως ο ίδιος ο ιδρυτής του, «λάμποντας» δια της απουσίας του, φαίνεται πως εξακολουθεί να είναι ακόμα εδώ…!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Να ‘μαστε λοιπόν στην επόμενη μέρα! Η «μετά Πρεσπών» εποχή έφτασε και είναι γεμάτη με προκλήσεις. Το εννοώ, με όλες τις έννοιες του όρου.

Το αποφασιστικό βήμα ολοκληρώθηκε με την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών και από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, θέτοντας έτσι τέλος σε μια εκκρεμότητα που ταλαιπώρησε την Ελλάδα και την γειτονική χώρα για 27 ολόκληρα χρόνια.

Μια εκκρεμότητα που υπονόμευε την ειρηνική συνύπαρξη των δύο λαών και εξέτρεφε τον εθνικισμό και την μισαλλοδοξία και στις δύο χώρες.

Όλο το παραπάνω διάστημα στο «χρηματιστήριο του εθνικισμού» κερδοσκόπησαν, με πλείστα πολιτικά οφέλη, πολιτικές δυνάμεις, τόσο στην Ελλάδα όσο και την ΠΓΔΜ. Είναι βέβαιο πως οι ίδιοι θα συνεχίσουν να επενδύουν και στο μέλλον σε ένα ισχυρό «χαρτί» που δείχνει να αποδίδει!

Η κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών ήρθε, σε μια χρονική περίοδο όχι και τόσο ευνοϊκή για την ίδια την Συμφωνία. Συνέπεσε ουσιαστικά με την έναρξη της προεκλογικής περιόδου στη χώρα μας και ως εκ τούτου αποτέλεσε και θα εξακολουθεί να αποτελεί, μέχρι και τις εκλογές, προϊόν κομματικής εκμετάλλευσης και πρόσχημα πολιτικής αντιπαράθεσης.

Σίγουρα, δεν μπορεί παρά να αισθάνονται ικανοποίηση οι κυβερνήσεις των δύο χωρών, γατί τόλμησαν να κάνουν ένα ιστορικό βήμα προς το κοινό μας μέλλον, παρά τις τεράστιες αντιδράσεις που αντιμετώπισαν αμφότεροι.

Στην Ελλάδα, αλλά πιστεύω και στην ΠΓΔΜ, θα έπρεπε να έχει δοθεί περισσότερος χρόνος για ενημέρωση και διαβούλευση, τόσο στους πολιτικούς όσο και στους πολίτες, πριν από την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών.

Θα δίνονταν έτσι περισσότερες ευκαιρίες να κατανοήσουν όλοι τα υπέρ και τα κατά της Συμφωνίας, που σημειωτέον, όπως και όλες οι διπλωματικές συμφωνίες, αποτέλεσε προϊόν συμβιβασμού. Αυτό θα άλλαζε ενδεχομένως, την στάση και την θέση αρκετών πολιτών απέναντι στην Συμφωνία, αλλά πολύ φοβάμαι, δεν θα άλλαζε τίποτα ουσιαστικά στις αποφάσεις των εκπροσώπων του Κοινοβουλίου μας, αφού και τώρα τα κομματικά αντανακλαστικά υπερτερούν έναντι εκείνων των πατριωτικών!

Λέγεται ότι, αρκετοί βουλευτές, ορκισμένοι πολέμιοι, αλλά και ένθερμοι υποστηρικτές της Συμφωνίας των Πρεσπών, την καταψήφισαν ή την υπερψήφισαν αντίστοιχα, χωρίς καν να μπουν στον κόπο να την μελετήσουν στις λεπτομέρειές της.

Μπορώ βεβαίως να υποθέσω τους λόγους της επίσπευσης της κύρωσης της Συμφωνίας, ως αποτέλεσμα ισχυρών πιέσεων έξωθεν και άνωθεν, όμως αυτή η εξήγηση δεν μπορεί να ευσταθεί και ως επίσημη δικαιολογία!

Η επόμενη μέρα κάθε άλλο παρά εύκολη προοιωνίζεται για τις δύο χώρες!

Οι δύο κυβερνήσεις δεν θα πρέπει τώρα να επαναπαυθούν στο ιστορικό τους «κατόρθωμα», αλλά να λάβουν άμεσα πρωτοβουλίες, μαζί με πολιτικούς, με κοινωνικούς φορείς, με συλλογικότητες, αλλά και με απλούς πολίτες, ώστε τα οφέλη που εκείνοι «βλέπουν» να έρχονται από την Συμφωνία, μέσα από το δικό τους πολιτικό-διπλωματικό πρίσμα, να μπορέσουν να τα εμφυσήσουν και στις συνειδήσεις των πολιτών. Να φροντίσουν να καλλιεργηθεί με προσοχή και να εμπεδωθεί στις κοινωνίες και των δύο χωρών το αίσθημα της φιλίας, της Ειρήνης, της ασφάλειας, της καλής γειτονίας και της συν-ανάπτυξης.

Φωνές από διάφορες πλευρές θα συνεχίσουν να ακούγονται. Εκείνοι που μονοπωλούν την ευαισθησία για τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα, θα πρέπει επιτέλους κάποια στιγμή να κατανοήσουν πως, αρκετά από αυτά τα δικαιώματα έχουν ήδη εκχωρηθεί, μέσα από τα μνημόνια που υπέγραψαν όλες οι κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια.

Τώρα είναι καιρός να αποδεχθούμε όλοι πως, δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, όπως σωστά είπε ο πρωθυπουργός και οι δύο λαοί με σύγχρονη σκέψη, με ορθολογισμό, με σοβαρότητα και χωρίς υστερίες, να ενσκήψουν στα πραγματικά προβλήματα που σίγουρα αντιμετωπίζουν.

Η «Βόρεια Μακεδονία» πλέον, ένα μικρό κράτος δύο εκατομμυρίων ανθρώπων, σε άθλια οικονομική κατάσταση, χωρίς στρατό ουσιαστικά, δεν μπορεί παρά να το απασχολεί αυτή καθεαυτή η επιβίωσή του.

Η Ελλάδα από την άλλη, εξερχόμενη δειλά-δειλά από την πολύχρονη μνημονιακή της περιπέτεια, δεν μπορεί παρά να έχει την έγνοια της στην ανασυγκρότηση της οικονομίας της και στην βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των πολιτών της, που αρκετοί από αυτούς εξακολουθούν να βιώνουν την απόλυτη εξαθλίωση.

Κάπου στη Βόρεια Ελλάδα, υπάρχουν δύο λίμνες σε μεγάλο υψόμετρο.

Τρία κράτη που συναντιόνται στο νερό. Ολόκληρη η περιοχή γύρω από τις λίμνες, ανεξάρτητα από τα σύνορα και σε όλες τις γλώσσες του κόσμου ονομάζεται «Πρέσπα».

Το ακαθόριστο υγρό σύνορο, αφορά μονάχα τους ανθρώπους. Δεν αφορά όμως και τα άλλα είδη, όπως τα πουλιά, τα ψάρια και γενικά όλα τα ξεχωριστά πλάσματα της παραδεισένιας αυτής φύσης. Έτσι κι αλλιώς, αυτά δεν έχουν τίποτα να μοιράσουν, παρά μόνο να μοιραστούν! Είναι όρος για τη δική τους επιβίωση!

Οι άνθρωποι όμως δυστυχώς, θα βρίσκουν πάντα κάτι να μοιράζουν, κάτι να διεκδικούν, με την ψευδαίσθηση πως έτσι ικανοποιούν την αέναη ματαιοδοξία τους.

Ουσιαστικά όμως, με αυτόν τον τρόπο, δεν καταφέρνουν τίποτα περισσότερο από το να αποδεικνύουν κάθε φορά, πόσο ευάλωτοι και πόσο αδύναμοι είναι τελικά!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

«Η Μακεδονία είναι μία και Ελληνική», κατά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή! Μπορεί όμως κάποιος να τη βρει στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ, στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας, στη Σκωτία και στη Ρουμανία. Ακόμα και στην Κολομβία, υπάρχουν δύο «Μακεδονίες»!

Το όνομα «Μακεδονία» το συναντάμε σε αρκετές περιοχές τους κόσμου. Συγκεκριμένα, 19 πόλεις και 55 κοινότητες χρησιμοποιούν την ίδια ονομασία, αν και είναι λιγότερο δημοφιλής από το όνομα της «Αθήνας», που το τιμούν περισσότερες από 60 πόλεις ανά τον κόσμο!

Χαριτολογώντας επίσης, θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε στις παραπάνω περιοχές και την Βόρεια Κρήτη, αν λάβουμε υπόψη την σχετική αφίσα που κυκλοφόρησε πρόσφατα στο νησί μας, καλώντας τους πολίτες σε γενικό ξεσηκωμό ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών και η οποία ανέγραφε πως «Η ιερή Γη της Μακεδονίας είναι τα Βόρεια προάστια της Κρήτης».

Η αρχαία Μακεδονία, ως γνωστόν, δεν περιοριζόταν στην σημερινή ελληνική επαρχία. Το γεωγραφικό έδαφος των αρχαίων Μακεδόνων, σήμερα ανήκει σε τέσσερα διαφορετικά κράτη. Το μεγαλύτερο μέρος βρίσκεται επί ελληνικού εδάφους. Ακολουθεί η Βουλγαρία, έπεται η σημερινή ΠΓΔΜ και ένα μικρό κομμάτι βρίσκεται στην Αλβανία. Προφανώς, δεν είναι πρωτόγνωρο στην ιστορία, μια γεωγραφική περιοχή με την ίδια ονομασία, να την μοιράζονται δύο κράτη.

Όταν λέμε την φράση «Η Μακεδονία είναι Ελληνική», ως σύνθημα, μπορεί για κάποιους αυτό να σημαίνει ότι η Αλβανία, η Βουλγαρία και τα Σκόπια έχουν καταλάβει ελληνικό έδαφος που θα πρέπει να το απελευθερώσουμε. Υπάρχει άραγε υπερβολή στην ερμηνεία του συνθήματος αυτού ή σε εκείνους που το ενστερνίζονται ένθερμα; Αποτελεί πάντως ένα «κάλεσμα» που κι ετούτη τη φορά έχει καταφέρει να διχάσει τη χώρα. Τον ρόλο του καταλύτη αυτού του διχασμού, εξακολουθεί, δυστυχώς, να μονοπωλεί «επάξια» το πολιτικό μας σύστημα!

Δεν είναι η πρώτη φορά που τα πολιτικά κόμματα, αδυνατώντας να ανέλθουν στο στοιχειώδες επίπεδο μιας αυτονόητης πολιτισμένης εθνικής συνεννόησης, αλληλοσπαράσσονται πάνω από μείζονα εθνικά ζητήματα, που προκύπτουν στις σχέσεις μας με άλλες χώρες. Για παράδειγμα, πόσες φορές κατά το παρελθόν δεν διαίρεσαν τη χώρα στα δύο, υιοθετώντας το μίζερο κλίμα της μεταξύ μας πόλωσης, για μικροκομματικούς λόγους, αντιμετωπίζοντας ζοφερές προκλήσεις και απειλές εξ' Ανατολών αφιχθέντων, από τον πραγματικά επικίνδυνο και αδιάλλακτο γείτονά μας, την Τουρκία;

Τον κίνδυνο που ελλοχεύει να αντιμετωπίζουμε μελλοντικά την τουρκική απειλή και από τον Βορρά, άραγε κανείς δεν τον διαισθάνεται;

Έτσι όμως δυστυχώς συμβαίνει και τώρα! Περισσεύουν και πάλι η υποκρισία και η σκοπιμότητα. Η κυβέρνηση έχει βρεθεί τυχαία σήμερα, λόγω διεθνούς συγκυρίας, σε μια θέση που θα την ζήλευαν αρκετές προηγούμενες κυβερνήσεις. Βρέθηκε να πρωταγωνιστεί στην επίλυση ενός χρονίζοντος, μείζονος εθνικού προβλήματος, επιδιώκοντας να βελτιώσει τη θέση της χώρας μας στα Βαλκάνια.

Αυτό συμβαίνει, επειδή «έτυχε» να «συνωμοτήσει το Σύμπαν» με τους ισχυρούς της Γης, ετούτη τη χρονική στιγμή προς αυτήν την κατεύθυνση.

Η αντιπολίτευση από την άλλη, σχεδόν σύσσωμη, ανταποκρινόμενη μόνο στο πρώτο συνθετικό της ονομασίας της, αντιδρά μηδενιστικά σε οποιαδήποτε κυβερνητική πρωτοβουλία και επιδιώκει να χρησιμοποιήσει την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών ως αντιπολιτευτικό «όπλο» κατά του πολιτικού της αντιπάλου, κατηγορώντας τον ως «εθνικό μειοδότη».

Αδιαφορεί (για να μην πω ότι το επιδιώκει) για το κλίμα διχασμού που θα δημιουργήσει στην ελληνική κοινωνία, στον δρόμο για τις κάλπες. Χωρίζει τους Έλληνες σε πατριώτες και μειοδότες, δηλητηριάζοντας οποιαδήποτε προοπτική μελλοντικής εθνικής συνεννόησης σε αυτόν τον τόπο.

Διοργανώνονται, τάχα μου αυθόρμητα πατριωτικά συλλαλητήρια ανά την χώρα, στα οποία παρεισφρέουν, εκτός από τους αγνούς πατριώτες που διαδηλώνουν ειρηνικά και υπερασπίζονται την όποια άποψή τους, και φανατικοί εθνικιστές, σκοτεινοί υποκινητές ακροδεξιών κύκλων, ακόμα και σεβάσμιοι καλόγεροι, ως εκπρόσωποι του «ιερού real estate».

Ποιοι όμως διοργανώνουν και συντονίζουν αυτά τα μαζικά συλλαλητήρια και ποιοι χρηματοδοτούν τον τεράστιο αφισοπόλεμο της «πατριωτικής αντίστασης»;

Εκείνοι πάντως που θα τολμήσουν να ψηφίσουν τις επόμενες μέρες τη Συμφωνία των Πρεσπών στο ελληνικό Κοινοβούλιο, αλλά και οι υποστηρικτές τους, είναι μειοδότες και προδότες της Πατρίδος, ενώ αυτοί που «αντιστέκονται», εκφοβίζουν και υπονομεύουν την ατομική και πνευματική ελευθερία των άλλων, με απειλητικά sms, με ύβρεις και κραυγές φανατισμού ασκούν πατριωτικό καθήκον!

Ο πατριωτισμός όμως ως έννοια, όσο κι αν έχει φθαρεί από κάποιους, αποτελεί σύμβολο της ταυτότητας ενός λαού που βασίζεται στη γλώσσα, την κουλτούρα, τη θρησκεία, τις ιστορικές μνήμες και αναδεικνύει ως χαρακτηριστικά πατριωτισμού το ήθος, την αρετή, την τόλμη, τη δικαιοσύνη και την αμφισβήτηση.

Σήμερα που τα παιδιά μας μιλάνε, διαβάζουν και γράφουν άπταιστα στην σύγχρονη «γλώσσα των Greeklish», φοβόμαστε μήπως απειλείται η ελληνική γλώσσα από τη Συμφωνία που υπογράψαμε με τους Βόρειους γείτονές μας και που πρόκειται να επικυρώσουμε σε λίγες μέρες!

Ας δείξουμε, έστω για μια φορά, τον πολιτισμό μας, ως έθνος και ως κοινωνία και ας μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να εμφανιστούμε διεθνώς ως χώρα φανατικών και αγράμματων που επιζητούν τον εμφύλιο αλληλοσπαραγμό.

Ας σεβαστούμε την πλούσια πνευματική μας κληρονομιά και μαζί με αυτήν και τον λόγο του δικού μας Ηράκλειτου: «Μη εική περί των μεγίστων συμβαλλώμεθα».

Δηλαδή, σε ελεύθερη μετάφραση, «να μη λέμε ανοησίες για τα σπουδαία!».

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Ο πρώτος «κύβος» ερρίφθη στα Σκόπια! Η Βουλή της ΠΓΔΜ άλλαξε το συνταγματικό όνομα της χώρας από «Δημοκρατία της Μακεδονίας» σε «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας». Από την ολομέλεια της ίδιας Βουλής πέρασαν, με αυξημένη μάλιστα πλειοψηφία 81 θετικών ψήφων και άλλες τρεις συνταγματικές τροπολογίες, αλλά και ο εφαρμοστικός νόμος, όπως ακριβώς προέβλεπε η Συμφωνία των Πρεσπών.

Ο υπουργός Εξωτερικών της ΠΓΔΜ αμέσως μετά την υπερψήφιση της συμφωνίας, ανάρτησε στο Twitter (πού αλλού;) πως «είναι περήφανος που βρίσκεται στη σωστή πλευρά της ιστορίας». Σημείωσε μάλιστα με νόημα: «Εμείς αποδείξαμε ότι είμαστε Ευρωπαίοι όχι μόνο στη γεωγραφία, αλλά και στις αξίες μας».

Ο έτερος «κύβος» αναμένεται να ριφθεί στην Αθήνα! Αυτός μάλιστα θα είναι και ο μοιραίος για την επικύρωση ή την ακύρωση της όλης Συμφωνίας.

Ο πρωθυπουργός της χώρας, ως ένας εκ των πρωταγωνιστών της Συμφωνίας των Πρεσπών, εμφανίζεται σταθερά προσηλωμένος στον στόχο του που δεν είναι άλλος από την υλοποίηση της Συμφωνίας με κάθε τρόπο! Το έχει δηλώσει άλλωστε και δημόσια ότι πρόκειται για την κορυφαία σημαντική στιγμή της πολιτικής του καριέρας.

Από την άλλη πλευρά, στην Αξιωματική Αντιπολίτευση, υπακούοντας στα εθνικιστικά κελεύσματα των ενοίκων -και ιδιοκτητών πλέον- του «ρετιρέ» της «γαλάζιας πολυκατοικίας», εγκαταλείπουν τώρα άρον-άρον την λεγόμενη «ελληνική εθνική γραμμή του 2007-2018» που εξαγγέλθηκε από την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή και την τότε υπουργό Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη και αφορούσε στην διεκδίκηση μιας ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό που θα ίσχυε έναντι όλων!

Ο κυριότερος λόγος που το Μακεδονικό ζήτημα παραμένει άλυτο, σχεδόν για τριάντα χρόνια, οφείλεται στο γεγονός πως οι εθνολαϊκιστές που έκαναν διαχρονικά αισθητή την παρουσία τους και στις δυο χώρες, εμπόδιζαν αλλά και ακύρωναν κάθε φιλότιμη προσπάθεια εξεύρεσης λύσης που κατά καιρούς εμφανίζονταν.

Η τελευταία Συμφωνία πάντως, όσον αφορά τουλάχιστον την ελληνική πλευρά, έχει μια ιδιαιτερότητα: Μπορεί μεν μπροστά στα «μαρμαρένια αλώνια» των τηλεοπτικών πάνελ να χρησιμοποιείται από κάποιους, ως «παντιέρα» κομματικού καιροσκοπισμού με «πατριωτικό περιτύλιγμα», όμως στο παρασκήνιο της πολιτικής αρένας τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά:

Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι η Συμφωνία που όλοι κατά βάθος επιθυμούν να επικυρωθεί από το Ελληνικό Κοινοβούλιο! Ο καθένας για τους δικούς του λόγους.

Πρώτη απ' όλους βέβαια η κυβέρνηση, όπως είναι φυσικό και εργάζεται σθεναρά για να το πετύχει, με όλες τις δυσκολίες που της δημιούργησε το πρόσφατο συναινετικό «διαζύγιο» με τον μέχρι πρότινος κυβερνητικό της εταίρο!

Μετά έρχεται η Αξιωματική Αντιπολίτευση που επιθυμεί, τόσο όσο τουλάχιστον και η κυβέρνηση την επικύρωσή της, αλλά χωρίς να χρεωθεί η ίδια το πολιτικό κόστος.

Φαντάζεστε να μην δοθεί η ψήφος εμπιστοσύνης προς την παρούσα κυβέρνηση και να διενεργηθούν οι εκλογές πριν από την κύρωση της Συμφωνίας;

Φαντάζεστε τον κύριο Μητσοτάκη να κερδίσει τις εκλογές αυτές και να κληθεί ό ίδιος στη συνέχεια να επικυρώσει ή να ακυρώσει την Συμφωνία;

Μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολή θα είναι τότε η θέση του προέδρου της σημερινής Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, κρατώντας πλέον την «καυτή πατάτα» στα χέρια του, έχοντας απέναντί του τον ξένο παράγοντα, τον επικαλούμενο ευρωπαϊκό του προσανατολισμό, το αδελφό Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, αλλά και την ελληνική κοινωνία που θα απαιτεί συνέπεια και συνέχεια λόγων και πράξεων;

Εκείνος πάντως, ούτε που θα ήθελε καν να το διανοηθεί!

Ακολουθούν τα κόμματα της Ελάσσονος Αντιπολίτευσης, που χωρίς την επικύρωση της εν λόγω Συμφωνίας, δεν θα είχαν να αδράξουν της ευκαιρίας της προεκλογικής τους ηρωοποίησης ως όψιμοι «Μακεδονομάχοι», σώζοντας οτιδήποτε αν σώζεται, από τα ήδη πενιχρά μονοψήφια δημοσκοπικά τους ποσοστά!

Εκείνο που θα πρέπει να αναλογιστούν οι Έλληνες βουλευτές την συγκεκριμένη χρονική στιγμή είναι η τεράστια ιστορική ευθύνη που αναλογεί στον καθένα τους από τη στάση και τη θέση που θα κρατήσουν. Η όποια απόφασή τους θα αποτελέσει αναμφίβολα καταγεγραμμένη ιστορική πράξη μείζονος σημασίας για το μέλλον της χώρας μας, αλλά και για την θέση και τον ρόλο της στην περιοχή.

Είναι η κορυφαία στιγμή που καλούμαστε ως έθνος να αποφασίσουμε αν πραγματικά επιθυμούμε να επιλυθεί το χρονίζον «Μακεδονικό» ζήτημα, με ειλικρινές αίσθημα πατριωτισμού αλλά και με τον απαιτούμενο ρεαλισμό ή να συνεχίσει αυτό να παραμένει άλυτο.

Αν θα αξιοποιήσουμε την ευκαιρία που μας δίνεται τώρα να βρεθούμε από την ίδια πλευρά της ιστορίας με τους βόρειους γείτονές μας, υποστηρίζοντας ειρηνικά τα κοινά οικονομικά, εμπορικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα των δύο λαών.

Αν θα τολμήσουμε να οδηγήσουμε την Ελλάδα στο μέλλον της συν-ανάπτυξης των Βαλκανίων, σε έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει και εξελίσσεται ή αν θα την αφήσουμε να βυθίζεται σε μια ανώφελη και αναίτια εσωστρέφεια και απομόνωση.

Ιδού οι… Πρέσπες!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Πριν από περίπου έντεκα μήνες είδε το φως της δημοσιότητας πόρισμα, που προέκυψε μετά από έρευνα της Δικαιοσύνης και αφορούσε στο -διεθνών διαστάσεων- σκάνδαλο της πολυεθνικής φαρμακευτικής εταιρείας Novartis.

Σύμφωνα πάντα με το παραπάνω πόρισμα, προέκυπτε εμπλοκή δέκα Ελλήνων πολιτικών και συγκεκριμένα, δύο πρώην πρωθυπουργών και οκτώ πρώην υπουργών. Επίσης, μέσω του πορίσματος αυτού αποκαλύφθηκε ότι στο προανακριτικό υλικό συμπεριλαμβάνονταν και οι καταθέσεις τριών μαρτύρων, οι οποίοι βρίσκονταν σε καθεστώς προστασίας, σύμφωνα με το πνεύμα και το γράμμα του σχετικού νόμου.

Τα αντανακλαστικά των πολιτικών μας σε τέτοιου είδους «προκλήσεις» ενεργοποιούνται άμεσα, σχεδόν αυτόματα. Για ακόμα μια φορά «άδραξαν» την ευκαιρία της γραφικής πλέον «κοκορομαχίας», ανακαλύπτοντας άλλο ένα «πεδίον δόξης λαμπρόν», «πολιτισμένης» πολιτικής αντιπαράθεσης, με άναρθρες κραυγές, ύβρεις, απειλές και αλληλοσπαραγμούς!

Από τη μία πλευρά οι κυβερνώντες, υπόσχονταν να καθαρίσουν την «κόπρο του Αυγεία» από το ελληνικό πολιτικό στερέωμα και από την άλλη, η Αξιωματική Αντιπολίτευση εκτόξευε τα «φαρμακερά της βέλη» κατά των πολιτικών της αντιπάλων, μιλώντας για πολιτικές διώξεις και θεσμική εκτροπή. Απαξίωναν δε, οι πολιτικοί της μείζονος αντιπολίτευσης, με κάθε ευκαιρία τον θεσμό των προστατευόμενων μαρτύρων, τον οποίο σημειωτέον, οι δικές τους κυβερνήσεις είχαν νομοθετήσει. Αποκαλούσαν τους μάρτυρες αυτούς «κουκουλοφόρους» και τους θεωρούσαν «επικίνδυνους συνεργάτες του παρακράτους». Κάποιοι μάλιστα από τους πολιτικούς αυτούς, δεν δίστασαν τότε να προβούν και σε μηνύσεις ακόμα και κατά δικαστών που διερευνούσαν το συγκεκριμένο σκάνδαλο.

Σε ένα πράγμα μόνο συμφωνούσαν όλοι οι πολιτικοί μας, από όλο το κομματικό φάσμα μάλιστα, αλλά μόνο στα λόγια: «Πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη και να την αφήσουμε ανεπηρέαστη να επιτελεί το έργο της».

Λόγια του αέρα δηλαδή! Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο!

Οι άνθρωποι που έχουν δώσει όρκο να υπηρετούν τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού, με σεβασμό στο πολίτευμα και τους νόμους, αναγνωρίζοντας την διάκριση των εξουσιών, οι ίδιοι άνθρωποι εμφανίζονται να υπονομεύουν τους θεσμούς που θωρακίζουν την Δημοκρατία μας, όταν αισθάνονται πως απειλούνται εκείνοι και τα συμφέροντα που εκπροσωπούν!

Τώρα, μετά από έντεκα μήνες, η υπόθεση αυτή απασχολεί και πάλι την επικαιρότητα, όταν ένας από τους τρεις προστατευόμενους μάρτυρες μετετράπη, σύμφωνα με την προανάκριση, σε κατηγορούμενο. Εδώ ακριβώς εντοπίζουμε και την απόλυτη αντιστροφή των ρόλων, των μεθοδεύσεων και των στρατηγικών.

Ένα φαινόμενο που μόνο στην πολιτική μπορεί να συμβεί:

Σύμφωνα με τους πολιτικούς της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ο πρώην «κουκουλοφόρος» και συνεργός στην «πολιτική σκευωρία» με στόχο την πολιτική τους «εξόντωση», χρησιμοποιείται τώρα από τους ίδιους ανθρώπους, ως «ο πλέον αξιόπιστος μάρτυρας» για την αποκάλυψη της «σκευωρίας»!

Όσο διάστημα ο μάρτυρας τελούσε υπό το καθεστώς της προστασίας, εβάλετο λυσσαλέα από τους ίδιους και τους κομματικούς τους συντρόφους, ως «συνεργός του παρακράτους» που υποθάλπει την διεφθαρμένη σχέση «στοργής», που συνδέει την εκτελεστική και την δικαστική εξουσία. Τώρα όμως που αποκαλύφθηκε τόσο η ιδιότητά του ως κατηγορούμενους, όσο και η σχέση του με τους πρώην υπουργούς, ανέλαβαν αμέσως οι ίδιοι την προστασία και την υπεράσπισή του.

Για τους κυβερνώντες, αντίστροφα, κατά το διάστημα που ο μάρτυρας ήταν προστατευόμενος, έχαιρε της εμπιστοσύνης τους, ενώ τώρα που βρέθηκε στο αντίπαλο «στρατόπεδο» στοχοποιήθηκε και κατηγορείται σφοδρά.

Εδώ βεβαίως καταγράφεται και ακόμα ένα παράδοξο: Πώς γίνεται να χαρακτηρίζεται από την Δικαιοσύνη ένα πρόσωπο ως «προστατευόμενος μάρτυρας» το οποίο βαρύνεται με κατηγορίες; Θα ήταν λογικό και πρέπον, πρώτα νε ελεγχθεί για την νομιμότητά του και κατόπιν να χαρακτηριστεί ως τέτοιος!

Η κυβέρνηση από την πλευρά της, θα πρέπει τώρα να ρίξει τους τόνους της αντιπαράθεσης για την συγκεκριμένη υπόθεση, αφού και η ίδια υποστηρίζει πως δεν διανύουμε ακόμα προεκλογική περίοδο και να αφήσει την Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της, ανησυχώντας ίσως μόνο, για την μη παραγραφή των όποιων αδικημάτων που ενδεχομένως να προκύψουν. Θα πρέπει επίσης να σταματήσει να καλλιεργεί προσδοκίες «κάθαρσης» στην κοινωνία, πριν την ετυμηγορία της Δικαιοσύνης, για να μην βρεθούμε ξανά θεατές μπροστά σε ένα ακόμα φιάσκο τύπου «SIEMENS», το οποία θα εκθέσει και την ίδια ανεπανόρθωτα!

Αν η υποκρισία και ο Φαρισαϊσμός δεν υπήρχαν στην πολιτική ζωή του τόπου μας! Αν οι εμπλεκόμενοι πολιτικοί και τα κόμματά τους στο σκάνδαλο Novartis, πίστευαν ουσιαστικά στην διάκριση των εξουσιών και αν πράγματι εμπιστεύονταν, όπως εντόνως και δημοσίως διατείνονται, την ανεπηρέαστη Ελληνική Δικαιοσύνη, θα έπρεπε ήδη να έχουν θέσει τον εαυτό τους στη διάθεση των αρμόδιων δικαστικών αρχών, προκειμένου έτσι να βοηθήσουν έμπρακτα και όχι στα λόγια, στο να αποδοθεί γρήγορα δικαιοσύνη και να λάμψει επιτέλους η αλήθεια, αν πράγματι αυτό επιθυμούν!

Γιατί όσο κι αν προσπαθούν οι αξιότιμοι πολιτικοί μας να μεθοδεύσουν την προστασία και την υπεράσπιση των μαρτύρων και των κατηγορούμενων στα διάφορα σκάνδαλα, που διαρκώς αποκαλύπτονται σαν τα κεφάλια της «Λερναίας Ύδρας», δεν είναι σε θέση να κάνουν το ίδιο και για την άκαμπτη-κυνική- κομματική τους λογική, η οποία εξακολουθεί να παραμένει μετέωρη και απροστάτευτη…!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Πριν από λίγο καιρό, μια δασκάλα φέρεται να απολύθηκε από ένα δημοτικό σχολείο στο Νιου Τζέρσεϊ των ΗΠΑ όπου εργαζόταν, επειδή είπε στους μαθητές της ότι δεν υπάρχει ο Άγιος Βασίλης. Σε σχετική συζήτηση μέσα στην τάξη, η εν λόγω δασκάλα αποκάλυψε στους μικρούς μαθητές της πως «τα δώρα του υποτιθέμενου Άγιου Βασίλη, τα αγοράζουν οι γονείς και τα βάζουν εκείνοι κάτω από το δέντρο τους».

Επιχείρησε μάλιστα, σύμφωνα πάντα με τα παιδιά, να καταρρίψει και άλλους παιδικούς μύθους, όπως ότι «δεν υπάρχει πασχαλινό λαγουδάκι, ούτε νεράιδα των δοντιών ούτε τα περίφημα ξωτικά και ακόμα ότι οι τάρανδοι δεν μπορούν να πετάξουν».

Οι γονείς αντέδρασαν έντονα όταν πληροφορήθηκαν από τα παιδιά τους το τι ακριβώς συνέβη στην τάξη τους και δημοσιοποίησαν την αντίδρασή τους, γράφοντας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πως «μια ενήλικη γυναίκα επιχείρησε να συνθλίψει τα όνειρα εξάχρονων παιδιών από την πρώτη τάξη δημοτικού και ότι χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια από μέρους των γονιών για να παρηγορήσουν τα παιδιά τους, μετά το περιστατικό».

Ο διευθυντής του σχολείου, αφού πρώτα έκανε τις απαραίτητες ενέργειες ώστε να απομακρυνθεί άμεσα η συγκεκριμένη δασκάλα από το σχολείο του, με επιστολή που έστειλε στους γονείς, ζήτησε συγγνώμη για την απαράδεκτη συμπεριφορά της δασκάλας και τους προέτρεψε να κάνουν όλα εκείνα τα απαραίτητα βήματα στο σπίτι τους, ώστε να διατηρήσουν την αθωότητα των παιδιών τους αυτήν την εορταστική περίοδο.

Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία που θυμίζει όμως και λίγο παραμύθι.

Ένα παραμύθι με «δράκο» που «καταβρόχθισε» τη μαγεία του «μύθου» και «συνέθλιψε» τα παιδικά όνειρα.

Κάπως έτσι όμως δεν είναι και η ίδια η ζωή μας; Κάτι δηλαδή ανάμεσα σε παραμύθι και πραγματικότητα! Εκεί συνυπάρχουν και αναμειγνύονται οι ανάγκες με τα όνειρα, η καθημερινότητα με το μύθο, ο ρεαλισμός με τη φαντασία, η αλήθεια με το ψέμα! Όλα δηλαδή τα απαραίτητα «συστατικά» της ανθρώπινης συνύπαρξης.

Η κοινωνία, εξάλλου, έχει μάθει να ισορροπεί μέσα από τις αντιθέσεις της. Χρησιμοποιεί δε με την ίδια ευκολία τόσο την αλήθεια όσο και το ψέμα.

Ανάλογα με την περίπτωση, αξιολογεί και τη χρησιμότητά τους.

Η αλήθεια δεν είναι πάντα καλή, όπως και το ψέμα δεν είναι απαραίτητα καταδικαστέο σε όλες τις περιπτώσεις. Υπάρχουν μάλιστα φορές που οι ρόλοι τους αντιστρέφονται.

Η δασκάλα, για παράδειγμα, «καταδικάστηκε» επειδή είπε την αλήθεια σε «λάθος» ανθρώπους.

Ο διευθυντής του σχολείου και οι γονείς των μαθητών, από την άλλη, επιχείρησαν να επαναφέρουν την «κανονικότητα» στην παιδική αθωότητα, χρησιμοποιώντας ουσιαστικά ως βασικό «εργαλείο» τους το ψέμα.

Ο σκοπός «αγίασε» τα μέσα και σε αυτή την περίπτωση!

Η κοινωνία μας πάντως δείχνει να έχει μια ιδιαίτερη προτίμηση στο ψέμα έναντι της αλήθειας και αυτό βεβαίως εξηγείται λογικά:

Η αλήθεια εμπεριέχει τον κυνισμό της πραγματικότητας και αυτό πολλές φορές πονάει πολύ. Θέλει δύναμη ψυχής να την αντέξεις όταν αυτή είναι σκληρή.

Δεν κατασκευάζεται, δεν τροποποιείται, δεν αμφισβητείται και δεν αναιρείται.

Αντίθετα, το ψέμα είναι «βολικό», «εύκολο», «εύπεπτο», «εύχρηστο» και στις δύσκολες στιγμές δίνει πάντα «λύση». Ενισχύει την υποκρισία και εξουδετερώνει την αυτοκριτική, ενώ δημιουργεί τη «μαγική παραίσθηση» του απροσδιόριστου!

Φυσικά όλα αυτά δεν μπορεί παρά να μας οδηγήσουν και σε παράδοξες συμπεριφορές.

Να μην απορούμε λοιπόν, όταν παρατηρούμε μια ολόκληρη κοινωνία να εξεγείρεται και να καταδικάζει σύσσωμη, με τον πιο έντονο μάλιστα τρόπο, τη βία του δολοφόνου απέναντι στο ανυπεράσπιστο θύμα του και την επόμενη ακριβώς στιγμή, όχι μόνο να αποδέχεται αλλά και να απολαμβάνει τη βία εις βάρος του δολοφόνου αυτή τη φορά, από τους συγκρατούμενούς του.

Ενώ δεν υπάρχει καλή και κακή βία, για την κοινωνία φαίνεται πως υπάρχει!

Όπως ακριβώς υπάρχει για εκείνη, το καλό ψέμα και η κακή αλήθεια…

Η χρονιά που θα υποδεχτούμε σε λίγες μέρες είναι, λένε, «εκλογική»!

Οι «Άγιοι Βασίληδες» θα συνεχίσουν, κατά πάσα πιθανότητα, να μας επισκέπτονται και μετά τα Χριστούγεννα!

Κάποιοι από εμάς θα βρίσκουμε κάτω από το «δέντρο» μας «δώρα» και κάποιοι άλλοι (οι περισσότεροι) «δωροεπιταγές», μέχρι και την ημερομηνία των εκλογών. Μετά θα βγουν οι …«καλικάντζαροι»!

Είτε πιστεύουμε σε αυτούς τους «Άγιους Βασίληδες» είτε όχι, ένα είναι σίγουρο:

Θα ζήσουμε κι αυτή τη φορά μεγαλοπρεπώς, με τη γνώριμη «πολιτική μας αθωότητα», τη «μαγεία» του «μύθου» σε όλο της το μεγαλείο και καμιά «δασκάλα» δεν θα μπορέσει να μας τη χαλάσει…!

Εύχομαι καλές γιορτές σε όλους!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Λένε πως το κίτρινο χρώμα συμβολίζει το μίσος, τη δειλία, τον πλούτο, τη δόξα, τη φιλοδοξία και την ενοποίηση. Είναι το χρώμα που τονώνει την αυτοεκτίμηση και διώχνει τις φοβίες. Στην υπερβολή του όμως, σύμφωνα πάντα με τους ειδικούς, μπορεί να προκαλέσει ανησυχία αλλά και επιθετικότητα.

Έχω την αίσθηση, για να μην πω την βεβαιότητα, ότι το κίτρινο χρώμα θα συμβολίζει μελλοντικά, τουλάχιστον σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, τη διαμαρτυρία και την οργή των εργαζόμενων απέναντι στην αδικία και την αλαζονεία. Θα είναι το χρώμα που θα φοβίζει και θα απειλεί την όποια ανάλγητη εξουσία.

Η αρχή έγινε από τη Γαλλία. Τη χώρα που ιστορικά «τρέφει» επαναστάσεις.

Το κίτρινο γιλέκο, το οποίο οι οδηγοί υποχρεούνται να διατηρούν στο αυτοκίνητό τους σε περίπτωση ανάγκης, έχει μετατραπεί σήμερα σε σύμβολο αντίδρασης, αντίστασης και διαμαρτυρίας. Οι Γάλλοι εργαζόμενοι που έκαναν χρήση ιδιωτικών μέσων μεταφοράς, άρχισαν να οργανώνονται προκειμένου να διαμαρτυρηθούν μαζικά για την αύξηση στη φορολογία των καυσίμων. Φορώντας τα κίτρινα γιλέκα ξεκίνησαν στις αρχές του Νοέμβρη αυθόρμητα να προβάλουν τη διαμαρτυρία τους, τόσο μέσω της φυσικής τους παρουσίας στους δρόμους της Γαλλίας, όσο και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Κανένας όμως δεν φανταζόταν πως η συγκεκριμένη διαμαρτυρία, που αρχικά αφορούσε μία κατηγορία εργαζόμενων, θα φούντωνε τόσο γρήγορα και θα εξελισσόταν σε μία ευρύτερη έκφραση οργής για το υψηλό κόστος ζωής πολλών κοινωνικών στρωμάτων.

Άκουσα πρόσφατα κάποιον Έλληνα βουλευτή να εκφράζει την απορία του σε τηλεοπτικό πάνελ, «πως γίνεται μια ασήμαντη (για εκείνον) αύξηση στις τιμές των καυσίμων στη Γαλλία, να προκαλέσει έναν τέτοιο ξεσηκωμό;».

Προφανώς ο εν λόγω κύριος, αγνοεί το γεγονός πως η Γαλλία είναι μία μεγάλη αγροτική χώρα, με πολλά χωριά, κωμοπόλεις, φάρμες, σε μακρινές αποστάσεις και ως εκ τούτου το αυτοκίνητο αποτελεί είδος πρώτης ανάγκης. Η αύξηση όμως στα καύσιμα, όπως όλοι γνωρίζουμε, συνεπάγεται και την αυτόματη αύξηση σε μία σειρά καταναλωτικών προϊόντων επίσης πρώτης ανάγκης.

Να μην απορεί λοιπόν ο βουλευτής αυτός και να μην υποτιμά διόλου τις ανάγκες των εργαζομένων, γιατί μπορεί στο μέλλον να δει το ίδιο «έργο» να «παίζεται» και στη χώρα του!

Το κίνημα πλέον των «κίτρινων γιλέκων», όπως αυτό έχει εξελιχθεί, προσωποποίησε και στόχευσε τη διαμαρτυρία του απέναντι στο πρόσωπο του Εμανουέλ Μακρόν και της οικονομικής πολιτικής του, αποκαλώντας μάλιστα τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας, «Πρόεδρο των πλουσίων».

Σήμερα ο Μακρόν αντιμετωπίζει αναμφισβήτητα τη σοβαρότερη θεσμική κρίση που βίωσε ποτέ η Γαλλία από τον Μάη του'68. Είναι ο μοιραίος άνθρωπος, στη νεότερη ιστορία της Γαλλίας, που πληρώνει το τίμημα της αδικίας και της κοινωνικής ανισότητας.

Ωστόσο, δεν είναι βεβαίως ο Μακρόν και ο μοναδικός υπεύθυνος για την έλλειψη ιδεών, βούλησης, σχεδιασμού και ανάληψης πρωτοβουλιών για την εξισορρόπηση των αδικιών και των ανισοτήτων στη χώρα του. Οι Βρυξέλλες, η Φρανκφούρτη, το Στρασβούργο και το Βερολίνο, έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης για τις εξελίξεις στη Γαλλία, με τις πολιτικές της αυστηρής λιτότητας που υποστηρίζουν και επιβάλλουν σε όλη την Ευρώπη, μέσα από τα εργασιακά μοντέλα δικής τους έμπνευσης.

Από το Ευρωπαϊκό «διοικητήριο», θέλοντας να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις από τις κινητοποιήσεις στη Γαλλία, διαρρέουν στα ΜΜΕ πως πρόκειται για υποκινούμενο και καθοδηγούμενο «όχλο» άσχετων διαδηλωτών, από «σκοτεινές δυνάμεις» μέχρι και από «ρωσικούς δακτύλους». Τα 42 όμως αιτήματα που προβάλλουν τα «κίτρινα γιλέκα» είναι αμιγώς πολιτικά. Αφορούν οικονομικά, κοινωνικά, εργασιακά και πολιτισμικά θέματα, διατυπωμένα μάλιστα με σαφήνεια, ρεαλισμό και προβληματισμό.

Θα πρέπει όμως να γνωρίζουν πολύ καλά, εκείνοι που θα κληθούν μελλοντικά να διαχειριστούν τις τύχες των ανθρώπων, πως τις επαναστάσεις δεν τις δημιουργούν επαναστατικά κόμματα και συνωμοτικές οργανώσεις, αλλά η ίδια η αδικία της κοινωνίας, που την εκφράζει ο εκάστοτε μοιραίος «αχυράνθρωπος» που επιχειρεί να την επιβάλλει.

Απαντάνε στην αδικία μόνο εκείνοι που την πολεμούν με αυθόρμητο τρόπο και δεν αποτελεί έργο μίας μόνο κοινωνικής τάξης. Τη λαϊκή οργή δεν μπορούν να την καταστείλουν ούτε οι 90 χιλιάδες αστυνομικοί του Μακρόν, ούτε οι αθρόες συλλήψεις διαμαρτυρόμενων πολιτών, ούτε και η κατάχρηση δύναμης των σωμάτων ασφαλείας κατά ανυπεράσπιστων μαθητών. Αντίθετα μάλιστα την ενισχύουν με ανυπολόγιστες συνέπειες. Ο μόνος τρόπος να την αντιμετωπίσουν είναι να καταστείλουν τα αίτια που την προκάλεσαν.

Το 68% των Γάλλων σήμερα υποστηρίζει το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» και το αναγνωρίζει ως αυθόρμητο κίνημα διαμαρτυρίας και αντίστασης. Αυτή η διευρυμένη λαϊκή αποδοχή είναι ουσιαστικά και η δύναμή του.

Η αξιότιμη διευθύντρια του ΔΝΤ, ενώ έκανε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό προκειμένου να διογκώσει τη φτώχεια στην Ευρώπη, τη Λατινική Αμερική και την Αφρική, δεν παραλείπει τώρα να εκφράζει τους φόβους της και να προειδοποιεί για τη μελλοντική έλευση μιας νέας, επικίνδυνης για το σύστημά τους, εποχής.

Είναι «η εποχή της οργής» και μόλις έφτασε…!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Το sms που στάλθηκε μαζικά την προηγούμενη εβδομάδα στα κινητά των μαθητών έγραφε κατά γράμμα: «Έκτακτο. Την Πέμπτη 29/11 κάλεσμα για πανελλαδική κατάληψη σε όλα τα σχολεία της χώρας με θέμα εθνικά θέματα, Μακεδονικό, Κατσίφας και Β. Ήπειρος. Μιλήστε όλοι με τα 15μελές σας» .

Δεν έχω καμιά απολύτως διάθεση να σχολιάσω ούτε τις (φανερές) προθέσεις του αποστολέα αυτού του μηνύματος, ούτε και τις συντακτικές του «δεξιότητες» κι ας εμφανίζεται ο ίδιος ως αυτόκλητος υπερασπιστής και τιμητής της εθνικής μας υπερηφάνειας, που κατά την γνώμη του ιδίου απειλείται, υπονομεύεται και ευτελίζεται (Από ποιόν άραγε;).

Δεν μπορώ όμως να μην προβληματιστώ και να μην ανησυχήσω ταυτόχρονα από το γεγονός ότι το 13,9% των Γυμνασίων και των Λυκείων της επικράτειας, που αριθμεί τα 480 σχολεία περίπου, ανταποκρίθηκε θετικά στο εθνικιστικό κάλεσμα.

Δεν μπορώ επίσης να μην εκφράσω την λύπη μου για το θλιβερό σύνθημα που διάβασα σε κάποιο πανό, γραμμένο από χέρι μαθητή κάπου στο βορρά και το οποίο έγραφε: «Η δημοκρατία πούλησε τη Μακεδονία»! Το γεγονός ότι το χέρι του μαθητή ήταν καθοδηγούμενο, δεν καθιστά το αποτέλεσμα λιγότερο θλιβερό!

Ο εμπνευστής ενός τέτοιου συνθήματος δεν μπορεί παρά να έχει κακό σκοπό.

Η στόχευσή του είναι έκδηλη. Χρησιμοποίησε δύο έννοιες με αδιαμφισβήτητη την ελληνική «καταγωγή» τους, στρέφοντας όμως ουσιαστικά την μία ενάντια στην άλλη!

Συγκεκριμένα, επιδίωξε με αυτόν τον τρόπο να στρέψει την «καλή» Μακεδονία ενάντια στην «κακή» δημοκρατία. «Πέταξε» πάνω στη «ζυγαριά» της κοινωνικής συνείδησης την «δημοκρατία» και την «Μακεδονία», σαν δυο κομμάτια ωμού κρέατος προς κατανάλωση, δείχνοντας πόσο «ελαφρύ» είναι το πρώτο και πόσο «βαρύ» το δεύτερο. Χρησιμοποίησε μάλιστα στο σύνθημα κακόβουλα και κακόπιστα τη λέξη «πούλησε», επιδιώκοντας έτσι να προβάλει την «συναλλαγή», τον «δόλο», την «κατάχρηση» και την «ιδιοτέλεια» ως χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ίδιας της δημοκρατίας. Επιθυμητό αποτέλεσμα ήταν προφανώς η αποδόμηση της έννοιας της δημοκρατίας.

Το συγκεκριμένο σύνθημα όμως δεν στέλνει απλώς ένα μήνυμα προς την κοινωνία γενικότερα, αλλά επιχειρεί να εισαγάγει έναν αξιακό κώδικα επικοινωνίας με την παιδική ηλικία και να καταστήσει σαφές στη νέα γενιά πως η έννοια της «δημοκρατίας» δεν θα πρέπει πλέον να θεωρείται αυτονόητη, όσο τουλάχιστον επιβάλλεται να θεωρείται αυτονόητη η έννοια της «Μακεδονίας». Θεωρεί δε ως τετελεσμένο το γεγονός ότι η κοινωνία έχει περισσότερους λόγους να ταυτίζεται με τον όρο «Μακεδονία» παρά με τον όρο «δημοκρατία».

Δεν θεωρώ καθόλου σύμπτωση το ότι η ευθεία αμφισβήτηση του ιδανικού της δημοκρατίας έρχεται λίγες μόνο μέρες αργότερα από την ηχηρή αμφισβήτηση της ύπαρξης νεκρών κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Και ενώ όλα αυτά διαδραματίζονται στον ευαίσθητο χώρο της Παιδείας μας, σκέφτομαι πόσο σημαντικό και διαχρονικό φαντάζει σήμερα το «sms» που μας «έστειλαν», πολλά χρόνια πριν, οι σοφιστές μας Πρωταγόρας και Αντιφών, που διαμήνυε: «Πρώτιστον εν ανθρώποις η Παιδεία»!

Μπορεί να μην το έχουν λάβει κάποιοι, μπορεί να μην το έχουν διαβάσει κάποιοι άλλοι. Καλό και φρόνιμο πάντως είναι τουλάχιστον να το διατηρήσουμε στα «αποθηκευμένα» μας μηνύματα. Ίσως κάποτε να μας φανεί χρήσιμο!

Από την Παιδεία άλλωστε ξεκινάνε όλα. Από την αγωγή που αποκτά κανείς στο σπίτι του, στη γειτονιά του, στην κοινότητά του. Εκεί που δημιουργείται το πρώτο ουσιαστικό παρελθόν κάθε ανθρώπου. Εκεί συμπυκνώνονται οι μύθοι, εκεί φυλακίζονται ή απελευθερώνονται οι φόβοι και τα πάθη. Εκεί «σπέρνεται» ο σοβινισμός, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η μισαλλοδοξία και η μιζέρια. Εκεί, στο ίδιο μέρος όμως καλλιεργείται και ο σεβασμός, η αγάπη, η αλληλοκατανόηση, ο αλτρουισμός και η αρμονική συνύπαρξη.

Όλα τα παραπάνω που συμβαίνουν έρχονται και μας υπενθυμίζουν την «ρωγμή» που έχει προκαλέσει ο εθνικισμός, τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην ελληνική κοινωνία, δυστυχώς. Μια «ρωγμή» που δεν πρέπει να υποτιμάμε σε καμία περίπτωση, διότι αν αυτή διευρυνθεί οι συνέπειες θα είναι ανεξέλεγκτες! Έχουμε χρέος και ιερό καθήκον απέναντι στο μέλλον των παιδιών μας να μην εφησυχάζουμε, τουλάχιστον όλοι εμείς που θεωρούμε ακόμα την έννοια της δημοκρατίας αυτονόητη!

Η αμφισβήτηση είναι το πλέον χαρακτηριστικό γνώρισμα των δεκαπεντάχρονων. Ο «κάγκουρας» αμφισβητεί ευθέως τους γονείς του, τους δασκάλους του, τη γνώση, το «σύστημα», την ίδια την κοινωνία. Ένα απλό smsπου δέχεται στο κινητό του και που του αποδίδει πρωταγωνιστικό ρόλο, απ' όπου κι αν προέρχεται αυτό, είναι φυσικό να τον ξεσηκώνει και να τον κινητοποιεί.

Καμία απάντηση δεν μπορεί να έρθει από την όποια καταδίκη των καθοδηγούμενων καταλήψεων στα σχολεία, είτε αυτή διατυπώνεται από πολιτικούς, είτε από δασκάλους είτε και από συλλογικότητες.

Η μόνη απάντηση που αποτελεί και την μοναδική ελπίδα μπορεί να έρθει από τους άλλους μαθητές! Από αυτούς που αντιλαμβάνονται την αμφισβήτηση ως προϊόν κοινωνικής συνύπαρξης και όχι ως κατάλοιπο μίσους και φανατισμού.

Και η απάντηση αυτή ήρθε…!!!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

«Η φτώχια είναι πιο φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει», λέει σε ένα τραγούδι του ο Γιάννης Αγγελάκας. Είναι μια πικρή αλήθεια που την γνωρίζουν όμως πολύ καλά όσοι ασκούν εξουσία στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες!

Στις κοινωνίες αυτές και προκειμένου να παραχθεί ακόμα περισσότερος πλούτος στα χέρια των ολίγων και των «εκλεκτών», το «σύστημα» δεν αρκείται μόνο στο να παράγει περισσότερη φτώχια για τους οικονομικά ασθενέστερους πολίτες, αλλά αυτή η φτώχια να συνοδεύεται κιόλας από την ανάλογη ντροπή την οποία «οφείλουν» να αισθάνονται αυτοί οι πολίτες. Παρουσιάζουν λοιπόν συνειδητά και συστηματικά την φτώχια, ως αποτέλεσμα προσωπικής αποτυχίας για κάθε οικογένεια, δημιουργώντας έτσι ενοχές και εσωστρέφεια στους φτωχούς.

Ο στόχος είναι απλός και η «ιδέα» σατανική! Ο φτωχός θα πρέπει να αισθάνεται υπεύθυνος για την κατάστασή του, ώστε να στρέφεται ενάντια στον εαυτό του και την κακή του μοίρα και να κάθεται φρόνιμα, αντί να νιώθει αδικημένος και να μοιράζεται το συναίσθημα της αδικίας με τους υπόλοιπους «καταφρονεμένους» και με τον κίνδυνο να ελλοχεύει κάποια στιγμή να ξεσηκωθούν όλοι μαζί διεκδικώντας πλέον συλλογικά τα δικαιώματά τους.

Μαζί όμως με την βασική επιδίωξη του «συστήματος» (που εκπροσωπείται κάθε φορά από τους κυβερνώντες) στο να κλείνει τον κάθε φτωχό στο «καβούκι» του, κατορθώνει με αυτόν τον τρόπο και να περικόπτει στην πράξη, ολοένα και περισσότερα, τα διάφορα επιδόματα κοινωνικής πρόνοιας που δικαιούνται αυτοί οι άνθρωποι. Οι πολιτικοί γνωρίζουν τον τρόπο να το κάνουν αυτό και μάλιστα πολύ καλά!

Όταν θέλουν να πλήξουν μια κοινωνική ομάδα, την στοχοποιούν πρώτα και την διαβάλουν στη συνέχεια, την απαξιώνουν και την αποδομούν, εκθέτοντάς την στην «αρένα» της υπόλοιπης κοινωνίας. Χρησιμοποιώντας μάλιστα χαρακτηρισμούς του τύπου, «Οι τεμπέληδες που ζουν παρασιτικά με τα χρήματα του Δημοσίου», καταφέρνουν να ενεργοποιούν έτσι τον «κοινωνικό αυτοματισμό» ως το αποτελεσματικότερο μέσο κοινωνικής καταστολής.

Παίρνουν το παράδειγμα κάποιου ανθρώπου που καταφέρνει να εξαπατήσει το «σύστημα», το γενικεύουν για όλους όσους χρειάζονται κρατική ενίσχυση και με αυτόν τον τρόπο πετυχαίνουν διπλό στόχο. Αφ' ενός μεν να δημιουργήσουν το «άλλοθι» της αυθαιρεσίας τους για τις επόμενες περικοπές που σχεδιάζουν και αφ' ετέρου δε να στείλουν ένα ηχηρό «μήνυμα αναγκαστικής προσαρμογής» στους εργαζόμενους που μάχονται να επιβιώσουν στις σκληρές συνθήκες που δημιουργεί ο ιδιωτικός τομέας.

Σύμφωνα με νέα στοιχεία που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας και που αφορούν στην εξάπλωση της φτώχιας στη Βρετανία, ένας στους 200 κατοίκους της χώρας είναι άστεγος, ενώ ολόκληρες οικογένειες αναγκάζονται να συγκατοικούν σε καταλύματα μαζί με άλλες που δεν γνωρίζουν. Επίσης, 400.000 παιδιά βρέθηκαν κάτω από το όριο της φτώχιας τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

Αντίστοιχη επιδείνωση καταγράφεται και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ιδιαίτερα δε μετά και τις πρόσφατες περικοπές βασικών επιδομάτων για τον οικονομικά ασθενέστερο πληθυσμό.

Τα τελευταία χρόνια στα σχολεία της Βρετανίας απαγορεύουν στους μαθητές να φοράνε ακριβά ρούχα, ώστε να περιορίζεται η εκδήλωση του φαινομένου της «ντροπής της φτώχιας» (Poverty shame), στον μαθητόκοσμο.

Με αυτό το μέτρο βέβαια δεν επιδιώκουν να αντιμετωπίσουν την φτώχια που ουσιαστικά δημιουργεί το πρόβλημα, αλλά την ντροπή της. Εδώ συναντάμε το παράδοξο, να αποτελεί η «ντροπή της φτώχιας» για τους Βρετανούς μεγαλύτερο πρόβλημα από την ίδια τη φτώχια!

Τα συναισθήματα της ντροπής που αισθάνονται οι φτωχοί για την κατάστασή τους, ως ένα ακόμα «επίτευγμα» του ανθρώπινου «πολιτισμού», στιγματίζει βαθιά τους ανθρώπους και ιδιαίτερα στις μικρότερες ηλικίες και μπορεί να τους οδηγήσει σε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ενός μικρού μαθητή στο Πακιστάν ο οποίος αυτοπυρπολήθηκε επειδή ακριβώς οι γονείς του δεν είχαν τα χρήματα να του αγοράσουν την προβλεπόμενη σχολική ποδιά.

Στην «μεταμνημονιακή» Ελλάδα, σύμφωνα με την έκθεση του Διακρατικού Ινστιτούτου Ερευνών ΤΝΙ (Transnational Institute), το 40,5% των παιδιών αντιμετωπίζει υλικές και κοινωνικές στερήσεις. Δεν είναι μεν κάτω από το όριο της φτώχιας αυτά τα παιδιά, αλλά είναι οι πολίτες της Ελλάδας του αύριο…

Είναι τα μισά παιδιά της Ελλάδας του 21ου αιώνα.

Ο Μαχάτμα Γκάντι είχε δηλώσει πως «η φτώχια είναι η χειρότερη μορφή βίας».

Οι αριθμοί πάντως καταγράφουν αμείλικτα την πραγματικότητα και εκθέτουν διαρκώς και ανεπανόρθωτα τον ανθρώπινο «πολιτισμό» μας:

Το 80% του πληθυσμού της γης αντιμετωπίζει σήμερα υψηλή οικονομική κρίση.

Σύμφωνα με τη UNICEF, 22.000 παιδιά πεθαίνουν καθημερινά από τη φτώχια και τις κακουχίες.

Το 70% των φτωχών ανθρώπων παγκοσμίως είναι γυναίκες.

1.5 δισ. κόσμος σε παγκόσμια κλίμακα, δεν έχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό.

Πράγματι, «κάποιοι» οφείλουν να ντρέπονται γι όλα αυτά τα «υπέροχα» ανθρώπινα «επιτεύγματα»!

Μόνο που αυτοί δεν θα πρέπει σίγουρα να είναι οι φτωχοί…!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

«Το Πολυτεχνείο ζει». Μια πολυσυζητημένη φράση που πρωταγωνιστεί κάθε χρόνο τέτοια εποχή, στα πανό των επετειακών εκδηλώσεων για τον εορτασμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973.

Μια φράση «ορόσημο» που αλλάζει όμως εντελώς η σημασία της, όταν αυτή τελειώνει με ερωτηματικό. Ο Νοέμβρης του '73 σημάδεψε βαθιά, όχι μόνο τη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου», αλλά και όλες τις επόμενες γενιές που ακολούθησαν στα χρόνια της μεταπολίτευσης, μέχρι και σήμερα.

Το γεγονός και μόνο ότι η «17η Νοέμβρη», ως εθνική εορτή, δεν περιορίζεται απλά στα στενά πλαίσια του επετειακού της χαρακτήρα, αλλά αντίθετα μάλιστα, εγείρει πάντοτε ποικιλόμορφα συναισθήματα και ανακαλεί (έστω και αντικρουόμενες) μνήμες , αποδεικνύει στην πράξη πως, στην προαναφερθείσα φράση «ορόσημο», ταιριάζει σίγουρα το θαυμαστικό!

Σαράντα πέντε χρόνια μετά, η «επαναστατική μνήμη» του αποκαλούμενου «προοδευτικού χώρου» εξακολουθεί να συγκρούεται με τη δεδηλωμένη αμφισβήτηση του άκαμπτου συντηρητισμού. Ακόμα και σήμερα, παρά την αποδεδειγμένη ιστορική καταγραφή, εμφανίζονται κοινοβουλευτικά στελέχη πολιτικών παρατάξεων να αμφισβητούν την ύπαρξη νεκρών κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Είναι δε πολύ λυπηρό, όταν οι υπέρμαχοι αυτής της άποψης δεν προέρχονται μόνο από τον χώρο της Ακροδεξιάς, αλλά κάποιοι από αυτούς αποτελούν μάλιστα πρωτοκλασάτα στελέχη της διαρκώς διολισθαίνουσας εκ δεξιών (βεβαίως) συντηρητικής παράταξης, που καταλαμβάνει τον χώρο της σημερινής Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Θα πρέπει όμως εδώ να τονίσουμε στους παραπάνω αμφισβητίες, πως είναι σε θέση να διατυπώνουν ευθαρσώς και ελεύθερα την όποια άποψή τους, ακριβώς γιατί σήμερα τους το επιτρέπει η ελευθερία της έκφρασης, ως βασικό συστατικό του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.

Η φετινή επέτειος της «17ης Νοέμβρη», χαρακτηρίστηκε από το κλείσιμο της πύλης του Πολυτεχνείου στην αντιπροσωπεία του κυβερνητικού κόμματος, στην προσπάθειά της να προσεγγίσει τον χώρο και να καταθέσει στεφάνι. Ταυτόχρονα, η παραπάνω αντιπροσωπία υπέστη πολύ σκληρές φραστικές επιθέσεις από παρευρισκόμενους γύρω από την είσοδο, παρά το γεγονός ότι στα μέλη της ανήκαν γνωστά και καταξιωμένα στελέχη του αντιδικτατορικού κινήματος.

Το γεγονός ότι η σημερινή δημοκρατική κυβέρνηση δεν συσχετίζεται με κανέναν τρόπο με τη δικτατορική εκείνης της εποχής, δεν έχει μάλλον καμία σημασία για τους θερμόαιμους «επαναστάτες», που ήρθαν στον κόσμο δύο και πλέον δεκαετίες μετά την πτώση της χούντας.

Ανέκαθεν βέβαια, κατά τη διάρκεια του τριήμερου εορτασμού της επετείου της «17ης Νοέμβρη», ομάδες συγκεντρωμένων φοιτητών, και όχι μόνο, θεωρώντας τους εαυτούς τους επίγονους της «γενιάς του Πολυτεχνείου», διεκδικούσαν το μονοπώλιο της «επαναστατικής μνήμης» και ενεργούσαν ως «πορτιέρηδες» στον ιερό χώρο. Δεν γνώριζαν και εξακολουθούν να μην γνωρίζουν πως μόνο κακό μπορεί να προξενήσει, τόσο στους ίδιους όσο και στην κοινωνία, αυτή τους η συμπεριφορά.

Για να αφυπνιστεί η κοινωνία θέλει παραδείγματα και υποδείγματα, ηθικά και πολιτικά και όχι λιντσαρίσματα και αποκλεισμούς. Τέτοιες ανόητες πράξεις και συμπεριφορές καταστέλλουν αντί να ενισχύουν το φρόνημα της αντίστασης. Ίσως, η αντίδραση αυτή, ως θεωρούμενη πράξη αντίστασης κατά οποιασδήποτε εξουσίας, να αποτελεί ένα από τα τελευταία εναπομείναντα στοιχεία έκφρασης της «συλλογικής μνήμης», για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβρη του '73.

Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που οι εκπρόσωποι της εκάστοτε εξουσίας αντιμετωπίζονται εχθρικά στην είσοδο του Πολυτεχνείου, την ημέρα της επετείου.

Ανατρέχοντας στο παρελθόν, δεν θα συναντήσουμε καμιά χρονιά που να μην έχουν σημειωθεί παρόμοια επεισόδια. Ακόμα και στον πρώτο εορτασμό, τον Νοέμβρη του 1974, οι τότε ενεργές νεολαιίστικες οργανώσεις είχαν καταστρώσει σχέδιο «θερμής υποδοχής» του τότε Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, στο χώρο του Πολυτεχνείου, το οποίο όμως δεν εφαρμόστηκε ποτέ, αφού ο τελευταίος αποφάσισε τελικά να μην πραγματοποιήσει την επίσκεψη.

Τότε βέβαια η πύλη του Πολυτεχνείου παρέμενε αναγκαστικά ανοιχτή, όπως ακριβώς την είχε συνθλίψει το τανκ, για να θυμίζει ο χώρος μνημείο θυσίας, αντίστασης και ηρωισμού!

Φιλόξενος χώρος για όλους όσους επιθυμούσαν να θυμηθούν, να τιμήσουν τους νεκρούς, να συζητήσουν και γιατί όχι, να αντιπαρατεθούν γόνιμα και δημοκρατικά.

Αυτόν τον χαρακτήρα, πιστεύω, θα πρέπει να διατηρήσουμε και στο μέλλον, για τον ιερό χώρο-«ορόσημο» της μεταπολιτευτικής δημοκρατικής Ελλάδας!

Κοντεύει μισός αιώνας από την εποχή της εξέγερσης. Οι Νοέμβρηδες είναι εδώ και μας τη θυμίζουν. Το Πολυτεχνείο ζει! Χωρίς ερωτηματικά. Χωρίς αστερίσκους. Χωρίς κακόβουλα υπονοούμενα.

Το μόνο που ίσως έχει σημασία να αναρωτηθούμε σήμερα είναι αν οι υποθήκες που άφησε μπορούν να αντέξουν στο χρόνο..!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Στην πολιτική, οι ετερόκλητες συμμαχίες της ανάγκης εμφανίζουν και «παρενέργειες» ενίοτε. Μια τέτοια, σοβαρή όμως «παρενέργεια», νοιώσαμε να δοκιμάζει τη συνοχή του κυβερνητικού σχηματισμού τις προηγούμενες μέρες. Η σύγκρουση Κοτζιά-Καμμένου που είχε ως αποτέλεσμα την παραίτηση του πρώτου από την ηγεσία του Υπουργείου των Εξωτερικών, επιβεβαιώνει την άποψη.

Εκτιμώ πως έγιναν λάθη, από διάφορες πλευρές, στη διαχείριση αυτής της κρίσης και ότι η παραίτηση που μονοπώλησε την επικαιρότητα των ημερών θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση. Είναι βέβαιο πως η αρνητική αυτή εξέλιξη, μόνο ζημιά μπορεί να προκαλέσει στη δημόσια εικόνα της κυβέρνησης.

Ο κ. Κοτζιάς, ως φαίνεται, διαμαρτυρήθηκε έντονα στο «μοιραίο» Υπουργικό Συμβούλιο της Τρίτης, για την αυτονόμηση του υπουργού Άμυνας, επικρίνοντας την τακτική του να «χαράσσει» αυθαίρετα τη δική του εξωτερική πολιτική, να την προωθεί στην Ουάσιγκτον, ερήμην μάλιστα του Πρωθυπουργού αλλά και του ιδίου και να υπονομεύει τη Συμφωνία των Πρεσπών, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό της χώρας. Επίσης, εκτίμησε τότε, πως ο Πρωθυπουργός δεν τον κάλυψε επαρκώς στη «σύγκρουσή» του με τον κ. Καμμένο και αυτό ουσιαστικά αποτέλεσε και τον λόγο της παραίτησής του.

Σε σχετική ερώτηση που του υποβλήθηκε στο Ηράκλειο, απάντησε πως η παραίτησή του αποτελεί πολιτική πράξη σεβασμού απέναντι στη χώρα του, την κυβέρνηση, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό. Πρόσθεσε μάλιστα με νόημα, πως «η κυβέρνηση δεν μπορεί να διατηρεί δύο Υπουργεία Εξωτερικών και πως εκείνος δεν επιθυμεί να εκβιάζει, αλλά ούτε και να εκβιάζεται!».

Ο Πρωθυπουργός βέβαια φέρει ευθύνη, γιατί με την ανοχή του επέτρεψε στον Πάνο Καμμένο να χρησιμοποιεί το «Μακεδονικό» ως «σωσίβιο» για την πολιτική του επιβίωση.

Τώρα που βλέπει τον πολιτικό του χρόνο να φτάνει προς το τέλος του, ο κυβερνητικός εταίρος της ανάγκης, όντας μάλιστα εκ φύσεως παρορμητικός, απρόβλεπτος και επιρρεπής στη συνωμοσιολογία, αναζητεί ίσως έναν εντυπωσιακό τρόπο να πραγματοποιήσει ένδοξη και ηρωική «κάθοδο από το τρένο», που μέχρι τώρα πάντως μια χαρά τον κουβαλούσε…!

Ο Αλέξης Τσίπρας έσπευσε με αυστηρό μάλιστα ύφος, αλλά «κατόπιν εορτής», να τονίσει προς κάθε κατεύθυνση ότι, «όποιος εκπροσωπεί τη χώρα στο εξωτερικό οφείλει να βρίσκεται εκεί με το καπέλο της εθνικής γραμμής».

Εδώ βέβαια συναντήσαμε και το πρώτο παράδοξο της υπόθεσης αυτής. Τη στιγμή που διαφάνηκε ότι υπάρχει η βούληση στα Σκόπια να προχωρήσει η Συμφωνία των Πρεσπών, παρακολουθούσαμε με απορία τον «αρχιτέκτονα» της συμφωνίας αυτής να οδηγείται (έμμεσα ή άμεσα δεν έχει σημασία) εκτός κυβέρνησης, ενώ, την ίδια στιγμή, βλέπαμε τον «ορκισμένο πολέμιο» της Συμφωνίας να διατηρεί τη θέση, αλλά και το κύρος του εντός της κυβέρνησης.

Το δεύτερο παράδοξο το συναντήσαμε στο αντίπαλο «στρατόπεδο» της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, που θέλει η καημένη να κρυφτεί, αλλά η χαρά δεν την αφήνει και πέφτει διαρκώς σε αντιφάσεις.

Έτσι και τώρα, στην προσπάθειά της να εκμεταλλευτεί μικροκομματικά την επικείμενη κυβερνητική κρίση και θέλοντας να δημιουργήσει κλίμα πολιτικής αβεβαιότητας, πήρε το μέρος του «αδικημένου» Νίκου Κοτζιά, με τον οποίο όμως διαφωνεί κάθετα στο «Μακεδονικό», ενώ εξαπέλυσε δριμύτατη επίθεση κατά του «εκβιαστή του Τσίπρα», αλλά ιδεολογικά συγγενούς της Πάνου Καμμένου, οι απόψεις του οποίου ταυτίζονται με τις δικές της στο συγκεκριμένο ζήτημα.

Την Αξιωματική Αντιπολίτευση ακολούθησαν στις γκάφες και τα φιλικά προσκείμενα σε αυτήν Μ.Μ.Ε., που κι εκείνα με τη σειρά τους, από την απρόσμενη χαρά, τη λυσσαλέα αδημονία, αλλά και την έκδηλη καχυποψία τους, ανακοίνωναν, με περίσσεια δημοσιογραφικού ερασιτεχνισμού, την παραίτηση του Πρωθυπουργού, αντί εκείνης του υπουργού του..!

Η αναγκαστική συνύπαρξη δυο ετερόκλητων πολιτικών κομμάτων στο «τιμόνι» της εξουσίας για περισσότερο από τρία χρόνια, αν και παρουσιάζει σημάδια κόπωσης, εντούτοις κρατά ακόμα «ζωντανή» την κυβέρνηση στη θέση της και την «αριστερή παρένθεση» ανοικτή! Δεν γνωρίζω όμως, μέχρι πότε θα αντέχει ο Πρωθυπουργός να «ψεκάζει» τον πληθωρικό και ευερέθιστο κυβερνητικό του εταίρο, με το κατευναστικό, ηρεμιστικό «σπρέι» της «ειρηνικής συνύπαρξης» και με ποιο πολιτικό κόστος είναι διατεθειμένος να το κάνει!

Μέχρι στιγμής πάντως, του έχει στοιχίσει δύο υπουργούς και μία… ανασφάλεια!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Πριν λίγες μέρες, η παράταξη της «Νέας Δημοκρατίας» γιόρτασε τα 44 χρόνια από την ίδρυσή της, με μια πανηγυρική εκδήλωση που πραγματοποίησε.

Αν ήταν γυναίκα θα διένυε το μεταίχμιο της αναπαραγωγικής της ηλικίας, ως βιολογική οντότητα. Είναι όμως πολιτική παράταξη και όπως χαρακτηριστικά τόνισε και ο πρόεδρός της, «άντεξε στον χρόνο και δεν σαρώθηκε από τους ανέμους της αμφισβήτησης και του λαϊκισμού».

Είπε και άλλα πολλά ενδιαφέροντα λόγια ο κ. Μητσοτάκης σε αυτήν την εκδήλωση, που συνοψίζονται στο κεντρικό σύνθημα της ομιλίας του, που ήταν: «Αλλάζουμε την Νέα Δημοκρατία για να αλλάξουμε την Ελλάδα».

Το σύνθημα όμως αυτό είναι κλεμμένο και είχε ειπωθεί για πρώτη φορά το 2005 από τον πρόεδρο κάποιου άλλου κόμματος και επίδοξο επίσης «σωτήρα» της πατρίδας.
Εκείνος μάλιστα κατάφερε και το έκανε πράξη αργότερα. Άλλαξε δηλαδή και το κόμμα του και την Ελλάδα, διαλύοντάς τα και τα δύο..! Βλέπεις, η μοιραία λέξη της «αλλαγής», αποτελούσε ανέκαθεν υπερτιμημένη αξία στο εγχώριο «χρηματιστήριο» της ελπίδας και αυτό το γνώριζαν και το γνωρίζουν πολύ καλά οι πολιτικοί μας.

Είναι όμως πολύ θλιβερό, να διαπιστώνει κανείς, πως έχει πια στερέψει η πολιτική έμπνευση σε αυτόν τον τόπο και υποκαθίσταται, ανεπαρκώς και ανεπίτρεπτα βεβαίως, από την αχαλίνωτη εμπορική φαντασία των διαφημιστών. Σημάδι κι αυτό, δυστυχώς, της πολιτικής χρεοκοπίας της χώρας μας.

Στην ίδια εκδήλωση ο πρόεδρος της Ν.Δ. παρουσίασε και το νέο σήμα του κόμματος, υπερασπιζόμενος φυσικά την συγκεκριμένη γραφιστική αποτύπωση.

Το νέο λογότυπο όμως, συγκέντρωσε από τους επικριτές του και τα περισσότερα σχόλια από την όλη εκδήλωση. Αυτό και μόνο το γεγονός αποδεικνύει πως τελικά, μάλλον ήταν επιτυχημένη η συγκεκριμένη «σύνθεση», αφού κατάφερε να συγκεντρώσει πάνω της την προσοχή του κόσμου, έστω και με αρνητικό τρόπο!

Τα περισσότερα σχόλια φιλοξενήθηκαν, όπως συνηθίζεται άλλωστε, στα κοινωνικά δίκτυα, όπου η χιουμοριστική διάθεση περίσσευε κι ετούτη τη φορά!

«Τρίγωνα Πανοράματος», «Κομμάτια και θρύψαλα», «Υπό διάλυση», «Τα τρίγωνα της διαπλοκής», είναι μόνο μερικές από τις ατάκες που «διάνθισαν» τις κριτικές των χρηστών του διαδικτύου.

Σίγουρα πρόκειται για ένα δυσανάγνωστο λογότυπο, τουλάχιστον από την πρώτη ματιά, αφού εισαγάγει μια γραφιστική τεχνοτροπία σύνθεσης φόντου με αντίθεση, που αμφιβάλω αν θα καταφέρει να γίνει κατανοητό από το μεγάλο μέρος των υπερήλικων ψηφοφόρων του συγκεκριμένου κόμματος.

Ένα σωστά σχεδιασμένο λογότυπο θα πρέπει να συνδυάζει τα γραφιστικά στοιχεία με τέτοιο τρόπο, ώστε αφενός να εκφράζει απόλυτα το ύφος, τη φιλοσοφία, το όραμα, τις αξίες και τους στόχους του φορέα που εκπροσωπεί και αφετέρου να προσελκύει το κοινό στο οποίο απευθύνεται.

Αν και το λογότυπο ενός κόμματος, αποτελεί μεν σημείο αναφοράς ως ιδεολογικό σύμβολο, η ουσία της πολιτικής που εκφράζει βρίσκεται αλλού και το γνωρίζουμε αυτό όλοι μας πολύ καλά!

Εμένα πάντως, η πρώτη οπτική «ανάγνωση» με παρέπεμψε σε έναν σπασμένο καθρέφτη, τα κομμάτια του οποίου είναι σκορπισμένα άτακτα μέσα στο χώρο και κάτω από αυτά το όνομα της παράταξης.

Αρχικά, προσπάθησα νε ερμηνεύσω τον επιδιωκόμενο συμβολισμό του δημιουργού του και η φαντασία μου «έτρεξε» στην «ρήξη», την «σύγκρουση» και την «γροθιά στο κατεστημένο». Μετά όμως την δεύτερη ψυχραιμότερη «ανάγνωση», η σύγχυση κυριάρχησε και πάλι της εντύπωσης.

Άλλωστε, ένας τέτοιος συμβολισμός που εγώ φαντάστηκα, δεν θα ταίριαζε ούτε στην φυσιογνωμία ούτε στην φιλοσοφία αλλά ούτε και στην ιστορία του συγκεκριμένου κόμματος.

«Γιατί λοιπόν να είναι σπασμένος ο καθρέφτης;», αναρωτήθηκα!

Ο καθρέφτης, θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει λογότυπο ενός οποιουδήποτε έντιμου πολιτικού φορέα, ως σύμβολο αυτογνωσίας και ειλικρίνειας!
Όχι όμως ο σπασμένος καθρέφτης!

Αν καθένας από τους «υπηρέτες» του έθνους μας, κοίταζε πότε-πότε τον εαυτόν του μέσα σε έναν καθρέφτη, με ειλικρίνεια, αυτοσαρκασμό και με αυτοκριτική διάθεση, αυτός ο τόπος θα είχε σίγουρα καλύτερη τύχη! Δεν είναι λίγοι εξάλλου, εκείνοι που θεωρούν τους πολιτικούς ως τον καθρέφτη της κοινωνίας μας!
«Όλοι σκέφτονται ν' αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανείς δεν σκέφτεται ν' αλλάξει τον εαυτό του», επισημαίνει ο Λέων Τολστόι …

Για τους προληπτικούς, ο σπασμένος καθρέφτης λένε πως φέρνει γρουσουζιά.
Λένε επίσης πως, ένας σπασμένος καθρέφτης «κερνά» εφτά χρόνια δυστυχίας, όσα δηλαδή και τα τριγωνικά κομμάτια της «σύνθεσης» στο λογότυπο της Ν.Δ.

Ελπίζω, αυτό να μην σημαίνει κάτι για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και δεν υπονοώ τίποτα!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Όσο και να θέλεις να πείσεις τον εαυτό σου πως δεν διανύουμε προεκλογική περίοδο, η πολιτική καθημερινότητα σου επιβεβαιώνει το ακριβώς αντίθετο.

Το βλέπεις, το ακούς, το διαβάζεις, το αισθάνεσαι… Έχεις τις δικές σου έγνοιες, για το πώς θα βγάλεις το μήνα, τη βδομάδα ή και τη μέρα, αλλά αυτό αλήθεια, ποιον ενδιαφέρει;

Η ζωή εξάλλου, είναι σαν τη θάλασσα. Δεν δίνει δεκάρα αν δεν ξέρεις κολύμπι!

Μα και κολύμπι να ξέρεις, αν θα σε δει να πνίγεσαι, πάλι δεκάρα δεν θα δώσει! Μονάχος πρέπει να παλέψεις με τα κύματα κι αν έχεις τύχη και ψυχή, ίσως και να τα καταφέρεις.

Αυτά όμως συνέβαιναν μέχρι χτες! Γιατί από τώρα και μετά, η άχαρη, γκρίζα και μονότονη ζωή σου θα αρχίσει και πάλι να βρίσκει κάποιο ενδιαφέρον. Θα αρχίσει ξανά να αποκτά χρώμα και να γίνεται λίγο καλύτερη. Τα ευχάριστα και ανέξοδα «λόγια του αέρα» θα φουσκώσουν και πάλι τα πανιά της αισιοδοξίας σου και θα σε ταξιδέψουν για άλλη μια φορά σε κόσμους «μαγικούς». Στην «Ατλαντίδα» των χαμένων προσδοκιών σου.

Καλώς όρισες λοιπόν στη νέα προεκλογική περίοδο! Μπορεί να είναι μικρή, μπορεί και μεγάλη. Αυτό δεν έχει σημασία. Προεκλογική πάντως είναι!

Το θεωρούμενο από πολλούς και ως «χρεοκοπημένο» πολιτικό μας σύστημα, για κάποιον περίεργο λόγο, βρίσκει πάντα τον τρόπο στο τέλος να την σκαπουλάρει, αφού καταφέρνει να «δανείζεται» εμπιστοσύνη από το πρωτογενές πλεόνασμα ανοχής της κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας, που «αποταμιεύει» την οργή και το θυμό της για τρία με τέσσερα χρόνια και στο τέλος «ρευστοποιεί» τη λογική της, με «συνάλλαγμα» απωθημένου συναισθήματος!

Οι περισσότεροι πολιτικοί σχηματισμοί που έδρασαν στη χώρα από την περίοδο της μεταπολίτευσης και μετά, είτε αυτοί μετεξελίχθησαν σε κόμματα εξουσίας είτε όχι, είχαν κάποια κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα, τόσο ως προς την δομή, όσο και ως προς την λειτουργία τους. Αποτελούσαν καθαρά προσωποπαγή δημιουργήματα, με κυρίαρχο συστατικό στοιχείο τον πολιτικό καιροσκοπισμό.

Αν και κάποια από αυτά αυτοπροσδιορίστηκαν ως «κινήματα», κανένα τους δεν είχε ως εφαλτήριο την λαϊκή έμπνευση. Αυτοσκοπός τους ήταν η πολιτική τους επικράτηση με κάθε τρόπο και το αποκαλούμενο «πολιτικό κόστος» αποτελούσε ανέκαθεν τον αποκλειστικό γνώμονα της δράσης τους. Γι' αυτούς τους λόγους και δεν άντεξαν στο χρόνο (βλ. «Ποτάμι», «Ένωση Κεντρώων», «ΠΑΣΟΚ» κ.λ.π.)

Άλλα πάλι απ' αυτά, περιόρισαν τις φιλοδοξίες τους, προσαρτούμενα σε κάποιο ευκαιριακό «άρμα» εξουσίας, ανεξαρτήτου ιδεολογικού προσανατολισμού (βλ. ΑΝΕΛ) και μετά, σε γόνιμο αλλά και συνάμα ύποπτο προεκλογικό χρόνο, «ανακάλυψαν» τις πολιτικές τους καταβολές και τις αφετηρίες τους.

Αν θέλεις να κοιτάξεις, με καθαρά καλλιτεχνική ματιά, το πολιτικό τοπίο, όπως αυτό διαμορφώνεται σήμερα στην Ελλάδα, θα σου θυμίσει θαλασσογραφία.

Δυο μεγάλα καράβια δεξιά κι αριστερά πλαισιώνουν και οριοθετούν το θέμα του καμβά, ενώ ανάμεσά τους μέσα σε φουσκοθαλασσιά, παλεύουν να κρατηθούν στα κύματα, τρεις-τέσσερις μικρότερες βαρκούλες, με το πλήρωμά τους να ανησυχεί έντονα για την επιβίωσή του. Αρκετοί μάλιστα είναι οι «ναύτες» από κάποιες βάρκες, που δεν διστάζουν να τις εγκαταλείπουν άρον-άρον, ο ένας μετά τον άλλον, πηδώντας σαν τα ποντίκια μέσα στη θάλασσα, για να σώσουν το «τομάρι» τους.

Η πολιτική τους επιβίωση είναι το ζητούμενο ετούτη τη στιγμή και η άμεση επιβίβασή τους, με ανάσυρση ή με ρεσάλτο (δεν έχει σημασία), σε ένα από τα μεγάλα καράβια, είναι ο τρόπος για να το πετύχουν. Μοναδικό ρίσκο τους, αν έχουν επιλέξει το «σωστό» καράβι! Θα το δείξει το αποτέλεσμα και ο χρόνος.

Ανάμεσα στο δύο μεγάλα καράβια, η «ναυμαχία» μόλις που έχει ξεκινήσει!

Οι μεν από αριστερά, μάχονται να κρατήσουν τη θέση και τα «κάστρα» τους, μέσα στο κάδρο της «τέχνης του εφικτού» και της λελογισμένης ρεαλιστικής προσαρμογής, εθισμένοι όμως και παραδομένοι στο μεθυστικό άρωμα της «γλυκιάς» εξουσίας!

Οι δε από τα δεξιά, εμφανίζονται περισσότερο διεκδικητικοί, απαιτητικοί, αποφασισμένοι και εξαρτημένοι. Έχοντας γευτεί κατά το παρελθόν τον αφροδισιακό καρπό της αλαζονείας της εξουσίας, βιώνουν εδώ και κάποια χρόνια το στερητικό της σύνδρομο και αυτό τους καθιστά τώρα πιο επικίνδυνους από ποτέ!

Αν κοιτάξεις προσεκτικά, θα παρατηρήσεις πως υπάρχει και ένα καΐκι, εκεί κάπου μέσα στο βάθος του κάδρου, τέρμα δεξιά, στο πιο σκοτεινό σημείο του, με μαύρα πανιά και φίδια για σχοινιά, που αν και η ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης σου επιτρέπει να το βλέπεις, η πολιτική και δημοκρατική συνείδηση του δημιουργού της σύνθεσης αυτής, δεν θα έπρεπε να το επιτρέπει…

Μέσα σε αυτό το «υψηλής» αισθητικής πολιτικό «έργο τέχνης», θα πρέπει κι εσύ να αναζητήσεις τον εαυτό σου. Σε βλέπω να κοιτάς τη θάλασσα και να συλλογιέσαι.

Να ψάξεις και να βρεις τη θέση που σου ταιριάζει και που σου πρέπει.

Μόνο μη βιαστείς και κάνεις λάθος. Όταν ζυγώσει εκείνη η ώρα, να είσαι σίγουρος.

Σκέψου καλά πριν αποφασίσεις, γιατί μετά, ίσως να είναι αργά…

Μέχρι τότε όμως, «σκάσε και κολύμπα»!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Ήταν Σεπτέμβρης του '83 όταν ανέβαινα για πρώτη φορά τα σκαλιά του Πανεπιστημίου Κρήτης, γεμάτος από περηφάνια και φορτωμένος με ένα σωρό όνειρα και φιλοδοξίες για το μέλλον, ως πρωτοετής τότε φοιτητής Μαθηματικών του τμήματος Φυσικών Επιστημών του Ανώτατου Πνευματικού Ιδρύματος του τόπου μας!

Εκεί, στα «λυόμενα» της Κνωσού, όπως τα λέγαμε, μοιραζόμασταν για τέσσερα ολόκληρα χρόνια, μαζί με δεκάδες συμφοιτητές μου, ίσως την ωραιότερη περίοδο της ζωής μας! Εκεί μέσα δημιουργήθηκαν αληθινές φιλίες που δοκιμάστηκαν στον χρόνο, δεσμοί ζωής για κάποιους, σημαντικές ανθρώπινες γνωριμίες για κάποιους άλλους!

Περπατώντας στους μακριούς προκατασκευασμένους ατέλειωτους διαδρόμους της σχολής, με τον αμίαντο να κυριαρχεί στα υλικά της κατασκευής τους (ποιος νοιαζόταν τότε;), «γευόμασταν» όλοι με τον ίδιο ενθουσιασμό και για πρώτη φορά, τα υπέροχα συναισθήματα της ελευθερίας, της ατομικής ανεξαρτησίας, της οικογενειακής «απελευθέρωσης», της κοινωνικής και πολιτικής μας ενηλικίωσης!

Εκεί μέσα, σε αυτούς τους χώρους αδράξαμε τις προκλήσεις της γνώσης, παρακολουθήσαμε εξαίρετες διδασκαλίες από σημαντικούς πανεπιστημιακούς δασκάλους, που μας σημάδεψαν στην μετέπειτα διαδρομή μας, ως επιστήμονες αλλά και ως σκεπτόμενους πολίτες. Σε εκείνα τα «λυόμενα» κάποτε γράφτηκε ιστορία. Ήταν η δική μας ταπεινή ιστορία! Η ιστορία της δικιάς μου γενιάς που δεν επαναστάτησε για κάποια αιτία, αλλά που άφησε κι εκείνη με τη σειρά της το δικό της αποτύπωμα στον χώρο και τον χρόνο!

Στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 τα τμήματα των σχολών Θετικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κρήτης, μεταφέρθηκαν σιγά-σιγά το ένα μετά το άλλο στις σύγχρονες εγκαταστάσεις του Πανεπιστημίου στις Βούτες. Όμως για εμάς τους «παλιούς» το Πανεπιστήμιο θα εδρεύει για πάντα στα κτήρια της λεωφόρου Κνωσού και φυσικά, μέσα στις καρδιές μας!

Τον Ιούλιο του 2013, τριάντα χρόνια μετά την εισαγωγή μας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, οι φοιτητές του Μαθηματικού τμήματος δώσαμε ραντεβού επανένωσης (γνωστό και ως reunion) και συναντηθήκαμε στα «ίδια μέρη» όπως τότε! Η προσέλευση ήταν εντυπωσιακή και από όλες της μεριές της Ελλάδας, παρά την επέλαση της οικονομικής κρίσης.

Μετά από επανειλημμένες προσπάθειες καταφέραμε να εξασφαλίσουμε μια ολιγόωρη άδεια επίσκεψης στα «λυόμενα» αφού είχαν πλέον εγκαταλειφθεί και τελούσαν «υπό φύλαξη». Όλα όμως ήταν όπως τα είχαμε αφήσει. Τίποτε δεν είχε αλλάξει στο χώρο κι ας ήταν εγκαταλελειμμένος από τους ανθρώπους. Οι δικές μας αναμνήσεις ήταν παντού διάσπαρτες εκεί και μας περίμεναν!

Η συγκίνηση όλων μας ήταν διάχυτη και οι μνήμες ξύπνησαν τα συναισθήματα, αναβιώνοντας σε ώριμη πια ηλικία, αναμνήσεις και εικόνες από το μακρινό, αγαπημένο παρελθόν των νεανικών μας χρόνων. Η επίσκεψη στους χώρους της σχολής μας ήταν ένα «προσκύνημα», ένα ιερό χρέος επιστροφής σε έναν ιστορικό χώρο τον οποίο νιώθουμε πάντα δικό μας!

Η τελευταία φορά που περπάτησα μέσα στους διαδρόμους στα «λυόμενα» της Κνωσού ήταν το περασμένο καλοκαίρι όταν με επισκέφθηκε ο «κολλητός» μου συμφοιτητής από τη Θεσσαλονίκη που δεν κατάφερε να έρθει στο reunion το 2013. Ήρθε κι αυτός με τη σειρά του, για «προσκύνημα» στον «ιερό τόπο» των αναμνήσεων των φοιτητικών του χρόνων και ένιωσε κι εκείνος όλο το δέος, τη συγκίνηση και την συναισθηματικά ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα του χώρου, γυρνώντας πίσω στο χρόνο.

Είναι Σεπτέμβρης του 2018 και μια ηλιόλουστη Κυριακή ξημερώνει. Ένα πυκνό σύννεφο καπνού, που ανεβαίνει στον ουρανό πάνω από τα «λυόμενα» της Κνωσού, που απέχουν πλέον μικρή απόσταση από το σπίτι μου, μετατρέπει την Κυριακή μου σε συννεφιασμένη. Σειρήνες ηχούν παντού προαναγγέλλοντας τον κίνδυνο.

Κάτι με τραβά να τρέξω και να πλησιάσω το μέρος που απειλείται. Αυτό όμως που φοβόμουν, το «θέαμα» που δεν ήθελα να αντικρύσω, δυστυχώς ήταν πια μπροστά μου. Το κτήριο του Πανεπιστημίου Κρήτης φλέγεται! «Εδώ τελειώνουν όλα», είπα μέσα μου. Το κτήριο σύμβολο της πανεπιστημιακής μου παιδείας καταστρέφεται ολοσχερώς κι εγώ το κοιτάζω αδύναμος, χωρίς να μπορώ να αντιδράσω.

Έβλεπα με δέος την αξιοθαύμαστη προσπάθεια των πυροσβεστών, που με αυταπάρνηση αναμετριόντουσαν με τις φλόγες, ενώ ταυτόχρονα καθησύχαζαν τον κόσμο ότι δεν υπήρχαν ανθρώπινες απώλειες και αυτό ήταν το σημαντικότερο εκείνη τη στιγμή!

Οι φλόγες έσβηναν και μετά από λίγο άναβαν ξανά. Παρατηρούσα ανήμπορος ένα κομμάτι από τη ζωή μου να μετατρέπεται σε στάχτη και αυτό με πονούσε πολύ! Θέλησα να μοιραστώ την λύπη μου με τον συμφοιτητή μου από την Θεσσαλονίκη, να πάρει κι αυτός την μισή και να αλαφρώσω λίγο. Του τηλεφώνησα μεταφέροντας τα κακά μαντάτα! Συγκλονισμένος κι εκείνος δεν μπορούσε να χωρέσει στο μυαλό του αυτό το άδικο και άδοξο τέλος που επιφύλασσε η μοίρα για το ιστορικό κτήριο.

Τα κακά νέα όμως διαδίδονται γρήγορα.

Έτσι, στη συνέχεια, ο ένας μετά τον άλλο, όλοι οι παλιοί συμφοιτητές μου επικοινώνησαν μαζί μου και δήλωσαν συγκλονισμένοι για την μεγάλη καταστροφή.

Για άλλη μια φορά, κατά έναν πολύ περίεργο τρόπο, ένιωσα σαν να είχαν μαζευτεί και πάλι όλοι τους εδώ, για να υπερασπιστούμε από κοινού όλα εκείνα που δεν πάψαμε ποτέ ούτε στιγμή να διεκδικούμε να τα κρατάμε ζωντανά στην μνήμη μας: Τα όμορφα χρόνια που ζήσαμε μαζί!

Αυτά δεν θα μπορέσει ποτέ και καμιά φωτιά να τα κάψει!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Είναι μία μόνο λέξη, ανάμεσα στις τόσες που μαθαίνει να γράφει, να διαβάζει και να προφέρει ένα παιδί. Μια απλή λέξη: «Πέρασα!». Κι όμως, τόσο σύνθετη, τόσο περιεκτική, τόσο κρίσιμη, τόσο σημαντική για το μέλλον του παιδιού! Σύμφωνα με την Γραμματική, πρόκειται για «το πρώτο ενικό, οριστικής αορίστου του ρήματος περνώ».

Σύμφωνα με την κοινωνία μας όμως, είναι η λέξη «κλειδί» για να ανοίξει η πόρτα του «παράδεισου». Ενός «παράδεισου» που ονειρεύεται να κατακτήσει για τα παιδιά της, κάθε ελληνική οικογένεια. Αναφέρομαι φυσικά στον επίγειο «παράδεισο» της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης!

Τι κι αν έχουν περάσει τόσα χρόνια! Τι κι αν έχουν αλλάξει συστήματα επί συστημάτων εισαγωγής στα πανεπιστήμια. Τι κι αν έχουν μεταβληθεί οι κοινωνικοί συσχετισμοί, λόγω της οικονομικής κρίσης και έχουν έρθει τα πάνω κάτω στην αγορά εργασίας. Τι κι αν έχει απαξιωθεί στο σύνολό του το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Η αγωνία παραμένει ίδια! Ο σκοπός διατηρείται ιερός. Τα μέσα αγιάζονται από τον σκοπό. Η επιθυμία συντηρεί την ανάγκη. Η ανάγκη συνεχίζει αδήριτη να επιβάλει τους κανόνες της.

Οι κανόνες είναι συγκεκριμένοι και απαράβατοι. Ο δρόμος για την επιτυχία έχει τίμημα που καταβάλλεται μάλιστα τοις μετρητοίς! Σε χρόνο, σε κόπο, σε άγχος, σε ξενύχτι, σε προσπάθεια, σε στερήσεις και φυσικά σε χρήμα. Σε αρκετό χρήμα!

Ζούμε, βλέπετε, σε μια χώρα που παρέχει μεν δωρεάν Παιδεία, αλλά που χρεώνει δε πολύ ακριβά την επιτυχία! Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και στην υγεία. Παρέχει δωρεάν την περίθαλψη αλλά καθιστά πανάκριβη την θεραπεία.

Τις τελευταίες μέρες η αγωνία των υποψηφίων αλλά και των συγγενών τους χτυπούσε κόκκινο! Αυτό όμως, μέχρι που ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα. Όσοι είδαν το όνομά τους και δίπλα την επιθυμητή σχολή που πέτυχαν, αναφώνησαν την μαγική λέξη: «Πέρασα!».

Μια λέξη που έχει στον ήχο της όλη την αρμονία της επιτυχίας, της επιβεβαίωσης, της επιβράβευσης και της καταξίωσης. Θεμελιώδης στιγμή για τα παιδιά που την προφέρουν, αλλά και για τους γονείς που την ακούνε. Οι επιτυχόντες νιώθουν τεράστια ανακούφιση, ικανοποίηση και δικαίωση γιατί οι κόποι τους δεν πήγαν χαμένοι, αλλά και γιατί ανοίγεται τώρα ένας νέος δρόμος μπροστά τους.

Παράλληλα ενισχύεται η αυτοεκτίμηση, ο σεβασμός η εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, δημιουργώντας όλες εκείνες τις προϋποθέσεις για περισσότερες μελλοντικές κατακτήσεις! Έχουν κάθε λόγο λοιπόν να χαίρονται και να πανηγυρίζουν τα παιδιά που τα κατάφεραν, αλλά και οι γονείς τους να νιώθουν υπερήφανοι για εκείνα. Είναι μια όμορφη στιγμή που θα θυμούνται για πάντα στην υπόλοιπη ζωή τους και αξίζει να την ζήσουν.

Αλλά κι εκείνα τα παιδιά που δεν μπόρεσαν να κατακτήσουν τους στόχους τους, δεν θα πρέπει να απογοητεύονται! Έδωσαν έναν αγώνα, διεκδικώντας ένα καλύτερο αύριο, για ένα πιο ελπιδοφόρο μέλλον και αυτό έχει μεγάλη αξία!

Αυτό είναι το σπουδαίο! Η ζωή είναι όλη μπροστά τους και τους περιμένει γεμάτη με προκλήσεις. Φτάνει να συνεχίσουν να κυνηγούν τα όνειρά τους και να μην παραδοθούν στην ευκολία της αδράνειας.

Όμως, εμείς οι γονείς, ίσως αξίζει να προβληματιστούμε, έστω για λίγο, μόλις τελειώσει η γιορτή της επιτυχίας ή η θλίψη της απώλειας του επιθυμητού και να αναρωτηθούμε: Είναι άραγε αληθινός ο «παράδεισος» που προτείνουμε στα παιδιά μας ή μήπως πρόκειται για μια απατηλή «όαση» εκπλήρωσης δικών μας ανεκπλήρωτων επιθυμιών;

Έχουν πράγματι επιλέξει ανεπηρέαστα τις σπουδές που τους ταιριάζουν ή αυτές που θεωρούμε εμείς κατάλληλες για εκείνα;

Αξίζει να παραμένει διακαής πόθος ή αποτελεί υπερτιμημένη αξία η πολυπόθητη «εισαγωγή»;

Εκείνα τα παιδιά που μπόρεσαν μεθοδικά και στοχευμένα να οργανώσουν το διάβασμά τους και με συστηματική δουλειά και δύναμη ψυχής επιδίωξαν και πέτυχαν τον στόχο τους, αξίζουν συγχαρητηρίων και η γιορτή της επιτυχίας τους ανήκει!

Αναρωτιέμαι όμως, γιατί να μην γιορτάζουμε το ίδιο, όλοι οι γονείς και για την επιτυχή αποφοίτηση των παιδιών μας; Σαν να μην πέρασαν 12 ολόκληρα μαθητικά χρόνια στα θρανία! Σαν να μην μέτρησαν οι φιλίες, οι συναναστροφές, τα συναισθήματα, οι χαρές οι λύπες, οι ενθουσιασμοί, οι απογοητεύσεις. Σαν να μην ήταν η ομορφιά του «ταξιδιού» που αναζητούσαν όλα αυτά τα χρόνια, αλλά μονάχα ο «προορισμός», που κερδίζει όλη την αξία και κλέβει όλη την παράσταση.

Όλα λες και γίνονται μόνο για το «Φώτο φίνις». ‘Όλα, μα όλα, κρίνονται στο «χειροκρότημα»!

Ο κοινωνικός ρόλος του σχολείου στη διαμόρφωση των χαρακτήρων των αυριανών πολιτών, δεν αποτελεί, δυστυχώς, ζητούμενο στις σύγχρονες κοινωνίες όπου ο ατομικισμός επισκιάζει προοδευτικά την συλλογικότητα.

Έχουμε κουραστεί να ακούμε τους πολιτικούς μας διαχρονικά, να εξαγγέλλουν σχέδια επί χάρτου πάντα, για την περίφημη αναβάθμιση του ρόλου του Λυκείου.

Ας ελπίσουμε πως κάποια στιγμή στο μέλλον, η Παιδεία μας θα αποτελέσει επιτέλους προτεραιότητα, τόσο για την Πολιτεία, όσο και για την κοινωνία.

Εύχομαι σε όλα τα παιδιά που αγωνίζονται, καλή επιτυχία στο ραντεβού με τα όνειρά τους…!

Συγχαρητήρια σε όλους τους μαθητές που προσπάθησαν!

Καλές σπουδές σε εκείνους που τα κατάφεραν! Αισιοδοξία και επιμονή σε όσους δεν μπόρεσαν!

Καλή τύχη σε όλους…!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Ένα αγαπημένο παιχνίδι, που παίζαμε όλοι με αγωνία όταν ήμασταν παιδιά, ήταν το κρυφτό! Κάποιο από τα παιδιά έκανε τη «μάνα», έκλεινε τα μάτια του με τα χέρια και με το μέτωπο στραμμένο σε τοίχο ή δέντρο, μετρούσε έως το 10 ή το 20 ή και το 100. Ήταν αυτός που «τα φυλούσε». Τα υπόλοιπα παιδιά κατά τη διάρκεια του μετρήματος έψαχναν καλές κρυψώνες, τρέχοντας στο χώρο για να κρυφτούν. Μόλις τελείωνε το μέτρημα εκείνος που «τα φυλούσε», με τη φράση «φτου και βγαίνω» επιβεβαίωνε το τέλος του μετρήματος, αλλά και την έναρξη της αναζήτησής του.

Ακολουθούσε η φράση, «φτου για μένα», φτύνοντας στο σημείο που «τα φυλούσε», για να εξασφαλίσει έτσι την «ασυλία» του και να μην τα «φυλάει» ξανά ο ίδιος και στον επόμενο γύρο. Όταν η «μάνα» ανακάλυπτε κάποιο παιδί στην κρυψώνα του, έτρεχε προς το μέρος που τα «φυλούσε» και φτύνοντας έλεγε «φτου: και το όνομα του παιδιού.

Αν τους έβρισκε όλους, τότε ο πρώτος που ανακάλυπτε θα έπαιρνε τη θέση της «μάνας» και θα «τα φυλούσε» στον επόμενο γύρο. Αν όμως, κάποιο από τα παιδιά που κρυβόντουσαν, προλάβαινε να τρέξει έως το σημείο φύλαξης και φτύνοντας να αναφωνήσει «φτου ξελευθερία για όλους» , τότε απελευθέρωνε όλα τα παιδιά που είχαν κρυφτεί και σύμφωνα πάντα με τους όρους του παιχνιδιού, ήταν υποχρεωμένο να «τα φυλάει» και πάλι το ίδιο παιδί και το παιχνίδι συνεχιζόταν…

Το ημερολόγιο γράφει: «21 Αυγούστου 2018». Είναι η επίσημη ημερομηνία κατά την οποία η Ελλάδα βγαίνει από τα μνημόνια! Αφού συμμετείχε σε ένα αγωνιώδες μα και επικίνδυνο «παιχνίδι» των αγορών, αυστηρώς ακατάλληλο για πολιτικά ανήλικους, που διήρκεσε 8 ολόκληρα χρόνια! Έμοιαζε σίγουρα με «κρυφτό» εκείνο το παιχνίδι ή για να είμαι πιο ακριβής με «κρυφτούλι»!

Η Ελλάδα έκανε τη «μάνα». Με κλεισμένα τα μάτια και με το μέτωπο αλλά και την πλάτη γυρισμένα στον τοίχο, μετρούσε ατελείωτα όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν ένα «παιχνίδι» που δεν θέλαμε να παίξουμε, αλλά που μας το επέβαλαν οι «συμπαίκτες» μας. Αλλιώς λέει, θα μας έδιωχναν από την «παρέα»… Το «παιχνίδι» ξεκίνησε στις 23 Απριλίου 2010 και το σημείο που επιλέχθηκε να αρχίσουμε να «τα φυλάμε» ήταν το όμορφο Καστελόριζο. Ένας τόπος «σύμβολο αντίστασης» μέχρι τότε, μετετράπη σε «σύμβολο συμβιβασμού»!

Όλα εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ σκοτεινά για την Ελλάδα, μιας και είχε κλεισμένα τα μάτια και περίμενε να κρυφτούν πίσω από τα συμφέροντά τους, όλοι εκείνοι που εκστασιάζονταν από την αδρεναλίνη της αναζήτησης, που τους προσέφερε η πλεονεκτική θέση τους βεβαίως…

Εκείνοι έθεταν τους όρους και έκριναν τόσο την αξιοπιστία όσο και την αποτελεσματικότητα του «παιχνιδιού». Έκαναν αρκετές «χλετζινιές», αλλά τις βάφτιζαν μετά «όρους» για το απατηλό «παιχνίδι». Επίσης οι «όροι» άλλαζαν διαρκώς κατά τη διάρκεια του «παιχνιδιού», μετά από συνεχείς αξιολογήσεις της απόδοσής του και ο κύκλος του φαύλος και μεγάλος…

Σήμερα, ήρθε επιτέλους η στιγμή που η «μάνα» Ελλάδα φώναξε «φτου και βγαίνω» και άνοιξε τα μάτια! Είναι η στιγμή που της δίνεται η ευκαιρία, όποια κι αν είναι αυτή, να κοιτάξει γύρω της και να συνειδητοποιήσει πρωτίστως που βρίσκεται. Ένα άλλο όμορφο νησί μας, η Ιθάκη, παγκόσμιο σύμβολο προορισμού, έχει επιλεγεί ετούτη τη φορά για να θυμίζει την σημαντική στιγμή. Δεν είναι καθόλου εύκολη στιγμή και δεν θα πρέπει η Ελλάδα ούτε να πανηγυρίσει γι αυτήν αλλά ούτε και να χαλαρώσει την προσοχή της! Το «παιχνίδι» είναι ακόμα σε εξέλιξη.

Οι κρυμμένοι «συμπαίκτες» της την περιμένουν στη «γωνία» και αναζητούν την ευκαιρία να πεταχτούν έξω και να την «φτύσουν»!

Τώρα ακριβώς είναι η στιγμή που θα πρέπει να φωνάξει δυνατά και καθαρά τη φράση «φτου για μένα», να ακουστεί παντού και να το εννοεί κιόλας! Το «για μένα» να αντιπροσωπεύει τυπικά και ουσιαστικά όλους τους Έλληνες, μηδενός εξαιρουμένου. Να συνειδητοποιήσουμε βέβαια κι εμείς οι ίδιοι, οι πολίτες αυτής της χώρας, πόσο σημαντικό είναι να μην βρεθούμε, ποτέ ξανά στο μέλλον, σε αυτήν την εξαιρετικά δύσκολη θέση.

Θα πρέπει όμως πρώτοι απ' όλους οι πολιτικοί μας, να αναγνωρίσουν επιτέλους την τεράστια ευθύνη που τους αναλογεί, να παραμερίσουν την όποια πολιτική τους ματαιοδοξία και να επανακαθορίσουν τον ρόλο τους, (τηρώντας έτσι και τον όρκο τους) ως υπηρέτες των συμφερόντων του ελληνικού λαού.

Να γίνουν επιτέλους πιο σοφοί, να οραματιστούν και να καταλάβουν, έστω και τώρα, «οι Ιθάκες τι σημαίνουν»! Ξέρουμε όλοι πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι να συμβεί αυτό, όπως επίσης μπορούμε να φανταστούμε πόσο καλό θα ήταν κάτι τέτοιο για τη χώρα!

Η 21η Αυγούστου του 2018, αν και ιστορική, δεν είναι μέρα πανηγυρισμών για τους κυβερνώντες ούτε κατήφειας για τους αντιπολιτευόμενους αλλά ούτε και ιδανική ευκαιρία για μίζερους μικροκομματικούς διαξιφισμούς! Είναι μέρα περισυλλογής για όλους ανεξαιρέτως εμάς τους Έλληνες, που πληρώσαμε πολύ ακριβά το «κρυφτούλι» που παίξαμε με τους άλλους, αλλά κυρίως με τον κακό εαυτό μας.

Είναι ανάγκη τώρα να συνειδητοποιήσουμε όλοι και να αναγνωρίσουμε με θάρρος, ειλικρίνεια και με αυτοκριτική διάθεση, τα λάθη που μας οδήγησαν στη σύγχρονη «Οδύσσειά» μας, για να μην τα επαναλάβουμε στο μέλλον.

Αν δεν θέλουμε να ακούσουμε σύντομα κάποιον από τους κρυμμένους «παίκτες» του γνωστού «παιχνιδιού» των αγορών, να μας «φτύνει» ξανά και να αναφωνεί, με γερμανική ή άλλη προφορά, «φτου ξελευθερία για όλους»!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Είδα κάπου ένα σκίτσο ενός ρομπότ να κλωτσάει ένα ανθρωπάκι με χαρτοφύλακα και μου προκάλεσε εντύπωση! Είναι η εικόνα που συνοδεύει το πόρισμα της έκθεσης για το «Μέλλον της Εργασίας» που εξέδωσε το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (World Economic Forum). Σύμφωνα με την εν λόγω έκθεση, υπολογίζεται ότι μέσα στις επόμενες δυο δεκαετίες το 1/3 έως και το 50% των εργασιών θα αυτοματοποιηθούν πλήρως και οι άνθρωποι θα αντικατασταθούν από τα «έξυπνα εργαζόμενα ρομπότ».

Πρόκειται για μια εξέλιξη-απειλή, που το παραδοσιακό συνδικαλιστικό κίνημα δεν τολμά καν να αναφέρει.Είναι γιατί δεν φαίνεται ακόμα ώριμο να συμπορευθεί με την εποχή του, να εκσυγχρονιστεί, να βελτιώσει τις δομές λειτουργίας του, καθώς και τις αντιλήψεις του για τις σύγχρονες εργασιακές σχέσεις, αλλά κυρίως να αναπροσαρμόσει τις μεθόδους διεκδίκησης, υπεράσπισης και διαφύλαξης των κεκτημένων στον «κόσμο της εργασίας», που παρακολουθεί αμήχανα να γκρεμίζονται το ένα μετά το άλλο, χωρίς να μπορεί καν να αντιδράσει!

Σύμφωνα με την άποψη σύγχρονων διανοητών, το νέο κύμα αυτοματοποίησης διαφέρει σημαντικά από τις βιομηχανικές επαναστάσεις του παρελθόντος, όπως είναι ο ατμός, ο εξηλεκτρισμός, η πληροφορική κ.λ.π. Δεν κρύβουν δε τους φόβους τους πως είναι πολύ πιθανόν να προκαλέσει αρνητικές επιπτώσεις στον χώρο της εργασίας! Σύμφωνα πάντα με τους ίδιους, ο ρυθμός αυτοματοποίησης θα είναι ανάλογος της ισχύος και της αντίστασης του εργατικού κινήματος. Δηλαδή, όσο πιο ισχυρό θα είναι το εργατικό κίνημα, τόσο πιο έντονη θα είναι και η αυτοματοποίηση. Η αιτιολόγηση είναι νομίζω προφανής!

Γεννιέται όμως εδώ το ερώτημα: «Ποια είναι εκείνα τα επαγγέλματα που κινδυνεύουν περισσότερο από την εν λόγω μελλοντική εργασιακή απειλή;».

Είναι αυταπάτη να πιστεύουμε πως κάποιοι εργαζόμενοι θα μείνουν στο απυρόβλητο. Όλες οι δουλειές κινδυνεύουν να αντικατασταθούν ή να συρρικνωθούν σημαντικά από τα «έξυπνα» αυτοματοποιημένα ανθρώπινα υποκατάστατα, που μειώνουν δραστικά το κόστος αλλά και τον χρόνο εργασίας!

Επίσης, αυταπατώνται όλοι όσοι πιστεύουν πως οι λιγότερο τεχνολογικά ανεπτυγμένες χώρες δεν κινδυνεύουν τόσο όσο οι άλλες από την αυτοματοποίηση στην εργασία.

Σύμφωνα με στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, το 23% των επαγγελμάτων στην Ελλάδα διατρέχουν υψηλό κίνδυνο να αντικατασταθούν από αυτοματοποιημένα συστήματα. Βέβαια, υπάρχει και η άλλη άποψη, που αφορά την εγχώρια αγορά, την οποία θα πρέπει και να σεβαστούμε: «Στην μεταμνημονιακή Ελλάδα, με τους θλιβερά υποτιμημένους μισθούς και με το 87% του ακόμα μάχιμου εργαζόμενου πληθυσμού να απασχολείται σε μεσαίες, μικρές ή πολύ μικρές επιχειρήσεις, μήπως είναι κάπως πρόωρο να ανησυχούμε ότι θα μας αντικαταστήσουν τα ρομπότ στην εργασία μας;».

Να μην αγνοούμε επίσης και το γεγονός ότι οι Έλληνες δουλεύουμε ήδη περισσότερες ώρες από όλους στην Ε.Ε.(πάνω από 43 ώρες εβδομαδιαίως) κι ας μας χαρακτηρίζουν κάποιοι από αυτούς «τεμπέληδες»!

Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν θα πρέπει να αναθεματίζουμε και να δαιμονοποιούμε την τεχνολογία, αντιμετωπίζοντάς την ως μελλοντική ανταγωνιστική απειλή! Ένα είναι σίγουρο: Τις όποιες αποφάσεις για την «ρομποτοποίηση» της εργασίας, δεν θα τις πάρουν οι μηχανές αλλά οι άνθρωποι!

Σε έναν ιδεατό κόσμο, που δεν θα είχε αφετηρία, αποκλειστικό στόχο και αυτοσκοπό την μεγιστοποίηση του κέρδους, που η πολιτική βούληση θα είχε ως γνώμονα την ποιότητα της ζωής των πολιτών, που το ανθρώπινο κεφάλαιο θα αποτελούσε αξία αδιαπραγμάτευτη, η είσοδος της τεχνολογίας στον κόσμο της εργασίας θα είχε μόνο θετική επίδραση. Ο χρόνος εργασίας θα ήταν λιγότερος με συνέπεια την εξασφάλιση περισσότερου ελεύθερου χρόνου. Ο μόχθος θα ήταν διαχειρίσιμος με δεδομένο το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και η απόλαυση της ζωής θα ήταν περισσότερη.

Δεν με φοβίζει η νέα τεχνολογία αλλά με τρομάζει η ανεξέλεγκτη στρατηγική διαχείρισή της!

Πώς μπορώ να ονειρευτώ ένα ελπιδοφόρο μέλλον που η τεχνολογία θα μας απελευθερώσει, όταν όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι υποαπασχολούνται σήμερα σε διάφορες δουλειές του «ποδαριού»;

Ποιοι θα είναι εκείνοι που θα ελέγξουν την έλευση της τεχνολογίας στον χώρο της εργασίας; Ποιο θα είναι το νομικό πλαίσιο, πώς και από ποιους θα καταρτιστεί αυτό;

Ποια θα είναι η ηθική και ποια η ασφάλεια που θα διέπει το νομικό αυτό πλαίσιο; Ποιοι, τέλος, θα είναι εκείνοι που θα επωφεληθούν από μια τέτοια εξέλιξη;

Έχω βάσιμες υποψίες να πιστεύω πως στη λίστα των ευνοούμενων δεν θα συμπεριλαμβάνονται οι εργαζόμενοι! Το δωδεκάωρο στην ημερήσια εργασία που θεσμοθέτησε πρόσφατα η ακροδεξιά κυβέρνηση της Αυστρίας, αλλά και η προώθηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της σκληρής λιτότητας στην Ευρώπη, δεν μου αφήνουν δυστυχώς πολλά περιθώρια αισιοδοξίας!

Είναι βέβαιο πως οι οργανωμένες προσπάθειες για τον περιορισμό ή και την κατάργηση της εργασίας στην μορφή που είναι σήμερα, έχουν ήδη ξεκινήσει.

Ο τρόπος που θα διαχειριστούν οι άνθρωποι αυτήν την εξέλιξη θα αποτελέσει σίγουρα και το βασικότερο πολιτικό διακύβευμα των επόμενων δεκαετιών…

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Με το τελευταίο σφύριγμα του Αργεντινού διαιτητή στη Μόσχα έπεσε και η αυλαία για το κορυφαίο γεγονός της χρονιάς σε παγκόσμιο επίπεδο, το Μουντιάλ.
Η Γαλλία, για δεύτερη φορά στην ιστορία της διοργάνωσης είναι ξανά παγκόσμια πρωταθλήτρια, 20 χρόνια μετά την κατάκτηση του τροπαίου ως διοργανώτρια χώρα.

Ο, τι γεγονότα και να συμβούν κατά την περίοδο αυτών των αγώνων, πόλεμοι, σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί, φαντάζουν τόσο ασήμαντα μπροστά σε ένα χατ-τρικ του Ρονάλντο, του Μέσι ή του Νεϊμάρ!

Η μεγάλη όμως μαγεία του ποδοσφαίρου έγκειται στην ψευδαίσθηση που δημιουργεί στον θεατή του πως κι εκείνος συμμετέχει ενεργά, ταυτίζεται με τα ινδάλματά του και έχει ρόλο στον αγώνα. Μάλιστα του προσδίδει την δυνατότητα να αποκτά και αρμοδιότητες κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Έτσι, από τον αναπαυτικό καναπέ του, καθοδηγεί τον τηλεοπτικό αγώνα και υποδυόμενος τον προπονητή της ομάδας που υποστηρίζει, συμβουλεύει τους παίχτες του πώς να δίνουν την μπάλα, άλλες φορές επαινώντας τους και άλλες πάλι βρίζοντάς τους που δεν υπάκουσαν τις συμβουλές του.

Στις δύσκολες στιγμές του παιχνιδιού κι ενώ νιώθει πως αδικείται η ομάδα που υποστηρίζει, αναλαμβάνει ρόλο διαιτητή, «στολίζοντας» τον πραγματικό ρέφερι με κοσμητικά επίθετα, όπως «άχρηστος», «ανίδεος» και «πουλημένος». Σε κάθε περίπτωση πάντως παραμένει πιστός οπαδός και «θύμα» της γοητείας του «Βασιλιά των σπορ»!

Γεννιέται όμως εδώ το ερώτημα : «Πώς κατάφερε ο άνθρωπος να μετατρέψει το δημοφιλέστερο άθλημα στον κόσμο, στο πλέον διεφθαρμένο άθλημα;»

Η απάντηση είναι απλή! Όσο η ανθρώπινη ματαιοδοξία προβάλλεται ως πρώτη προτεραιότητα, το «ευγενές» άθλημα της διαφθοράς θα κυριαρχεί επί όλων των αθλημάτων!

Ας ξεκινήσουμε όμως από την κορυφή του «παγόβουνου». Εκεί θα συναντήσουμε το «αφεντικό» της μπάλας σε παγκόσμιο επίπεδο, την γνωστή FIFA , η αλλιώς την «Διεθνή Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία». Πρόκειται για μια τεράστια ιδιωτική εταιρεία που εμπορεύεται το ποδόσφαιρο ανά την Υφήλιο, με αποκλειστικό γνώμονα και μόνο τον ένα και μοναδικό «Θεό» του καπιταλισμού, το χρήμα, αγνοώντας και καταστρατηγώντας αθλητικά ιδεώδη και πνευματικές αξίες!

Λειτουργεί ως μονοπώλιο και έχει όλα τα χαρακτηριστικά της μαφίας. Η λίστα των σκανδάλων στους κόλπους της FIFA , με στημένους αγώνες και παράνομες εξαγορές, είναι ατελείωτη. Έχει διεθνή επιρροή, ελέγχει και υποτάσσει νόμους, ανθρώπους και ομάδες, σε κάθε γωνιά του πλανήτη που κλωτσάνε μπάλα. Τα τελευταία δε χρόνια που η τηλεόραση δημιούργησε μια τεράστια επιπλέον αγορά με το 30% της ανθρωπότητας να παρακολουθεί ποδόσφαιρο, οι αξιώσεις της FIFA αλλά και τα κέρδη της εκτοξεύθηκαν. Ας δούμε όμως τι λένε και οι αριθμοί:

Η βιομηχανία του ποδοσφαίρου σε παγκόσμια κλίμακα αποφέρει ετησίως 225 δις. δολάρια, υπερβαίνοντας, κατά πολύ μάλιστα, τα κέρδη της μεγαλύτερης πολυεθνικής εταιρίας του πλανήτη. Η Αγγλία διαθέτει την μεγαλύτερη επιχείρηση ποδοσφαίρου από όλες της χώρες του κόσμου, ενισχύοντας με τα κέρδη της τους «φορολογικούς παραδείσους» με ποσά που ξεπερνούν τα 7 δις. λίρες.

Στην Ιταλία η βιομηχανία ποδοσφαίρου φιγουράρει ανάμεσα στις δέκα μεγαλύτερες ιδιωτικές επιχειρήσεις της χώρας. Στην Ελλάδα της αδιαφάνειας, δεν θα μάθουμε ποτέ το πραγματικό μέγεθος του «ευγενούς» αθλήματος της διαφθοράς του ποδοσφαίρου, αλλά όλοι έχουμε πάνω-κάτω την ίδια αίσθηση…!

Εδώ μάλιστα, δυστυχώς, προχωρήσαμε και ένα βήμα παραπέρα. Έχουμε επιτρέψει την εμφάνιση φαινομένων διαφθοράς ακόμα και σε ακαδημίες ποδοσφαίρου, πληγώνοντας ψυχές μικρών παιδιών, που θέλουν απλά να αθλούνται και όχι να γίνουν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές και το σχόλιο γίνεται μετά λόγου γνώσεως…

«Το ποδόσφαιρο είναι η μόνη θρησκεία που δεν έχει άθεους», υποστηρίζει ο Εδουάρδο Γκαλεάνο και έχει δίκιο! Οι «ορκισμένοι» οπαδοί της «στρογγυλής θεάς», υπερέχουν σε αριθμό των οπαδών του Χριστιανισμού αλλά και εκείνων του Μωαμεθανισμού! Ο οπαδός μιας ποδοσφαιρικής ομάδας είναι πιστός σε αυτήν και δεν την αλλάζει με καμία κυβέρνηση. Κόμμα μπορεί να αλλάξει, αλλά ομάδα ποτέ!

Το γεγονός αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά και το εκμεταλλεύονται οι ιδιοκτήτες ποδοσφαιρικών ομάδων, τόσο στην Ελλάδα όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Έτσι, οι οπαδοί μπορούν να αποτελέσουν εν δυνάμει οποιαδήποτε στιγμή μια κρίσιμη μάζα χειραγώγησης, από έναν επίδοξο καπιταλιστή ιδιοκτήτη της ομάδας τους, με σκοπό να επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα τους.

Έχοντας δε επενδύσει, ο ιδιοκτήτης της ομάδας, μέρος των κερδών του στα ΜΜΕ, θα είναι σε θέση να διαμορφώσει ένα ισχυρό πλέγμα εξουσίας που ασκεί πολιτική άμεσα και έμμεσα, χρηματοδοτώντας και κατευθύνοντας κόμματα και πολιτικούς, υποστηρίζοντας φυσικά κατ' αυτόν τον τρόπο τα δικά του και μόνο ιδιωτικά συμφέροντα.

Όλοι εμείς οι απανταχού ποδοσφαιρόφιλοι, οφείλουμε να παραμένουμε πιστοί οπαδοί του αθλήματος που μας ευχαριστεί, αλλά και της αγαπημένης μας ομάδας και όχι του εκάστοτε εφήμερου τυχοδιώκτη ιδιοκτήτη της, όπως ακριβώς θα πρέπει να παραμένουμε πιστοί στις αρχές και στις αξίες μας, αλλά κυρίως συνεπείς στην ανεπηρέαστη ατομική μας συνείδηση!
Αλλιώς, τη χάσαμε την μπάλα…!!!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Δεν του πάει του Τσίπρα η γραβάτα! Ίσως γιατί δεν τον έχουμε συνηθίσει έτσι. Ίσως πάλι γιατί και ο ίδιος αισθάνεται κάπως άβολα με την συγκεκριμένη ενδυματολογική επιλογή. Αποτελούσε όμως δέσμευση και υπόσχεση που ο ίδιος είχε χρεωθεί στο στοίχημά του για την επίτευξη μιας καλής συμφωνάς για το χρέος.
Σύμφωνα με τον ίδιο τον Πρωθυπουργό αλλά και τους στενούς συνεργάτες του, η έκβαση της συμφωνίας, όπως αυτή κατακυρώθηκε στο τελευταίο Eurogroup , ήταν επιτυχής και έτσι έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται υπερήφανοι που «επιτέλους η χώρα μας γυρίζει οριστικά σελίδα»!

Ομολογώ πως, με την πρώτη ανάγνωση των βασικών παραμέτρων της συμφωνίας, όπως τουλάχιστον αυτές καταγράφηκαν στον τύπο, ούτε κατάλαβα πολλά πράγματα, αλλά ούτε και ενθουσιάστηκα! Οι αρκετές αναφορές στους διάφορους ποσοστιαίους οικονομικούς δείκτες με έκαναν ακόμα πιο καχύποπτο. Άλλωστε είναι σε όλους μας γνωστό πως, η ευημερία των αριθμών σπανίως αντανακλά την ευημερία των ανθρώπων! Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας, πόσο δύσκολα ήταν τα τελευταία χρόνια της κρίσης που ζήσαμε, θα αποτελούσε πρόκληση την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, οποιαδήποτε αναφορά για της ευημερία των Ελλήνων πολιτών!

Η λυσσαλέα όμως αντίδραση της εγχώριας αντιπολίτευσης που ακολούθησε την επίτευξη της συμφωνίας, με υπερβολικά ανεβασμένους τους τόνους, υπερβαίνοντας συχνά τα όρια της προσωπικής εμπάθειας, με ειρωνικούς υπαινιγμούς, εξορκισμούς, συκοφαντίες και μηδενιστικούς χαρακτηρισμούς για την «χειρότερη κυβέρνηση που γνώρισε ποτέ ο τόπος» και τη «χειρότερη συμφωνία» που θα μπορούσε να φέρει, με έκανε να αναρωτηθώ πως, ίσως να έχει και καλά στοιχεία αυτή η συμφωνία!

Σκέφτηκα λοιπόν πως, αν επρόκειτο για μια πραγματικά κακή συμφωνία, η αντιπολίτευση ως όφειλε εκ του ρόλου της, θα κατέκρινε την ίδια την συμφωνία επιχειρηματολογώντας στις λεπτομέρειές της και δεν θα περιόριζε την κριτική της στην γραβάτα του Πρωθυπουργού!

Έτσι, ξαναδιάβασα, δυο και τρεις φορές τη συγκεκριμένη συμφωνία, προσπαθώντας να κατανοήσω τα υπέρ(αν υπάρχουν) και τα κατά(που σίγουρα θα υπάρχουν).Τα συμπεράσματά μου θέλησα να τα μοιραστώ με τους αναγνώστες αυτού του άρθρου:

Αν και οι Ευρωπαίοι επιμένουν στην άποψή τους, μέσα από τις δηλώσεις τους, πως η έξοδος της Ελλάδας από τα μνημόνια θα είναι καθαρή, είναι φανερό πως η εποπτεία θα εξακολουθεί να υπάρχει για αρκετά χρόνια ακόμα και τα περιθώρια για χαλάρωση της λιτότητας θα είναι περιορισμένα, για τον απλούστατο λόγο ότι, οι δανειστές μας δεν εμπιστεύονται το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Έχουν βάσιμες υποψίες πως η απουσία ελέγχου θα το οδηγήσει ξανά στην φαυλότητα του παρελθόντος. Στις πρακτικές εκείνες που οδήγησαν τη χώρα στην χρεοκοπία και τις οποίες όμως, οι ίδιοι οι εταίροι μας, όχι μόνο δεν απέτρεψαν όταν έπρεπε, αλλά αντίθετα ενεθάρρυναν, στοχεύοντας δόλια στην ανεξέλεγκτη συσσώρευση κερδών για τις τράπεζές τους, αλλά και στα κέρδη τους από την διαφαινόμενη χρεοκοπία της χώρας μας που ακολούθησε! Η Γερμανία μόνο, έχει αποκομίσει από το 2010 μέχρι και σήμερα περίπου 3 δις. ευρώ μόνο από τους τόκους των ελληνικών κρατικών μας ομολόγων. Όμως επειδή ο κυριότερος ίσως παράγοντας στις σύγχρονες οικονομίες είναι το καλό «κλίμα» που επικρατεί, οι δηλώσεις των ευρωπαίων αξιωματούχων και κυρίως της Μέρκελ για καθαρή έξοδο της Ελλάδας από τα μνημόνια, αλλά και οι επευφημίες και τα θετικά σχόλια του διεθνούς τύπου για την χώρα μας, μάλλον βοηθάνε για την επόμενη φάση που θα διανύσουμε.

Επίσης, η 10ετής επιμήκυνση για την αποπληρωμή του 2 ου μνημονίου από τον EFSF και η 10ετής περίοδος χάριτος που προβλέπονται στη συμφωνία, αποτελούν αναμφισβήτητα θετικές αποφάσεις που δίνουν ανάσες στη χώρα για τα επόμενα 10 χρόνια! Στο ίδιο διάστημα η Ελλάδα θα μπορεί να δανείζεται με σχετικά χαμηλά επιτόκια από τις αγορές αποπληρώνοντας χρέη που λήγουν με το 2020.
Στα θετικά της συμφωνίας συγκαταλέγουμε και τα 24 περίπου δισ. ευρώ που έχει εξασφαλίσει η χώρα για τις υποχρεώσεις της τα 2 επόμενα χρόνια, σε μια κρίσιμη περίοδο που οι διεθνείς αγορές είναι ευμετάβλητες και η ανασφάλεια έκδηλη.
Θετικό θεωρώ επίσης το γεγονός ότι, παρά το τεράστιο μέγεθος του χρέους, η Ελλάδα μπορεί να μην καταβάλει ποσά μεγαλύτερα του 15% του ΑΕΠ μεσοπρόθεσμα και σε κάθε περίπτωση κάτω του 20% του ΑΕΠ μακροπρόθεσμα, για την εξυπηρέτηση του χρέους.

Στα αρνητικά της συμφωνίας σημειώνω την ενισχυμένη εποπτεία με τους μηνιαίους ελέγχους, η οποία καθιστά την έξοδο όχι και τόσο «καθαρή»! Στα πλαίσια αυτής της εποπτείας συμπεριλαμβάνονται, τα ψηφισμένα μέτρα για μείωση των συντάξεων το 2019, η μείωση του αφορολόγητου το 2020, οι αναπροσαρμογές στις αντικειμενικές αξίες των ακινήτων και στους λογαριασμούς του ΕΝΦΙΑ, ο περιορισμός των «κόκκινων» δανείων και οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί.

Δεν μπορεί παρά να αποτελεί αρνητικό σημείο της συμφωνίας η δυνατότητα που δίνει στους θεσμούς να ζητούν νέα μέτρα αν η Ελλάδα αποκλίνει από τον στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος που έχει οριστεί στο 3,5% έως το 2022 καθώς και η διατήρηση των πρωτογενών πλεονασμάτων της τάξης του 2,2% του ΑΕΠ έως και το 2060. Τέλος, η οριστική βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες, καθώς η συμφωνία προβλέπει ότι θα επανεξεταστεί από το 2032 (Ζήσε Μάη μου..).

Οι συμφωνίες όμως δεν είναι στατικές! Αλλάζουν και αναμορφώνονται, όταν δεν υφίστανται πλέον οι αιτίες που τις προκάλεσαν. Έτσι, οι αιτίες που προκάλεσαν την υπογραφή της μείωσης των συντάξεων το 2019 και την μείωση του αφορολόγητου το 2020, δεν υπάρχουν πλέον. Το μέτρο αυτό το επέβαλε το ΔΝΤ, πιστεύοντας πως δεν θα γίνει εφικτός ο στόχος του πλεονάσματος, ως προαπαιτούμενο μέτρο και αυτοδιαψεύστηκε θριαμβευτικά!

Η κυβέρνηση έχει χρέος τώρα να παρακάμψει τις γραφειοκρατίες και να καταστρώσει σχέδιο άμεσης επαναδιαπραγμάτευσης στο θέμα των συντάξεων και του αφορολόγητου, με χρονικό ορίζοντα το ερχόμενο φθινόπωρο, αναζητώντας τρόπους και συμμαχίες, ώστε να το πετύχει πάση θυσία! Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να πείσει τον απλό Έλληνα πολίτη, που δεν ξέρει να διαβάζει συμφωνίες και πρωτόκολλα, πως «κάτι έχει αλλάξει προς το καλύτερο» στον έρμο τούτο τόπο!

Η συμφωνία δεν θα κριθεί από τους αριθμούς της, αλλά από τις επιπτώσεις που θα φέρει στις ζωές των ανθρώπων..!

Όσο για τους «άλλους» που συνεχώς γκρινιάζουν, διαμαρτύρονται και θορυβούν ακατάπαυστα, αναμένοντας αγωνιωδώς «το τρένο της δικιάς τους εξουσίας», θέλω απλά να τους υπενθυμίσω πως ζουν σε μια χώρα που έχει χρεοκοπήσει!

Ο Τσίπρας έφερε μια συμφωνία που για άλλους είναι καλή και για άλλους κακή. Είναι όμως μια συμφωνία! Εκείνοι που καταστροφολογούν και μηδενίζουν τα πάντα χωρίς να αντιπροτείνουν τίποτα ουσιαστικό, καλό θα είναι να σκεφτούν επιτέλους έναν ρόλο για τις αφεντιές τους, που θα τους ταιριάζει καλύτερα και που θα τους καθιστά περισσότερο χρήσιμους στην κοινωνία, από το να ζητάνε διαρκώς εκλογές και να κάνουν απλά φασαρία…

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Είμαστε πλέον όλοι εξοικειωμένοι με την συνηθισμένη πια εικόνα της στρατιωτικής επέμβασης του Αμερικανικού παράγοντα σε ξένη χώρα.
Οι επεμβάσεις των ΗΠΑ σε ξένες χώρες, φυσικά και δεν αποτελούν φαινόμενο των τελευταίων χρόνων, αφού η ιστορική καταγραφή τις αποτυπώνει με χρονική διάρκεια που υπερβαίνει τους δύο αιώνες.

Αξίζει μάλιστα εδώ να σημειωθεί ότι στην «παρθενική» τους επέμβαση που είχε στόχο την σημερινή Λιβύη, έλαβαν μέρος και 40 έμπειροι Έλληνες μισθοφόροι στο πλευρό των Αμερικανών. Η πρώτη αυτή επέμβαση των Αμερικανών πεζοναυτών και των μισθοφόρων συμμάχων τους, σηματοδότησε και το τέλος του «πρώτου πολέμου της Μπαρμπαριάς» ( The Barbary War ) γνωστός και ως «Ο πόλεμος της Τρίπολης», με την συνθήκη ειρήνης, ευνοϊκή για τις ΗΠΑ, που ακολούθησε και υπογράφηκε τον Ιούνιο του 1805.

Η « Μπαρμπαριά» ή αλλιώς «Ακτή των Βερβέρων», ήταν ο όρος που χρησιμοποιούνταν από τους Ευρωπαίους από τον 16ο ως τον 19ο αιώνα, για να αναφερθούν στο σύνολο των τόπων των Βερβέρων, που αντιστοιχούσαν σε όλη την μέση και δυτική παράκτια περιοχή της Βόρειας Αφρικής, το σημερινό Μαρόκο, την Αλγερία, την Τυνησία και την Λιβύη.

Στα τέλη του 18ου αιώνα οι πειρατές έγιναν κυρίαρχοι των θαλασσών, εκμεταλλευόμενοι το κενό εξουσίας στη Μεσόγειο. Πολύ συχνά κυρίευαν ευρωπαϊκά πλοία, απαιτώντας λύτρα για την απελευθέρωση των πληρωμάτων τους. Έτσι, οι Γάλλοι, οι Άγγλοι, ακόμη και οι Αμερικανοί, εξαναγκάζονταν να πληρώνουν λύτρα, προκειμένου να κρατούν ανοικτές τις διόδους ναυσιπλοΐας.

Η πολεμική αναμέτρηση μεταξύ των ΗΠΑ και των Βερβερικών Κρατών της Βορείου Αφρικής για την ελεύθερη ναυσιπλοΐα στη Μεσόγειο, διήρκεσε από το 1801 έως το 1805 και στέφθηκε με επιτυχία μετά από την συνδυασμένη επίθεση από στεριά και θάλασσα.

Η παραπάνω λοιπόν αναμέτρηση, αποτέλεσε την πρώτη στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ σε ξένη ήπειρο, αλλά και τα πρώτα «δείγματα γραφής» του Αμερικανικού παράγοντα σε ηγεμονικό ρόλο «πλανητάρχη». Είχε δε ως κύριο σκοπό τον απόλυτο έλεγχο της πληγείσας περιοχής με την εκεί εγκαθίδρυση κυβερνητικού καθεστώτος «φιλικού» προς τις ΗΠΑ. Η «συνταγή» θεωρήθηκε επιτυχημένη και εφαρμόστηκε με απόλυτη ακρίβεια και συνέπεια και σε όλες τις μετέπειτα στρατιωτικές επιχειρήσεις των Αμερικανών σε ξένες χώρες.

Πολλά έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί τα τελευταία χρόνια για τους περίφημους «Πολέμους της Μπαρμπαριάς». Διακρίνουμε βέβαια, ανάμεσα σε αρκετά από τα γραφόμενα, αλλά και τα λεχθέντα, μια οργανωμένη προσπάθεια πρόκλησης τεχνητής σύγχυσης και αποπροσανατολισμού της παγκόσμιας κοινής γνώμης, με ανιστόρητους παραλληλισμούς!

Έτσι, παραβάλουν τους «μουσουλμάνους κουρσάρους» της εποχής εκείνης με τους σύγχρονους «τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους», «πολτοποιώντας» ιστορικά δυο διαφορετικά φαινόμενα σε ένα, παρουσιάζοντάς τα μάλιστα ως ένα «ενιαίο διαχρονικό θρησκευτικό μέτωπο» το οποίο έχει κηρύξει διαρκή ιερό πόλεμο εναντίων των Αμερικανών…

Δηλαδή, προσπαθούν να παρουσιάσουν την σύγκρουση των ΗΠΑ με τον Αραβικό κόσμο διαχρονικά, ως σύγκρουση πολιτισμών ή θρησκειών, αποκρύπτοντας επιμελώς τα πραγματικά ουσιαστικά κίνητρα τα οποία ήταν και είναι αμιγώς οικονομικά!

Η γνήσια ιστορική καταγραφή όμως, κατατάσσει τους «πολέμους της Μπαρμπαριάς» στους «ανταγωνιστικούς πολέμους» για τον έλεγχο του «επικερδούς εμπορίου», με κύριους ανταγωνιστές των Αμερικάνων τους Γάλλους και τους Βρετανούς.

Τα αποτελέσματα των «πολέμων της Μπαρμπαριάς» κατέστησαν σαφή τη φιλοδοξία της νεοσύστατης τότε χώρας των ΗΠΑ να διαδραματίσει κυριαρχικό ρόλο στην αντιμετώπιση πάσης φύσεως «απειλών», όπως ήταν οι κουρσάροι και οι πειρατές της εποχής εκείνης.

Αν και η οικονομική άνθιση της Αμερικής επήλθε κυρίως από τις αλλαγές που δημιουργήθηκαν στον κόσμο του Ατλαντικού και όχι τόσο από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις σε άλλες χώρες, εντούτοις, η υπερδύναμη των ΗΠΑ συνεχίζει απτόητη μέχρι και σήμερα να κατέχει τον πρώτο ηγεμονικό ρόλο του ρυθμιστή και του απόλυτου κυρίαρχου στον πλανήτη μας.

Το λεγόμενο «αντίπαλο δέος», προς το παρόν αναζητείται…!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

«Έμπαινε Δέσποτα!» έγραφε στο Twitter ο Παναγιώταρος, επιδοκιμάζοντας την καταγγελία του ομοϊδεάτη του Μητροπολίτη κατά υπουργού της κυβέρνησης για παρέμβαση στη Δικαιοσύνη. Ότι και αν σας θυμίζει πάντως πρόκειται για απλή συνωνυμία. Ο Παναγιώταρος δεν είναι ο πρωταγωνιστής στο ρόλο του «Ιούδα» της τηλεοπτικής σειράς από το ομώνυμο έργο του Νίκου Καζαντζάκη «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», που υποδύθηκε υπέροχα ο Γιώργος Φούντας, αλλά ούτε και ο φίλος του ιεράρχης είναι ο «παπά Γρηγόρης», που ενσάρκωσε καταπληκτικά ο Λυκούργος Καλλέργης.

Αν και ομολογώ πως βρίσκω να έχουν αρκετές ομοιότητες με τους «ήρωες» του διάσημου Κρητικού συγγραφέα, εδώ πρόκειται για τον «Χρυσαυγίτη» Ηλία Παναγιώταρο και έναν «άνθρωπο της Εκκλησίας» γνωστό πια σε όλους για τα κηρύγματα μισαλλοδοξίας και για τις ακραίες ρατσιστικές, ομοφοβικές του δηλώσεις, τον Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιο.

«Ο Βίος και η Πολιτεία» του εν λόγω Μητροπολίτη, κατά κόσμον Αθανάσιου Λενή, είναι λίγο πολύ γνωστή στους περισσότερους και το βιογραφικό της δράσης του ή ακριβέστερα της αντίδρασής του, πλούσιο από τα νεανικά του χρόνια.

Η σχέση του με τα σώματα ασφαλείας και τα αξιώματα υπήρξε ανέκαθεν ισχυρή και αρραγής. Σε ηλικία μόλις 30 ετών διορίστηκε Ιεροκήρυκας του Σώματος της Χωροφυλακής και έλαβε τον βαθμό του Μοιράρχου, απ' όπου και προήχθη αργότερα σε Ταγματάρχη.

Τα πολιτικά του φρονήματα, τα οποία ουδέποτε αποποιήθηκε, τον κατατάσσουν στο χώρο της ακροδεξιάς με ισχυρές αποχρώσεις ενδείξεις φασίζουσας νοοτροπίας.

Δεν πρόκειται για έναν φανατικό ορθόδοξο φονταμενταλιστή ιεράρχη, αλλά για πολιτικό πρόσωπο, το οποίο εκμεταλλευόμενο την θέση εξουσίας που κατέχει στην διοίκηση της Εκκλησίας, δεν χάνει ευκαιρία να πολιτικολογεί, να προπαγανδίζει, να διχάζει και να εκτοξεύει ύβρεις και απειλές κατά των πολιτικών του αντιπάλων.

Αν και απόφοιτος της Θεολογικής Σχολής, ο Μητροπολίτης Αμβρόσιος δεν Θεολογεί αλλά πολιτεύεται. Δεν διδάσκει την αγάπη του Θεού, αλλά το μίσος των ανθρώπων. Δεν ευαγγελίζεται την συγχώρεση αλλά την εκδίκηση. Δεν υπερασπίζεται το δικαίωμα στην Ειρήνη, αλλά διεκδικεί το δίκιο μέσα από τον πόλεμο.

Χαρακτηριστική είναι η δήλωση που έχει κάνει δημόσια κατά το παρελθόν.

«Όταν κάνεις μια μάχη δεν την κάνεις με λουκούμια και λουκουμόσκονη. Παίρνεις πέτρες και ξύλα και τα πετάς για να υπερισχύσει το δίκιο σου».

Μια «εναλλακτική» έκδοση δηλαδή του …«Αγαπάτε αλλήλους»!

Κι όμως ο άνθρωπος αυτός είναι Μητροπολίτης!

Η πολιτική του διαδρομή πάντως έχει συνέπεια και συνέχεια. Από την εποχή της χούντας που προχώρησε σε ανοικτή πρόκληση απευθύνοντας ασπασμό στους χουντικούς βασανιστές των Σωμάτων Ασφαλείας, μέχρι και τις μέρες μας, που όχι μόνο δεν χάνει ευκαιρία να φωτογραφίζεται περήφανος με «εξέχοντα» μέλη της «Χρυσής Αυγής», αλλά και να υπερασπίζεται και να ευλογεί μάλιστα τη δράση της «καταξιωμένης» εγκληματικής οργάνωσης με κοινοβουλευτική περιβολή.

Δεν παραλείπει πάντως να δηλώνει ευθαρσώς και δημόσια, ότι προτιμά να τον αποκαλούν «ναζιστή και χουντικό» παρά «κατσαπλιά».

Κάθε φορά που κάποιος πολιτικός τόλμησε κατά το παρελθόν να μπει στα «χωράφια» της Εκκλησίας (και αυτό έχει συμβεί πολλάκις), τα αντανακλαστικά των διοικούντων της Εκκλησίας της Ελλάδος λειτούργησαν άμεσα και αποτελεσματικά εγκαλώντας τον πολιτικό να περιοριστεί στον ρόλο του και να μην παρεμβαίνει άκομψα στα θέματα της Εκκλησίας. Δεν βλέπω όμως καθόλου να επιδεικνύουν την ίδια ευαισθησία και όταν συμβαίνει το αντίστροφο!

Δεν ξέρω αν ο Μητροπολίτης-Μοίραρχος-Ταγματάρχης Αμβρόσιος διεκδικεί να διαδραματίσει στο μέλλον το ρόλο κάποιου ιδιότυπου «εθνικιστή Παπαφλέσσα».

Δεν γνωρίζω αν αισθάνεται πως υπηρετεί επαρκώς τον Θεό μέσα από την πολιτική.

Δεν έχω ιδέα καν αν πιστεύει πως με την ρητορική του μίσους που έχει επιλέξει να χρησιμοποιεί, νομιμοποιείται να λειτουργεί ως ιεράρχης.

Εκείνο που σίγουρα ξέρω είναι πως, πρέπει κάποιος να του βάλει ένα φρένο και αυτός δεν είναι πάντως η Δικαιοσύνη που απ' ότι φαίνεται, σε ορισμένες περιπτώσεις έχει «αποστραβωθεί» τελείως! Ίσως να μπορεί να το κάνει η ίδια η Εκκλησία ή ο Πανάγαθος Θεός! Όμως, κάποια πράγματα δεν είναι δυνατόν να τα μπερδεύουμε ακόμα.

«Άλλα τα μάτια του Λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας».

Άλλο ο «Παναγιότατος» και άλλο ο «Παναγιώταρος».

Άλλο ο «Αδελφός» και άλλο ο «Αδόλφος»! Θου Κύριε…!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

«Οι καλοί φράχτες κάνουν τους καλούς γείτονες» λέει μια αγγλική παροιμία!
Εμείς οι Έλληνες, μάλλον δεν είχαμε ποτέ ούτε καλούς φράχτες αλλά ούτε και καλούς γείτονες! Τουλάχιστον εξ ανατολών.

Από την ίδια πλευρά του ορίζοντα που ανατέλλει κάθε μέρα ο λαμπρός ήλιος που φωτίζει την Ελλάδα, ελλοχεύει και το πιο βαθύ σκοτάδι της ιστορίας μας, που εδώ και κάμποσους αιώνες, υπονομεύει, εκβιάζει και απειλεί το μέλλον αυτού του τόπου. Γι' αυτό και μόνο η λέξη «Τούρκος» στην καθομιλουμένη, μας παραπέμπει σε κάτι βίαιο και άσχημο…

Οι χρόνοι περνούν, άλλοι καλοί κι άλλοι πάλι δύσκολοι, μα οι γείτονες πάντα μένουν, επιβεβαιώνοντας με κάθε ευκαιρία που τους δίνεται την πολύ κακή φήμη τους, μέσα από τις προκλήσεις και την αλαζονεία τους. Όσο και να θέλεις να ξεχάσεις την παρουσία τους στην γειτονιά σου, εκείνοι είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να σου την υπενθυμίσουν. Έτσι και τώρα, με αφορμή τη σύλληψη των δύο Ελλήνων αξιωματικών, πρωταγωνιστούν για μια ακόμα φορά σε μια παρωδία μίσους και τυχοδιωκτισμού. Η χρονική στιγμή φυσικά δεν είναι καθόλου τυχαία.

Ο «γείτονας Τούρκος» και δεν εννοώ τον απλό πολίτη, πάντα κάτι θέλει. Πάντα κάτι ζητάει. Πάντα σε κάποιο όφελος αποσκοπεί. Αυτή τη φορά, προκαλώντας πρώτα την προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης πάνω του με την αλαζονική του στάση, στοχεύει στο να εξασφαλίσει κεκτημένα σε ό, τι αφορά την συνδιαχείριση του φυσικού πλούτου της ΑΟΖ της Κύπρου. Με πρόσχημα την προάσπιση τάχα μου των συμφερόντων των Τουρκοκυπρίων, προωθεί πάση θυσία τα οικονομικά συμφέροντα της δικής του χώρας.

Η ανακάλυψη των υδρογονανθράκων τα τελευταία χρόνια στην νοτιοανατολική Μεσόγειο, έχει δημιουργήσει ένα νέο γεωπολιτικό και γεωοικονομικό τοπίο με νέα δεδομένα, νέες συμμαχίες και φυσικά νέα πολιτικά παιχνίδια διεκδίκησης μεριδίων από τους νέους φυσικούς πόρους.

Ο πανίσχυρος Τούρκος «Σουλτάνος», αισθανόμενος ίσως πως απειλείται από αυτές τις εξελίξεις, έχει ανοίξει και συντηρεί πολλά μέτωπα τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της χώρας του, με κυριότερο εκείνο της Συρίας. Παρατηρώντας Ελλάδα και Κύπρο να διαμορφώνουν νέους ορίζοντες ενεργειακής πολιτικής και στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ, την Αίγυπτο αλλά και με άλλες χώρες, επαναπυροδοτεί το αγαπημένο του παιχνίδι της «ξαναζεσταμένης απειλής» στο Αιγαίο και στην περιοχή της Κύπρου.

Οι εξελίξεις γύρω από την Κυπριακή ΑΟΖ, επαναφέρουν ως κεντρικό ζήτημα την εξεύρεση λύσης στο Κυπριακό, ως αναγκαία μάλιστα προϋπόθεση για την επίτευξη συμφωνίας που αφορά το φυσικό αέριο. Σύμφωνα με αναλυτές, η περίοδος αυτή των διαδοχικών προκλήσεων από την πλευρά της Άγκυρας, θα συνεχιστεί και για το επόμενο διάστημα, ως βασική τακτική εξασφάλισης πολιτικών πλεονεκτημάτων στα οποία υπολογίζει η γειτονική χώρα.

Η Κύπρος ως ενεργειακός κόμβος πλέον για την Ευρώπη θα διαδραματίσει αναμφισβήτητα πρωτεύοντα ρόλο στην ευρύτερη περιοχή. Θα περίμενα βέβαια από την Ε.Ε. να είχε αναλάβει έναν περισσότερο δυναμικό και ενεργητικό ρόλο στις εξελίξεις. Η Αμερική και η Ρωσία όπως πάντα έτσι και τώρα, δρουν με αποκλειστικό γνώμονα και μόνο τις δικές τους στρατηγικές επιδιώξεις. Γνωρίζουν όμως πολύ καλά άπαντες πως, μεταξύ των κρατών, δεν υπάρχουν φιλίες παρά μόνο συμφέροντα!

Για όσο χρονικό διάστημα διαμορφώνεται ο ενεργειακός χάρτης των αγωγών για τη μεταφορά φυσικού αερίου στην Ευρώπη, οι ισορροπίες σε διεθνές επίπεδο θα διατηρούνται εύθραυστες και οι χειρισμοί θα απαιτούν λεπτότητα και ψυχραιμία!

Στο εσωτερικό της χώρας μας η κυβέρνηση, κινούμενη σε καθαρά διπλωματικό επίπεδο, προσπαθεί να κρατάει χαμηλούς τόνους, ενώ στο αντίπαλο στρατόπεδο της μείζονος αντιπολίτευση, η παρατεταμένη περίοδος πολιτικής «ανομβρίας» που μαστίζει τον χώρο, φαίνεται πως έχει «αφυδατώσει» εντελώς την νοημοσύνη κάποιων ανθρώπων που διψούν τρελά για εξουσία και δεν χάνουν ευκαιρία να εκμεταλλεύονται για μικροπολιτικούς λόγους εθνικά μας θέματα μείζονος σημασίας, για τα οποία όλοι θα πρέπει να επιδεικνύουμε σοβαρότητα και σύνεση. Την ίδια τακτική δυστυχώς, ακολουθεί και μερίδα των Μ.Μ.Ε. δημιουργώντας ανασφάλεια και εντυπώσεις στην κοινή γνώμη. Μαθαίνω πως, κάποιοι θερμόαιμοι συμπατριώτες μας, προβάρουν ήδη το χακί και περιμένουν να καλέσουν την… «κλάση» τους…

Ο απλός Τούρκος πολίτης βιοπαλαιστής, που βλέπει μέρα με τη μέρα τις δημοκρατικές του ελευθερίες να περιορίζονται, που αισθάνεται τη ζωή του να γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη, που υποβάλλεται στην αχρεία προπαγάνδα και στα ακροδεξιά παραληρήματα του αφέντη Σουλτάνου του, δεν μου προκαλεί αρνητικά συναισθήματα και μπορώ να πω ακόμα πως τον βλέπω και με συμπάθεια.

Ο τσαμπουκάς όμως Τούρκος, που εμφανίζεται διαχρονικά ως «ο ισόβιος εθνικός μας τρομοκράτης», που περιφρονεί όλες τις διεθνείς συνθήκες καλής γειτονίας, που δεν σέβεται τους κανόνες του διεθνούς δικαίου, που παραβιάζει καθημερινά τα αναγνωρισμένα σύνορά μας, που προκαλεί τις ανοχές και τις αντοχές μας και που απειλεί απρόκλητα και απροκάλυπτα το μέλλον των παιδιών μας, αυτός ο Τούρκος πάντα «Τούρκο» θα με κάνει…!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Δεν ανακαλύψαμε την Αμερική, αλλά ως φαίνεται, μάλλον εκείνη μας ανακάλυψε ετούτη τη φορά, με την αποκάλυψη του νέου μεγάλου σκανδάλου δωροδοκίας, με πρωταγωνιστή την πολυεθνική φαρμακευτική εταιρεία Novartis . Πρόκειται για ένα πολιτικό και οικονομικό σκάνδαλο που λόγω μεγέθους έχει χαρακτηριστεί ως «το μεγαλύτερο από τη σύσταση του Ελληνικού κράτους»!

Σε ένα ξέφρενο πάρτι μίζας και διαφθοράς είχε επιδοθεί η Novartis , προκειμένου να αποκτήσει ηγεμονικό ρόλο στην ελληνική αγορά φαρμάκου. Πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες του τόπου, γιατροί, δημοσιογράφοι και άλλα «εκλεκτά» μέλη της κοινωνίας μας, φαίνεται να «συνεργάστηκαν» με την εν λόγω εταιρεία με το αζημίωτο βεβαίως και ο καθένας από αυτούς είχε δικό του ρόλο και μερίδιο στο «μεγάλο φαγοπότι».

Ένα «φαγοπότι», που σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, στοίχησε στο Ελληνικό Δημόσιο ζημία που αγγίζει τα 3 δισεκατομμύρια ευρώ. Είναι ενδεικτικό μάλιστα το γεγονός πως, εξαιτίας της εκτεταμένης διαφθοράς στο χώρο του φαρμάκου, η Ελλάδα από το 2000 και μετά παρουσίασε φαρμακευτική δαπάνη, διπλάσια από τον μέσο όρο της αντίστοιχης δαπάνης των κρατών μελών της Ε.Ε.

Δύο πρώην πρωθυπουργοί και οκτώ πρώην υπουργοί φέρονται να συγκαταλέγονται μεταξύ των «συνεργάσιμων», σύμφωνα πάντα με τις καταθέσεις των προστατευόμενων μαρτύρων που επεξεργάζονται οι αμερικάνικες, αλλά και οι ελληνικές αρχές και αφορούν το νέο σκάνδαλο.

Οι εμπλεκόμενοι πολιτικοί κρύβονται πίσω από ευεργετικές διατάξεις του νόμου «Περί Ευθύνης Υπουργών» και κάνουν λόγο για «σκευωρία», χωρίς να απαντούν ουσιαστικά σε όλα όσα τους προσάπτουν, βάλλοντας μανιωδώς κατά εισαγγελικών λειτουργών, δικαστών αλλά και μαρτύρων. Η στάση αρκετών από αυτούς είναι προκλητική και απαξιωτική, τόσο για την Δικαιοσύνη και τους θεσμούς, όσο και για ολόκληρη την κοινωνία που αμήχανα τους παρακολουθεί.

Οι απειλές που εκτοξεύουν εναντίων των προστατευόμενων μαρτύρων και οι χαρακτηρισμοί που τις συνοδεύουν, επιβεβαιώνουν την ανάγκη να προστατευτεί η ταυτότητα αυτών των μαρτύρων. Δεν διστάζουν μάλιστα, να χαρακτηρίζουν με θράσος αυτούς τους μάρτυρες ως «κουκουλοφόρους», αγνοώντας μάλλον το γεγονός πως, την ρύθμιση για την προστασία των μαρτύρων σε περιπτώσεις δωροδοκίας, την νομοθέτησε η «δικιά» τους κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου το 2014.

Ο χώρος της υγείας όμως στον οποίο εντοπίστηκε το τελευταίο μεγάλο σκάνδαλο έχει μια επιπλέον ιδιαιτερότητα που δεν θα πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους.
Εδώ εκφοβήθηκαν, εκβιάστηκαν και χειραγωγήθηκαν μεθοδευμένα και μαζικά οι πιο αδύναμοι κρίκοι του κοινωνικού μας ιστού, οι ασθενείς, προκειμένου να κερδίσουν κάποιοι άλλοι ματαιόδοξοι «υγιείς» περισσότερα χρήματα και αυτό βρίσκω πως είναι ιδιαίτερα βάρβαρο, άδικο, ανήθικο και αρρωστημένο…

Υπήρχαν επίορκοι «γιατροί» που συστηματικά συνταγογραφούσαν φάρμακα έναντι αμοιβής, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία των ασθενών, προς το συμφέρον των ιδίων και της Novartis , ενώ την ίδια στιγμή υπουργοί υπέγραφαν μνημόνια συνεργασίας με εταιρείες τις οποίες εξαγόραζε η Novartis , ως μελλοντικούς προμηθευτές.

Παρόλα αυτά, δεν φαίνεται να έχουμε καταλάβει ακόμα όλοι περί τίνος πρόκειται!
Νομίζω πως το χάσαμε το μέτρο εντελώς, πατριώτες..!

Διαβάζω αυτές τις μέρες τίτλους εφημερίδων, παρακολουθώ τηλεοπτικές εκπομπές, ακούω ραδιοφωνικούς σταθμούς και μου δημιουργείται η εντύπωση πως οι πολιτικοί, τα ονόματα των οποίων βγήκαν «στη φόρα», είναι τα θύματα μιας ακόμα «σκευωρίας» η οποία έχει σκηνοθετηθεί από «κάποιους» που θέλουν να πλήξουν πολιτικά εκείνους και οικονομικά τις πολυεθνικές εταιρείες με τις οποίες συνεργάστηκαν. Υποδεικνύουν δε ως κατηγορούμενους της υπόθεσης Novartis , τους προστατευόμενους μάρτυρες, διότι δεν είναι δημοσιευμένα τα στοιχεία τους.
Αναρωτιέμαι όμως, πως αλλιώς θα ήταν προστατευόμενοι;

Βαρύγδουποι τίτλοι «κοσμούν» τα πρωτοσέλιδα, ιδεολογικά παρηκμασμένων αθηναϊκών φυλλάδων, που δαιμονοποιούν την έρευνα και εξορκίζουν την αμφισβήτηση, επιχειρώντας έτσι να στηρίξουν για μια ακόμα φορά ένα σαθρό, σαπισμένο σύστημα διαπλοκής, αναβιώνοντας αποκρουστικά φαντάσματα του παρελθόντος !

Διαπράττουν όμως με την συμπεριφορά τους αυτή ένα πολύ μεγάλο λάθος, τόσο οι ενεχόμενοι στο νέο σκάνδαλο όσο και οι μιντιακοί υπερασπιστές τους.

Αντί να αποδεχθούν την πρόκληση και να επιδιώξουν άμεσα την διαλεύκανση της υπόθεσης στην οποία, αν πράγματι δεν ενέχονται, θα καταδείξει περίτρανα τους «καθαρούς ουρανούς τους» από τις «αστραπές» του σκανδάλου, έχουν επιλέξει να ακολουθήσουν τον δρόμο της πόλωσης και της άγονης επίθεσης κατά πάντων.

Θεωρώ πως, το τελευταίο σκάνδαλο που ρίχνει βαριά τη σκιά του στην πολιτική ζωή της χώρας, αποτελεί μια σοβαρή υπόθεση απέναντι στην οποία οφείλουν όλες οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις του τόπου να πάρουν καθαρή θέση, με περίσσεια θάρρους και ειλικρίνειας και να συνδράμουν την Δικαιοσύνη να την διαλευκάνει γρήγορα και αποτελεσματικά.

Η εμπειρία του παρελθόντος δεν μου αφήνει και πολλά περιθώρια να αισιοδοξώ πως ετούτη τη φορά θα αποκαλυφθούν οι ένοχοι και θα λογοδοτήσουν! Μαθαίνω πως ετοιμάζονται πάλι «επιτροπές» και ανησυχώ… Μακάρι να διαψευσθώ και να μην αποτελέσουν όλα αυτά τρόπαια εις μνήμην, αλλά εις… υγείαν!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

«Να τα φέρει όλα αριστερά», εύχονταν για το νέο έτος οι υποστηρικτές της κυβερνώσας παράταξης. «Να είναι εκλογική η νέα χρονιά και να μας απαλλάξει από την κακή κυβέρνηση», αντεύχονταν οι οπαδοί του αντίπαλου δέους και εκφραστές της εύκολης ρητορικής περί «αριστερής παρένθεσης». Στην ευχή «να τη βγάλουμε και φέτος», περιορίστηκαν κάποιοι άλλοι. Όλοι έχουν κάτι να περιμένουν από τον χρόνο που μόλις ξεκίνησε και η προσμονή είναι ανάλογη της προσδοκώμενης ωφέλειας.

Υπάρχει σήμερα μια ισχυρή τάση για εκλογή δεξιών κυβερνήσεων στην Ευρώπη. Είδαμε πρόσφατα την δεξιά στην Αυστρία να συνάπτει συμφωνία για σχηματισμό κυβέρνησης με την ακροδεξιά. Το γεγονός φαντάζει αντιφατικό, αν λάβουμε μάλιστα υπόψη πως, στη συγκεκριμένη χώρα κατά τα προηγούμενα χρόνια το κράτος πρόνοιας υπήρξε εξαιρετικά επιτυχημένο και η μείωση της φτώχειας σημαντική. Πιστεύω όμως πως, τίποτα δεν είναι τυχαίο και όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο.

Αναμφισβήτητα, ένας νέος ισχυρός παράγοντας που προκάλεσε φόβο και σύγχυση σε αρκετές ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι ο εξαιρετικά μεγάλος αριθμός προσφύγων και μεταναστών που μετακινήθηκε από την Μέση Ανατολή και την Αφρική προς την Ευρωπαϊκή Ήπειρο. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό και με την οικονομική κρίση που μαστίζει την ευρωζώνη, ενέτεινε το πρόβλημα της ανασφάλειας.

Τα παραπάνω είχαν ως συνέπεια την δημιουργία εθνικιστικών αντιδράσεων σε χώρες της Ευρώπης των οποίων οι πληθυσμοί ήσαν περισσότερο ομοιογενείς και οι οποίοι ένοιωσαν, κατά κάποιον τρόπο, να απειλούνται από την απρόσμενη «πολιτισμική εισβολή»! Η απειλή αυτή μάλιστα μετατράπηκε γρήγορα σε υπαρκτό φόβο που επικάθησε κυρίως στα χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας.

Η κρίση που δημιούργησε η «Δύση» στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, προφανώς προσέβλεπε στα αποτελέσματα που οδηγούν σήμερα στη διαμόρφωση του νέου πολιτικού χάρτη της Γηραιάς Ηπείρου.

Από την άλλη μεριά η Σοσιαλδημοκρατία, αν και εμφανίστηκε αρχικά ως μια καλή ιδέα αντίστασης στον συντηρητισμό, δυστυχώς με την πάροδο του χρόνου κατέληξε να ασπάζεται την πολιτική φιλοσοφία του νεοφιλελευθερισμού, καταστώντας έτσι δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ των εννοιών της «Κεντροδεξιάς» και της «Κεντροαριστεράς». Έτσι, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που πίστεψε και στήριξε την ιδέα της Σοσιαλδημοκρατίας, έχασε την εμπιστοσύνη του, απογοητεύτηκε και γύρισε την πλάτη του στα κόμματα που εκπροσωπούσαν αυτήν την ιδέα.
Τα παραδείγματα πολλά. Το βλέπουμε στη Γερμανία, στη Γαλλία, βεβαίως στην Ελλάδα, αλλά και παντού…

Ο απρόσωπος Καπιταλισμός, μέσα από μια νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, που αποθεώνει και απελευθερώνει τον διεθνή ανταγωνισμό προς όφελος και μόνο του μεγάλου κεφαλαίου, αποδομεί το κοινωνικό κράτος, υπονομεύει την συνοχή των κοινωνιών και στρέφει τη μία χώρα εναντίον της άλλης, δημιουργώντας έτσι τις κατάλληλες συνθήκες και προϋποθέσεις για την επικράτηση μια παγκόσμιας οικονομικής «ζούγκλας» την οποία θα ελέγχουν οι λίγοι και ισχυροί, εις βάρος των πολλών και αδύναμων.

Από την άλλη πλευρά, το όραμα μιας ενωμένης Ευρώπης με έμβλημα την κοινωνική δικαιοσύνη, δυστυχώς δεν πραγματοποιήθηκε. Εξέλειπαν οι λόγοι, η αποφασιστικότητα, ο ενθουσιασμός, αλλά κυρίως οι εμπνευσμένες χαρισματικές προσωπικότητες που, με αρετή και τόλμη θα υλοποιούσαν το φιλόδοξο όραμα!

Ο νέος χρόνος βρίσκει τη χώρα μας στο μεταίχμιο της προσπάθειάς της να σταθεί ξανά όρθια στα δικά της πόδια, εγκαταλείποντας σιγά-σιγά τα «δεκανίκια» των δανειστών. Εκείνοι που «βλέπουν» εκλογές μέσα στη νέα χρονιά, έχουν τους δικούς τους λόγους να πιστεύουν ότι θα ευνοηθούν από αυτές. Τα πολιτικά κόμματα, ένθεν και ένθεν, μετρώντας αγχωμένα τα «κουκιά» τους και έχοντας για «μπούσουλα» τις δημοσκοπήσεις, όχι εκείνες τις στημένες που βλέπουν συνήθως το φως της δημοσιότητας για εντυπωσιασμό και παραπλάνηση της κοινής γνώμης, αλλά τις άλλες, τις κρυφές, αναζητούν εκείνη την χρονική στιγμή κατά την οποία θα έχουν την μέγιστη εκλογική ωφέλεια και τις μικρότερες δυνατές απώλειες.

Ένα γνώριμο, γραφικό πλέον αλλά όχι αμελητέο κομμάτι του εκλογικού σώματος που βιάζεται να μπει στο παραβάν μέσα στον καινούργιο χρόνο, εξακολουθεί να μην βλέπει την κάλπη ως την ευκαιρία να εκφράσει την πολιτική του άποψη, αλλά ως το μέσον που θα του χαρίσει και πάλι την ηδονή της τιμωρίας και της εκδίκησης!
Το ίδιο ακριβώς είχε κάνει και κατά τις προηγούμενες εκλογές, αλλά μάλλον ξέχασε πως δεν κέρδισε απολύτως τίποτα. Δεν θα πρέπει όμως και να λησμονούμε πως, για να μπορέσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο μας, αν πραγματικά αυτό επιθυμούμε, θα πρέπει πρώτα απ' όλα να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τον ίδιο μας τον εαυτό..!

Δεν με έχουν πείσει, πως εκείνο που μας λείπει ετούτη τη στιγμή είναι άλλη μία πρόωρη εκλογική αναμέτρηση! Την όποια πολιτική απόφαση πάντως για την τύχη του τόπου θα την πάρουν και πάλι, ως φαίνεται, οι… αναποφάσιστοι, όποτε αυτοί κληθούν στην κάλπη και οι οποίοι αριθμούν σήμερα περί το ένα εκατομμύριο!

Οι «μνηστήρες» της εξουσίας, όποια πολιτική χροιά κι αν έχουν, καλό και χρήσιμο για την κοινωνία μας θα είναι, να προτάξουν το πατριωτικό τους συναίσθημα, αν ακόμα υπάρχει τέτοιο, παραμερίζοντας έστω για λίγο, αυτήν την κρίσιμη χρονική στιγμή, τις πολιτικές τους φιλοδοξίες.

Όλοι έχουμε λόγους να ελπίζουμε και να ευχόμαστε για τον τόπο μας να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα. Καλή Χρονιά σε όλους!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

«Αν δε φας θεριό, θεριό δε γίνεσαι..!», λέει μια λαϊκή παροιμία.

Εμείς το ανταμώσαμε, το κοιτάξαμε στα μάτια, το ακουμπήσαμε, το απωθήσαμε, το βρίσαμε, το μισήσαμε το δαιμονοποιήσαμε, το ξορκίσαμε, αλλά δεν το φάγαμε το «θεριό». Σκιαχτήκαμε, δειλιάσαμε, συνηθίσαμε και διώξαμε κάθε «ευκαιρία» που μας δόθηκε να αναμετρηθούμε θαρραλέα μαζί του.

Κοντεύουμε να διανύσουμε το τέλος μιας χαμένης δεκαετίας οικονομικής και κοινωνικής κρίσης και όμως δεν δείχνουμε, ως κοινωνία και ως χώρα, να έχουμε ακόμα ωριμάσει!

Δεν έχουμε γίνει σοφότεροι. Δεν μάθαμε από τα λάθη του παρελθόντος. Δεν διδαχτήκαμε, αλλάζοντας στάση και θέση στη ζωή μας. Αντίθετα, επιδεικνύουμε μια εξαιρετική ικανότητα προσαρμογής κάτω από δύσκολες συνθήκες, ως
«χαμαιλέοντες» και «στρουθοκάμηλοι» μιας σύγχρονης άβολης εποχής.

Το πολιτικό σύστημα αρνείται πεισματικά να συναινέσει στην ενηλικίωση του.

Η κυβέρνηση δεν δείχνει διατεθειμένη να εξηγήσει τις αντιφάσεις της πολιτικής της και να αναλάβει την όποια ευθύνη των αποτυχημένων επιλογών της, φοβούμενη ίσως τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά κυρίως τα πρώην κυβερνητικά κόμματα, εξακολουθούν να λειτουργούν με αποκλειστικό γνώμονα την επάνοδο τους στην εξουσία. Αλλάζουν αριθμούς, ονόματα και συνθήματα, αλλά η νοοτροπία τους παραμένει άκαμπτη, μίζερη και παρωχημένη.

Από την ίδια μεριά, ένα πανίσχυρο οικονομικό κατεστημένο δείχνει να τρέφεται από την κρίση, να διογκώνεται και να θεριεύει. Καναλάρχες, τραπεζίτες, δανειστές, βιομήχανοι, ξενοδόχοι και πάσης φύσεως «επενδυτές», «κάνουν ταμείο» πάνω από τους θρυμματισμένους κουμπαράδες με τα φραγκοδίφραγκα της παρατεταμένης λιτότητας.

Αλλά και οι πολίτες δεν είναι αμέτοχοι σε όλα αυτά! Είναι οι συνένοχοι στο «έγκλημα» που συντελείται εις βάρος τους κι ας παίζουν τον ρόλο του κομπάρσου στο θρίλερ της επιβίωσης τους, που τους επιβάλλει να ισορροπούν μεταξύ βλακείας και ευπρέπειας. Όταν δε, κλιθούν να εκλέξουν τους πολιτικούς τους άρχοντες, ψηφίζουν, όχι με κριτήριο αυτόν που θέλουν να έρθει στην εξουσία, αλλά με κριτήριο εκείνον που δεν θέλουν να έρθει, συμβάλλοντας έτσι σε ένα ατέρμονο παρανοϊκό αδιέξοδο.

Για το μέλλον αυτού του τόπου δεν μπορεί κανείς να είναι αισιόδοξος, αν και η ιστορία διαψεύδει τους απαισιόδοξους. Οι δημοσκοπήσεις πάντως, καταγράφουν σε όλους τους τόνους τον προβληματισμό της κοινής γνώμης για τα χρόνια που έρχονται!

Για να μπορέσει η χώρα να ξεφύγει από το καθεστώς της επιτροπείας, έχει τεθεί ως προϋπόθεση, η συνεννόηση του πολιτικού συστήματος. Κάτι τέτοιο όμως δεν διαφαίνεται, μέσα από ένα ομιχλώδες και αβέβαιο πολιτικό τοπίο όπως αυτό διαμορφώνεται, με παλαιά ξεπερασμένα ανακυκλώσιμα υλικά, που δεν επιτρέπουν την διέλευση φρέσκων, γόνιμων, τολμηρών ιδεών και αντιλήψεων, που θα έδιναν τόπο στη λογική και λόγο στον πολιτικό ρεαλισμό.

Η πολιτική συναντίληψη δεν ευδοκιμεί, δυστυχώς, σε τούτη τη χώρα!

Στο κορυφαίο διαχρονικό έργο του Ίψεν, «Ο εχθρός του λαού», αποτυπώνεται με τον πλέον γλαφυρό τρόπο η ιδέα πως, δεν μπορεί να καταπολεμηθεί η κοινωνική, πολιτική και οικονομική παρακμή από τους πρόθυμους αυτόκλητους «σωτήρες», όταν οι ίδιοι, αποδεδειγμένα διετέλεσαν φορείς της κρίσης που επέφερε αυτήν την παρακμή.

Ποιος όμως τελικά είναι «ο εχθρός του λαού»; Εκείνος που, υπερασπιζόμενος το κοινό συμφέρον, θα βρει το θάρρος να του πει όλη την αλήθεια κι ας πονάει, αδιαφορώντας για το αν θα έχει την πλειοψηφία με το μέρος του, ή εκείνος που θα επιλέξει τον σίγουρο και ασφαλή δοκιμασμένο δρόμο της κολακείας και της εξαπάτησης, γνωρίζοντας πολύ καλά πως την πλειοψηφική κοινωνική μάζα την «τρέφει» το ψέμα; Ας το ανακαλύψει ο ίδιος ο λαός, αλλά και ας αναρωτηθεί παράλληλα, «μήπως κάποιες φορές αναγνωρίζει στη θέση του εχθρού του, το ίδιο του το είδωλο;»

Μπορεί «ο εχθρός του λαού», όπως τον υποδύθηκε ο ήρωας του Ίψεν, ως ιδεατή μορφή, να μην υπάρχει πια στον σύγχρονο πραγματικό κόσμο, όμως ο «εχθρός» σίγουρα εξακολουθεί να υπάρχει, να υπονομεύει και να απειλεί!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Τα πολλά λεφτά πάνε στον «παράδεισο». Τα λίγα πάνε παντού. Πάνε στους φόρους, στα ενοίκια, στους λογαριασμούς κοινής ωφέλειας, στα τοκοχρεολύσια των τραπεζών, στις ληξιπρόθεσμες οφειλές, στα τέλη κυκλοφορίας, στις δόσεις του ΕΝΦΙΑ και αν περισσέψει κάτι απ' όλα αυτά, θα αποτελέσει «γενναίο φιλοδώρημα» για το διαρκώς συρρικνούμενο «καλαθάκι» πλέον της νοικοκυράς.

Την ίδια στιγμή, τα πολλά λεφτά πάνε στην Ελβετία, στο Σίτυ του Λονδίνου, στις ΗΠΑ, στην Σιγκαπούρη, στα Νησιά Κέιμαν, στο Λουξεμβούργο, στις Βερμούδες, στην Ιρλανδία, στο Βέλγιο, στο Χονγκ Κονγκ.

Είναι οι δέκα μεγαλύτεροι φορολογικοί «παράδεισοι» του πλανήτη μας.
Τα «ιερά καταφύγια» στα οποία ο παγκόσμιος πλούτος αναζητά και εξασφαλίζει φορολογικό άσυλο. Πρόκειται για τις διάσημες εξωχώριες ( offshore ) εταιρείες συγκέντρωσης και διαφύλαξης του μεγάλου πλούτου, που επινόησε και δημιούργησε το σύστημα της παγκόσμιας κεφαλαιοκρατίας.

Κάθε λίγο και λιγάκι «αναδύεται» στη δημοσιότητα και μια νέα λίστα μεγαλοκαταθετών σε φορολογικούς παραδείσους, με ποσά που διαταράσσουν και αναστατώνουν την ταπεινή μας καθημερινότητα. Θυμίζουν δε αυτές οι λίστες τα κεφάλια μιας αργυρώνητης Λερναίας Ύδρας που συνεχώς πολλαπλασιάζονται. Καθεμιά λίστα φέρει την δική της ονομασία και ξεχνιέται αμέσως μόλις εμφανιστεί η επόμενη.

Έτσι τώρα, ήρθε και η σειρά της λίστας με την διεθνή ονομασία « Paradise Papers ».
Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις γνωστής Γερμανικής εφημερίδας, κοντά στα 7 εκατομμύρια έγγραφα που ανακτήθηκαν από επώνυμη νομική εταιρεία η οποία έχει την έδρα της στις Βερμούδες και ειδικεύεται στις offshore επενδύσεις, καλύπτοντας την περίοδο από το 1950 μέχρι και το 2016, φαίνεται να περιλαμβάνουν συμβάσεις δισεκατομμυρίων δολαρίων και άλλα τραπεζικά στοιχεία που αφορούν τουλάχιστον 25.000 offshore εταιρείες που συνδέουν άτομα από 180 χώρες, ανάμεσά τους και η Ελλάδα.

Περισσότερα από 130 ονόματα Ελληνικού ενδιαφέροντος εμφανίζονται να συνδέονται με offshore εταιρείες, ενώ ο όρος «Ελλάδα» εμφανίζεται σε περισσότερα από 6.000 έγγραφα.

Μεταξύ των πελατών των υπεράκτιων φορολογικών παραδείσων συγκαταλέγονται πολιτικά πρόσωπα από όλο τον κόσμο, πρίγκιπες και βασίλισσες, εφοπλιστές και επιχειρηματίες, αθλητές και καλλιτέχνες.

Επίσης, πολυεθνικοί κολοσσοί με ισχυρά brand names όπως η Apple , η Nike , η Deutse bank , η Siemens (φυσικά!) και η Bayer , «κοσμούν» με συνέπεια τις «παραδεισένιες λίστες».

Μετά και τις αποκαλύψεις των « Paradise Papers », η Κομισιόν δήλωσε δια των εκπροσώπων της, πως επιδιώκει την δημιουργία μιας «ενιαίας μαύρης λίστας» των χωρών οι οποίες χαρακτηρίζονται ως «φορολογικοί παράδεισοι», την οποία προτίθενται μάλιστα να δημοσιοποιήσουν. Οι αποφάσεις όμως της Ε.Ε. για φορολογικά θέματα απαιτούν ομοφωνία όλων των κρατών μελών.

Είναι τουλάχιστον θλιβερή η αντίθεση που μοιραία δημιουργείται στην σύγχρονη Ελληνική κοινωνία, κάθε φορά που έρχεται στην επικαιρότητα μια τέτοια λίστα ανθρώπων που κατέχουν μυθικά ποσά πλούτου και προσπαθούν να τα αποκρύψουν από τις φορολογικές αρχές, όταν την ίδια στιγμή αγωνίζονται να επιβιώσουν βιοπαλαιστές των 100 και των 200 ευρώ το μήνα!

Κάθε φορά που διαρρέει και μια νέα λίστα με τους «παραδεισένιους» μεγαλοκαταθέτες, εμείς οι κοινοί ταπεινοί θνητοί, «μαχητές» μιας δύσκολης καθημερινότητας, νιώθουμε πως είμαστε ακόμα πιο φτωχοί, ακόμα πιο αδύναμοι.

Όταν δε, ανάμεσα στις γραμμές αυτές των «εγγράφων του παραδείσου», φιγουράρουν και ονόματα επίδοξων Ελλήνων πολιτικών ή συγγενικών τους προσώπων, οι οποίοι δηλώνουν παρόντες και πρόθυμοι να συμβάλουν στην διαμόρφωση των πολιτικών εξελίξεων του τόπου, τότε σίγουρα νιώθουμε πως είμαστε ή τουλάχιστον ότι θεωρούμαστε, ακόμα πιο χαζοί, ακόμα πιο ανόητοι!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Με τον όρο «σκραπ», σύμφωνα με την Wikipedia , εννοούνται ανακυκλώσιμα υλικά, απόβλητα της βιομηχανικής παραγωγής και της κατανάλωσης, όπως τμήματα αυτοκινήτων, αεροσκαφών, οικοδομικά υλικά και άλλα.

Η λέξη προέρχεται από την αρχαία σκανδιναβική γλώσσα ( Skrapa ) και η πρώτη γνωστή χρήση της μαρτυρείται τον 14 ο αιώνα.

Αντίθετα από τα απορρίμματα, το σκραπ έχει οικονομική αξία και προσδιορίζει ειδικά μεταλλικά και άλλα μη μεταλλικά υλικά που μπορούν να ανακυκλωθούν.

Ο όρος «σκραπ» όμως, προσδιόρισε τοπικά και το αίσιο τέλος της εξάμηνης απαγωγής του γνωστού Ηρακλειώτη επιχειρηματία, στη «φωλιά του Δράκου» όπου κρατείτο τελευταία και που δικαίως μονοπώλησε και εξακολουθεί να μονοπωλεί την τοπική και όχι μόνο επικαιρότητα.

Δεν ξέρω αν είναι σύμπτωση, αλλά η συγκεκριμένη λέξη, ως έννοια, εντελώς συνειρμικά, αναδεικνύει κάποια κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα, των υλικών που προσδιορίζει, με τα «υλικά» της εγκληματικής δραστηριότητας που είναι γνωστή και ως «απαγωγή».

Απαγωγή  είναι η δια της βίας αρπαγή και κατακράτηση κάποιου ατόμου, με συνήθη απώτερο σκοπό να εξαναγκασθεί το θύμα ή κάποιος τρίτος σε πράξη ή παράλειψη (π.χ. στη χορήγηση λύτρων στους απαγωγείς, στην αποκάλυψη μυστικών, σε προσωπικές, πολιτικές ή στρατιωτικές παραχωρήσεις κ.λ.π.).

Στην  Ελλάδα , η απαγωγή είναι  κακούργημα  που τιμωρείται με 5-20 χρόνια  κάθειρξη , χωρίς να απαιτείται η ύπαρξη  δόλου  (γνώσης και βούλησης) του δράστη για κάποιο παράνομο όφελος.

Στην επιβαρυντική περίσταση που υπάρχει τέτοιος δόλος ή επιδιώκεται ένας περαιτέρω σκοπός, ο δράστης τιμωρείται με 10-20 χρόνια κάθειρξη και στην ιδιαιτέρως επιβαρυντική περίσταση που θύμα είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μέλος της Κυβέρνησης ή της Βουλής ή αρχηγός κόμματος, τιμωρείται με  ισόβια κάθειρξη.

Η Ελληνική νομοθεσία λοιπόν είναι ιδιαίτερα αυστηρή για το συγκεκριμένο κακούργημα, αλλά η εφαρμογή αυτής, με τις μεγάλες χρονικές καθυστερήσεις απονομής της δικαιοσύνης, αλλά και τα δικονομικά τερτίπια που εφευρίσκονται από τους συνήθεις καταξιωμένους νομικούς υπερασπιστές των κατηγορουμένων, καθιστούν τελικά, μη αποτρεπτέα την συγκεκριμένη εγκληματική δραστηριότητα.

Έτσι, παρατηρούμε την εν λόγω «δραστηριότητα» να ανακυκλώνεται στον Ελλαδικό χώρο από το 1990 και μετά, από τα ίδια πάντα «ανακυκλώσιμα έμψυχα υλικά».

Φέρουν δε, δυστυχώς, τα «υλικά» αυτά, πιστοποιητικά γνησιότητας με έντονα Κρητικά χαρακτηριστικά.

Το κίνητρο των απαγωγέων σε όλες τις περιπτώσεις ήταν οικονομικό, αν και σχεδόν όλες οι υποθέσεις απαγωγής εξιχνιάστηκαν, με μοναδική εξαίρεση την περίπτωση της απαγωγής ενός επίσης γνωστού Ηρακλειώτη επιχειρηματία το 1996.

Μελετώντας και αναλύοντας το «κράμα» των απαγωγέων διαχρονικά στον τόπο μας, μπορούμε να συνθέσουμε έναν «περιοδικό πίνακα κακοποιών στοιχείων», με ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά.

Χρεοκοπημένοι επίδοξοι επιχειρηματίες της μέρας, αλλά κυρίως της «σκοτεινής νύχτας», απελπισμένοι-αποτυχημένοι επαγγελματίες που βρίσκονται μπροστά σε οικονομικά αδιέξοδα, σεσημασμένοι ποινικοί σαλταδόροι που μπαινοβγαίνουν σαν τους μουσαφίρηδες στις φυλακές, αλλά και περιφερειακοί παράγοντες, πέραν πάσης υποψίας ευυπόληπτοι πολίτες με καθαρό ποινικό μητρώο, εκκολαπτόμενοι όμως στην «τέχνη» της παρανομίας, ενώνουν τις δυνάμεις, την απληστία και την ματαιοδοξία τους, προς χάριν του κοινού τους σκοπού. Να αποκτήσουν εύκολα και γρήγορα εκείνο που πιστεύουν οι ίδιοι ότι τους λείπει για να νοιώθουν σημαντικοί. Το χρήμα!

Η «επιχείρηση» δεν τους κοστίζει αφού το κόστος καταμερίζεται και το ρίσκο δεν τους φοβίζει ιδιαίτερα, αφού δεν έχουν και πολλά να χάσουν. Αρκετοί μάλιστα από αυτούς το έχουν τολμήσει ξανά κατά το παρελθόν και δεν έπαθαν τίποτα.

Που όμως συμβαίνουν όλα αυτά; Μέσα σε μια κοινωνία που παρακολουθεί αμήχανα και παθητικά, όπως ακριβώς τις εκπομπές στην τηλεόραση. Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, γείτονες, συγγενείς, φίλοι, κουμπάροι, σύντεκνοι, που ξέρουν τους πρωταγωνιστές κακοποιούς με τα μικρά τους ονόματα και κάθε φορά τους ακούμε να λένε ότι «πέφτουν από τα σύννεφα», όταν αποκαλύπτεται η εγκληματική τους δράση.

Στην περιοχή μας, δυστυχώς, υπάρχει μια τεράστια «δεξαμενή» που τροφοδοτεί το έγκλημα αυτού του είδους και αυτό δεν μας τιμάει καθόλου ως τόπο και ως κοινωνία. Ποιοί είναι όμως αυτοί οι άνθρωποι που «χτίζουν» την δική τους «εξέλιξη», γκρεμίζοντας την δική μας περηφάνια και αξιοπρέπεια;

Είναι οι νταήδες που χρησιμοποιούνται ως «μπροστάρηδες» και θορυβώδεις «τελάληδες» από τους «Μαυρογιαλούρους» της πολιτικής, στους προεκλογικούς τους αγώνες.

Είναι οι «γνωστοί-άγνωστοι σαματατζήδες πιστολέρο», που τους εξορκίζουν και τους αναθεματίζουν οι εκπρόσωποι των φορέων, αλλά που δεν τολμούν όμως ποτέ να τους κατονομάσουν.

Είναι οι παράνομοι «ψευτοπαλληκαράδες» τυχοδιώκτες, που τους καταδιώκουν διαρκώς οι θεσμοί, αλλά αδυνατούν να τους απομονώσουν και κυρίως να τους εξαφανίσουν.

Είναι τελικά, όλα εκείνα τα «ανακυκλώσιμα εγκληματικά στοιχεία» που εμείς οι ίδιοι «προστατεύουμε» ερήμην μας, κυρίως με την ανοχή μας, επιτρέποντας τα να «επιχειρούν» ανάμεσα μας αδιαφορώντας, είτε από φόβο είτε από απάθεια.

Όπως ακριβώς στο σκραπ συνθλίβουν τις λαμαρίνες των αυτοκινήτων προκειμένου να χρησιμεύσουν μελλοντικά ως εκμεταλλεύσιμα υλικά, έτσι και οι αρρωστημένοι κακοποιοί που εξειδικεύονται στις απαγωγές, συνθλίβουν χωρίς κανένα δισταγμό την ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια, για να καταλάβουν εύκολα και γρήγορα κάποιες περίοπτες θέσεις επιτυχημένων και καταξιωμένων, στην κοινωνία των ανθρώπων, που έχει μάθει να θεοποιεί και να προσκυνά το χρήμα.

Μήπως όμως και η κοινωνία μας η ίδια, δεν μοιάζει με ένα τεράστιο σκραπ, με ανακυκλώσιμα φθαρμένα αλλά και διεφθαρμένα «υλικά», «απόβλητα» ενός αποτυχημένου μοντέλου παραγωγής και ανάδειξης αξιών, που περιθωριοποιεί και απαξιώνει διαρκώς τον παράγοντα άνθρωπο;

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Δεν ξέρω τι ακριβώς είχε στο μυαλό του ο Ουμπέρτο Έκο, όταν αναφέρθηκε στο μήνα που δεν έχει ειδήσεις! Η πραγματικότητα όμως δείχνει να τον διαψεύδει!

Χωρίς αμφιβολία, ο Αύγουστος αποτελεί τον «νεκρό» μήνα του χρόνου, αφού σχεδόν τα πάντα υπολειτουργούν! Οι υπηρεσίες είναι στη «συντήρηση», τα νοσοκομεία «λειτουργούν» με προσωπικό ασφαλείας, μεταθέτοντας όλα τα ιατρικά ραντεβού για το φθινόπωρο και τα καταστήματα, όσα δεν έχουν την γνωστή ανακοίνωση στην εξώπορτα, «Κλειστό λόγω διακοπών», εκπροσωπούνται από τους αυτόματους τηλεφωνητές. Η παραγγελία ενός βιβλίου που έκανα στις 2 Αυγούστου, σε γνωστό μεγάλο ηλεκτρονικό κατάστημα, βρίσκεται ακόμα σε εκκρεμότητα, 19 μέρες μετά, αν και ο χρόνος παράδοσης, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, είναι μόλις τρεις εργάσιμες. Ο «μήνας των διακοπών», επιβεβαιώνει τη φήμη του!
Τα πάντα μετατίθενται για τον Σεπτέμβρη. Κι όλα αυτά στη «στάχτη» του Αυγούστου.

Μ' αεροπλάνα και βαπόρια, ο κόσμος εγκαταλείπει, άρον-άρον την ρουτίνα του, αναζητώντας την ξεγνοιασιά των διακοπών που δικαιούται! Τις διακοπές που ονειρεύεται έναν ολόκληρο χρόνο και τώρα έφτασε, επιτέλους, η ώρα να τις πραγματοποιήσει. Έτσι, για να χαλαρώσει και να νοιώσει καλύτερα!

Όμως, «ο μήνας της Παναγιάς», αν και μήνας χαλάρωσης και γενικότερης αποδιοργάνωσης, εξακολουθεί να «παράγει» ειδήσεις και μάλιστα, οι περισσότερες από αυτές είναι κακές.

Τη «μερίδα του λέοντος» στην ειδησεογραφία του όγδοου μήνα, καταλαμβάνουν κάθε καλοκαίρι οι «κακές ειδήσεις της φωτιάς».

Τραγικοί πρωταγωνιστές τα δάση μας, όσα τουλάχιστον έχουν απομείνει, από τις μεγάλες καταστροφικές πυρκαγιές, που υπονομεύουν και απειλούν την χλωρίδα και την πανίδα της χώρας. Ο «Νέρωνας του θέρους», εντάσσεται πλέον δικαιωματικά, στα Αυγουστιάτικα «έθιμα» του πολύπαθου τόπου μας.

Τη σκυτάλη παίρνουν οι «κακές ειδήσεις της ασφάλτου». Τέτοιες βέβαια έχουμε καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, αλλά το καλοκαίρι στη κυριολεξία εκτροχιάζονται!
Ο «κουρσάρος θάνατος» παραμονεύει σε κάθε στροφή τα ανυποψίαστα θύματα του, ξεκληρίζοντας ολόκληρες οικογένειες που βρέθηκαν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή! Κι εμείς οι ζωντανοί, ως άβουλοι θεατές, σοκαριζόμαστε για λίγο με τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του διαμελισμού των πτωμάτων, όπως «γλαφυρά» μας περιγράφουν τα αναλυτικά δελτία ειδήσεων των καναλιών, αλλά γρήγορα ξεπερνάμε και πάλι τους φόβους μας, μαζί με τα θλιβερά γεγονότα, αφού δεν μας αφορούν άμεσα, ξορκίζοντας τα και φτύνοντας στον κόρφο μας!

Αμέσως μετά ακολουθούν οι «κακές ειδήσεις του νερού». Σχεδόν καθημερινά, πριν το δελτίο καιρού στις οθόνες μας, ανακοινώνεται το «ημερήσιο δελτίο πνιγμών». Επισκέπτες που ήρθαν για διακοπές στον φιλόξενο τόπο μας, αλλά και ντόπιοι συνάνθρωποι μας, αφήνουν την τελευταία τους πνοή στη θάλασσα, μέσα σε λίγα μόλις μέτρα νερού. Ακόμα και τότε όμως έχουμε έτοιμη τη δικαιολογία που μας απαλλάσσει από κάθε ευθύνη, τονίζοντας την παραβίαση των κανόνων κολύμβησης από τα τραγικά θύματα.

Σε όλα αυτά τα κακά νέα του Αυγούστου, έρχονται να προστεθούν ενίοτε και οι κακές ειδήσεις από μέτωπα πολέμων, εστίες σεισμών, πλημυρών και άλλων φυσικών καταστροφών ανά τον κόσμο, αλλά και από την οικονομία και την πολιτική (Ελλάδα, Αύγουστος 2015). Είναι επίσης παρούσες και εκείνες οι ειδήσεις, που μέσα από έκτακτα δελτία, μας πληροφορούν για τις τελευταίες τρομοκρατικές επιθέσεις σε κάποιες πόλεις της Ευρώπης. (Βαρκελώνη, Αύγουστος 2017)

Η Αυγουστιάτικη ραστώνη όμως δρα εφησυχαστικά σε όλα αυτά τα φαινόμενα, θωρακίζοντας το αδιατάραχτο των «ιερών διακοπών» του Έλληνα! Τα «μπάνια του λαού» θα πραγματοποιηθούν και θα ολοκληρωθούν επιτυχώς, πάση θυσία!

Επειδή όμως ξέρω πως όλοι οι αδειούχοι του Αυγούστου θα μελαγχολήσουμε μόλις ακούσουμε την πρώτη διαφήμιση για σχολικά είδη, προτείνω να αδράξουμε την κάθε στιγμή που απομένει, από το τελευταίο δεκαήμερο του ωραιότερου μήνα του χρόνου!

Καλό υπόλοιπο διακοπών…!

Διαβάστε το άρθρο από το Candia News

Ποιος είπε πως οι εκπαιδευτικοί κάνουν διακοπές το καλοκαίρι; Είναι ένας μύθος που τουλάχιστον τα τελευταία πέντε χρόνια καταρρίπτεται θριαμβευτικά! Φροντίζουν γι' αυτό άλλωστε, εκείνοι που «σχεδιάζουν» το μέλλον της Παιδείας του τόπου!
Η έμπνευση δε, τους έρχεται μόνο κατά τους θερινούς μήνες! Το χειμώνα βλέπετε, «εργάζονται» σκληρά για τη στελέχωση των σχολείων, καθ' όλη τη διάρκεια του σχολικού έτους, αφού οι ταλαίπωροι, εξαθλιωμένοι «κομπάρσοι» της εκπαίδευσης, οι συμπαθείς αναπληρωτές, καταφθάνουν σταδιακά με καραβάνια στα σχολεία, όπως ακριβώς οι πρόσφυγες στα παράλια της φιλόξενης χώρας μας !

Κατά τους μήνες του θέρους, αφού έχουν πλέον ολοκληρώσει την «επιτυχημένη» χειμερινή δράση τους οι «μέντορες» του εκπαιδευτικού μας συστήματος, απεργάζονται σχέδια και εκπονούν μελέτες για την υλοποίηση όχι των οραμάτων (τέτοια δεν υπάρχουν πια) αλλά των υπεσχημένων! Σβήνουν, γράφουν, ξαναγράφουν, καθαρογράφουν και στο τέλος νομοθετούν!

Στην εποχή των «ισχνών αγελάδων» η Παιδεία βάζει πλάτη, πάντα πρώτη!
Αυτό καταδεικνύει και το πόσο ψηλά είναι αυτή στην ιεραρχία του αξιακού μας συστήματος! Αν κατά τον Πλάτωνα «η Παιδεία είναι ο δεύτερος ήλιος των ανθρώπων», κατά τους διεκπεραιωτές των μνημονιακών συμβάσεων, «η Παιδεία είναι ο πρώτος εύκολος στόχος» και μέχρι σήμερα ο μοναδικός, που έχει υποστεί την μέγιστη συρρίκνωση του λεγόμενου «ευρύτερου δημόσιου τομέα»!

Η ιστορική καταγραφή επιβεβαιώνει την άποψη μου!

Το 2013 «οι πρώτοι νεκροί» του μνημονιακού Μινώταυρου ήσαν οι 2500 εκπαιδευτικοί από την επαγγελματική εκπαίδευση.
Οι τότε «μέντορες» του Υπουργείου Παιδείας (και ταλαιπωρίας), με επικεφαλή τον τότε υπουργό Αρβανιτόπουλο, προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν την απόφαση τους να τους απολύσουν, με «άναρθρες κραυγές» και ανυπόστατη επιχειρηματολογία!

Στη συνέχεια ήρθαν, οι σημαντικές διαδοχικές μειώσεις μισθών , αλλά και η παράλληλη αύξηση των διδακτικών ορών!
Οι εκπαιδευτικοί ξεχώρισαν και πάλι,, αποτελώντας την μοναδική περίπτωση εργαζομένων στο δημόσιο , για τους οποίους έγιναν και περικοπές στο μισθό τους αλλά και ταυτόχρονη αύξηση στο ωράριο εργασίας τους!

Σήμερα, για κάποιον περίεργο λόγο(;), η εμμονή για την συρρίκνωση στις δομές της δημόσιας εκπαίδευσης συνεχίζεται με ακόμα μεγαλύτερη ορμή! Μόνο που τώρα φροντίζουν περισσότερο από πριν για το «περιτύλιγμα της συσκευασίας των επιλογών τους.

Οι κινήσεις τους πάντως, είναι και πάλι πολύ πρόχειρες, οι σχεδιασμοί τους επί γονάτου και η σύγχυση τους έκδηλη! Αλλαγές επί των αλλαγών προαναγγέλλονται! «Πετάνε στη σέντρα» την αγαπημένη τους ατάκα «Νέο Λύκειο» και προσπαθούν να δημιουργήσουν πρώτα το «άλλοθι» και μετά να διαπράξουν το δικό τους «έγκλημα», αφήνοντας κι εκείνοι με τη σειρά τους, το αποτύπωμα τους πάνω στο ανθεκτικότερο «πειραματόζωο» του τόπου, την Παιδεία μας!

Πρώτα «καταργούν» τις πανελλαδικές εξετάσεις, θριαμβολογώντας μάλιστα, με δικαιολογία την επικείμενη αναβάθμιση του Λυκείου, δίνοντας προτεραιότητα στις ενδοσχολικές εξετάσεις, αλλά όταν βλέπουν πως δεν τους «βγαίνουν» τα νούμερα, ανακατευθύνονται και πράττουν ακριβώς το αντίθετο! Καταργούν δηλαδή τις ενδοσχολικές εξετάσεις στη Γ Λυκείου, αφήνοντας τις πανελλαδικές ως έχουν!

Το «κόλπο» τους είναι γνωστό πλέον, αλλά και πολύ φτηνιάρικο! Θέλουν να έχουν εκπαίδευση «στα χαρτιά», αλλά δεν φτάνουν οι εκπαιδευτικοί που έχουν! Πρέπει να «παίξουν» με ό, τι έχουν! Δεν απολύουν βέβαια καθηγητές αλλά τους «παραλύουν»!
Πως γίνεται αυτό; Τόσο απλά! Καταργούν μαθήματα, με την χαζή, ανυπόστατη δικαιολογία ότι δεν χρειάζονται πλέον!
Όπως παραδείγματος χάριν, το υποχρεωτικό μέχρι σήμερα μάθημα των Μαθηματικών Γενικής Παιδείας της Γ Λυκείου!

Ποιος είπε πως χρειάζονται τα Μαθηματικά Γενικής Παιδείας ως μάθημα στη Γ Λυκείου ; Υποχρεωτικό μάθημα στη θέση τους μπαίνει η δημιουργική εργασία! Είναι μια απροσδιόριστη δραστηριότητα, την οποία μπορεί να κάνει εκπαιδευτικός οποιασδήποτε ειδικότητας και θα την κάνει προφανώς ο «βρισκούμενος»!

Δεν μένει λοιπόν παρά να περιμένουμε μοιραία, να δούμε ποιο θα είναι το επόμενο μάθημα που θα καταργήσουν στη συνέχεια!
Η επιλογή δεν θα είναι πάντως αντικειμενική! Χωρίς αμφιβολία θα είναι εκείνο το μάθημα που δεν θα καταφέρει να εξασφαλίσει την «ασυλία» από τις «συντεχνίες», που καθόριζαν πάντα και που δυστυχώς, εξακολουθούν να καθορίζουν το μέλλον αυτού του τόπου!

Πώς να έχει λοιπόν ξέγνοιαστες διακοπές ο εκπαιδευτικός το καλοκαίρι, αφού δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει ο Σεπτέμβρης;
Πώς να προετοιμάσει στο μυαλό του τη δουλειά του χειμώνα, αφού δεν ξέρει καν σε ποιό σχολείο θα κληθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του; Πώς να βρει γαλήνη στην ψυχή του, όταν γνωρίζει πως την ίδια ώρα οι πολιτικοί του προϊστάμενοι απεργάζονται την εργασιακή του αποδόμηση!

Από τον Υπουργό της Παιδείας μας πάντως, ως εκπαιδευτικός που είναι, θα περίμενα τόλμη και ειλικρίνεια!
Έχουμε συνειδητοποιήσει όλοι την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα και μπορούμε να καταλάβουμε τα μέτρα λιτότητας που είναι αναγκασμένος να εφαρμόσει, αλλά που δεν τολμάει όμως να το παραδεχθεί δημόσια!

Δύο πράγματα όμως αδυνατώ να κατανοήσω, σεβαστέ μου Υπουργέ!

Πρώτον: Γιατί τόση υποκρισία και περιφρόνηση, απέναντι στους ανθρώπους της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που δίνουν καθημερινά τον εαυτό τους για να κρατήσουν όρθιο και ζωντανό, μέσα από πραγματικά δύσκολες συνθήκες, το δημόσιο σχολείο;

Δεύτερον: Γιατί τα «πραξικοπήματα» στην Παιδεία γίνονται πάντα ντάλα καλοκαίρι;

Τα σέβη μου!

Γιάννης Μοσχονάς

Εκπαιδευτικός όλων των «Παλαιών» και όλων των «Νέων Λυκείων»

… και γράμματα γνωρίζω…!

Διαβάστε το άρθρο από το AlfaVita

Η μπλόφα ως συνειδητή διαδικασία στα χαρτοπαίγνια, αποτελεί προϋπόθεση για την δημιουργία κλίματος αβεβαιότητας προς τον αντίπαλο. Η προσποίηση και η παραπλάνηση είναι τα συστατικά στοιχεία της και έχει δε πάντα ως τίμημα, το ρίσκο που αναλαμβάνει εκείνος που την χρησιμοποιεί!

Στην κρίσιμη φάση της διαπραγμάτευσης για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης, η σκληρή κόντρα της ελληνικής κυβέρνησης με το ΔΝΤ και τους υποστηρικτές του, έχει λάβει διαστάσεις πολιτικού πόκερ που, αν μη τι άλλο, υπονομεύει και απειλεί τις ήδη εύθραυστες ισορροπίες εντός και εκτός συνόρων.

Ο κυρίαρχος του παιχνιδιού και μετρ του είδους, με την ιδιότητα του υπουργού οικονομικών της Γερμανίας, μπλοφάρει ξανά κατά της Ελλάδας όπως αρέσκεται να κάνει, επαναφέροντας στην επικαιρότητα την αγαπημένη εμμονή του περί Grexit , ή απειλεί ουσιαστικά, κρύβοντας μυστικά σχέδια και φιλόδοξες προκλήσεις;

Αν μπλοφάρει πάντως, προκειμένου να προειδοποιήσει και να εκβιάσει τους Ιταλούς να συμμορφωθούν για να μην έχουν την τύχη των Ελλήνων, θα πρέπει να είναι περισσότερο προσεκτικός, για τον λόγο ότι, οι Ιταλοί μπορεί να αντιδράσουν διαφορετικά από τους Έλληνες! Τραβώντας όμως το σχοινί στα άκρα, ο εμπνευστής και υπερασπιστής του δόγματος της σκληρής λιτότητας στην Ευρώπη, είτε μπλοφάρει είτε όχι, σφίγγοντας συνέχεια την μέγγενη, θέτει σε κίνδυνο την συνοχή αλλά και το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η προεκλογική περίοδος στην οποία έχει εισέλθει η Γερμανία, τροφοδοτεί την αδιαλλαξία και την ακαμψία του δύστροπου ισχυρού αξιωματούχου απέναντι στην αδύναμη χώρα μας.

Από την ίδια μεριά και οι δανειστές, τραβούν κι εκείνοι το τεντωμένο σχοινί της δεύτερης αξιολόγησης, χωρίς να αποκαλύπτουν τις προθέσεις τους. Μπλοφάρουν άραγε, έχοντας ως στόχο την πτώση της κυβέρνησης, όταν την προειδοποιούν να μην εκβιάζει με πρόωρες κάλπες ή το εννοούν;

Από την άλλη μεριά η ελληνική κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός δείχνουν να ακροβατούν επικίνδυνα ανάμεσα στη Σκύλλα (ΔΝΤ) και τη Χάρυβδη (Σόιμπλε), στις συμπληγάδες πέτρες της σύγχρονης κακής μας μοίρας!

Μπλοφάρει και απειλεί ο πρωθυπουργός με τη σειρά του, αφήνοντας να αναδύεται «άρωμα εκλογών», στο μέτρο βέβαια που του επιτρέπει η μειονεκτική θέση στην οποία βρίσκεται ο τόπος! Βλέπεις όταν επί επτά χρόνια, ως χώρα «πας πάσο», είναι δύσκολο μετά να απειλήσεις με κρυμμένο «άσο» κι αν το κάνεις δεν θα σε πιστέψουν!

Μα και η αξιωματική αντιπολίτευση με τον αρχηγό της μπλοφάρουν, όχι βέβαια όταν παίρνουν το μέρος του Βόλφγκανγκ , όπως τουλάχιστον ισχυρίζονται οι πολιτικοί τους αντίπαλοι, αλλά όταν συνεχίζουν με μένος να επιδιώκουν να έρθουν στην θέση της κυβέρνησης, για να οδηγήσουν τη χώρα στην έξοδο από την κρίση, αν και αυτό μοιάζει περισσότερο με αστείο παρά με μπλόφα!

Την ίδια στιγμή, ο προκλητικός «σουλτάνος» της Γείτονος χώρας, χωρίς να γνωρίζουμε αν μπλοφάρει ή κυριολεκτεί, εκβιάζει, τρομοκρατεί και απειλεί τη χώρα μας αλλά και ολόκληρη τη Ευρώπη, καταπατώντας κάθε έννοια νομιμότητας και αμφισβητώντας επιδεικτικά τις συνθήκες και τους κανόνες του διεθνούς δικαίου!

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποιος από τους παραπάνω μπλοφάρει και ποιος όχι!
Ποιος θα ευνοηθεί και ποιος θα ζημιωθεί! Ποιος θα αιφνιδιάσει και ποιος θα αιφνιδιαστεί!

Ένα είναι σίγουρο! Στην σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτική «σκακιέρα», όπως αυτή έχει διαμορφωθεί, ένας είναι ο «παίκτης» που θεωρείται πάντα απών από όλα τα μεγάλα παιχνίδια που στήνονται διαρκώς εις βάρος του και από τα σχέδια που κάποιοι εκπονούν ερήμην του, αδιαφορώντας επιδεικτικά για τις αντοχές και τις ανοχές του!

Και αυτός δεν είναι άλλος από τον ταλαίπωρο εξαθλιωμένο λαό! Έναν λαό που σίγουρα δεν μπλοφάρει όταν προειδοποιεί για το τέλος της αντοχής του! Μια σταθμισμένη παράμετρος για τους τεχνοκράτες του Ιμπεριαλιστικού τυχοδιωκτισμού, αλλά και ένας αστάθμητος παράγοντας, για εκείνους που επιμένουν να ονειρεύονται έναν ανθρώπινο καλύτερο κόσμο…!

Ακούγεται σαν ανέκδοτο! Η Ν.Δ. και ο πρόεδρός της να εγκαλούν την κυβέρνηση για την επ' αόριστον αναβολή της εκδίκασης της υπόθεσης Siemens. Μια πολύ βρόμικη και σκοτεινή υπόθεση που επισκιάζει και απειλεί την πολιτική ζωή του τόπου τα τελευταία δέκα χρόνια!

Η τελική λίστα των εμπλεκόμενων κατηγορούμενων εμπεριέχει 64 ονόματα Ελλήνων και ξένων. Ολες οι κυβερνήσεις από το 2006 και μετά που διαχειρίστηκαν την υπόθεση φέρουν τεράστια πολιτική ευθύνη για την έκβαση του αποτελέσματος της ολιγωρίας τους, που είναι τώρα η επαπειλούμενη διαγραφή της!

Η ολιγωρία, βέβαια, είναι το λιγότερο που μπορεί να καταλογίσει κανείς στις κυβερνήσεις αυτές και σε όλα τα πολιτικά κόμματα εκείνης της περιόδου, που οφείλουν να ασκούν απρόσκοπτα τον κοινοβουλευτικό έλεγχό τους!

Αυτή όμως η ίδια η επιδιωκόμενη οικονομική διαπλοκή που κατάφερε να δημιουργήσει η γερμανική εταιρεία με συγκεκριμένα πολιτικά κόμματα και πρόσωπα, σε ιδιαίτερα ύποπτες εποχές, ενοχοποιεί την ίδια αλλά κυρίως τη σχέση της με την εξουσία στη συνείδηση των πολιτών!

Οι κατηγορίες που έχουν απαγγελθεί για την υπόθεση αφορούν τα αδικήματα «της ενεργητικής και παθητικής δωροδοκίας σε βάρος του Δημοσίου», «της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομη δραστηριότητα», «της ηθικής αυτουργίας και άμεσης συνέργειας σε δωροδοκία», ενώ έπειτα από αίτημα της Εξεταστικής Επιτροπής, ασκήθηκε ποινική δίωξη και για το αδίκημα της «συγκρότησης εγκληματικής οργάνωσης».

Μεγάλη όμως είναι και η ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης για το «φιάσκο με τη μετάφραση» που δημιουργήθηκε!

Μου είναι εντελώς αδιάφορο, ως πολίτη, αν η ευθύνη βαραίνει την Α ή τη Β υπηρεσία του Γ υπουργείου για την τροπή που πήρε το θέμα!

Εχει όμως τεράστιο ενδιαφέρον για μένα, ιδιαίτερα στη δύσκολη εποχή που διανύουμε, αν και αυτή η υπόθεση, που έχει χαρακτηριστεί ως το υπ' αριθμόν ένα σκάνδαλο διαφθοράς παγκοσμίως, που αποτελεί το λαμπρότερο μνημείο πολιτικής διαφθοράς στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας, συγκαλυφθεί τελικά και διαγραφεί δικαστικά.

Το ενδιαφέρον γίνεται ακόμα μεγαλύτερο αν αυτό γίνει επί των ημερών μιας κυβέρνησης που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται «αριστερή»! Το αποτέλεσμα όμως δυστυχώς θα είναι ουσιαστικά το ίδιο, είτε ως καρπός συγκάλυψης είτε ως προϊόν βλακείας!

Δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ για κάποια πράγματα που κάποτε μονοπώλησαν το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, αλλά και να αποκαλύψω συνάμα τους φόβους μου για το μέλλον! Αλήθεια, πού βρίσκεται σήμερα ο Χριστοφοράκος;

Πόσο καλά και πού κρύβουν τον Καραβέλα; Ποια θα είναι άραγε η επόμενη λίστα ελεγχόμενης πιθανής διαφθοράς που περιμένει τη σειρά της διαγραφής της; Μήπως εκείνη της Λαγκάρντ; Μήπως η λίστα Μπόργιανς ή μήπως η λίστα των Panama Papers;

Δεν με καθησυχάζουν οι διαβεβαιώσεις κυβερνητικών στελεχών ότι δεν θα παραγραφεί η υπόθεση της Siemens. Δεν με συγκινούν τα «κροκοδείλια δάκρυα» της «ενοχικής» μείζονος αντιπολίτευσης, που νομίζει ότι εκμεταλλεύεται πολιτικά την υπόθεση. Δεν με εκπλήττει το γεγονός ότι οι Γερμανοί εταίροι μας δεν προθυμοποιούνται να μας βοηθήσουν στην αποκάλυψη της αλήθειας!

Θα είμαι όμως εδώ και θα περιμένω να κρίνω όλους από το αποτέλεσμα. Είναι μια τόσο σημαντική υπόθεση, με ισχυρό συμβολισμό για το παρελθόν και το μέλλον του τόπου μας, που δεν θα πρέπει με τίποτα να χαθεί!

Ούτε στην ουσία της, αλλά ούτε φυσικά και στη… μετάφραση!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Αγαπημένη συνήθεια όλων των κυβερνήσεων τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας αποτελούσε η μεταρρυθμιστική τους μανία στον χώρο της εκπαίδευσης! Μια ιδιαίτερα κακή συνήθεια που ενίοτε ξεπερνούσε τα όρια της εμμονής τού εκάστοτε ματαιόδοξου υπουργού Παιδείας, με αυτοσκοπό να αφήσει πάση θυσία το πολιτικό του αποτύπωμα, αδιαφορώντας όμως για την έκβαση του αποτελέσματος της νεωτεριστικής του δράσης.

Είχαμε λοιπόν κατά το παρελθόν μια σειρά παρεμβάσεων, που αφορούσαν κυρίως το εξεταστικό σύστημα των υποψηφίων για την εισαγωγή τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων αυτών των παρεμβάσεων αποτελούσε διαχρονικά η προχειρότητα, η απουσία σοβαρού σχεδιασμού, αλλά κυρίως η έλλειψη σεβασμού και ουσιαστικού οράματος για έναν κατ' εξοχήν ευαίσθητο χώρο, που εξ ορισμού καλείται να διαμορφώσει τους αυριανούς πολίτες αυτού του τόπου!

Ετσι και τώρα, μετά και την ολοκλήρωση των εργασιών της λεγόμενης Επιτροπής Εθνικού Διαλόγου για την Παιδεία μας, δόθηκαν στη δημοσιότητα τα νέα «μεταρρυθμιστικά πειράματα», σχεδιασμένα όπως πάντα «επί χάρτου», άλλης μιας «πεφωτισμένης» επιτροπής.

Αμφισβητώντας τον όρο του Εθνικού Διαλόγου, γιατί απλά ποτέ δεν υπήρξε και εστιάζοντας την προσοχή μου στη μεταρρυθμιστική πρόταση που αναφέρεται στον χώρο της μέσης εκπαίδευσης που με αφορά, φοβάμαι και μακάρι να διαψευσθώ, πως η προσφιλής νεωτεριστική μεταρρυθμιστική συνήθεια του «copy-paste» θα προξενήσει και πάλι, εκτός από άλλη μία αναστάτωση χωρίς προηγούμενο στον πολύπαθο χώρο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, και ανεπανόρθωτες βλάβες στον κοινωνικό χαρακτήρα και ρόλο του δημόσιου σχολείου!

Η προτεινόμενη κατάργηση της οργανωτικής δομής των τριών τάξεων που αφορά το Γυμνάσιο και το Λύκειο θα έχει αναγκαστική συνέπεια τη ριζική αναδιάρθρωση ολόκληρου του εκπαιδευτικού συστήματος στη μέση εκπαίδευση!

Πρόκειται για μια δομική μετατροπή, που ετούτη τουλάχιστον τη χρονική στιγμή δεν νομίζω ότι είναι σε θέση να διεκπεραιώσει επιτυχώς η εκπαιδευτική κοινότητα. Οταν θέλεις να δημιουργήσεις ένα στέρεο οικοδόμημα με αξιώσεις για το μέλλον του, δεν ξεκινάς να χτίζεις από τη μέση αλλά από τα θεμέλιά του!

Επειδή όμως οι καιροί είναι χαλεποί και αυτό μας καθιστά τουλάχιστον περισσότερο προσεκτικούς και υποψιασμένους και αφού καθόλου δεν με έπεισε η δικαιολόγηση των εμπνευστών της επικείμενης μεταρρύθμισης, έχω κάθε λόγο και αιτία να ερμηνεύσω με χρήση μνημονιακών όρων το συγκεκριμένο εγχείρημα ως την αφορμή για τη δημιουργία ακόμα ενός «κόφτη», στην ήδη πενιχρή έως και ανύπαρκτη εκπαιδευτική δαπάνη!

Η εισηγούμενη , αδικαιολόγητη και ακατανόητη για μένα κατανομή (4-2) των δύο ιστορικά τριετιών της μέσης εκπαίδευσης θα έχει επιθυμητή συνέπεια τη συγχώνευση από την αρχή όλων των σχολικών μονάδων, την αύξηση των μαθητών ανά τμήμα, τη μείωση των διδασκόμενων ωρών ανά μάθημα και φυσικά τη μείωση του συνολικού πληθυσμού των εκπαιδευτικών στην επικράτεια, με αντιφατικό αποτέλεσμα, εκεί που δεν είχαμε δασκάλους, ύστερα από αυτό το «μαγικό τρικ» να μας περισσεύουν κιόλας!

Η εφαρμογή μιας τέτοιας επιλογής θα έχει τραγική συνέπεια τη δημιουργία ενός κατ' εξοχήν ταξικού σχολείου πολλών ταχυτήτων, στο οποίο θα μπορούν να διακρίνονται και να συνεχίζουν τις πανεπιστημιακές σπουδές τους οι «λίγοι και εκλεκτοί» που θα κατέχουν το κοινωνικό και οικονομικό πλεονέκτημα, ενώ οι υπόλοιποι θα διατηρούν απλά τη θέση τους σε ένα απέραντο «σχολικό parking μαθητών», στο οποίο οι αρετές της Παιδείας μας, όπως είναι η ευγενής άμιλλα, η αναζήτηση της αλήθειας μέσα από τη γνώση και η προσήλωση στα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας, θα είναι κι αυτές «παρκαρισμένες» μέσα στον συνωστισμό της «κρίσιμης μάζας των απαίδευτων μαθητών», που θα κληθούν να συγκροτήσουν στη συνέχεια τον πυρήνα της αυριανής ελληνικής κοινωνίας!

Το «παιχνίδι» αυτό μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα επικίνδυνο σε μια περίοδο που το αγαθό της δημόσιας Παιδείας μας μόνο ως προστιθέμενη αξία οφείλουμε όλοι να αναγνωρίζουμε και όχι ως αποτέλεσμα αντιγραφής ενός φθηνού κακέκτυπου κάποιου φινλανδικού μοντέλου Εκπαίδευσης, ασύμβατο με τη φιλοσοφία, την κουλτούρα και την ιδιοσυγκρασία του Ελληνα!

Μέσα σε όλα αυτά τα «περίεργα» που προβλέπει το περίφημο «πόρισμα Λιάκου» για την εκπαίδευση, υπάρχει ένα κακό και ένα καλό!
Το κακό είναι πως, αν τελικά εφαρμοστούν οι μεταρρυθμίσεις αυτές όπως παρουσιάζονται, η εκπαίδευση στη χώρα μας δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια! Το καλό είναι πως οι προτεινόμενες αυτές αλλαγές αποτελούν, προς το παρόν τουλάχιστον, μονάχα προτάσεις!..

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Περίσσευαν τα καρφιά, οι ειρωνείες και τα υπονοούμενα, στην πρόσφατη σύνοδο του Νταβός. Ο γνωστός «φιλέλληνας» υπουργός οικονομικών της Γερμανίας, έβγαλε και πάλι τη χολή του, όπως συνηθίζει άλλωστε, για την Ελλάδα και κυρίως για την μη εγκεκριμένη από εκείνον κυβέρνηση της. Εν τη ρύμη μάλιστα του πολιτικού-διπλωματικού του λόγου και φλερτάροντας με τα όρια της απρέπειας, αποκάλεσε τον, ούτε καν ομότιμο ως προς το πολιτικό του αξίωμα και συνομιλητή του, Έλληνα πρωθυπουργό, «ηλίθιο»!

Δεν έχασαν βέβαια την ευκαιρία να αξιοποιήσουν «δημοσιογραφικά» το «ευφυολόγημα» του δύστροπου πολιτικού άνδρα, οι εχθρικοί προς την Ελληνική κυβέρνηση «κοντυλοφόροι», εντός και εκτός της χώρας! Έτσι, παρουσίασαν την στοχευμένη, αν και δανική ατάκα, ως λόγο γελοιοποίησης του Έλληνα πρωθυπουργού. Η Ελληνική πλευρά υποβάθμισε βέβαια το γεγονός και καλά έπραξε, υπακούοντας στους κανόνες της διεθνούς διπλωματίας. Ούτως ή άλλως, η διπλωματία είναι η τέχνη του συμβιβασμού, ιδιαίτερη δε η σημασία της όταν την επικαλούνται κράτη που βρίσκονται σε μειονεκτική θέση, όπως είναι η χώρα μας σε ετούτη την συγκυρία.

Είναι ίσως σχήμα οξύμωρο, αλλά η ασημαντότητα μου με εξουσιοδοτεί και μου επιτρέπει, σε αντίθεση με το σημαντικό αξίωμα της θέσης του Έλληνα πρωθυπουργού, να απευθυνθώ στον κυνικό και αγενή Γερμανό αξιωματούχο, χωρίς όμως την επίκληση της ψυχρής διπλωματικής γλώσσας, αλλά εκείνης της καθαρής απλής λογικής , η οποία δεν περιθωριοποιεί, αλλά αντίθετα συμπληρώνει το ανθρώπινο συναίσθημα:

Αγαπητέ Βόλφγκανγκ,

Έχεις αναρωτηθεί άραγε ποτέ, τι είναι εκείνο που σου επιτρέπει να διατυπώνεις ελεύθερα τις σκέψεις σου, όσο βρώμικες πολιτικά και αν είναι αυτές, σε παγκόσμιο μάλιστα επίπεδο, ακριβώς γιατί αυτές συνιστούν την δική σου άποψη και δικαιούσαι να την εκφράζεις κομψά ή ακόμα και άκομψα αν προτιμάς; Είναι η αρχή της δημοκρατίας, που κάποια σχέση της αποδίδουν διεθνώς με την χώρα που εσύ ειρωνεύεσαι!

Μίλησες για τον κίνδυνο να ανάψεις το κερί μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο με τους δυναμίτες. Σκέφτηκες προφανώς συνειρμικά και συμβατικά με το παρελθόν και την ιστορία της χώρας σου! Την εποχή που οι πρόγονοι σου ανακάλυπταν την πυρίτιδα, προκειμένου να πολεμήσουν τους εχθρούς τους, οι δικοί μου πρόγονοι προσπαθούσαν να κρατήσουν με κάθε τρόπο και θυσία, αναμμένο το κερί της γνώσης και του πολιτισμού, πολεμώντας το ποιό πυκνό και βαθύ σκοτάδι!

Άθελα σου ενδεχομένως, χρησιμοποιείς, όχι τόσο στον λόγο σου, όσο στις πρακτικές σου, την Ελληνική μυθολογία, εκφράζοντας την προτίμηση σου στον μύθο του Προκρούστη. Όποιος δεν εναρμονίζεται με τις εκάστοτε επιδιώξεις σου, είτε τον παραμορφώνεις είτε του κόβεις τα πόδια. Να ξέρεις όμως πως, την δύναμη να επιβάλεις και να επιβάλλεσαι, δεν την αντλείς τόσο από την προσωπική σου πολιτική «ευφυΐα», όσο από την παντοκρατορία του πλούτου που τόσο επιτυχημένα εκπροσωπείς!

Με όλο τον σεβασμό προς την ιδιότητα σου, θα μου επιτρέψεις να σου προτείνω να μελετάς συχνότερα την παγκόσμια ιστορία, από ό,τι τους οικονομικούς δείκτες προόδου!

Θέλω όμως να ξέρεις και τούτο: Με την γνωστή και διάσημη πια, ατυχή κατά την γνώμη μου, φράση σου, όσο κι αν αισθάνεσαι υπερήφανος γι αυτήν, δεν ξέρω αν έθεσες απέναντι σου, όπως αρέσκεσαι να συνηθίζεις, τον Έλληνα πρωθυπουργό και την αντιπαθή προς εσένα κυβέρνηση του. Εκείνο όμως που κατάφερες να έχεις σίγουρα απέναντι σου, θα μου επιτρέψεις να το προσδιορίσω, για να μην παρεξηγηθώ κι εγώ με την σειρά μου, παραφράζοντας όπως κι εσύ άλλωστε, την γνωστή φράση του πρώην πλανητάρχη:
«Είναι η Ελλάδα, ανόητε!..»

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Αναστάτωσε το πανελλήνιο προκαλώντας πολιτική θύελλα με τις δηλώσεις του, ο πρώην υπουργός προστασίας του πολίτη και γνωστός εγκληματολόγος κ. Πανούσης.

Είναι ακριβώς αυτό που μας έλειπε ετούτη τη στιγμή! Πάνω που αναλώναμε όλη μας την ενέργεια στην πεζή και θλιμμένη καθημερινότητα, «εισέβαλε» δυναμικά, ως κινηματογραφικός αστέρας, ως ένας άλλος Τζέιμς Μποντ ο πρώην υπουργός, επιχειρώντας μάλλον να μας απαλλάξει για λίγο από την μελαγχολία του «μνημονιακού ρεαλισμού»!

Αντί αυτού, προτάσσει το δικό του «αφήγημα» που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις αρετές ενός πλούσιου αστυνομικού μυθιστορήματος! Το μυστήριο, ο φόβος, η αγωνία, η κατασκοπεία, η τρομοκρατία, η περιπέτεια κυριαρχούν, πυροδοτώντας την φαντασία του «διψασμένου» Έλληνα αναγνώστη-θεατή-ακροατή πολίτη, χαρίζοντας του την ψευδαίσθηση του ακροβάτη που αγωνίζεται να ισορροπήσει ανάμεσα στην φαντασία που τον απελευθερώνει και την πραγματικότητα που τον τρομάζει!

Αυτή μοιάζει να είναι και η επιδίωξη του δημιουργού του αφού, επτά μήνες μετά από την συνειδητοποίηση του κινδύνου που διαισθάνθηκε να απειλεί τη ζωή του, αποφάσισε να μοιραστεί τους φόβους και τις ανησυχίες του, πρώτα με ένα γνωστό εκδοτικό συγκρότημα συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων και μετά με τις αρμόδιες εισαγγελικές αρχές.

Η όλη υπόθεση μάλιστα έχει απαθανατιστεί συγγραφικά, με την μορφή αστυνομικού μυθιστορήματος, στο οποίο ο συγγραφέας και ο πρωταγωνιστής είναι το ίδιο πρόσωπο.

Αναρωτιέμαι, πόση αδρεναλίνη απελευθερώνεται άραγε, όταν συναισθανόμενος τον κίνδυνο της ζωής σου να σε καταδιώκει, εσύ να διαθέτεις την ψυχραιμία και την υπομονή να καταγράφεις αναλυτικά τους φόβους και τα συναισθήματα που σου προκαλούν, επί επτά ολόκληρους μήνες, μέσα σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, που πιστεύεις ότι θα σε θωρακίσει από τον κίνδυνο και θα σε λυτρώσει από τους διώκτες σου!

Η δημοσιοποίηση των καταγγελιών Πανούση πυροδότησε εκτός από τις πολιτικές αντιδράσεις και την φαντασία ευφάνταστων συμπολιτών μας, ώστε να προτρέξουν να ερμηνεύσουν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, τα νέα δεδομένα.

Στα μάτια των πολιτικών και οικονομικών αντιπάλων της κυβέρνησης, αναπτερώθηκαν ξανά οι ελπίδες περί «αριστερής παρένθεσης». Μέσα από τα τηλεοπτικά τους διαπλεκόμενα συγκροτήματα συντεταγμένης παραπληροφόρησης, διέρρεαν καθημερινά κείμενα και διαλόγους, όπως ακριβώς αυτά περιέχονται σε απόρρητα(;) διαβαθμισμένα έγγραφα, και τα οποία ενέπλεκαν πολιτικά πρόσωπα και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, με μέλη τρομοκρατικών οργανώσεων. Παρατηρούμε εδώ την προσπάθεια αποδόμησης και «εξορκισμού» οποιασδήποτε έννοιας σχετιζόμενης με την Αριστερά, να είναι διαρκής, λυσσαλέα και ανελέητη!

Όμως, δεν ήταν λίγοι κι εκείνοι οι υποψιασμένοι πολίτες, που ερμήνευσαν την ετεροχρονισμένη ευαισθητοποίηση του πρώην υπουργού δια μέσω των καταγγελιών του, ετούτη τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ως εκδούλευση προς την κυβέρνηση, αποσπώντας έτσι την προσοχή του κόσμου από τα δικά του προβλήματα που του δημιουργεί η εφαρμογή των μέτρων του μνημονίου ΙΙΙ.

Δεν συμμερίζομαι καμία από τις εκδοχές που προανέφερα, ούτε και είμαι σε θέση να κρίνω την αυθεντικότητα του «σεναρίου» ούτε και τον ρεαλισμό του «συγγραφέα» του! Δεν είμαι οπαδός των θεωριών συνομωσίας και δεν έχω εντρυφήσει επαρκώς στην ανάγνωση και την μελέτη μυθιστορημάτων αστυνομικού περιεχομένου.

Δηλώνω όμως ευτυχής που συνειδητοποιώ για ακόμα μία φορά, πως ζω στην ωραιότερη χώρα του κόσμου, στην οποία μπορεί ελεύθερα ο κάθε πολίτης, οποιαδήποτε στιγμή μάλιστα επιθυμήσει και με οποιαδήποτε ιδιότητα του, να αυτοπροβάλλεται ως ο πρωταγωνιστής της επικαιρότητας, ικανοποιώντας έτσι στο έπακρο, είτε την επικοινωνιακή του ψευδαίσθηση είτε την ψυχαναλυτική του αυταπάτη..!

Η δαιμονοποίηση των πάντων στη χώρα μας, ειδικά σε περιόδους κρίσης, αποτελεί δυστυχώς συνήθη τακτική στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού μας βίου.

Αυτή τη φορά στοχοποιήθηκε η ελεύθερη έκφραση, η οποία αποτελεί αναμφισβήτητα και την κοιτίδα της δημοκρατίας.
Αφορμή αποτέλεσε η δημόσια τοποθέτηση του Υπουργού Παιδείας στο θέμα της Γενοκτονίας των Ποντίων, υπερασπιζόμενος μια καθαρά προσωπική του άποψη, την οποία ως γνωστόν είχε διατυπώσει και στο παρελθόν.

Στη συνέχεια, οι ενώσεις και τα σωματεία των Ποντίων, ως άμεσα θιγόμενοι από τις δηλώσεις του δημόσιου άνδρα, οργάνωσαν το συλλαλητήριο της πλατείας Συντάγματος όπου και έλαβε χώρα ο προπηλακισμός του Γ. Κουμουτσάκου.

Ο χώρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης όμως, θεώρησε την άνανδρη φασιστική επίθεση στο πρόσωπο του Έλληνα πολιτικού, ως «μια πολύ καλή ευκαιρία» για να την αδράξει και να την εκμεταλλευτεί πολιτικά αλλά κυρίως κομματικά, σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή αναζήτησης αρχηγού, που ο εσωκομματικός πόλεμος στους κόλπους της συντηρητικής παράταξης «δίνει τα ρέστα του»!

Έτσι, στοχοποίησε και προσδιόρισε ως τον ηθικό αυτουργό της επίθεσης, τον υπουργό Φίλη, που με την εκρηκτική του δήλωση πυροδότησε ουσιαστικά τις εξελίξεις με τις συνέπειες όπως αυτές καταγράφηκαν.

Στον κατήφορο του κομματικού τυχοδιωκτισμού παρασύρθηκαν στη συνέχεια και άλλες πολιτικές παρατάξεις του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου», οι οποίες όμως όλες λίγο-πολύ, άλλες με αιχμηρές και άλλες με ηπιότερες δηλώσεις, «έδειχναν» τον Φίλη και ειδικότερα την άποψη που εξέφρασε δημόσια, ως τον ηθικό αυτουργό για την βία που προκλήθηκε.

Για άλλη μια φορά όμως δυστυχώς, η μισαλλοδοξία και η πολιτική ανεπάρκεια αποπροσανατόλισαν την προσοχή μας , με αποτέλεσμα, ο πρωταγωνιστής των κακών εξελίξεων, η γνωστή παραστρατιωτική-ναζιστική-οργάνωση που προσβάλει το κοινοβουλευτικό μας ύφος και ήθος, όχι μόνο να μένει και πάλι στο απυρόβλητο, αλλά και να αποτελεί για κάποιους ανεγκέφαλους υποστηρικτές της, τον ατρόμητο τιμωρό και αυτόκλητο ρυθμιστή των εξελίξεων.

Αν και «παρατάχθηκε» σύσσωμη η κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση ανάμεσα στους διαδηλωτές της πλατείας Συντάγματος, η παρουσία της εκεί δεν φάνηκε να εγείρει την παραμικρή ανησυχία, τόσο στους Πόντιους διοργανωτές του συλλαλητηρίου, όσο και στις παρευρισκόμενες απαθείς αστυνομικές δυνάμεις.

Αν θέλουμε πραγματικά , χωρίς αυταπάτες και υστεροβουλία, να αναζητήσουμε τους ηθικούς αυτουργούς της βίας που πρωταγωνίστησε στην διαδήλωση της πλατείας Συντάγματος, θα τους βρούμε στα πρόσωπα όλων εκείνων των συμπολιτών μας που εκούσια ή ακούσια εμπιστεύθηκαν με την ψήφο τους και παραχώρησαν μερίδιο εκπροσώπησης από την δημοκρατία μας, στο φασιστικό μόρφωμα της ντροπής, ενδυναμώνοντας έτσι την υψωμένη εκδικητική γροθιά του απέναντι σε οποιονδήποτε Έλληνα πολίτη ο οποίος δεν του είναι αρεστός.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που διατρέχει σήμερα η χώρα μας, είναι κατά την γνώμη μου η εκφασιστοποίηση της κοινωνίας με πρόσχημα την ανέχεια.

Η ελευθερία της έκφρασης αποτελεί δομικό στοιχείο και απαραίτητο συστατικό της δημοκρατίας μας και αν δεν θέλουμε να μετατρέψουμε την χώρα μας σε «χαλιφάτο» σκοταδιστών και φασιστοεθνικιστών, θα πρέπει, αντί να την στοχοποιούμε και να την περιορίζουμε, να την υπερασπιζόμαστε έμπρακτα σε κάθε ευκαιρία, ως την κορωνίδα του κοινοβουλευτικού μας δημοκρατικού πολιτεύματος!

Η καρδιά της Ελλάδας συνεχίζει να χτυπάει αριστερά! Μετά και την ετυμηγορία του Ελληνικού λαού, η θεωρία πλέον της «Αριστερής παρένθεσης» κατέρρευσε, απογοητεύοντας τόσο τους εμπνευστές της όσο και τους οπαδούς της!

Το καθαρό εκλογικό αποτέλεσμα, ξεκαθάρισε το θολό πολιτικό τοπίο, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί, αμέσως μετά την διάσπαση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Όσοι προέτρεχαν να προκαταλάβουν την βούληση των πολιτών για πολυκομματικές κυβερνήσεις συνεργασίας που δήθεν είχε ανάγκη ο τόπος, διαψεύστηκαν περίτρανα από τους ίδιους τους πολίτες!

Το διακύβευμα των τελευταίων εκλογών ήταν ξεκάθαρο, όπως ξεκάθαρο ήταν άλλωστε και το δίλλημα που τις χαρακτήριζε!
Οι πολίτες έπρεπε να επιλέξουν ανάμεσα στην κυβέρνηση της Αριστεράς την οποία γνώρισαν πριν από επτά μήνες και στην διακυβέρνηση της δεξιάς την οποία γνωρίζουν εδώ και σαράντα συναπτά έτη!

Το παραπάνω δίλλημα επιχείρησαν να νοθεύσουν, να αλλοιώσουν και να παραποιήσουν, τα εγχώρια οικονομικά συμφέροντα της διαφθοράς και της διαπλοκής, με όχημα τις στημένες δημοσκοπήσεις, οι οποίες αποτελούν και το κυρίαρχο εργαλείο προπαγάνδας και χειραγώγησης της ελεύθερης βούλησης των πολιτών, τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας.

Οι «προπληρωμένες κατά παραγγελία δημοσκοπήσεις» αποσκοπούσαν στην χειραγώγηση της κοινής γνώμης σε δυο επίπεδα. Πρώτον, επιχείρησαν να παρουσιάσουν τα δυο μεγάλα κόμματα ισοδύναμα, «στήνοντας» ένα «ντέρμπι» που αποδείχθηκε τελικά «σιγουράκι» και δεύτερον, να επιβάλουν την παρουσία των δυο συστημικών πολιτικών σχηματισμών (ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ) ως αναγκαίων ρυθμιστών των πολιτικών εξελίξεων, για την δημιουργία ενός νέου, ελεγχόμενου εκ των έσω, κυβερνητικού σχήματος.

Ο «δραγουμάνος λαός» όμως τους χάλασε τα σχέδια, ανανεώνοντας την εμπιστοσύνη του και δίνοντας άλλη μια δεύτερη ευκαιρία στην κυβέρνηση της Αριστεράς, αλλά κυρίως στην ελπίδα να αλλάξει κάτι σ' αυτόν τον τόπο!

Η «μαγκιά» της εντιμότητας και της ειλικρίνειας, νίκησε μέσα από την λαϊκή βούληση την «μαγκιά» της χυδαιότητας και της φαυλότητας!

Το άφθαρτο «νέο» αναδεικνύεται για μια ακόμα φορά ο εχθρός του φθαρμένου «παλιού», αλλά και «ο κομιστής της ελπίδας»!

Η νέα συγκυβέρνηση μετά την ξεκάθαρη νωπή εντολή που πήρε, οφείλει τώρα να κινηθεί τάχιστα και να μην ολιγωρήσει ούτε στιγμή, προκειμένου να υλοποιήσει την επιθυμία της πλειοψηφίας της Ελληνικής κοινωνίας να συγκρουστεί κατά προτεραιότητα με το κατεστημένο της διαπλοκής, απελευθερώνοντας έτσι τις υγιείς δημιουργικές δυνάμεις του τόπου, από την πολύχρονη ομηρία της διαφθοράς!

Είναι πιστεύω, η τελευταία ευκαιρία που δίνεται στην Αριστερά να φανεί χρήσιμη στον τόπο και δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να την χάσει!

Οι δυο εκδοχές του αρχαίου δράματος είναι η κάθαρση και η καταστροφή. Ο Ελληνικός λαός για το δικό του σύγχρονο δράμα επέλεξε αναμφισβήτητα την πρώτη εκδοχή!

Αυτή, θα αποτελέσει ίσως και την στερνή μας ελπίδα, αλλά και την τελευταία μας ευκαιρία να σωθούμε! Μπορεί και πρέπει να γίνει η αφετηρία για την ουσιαστική, κοινωνική και οικονομική, ανασυγκρότηση της χώρας!

Θέλω να πιστεύω πως ετούτη τη φορά οι ελπίδες μου δεν θα διαψευστούν! Δεν είναι ευχή, είναι ανάγκη..!

Ανάμεσα στα ΟΧΙ και στα κρυμμένα ΝΑΙ παλεύει, αγωνίζεται, ακροβατεί και προσπαθεί να ισορροπήσει η Ελληνική κοινωνία!

Τούτες τις μέρες ό άνεμος της ανάγκης μας κυνηγάει σφυρίζοντας απειλητικά, αν και κατακαλόκαιρο, να μας πάρει και να μας σηκώσει..!

Ωστόσο, κάτι σάπιο υπάρχει στο «βασίλειο της Δανιμαρκίας» της πλατείας συντάγματος και τα μηνύματα που φτάνουν εκεί από το λαό, είτε αγνοούνται, είτε παραφράζονται και ενίοτε ερμηνεύονται κατά το δοκούν και κατά το ταπεινό στενό κομματικό συμφέρον!

Το παρεξηγημένο αλλά ηχηρό μήνυμα του ΟΧΙ του πρόσφατου δημοψηφίσματος, αποτελούσε την ξεκάθαρη έκφραση της επιθυμίας του Ελληνικού λαού να πετύχουμε μια καλύτερη συμφωνία, που όμως τελικά δεν ήρθε!

Όλοι μιλάνε, λες και έχουμε μπροστά μας ένα νέο μνημόνιο, τους όρους του οποίου κρίνουν ως ιδιαίτερα σκληρούς. Να θυμίσω όμως ότι, η συμφωνία που επετεύχθη μετά και τις 17 ώρες μαραθώνιας συνεδρίασης της συνόδου κορυφής, αφορά μόνο τα προαπαιτούμενα και αποτελεί την προϋπόθεση για την έναρξη των διαπραγματεύσεων με τους θεσμούς, που αν καταλήξουν θετικά, θα οδηγήσουν τότε στην σύνταξη των όρων του νέου μνημονίου. Καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο και μακρύ δρόμο έχουμε ακόμα να διανύσουμε!

Η Ελληνική κοινωνία το γνωρίζει αυτό πολύ καλά και νομίζω πως επιδεικνύει πολύ περισσότερη σοβαρότητα και υπευθυνότητα από εκείνους τους πολιτικούς που υποτιμάνε την νοημοσύνη της, προκαταλαμβάνοντας μάλιστα και ερμηνεύοντας αυθαίρετα τις επιθυμίες της!

Το μήνυμα, ως προϊόν της ετυμηγορίας του Ελληνικού λαού δεν ήταν ΟΧΙ στο ευρώ ούτε ΟΧΙ στην Ευρώπη, όπως ενδεχομένως πολλοί εξέλαβαν, αλλά ΟΧΙ στην υλοποίηση των προγραμμάτων της σκληρής λιτότητας για τους λαούς της Ευρώπης.

Ήταν ΟΧΙ στον αυταρχισμό, τον εκφοβισμό, τον εκβιασμό, την εκδικητικότητα, την εμπάθεια, την αλαζονεία, την ηγεμονική διάθεση επιβολής της Γερμανίας και των ισχυρών συμφερόντων του Ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού που προασπίζεται, απέναντι στα αδύναμα απείθαρχα μέλη της «Ευρωπαϊκής οικογένειας»!

Ο Έλληνας πρωθυπουργός βρέθηκε ξαφνικά και εντελώς μόνος του στο «λάκκο των λεόντων», να εκβιάζεται, να εκφοβίζεται, να λοιδορείται και να απολογείται για όλα τα δεινά της χώρας, με σκοπό να καμφθεί η όποια αντίσταση του και τελικά να αποδομηθεί πολιτικά ο ίδιος και η κυβέρνηση της αριστεράς της οποίας ηγείται!

Δύο επιλογές μόνο είχε τότε ο πρωθυπουργός. Να τα βροντήξει όλα κάτω και να φύγει, ικανοποιώντας όμως έτσι στο μέγιστο βαθμό την επιθυμία και την επιδίωξη των «συνομιλητών» του ή να επιδείξει αυτοσυγκράτηση, ρεαλισμό και πολιτική πυγμή, παραμένοντας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, εκμεταλλευόμενος την όποια δυνατότητα είχε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, σύμφωνα με τους όρους και τους κανόνες του «στημένου» παιχνιδιού των Ευρωπαίων εταίρων μας!

Θέλει αρετή και τόλμη η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης σε τέτοιες δύσκολες ώρες και ο πρωθυπουργός απέδειξε στο Πανελλήνιο αλλά και στην Ευρώπη ότι τα διαθέτει!

Δυστυχώς όμως δεν επέδειξαν την ίδια τόλμη αλλά και την πολιτική ευελιξία της ανάγκης, λιποτακτώντας ουσιαστικά από τον ρεαλισμό της δύσκολης στιγμής, οι πολιτικοί της αριστερής πλατφόρμας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, οδηγώντας έτσι σε διάσπαση την πρώτη αριστερή κυβέρνηση της χώρας!

Το ΝΑΙ που κλήθηκαν να υποστηρίξουν αυτή τη φορά ενώπιον του κοινοβουλίου, δεν ήταν διαπίστευση για υποταγή και συνθηκολόγηση, αλλά μια τελευταία ίσως προσπάθεια να σταθούμε όρθιοι και να αποτρέψουμε την καταστροφή της άτακτης χρεοκοπίας. Ήταν μια τελευταία ευκαιρία να διεκδικήσουμε την όποια βοήθεια μας οφείλει η Ευρώπη!

Αν όμως η διαφωνούσα αριστερά ,πιστεύει ότι δεν είναι σε θέση να διαπραγματεύεται με βάση τις ιδέες και τις θέσεις της, να απαιτεί, να διεκδικεί και να προτείνει, τότε δυστυχώς ζει σε έναν άλλο κόσμο διαφορετικό από τον δικό μας!

Ο επικεφαλής της αριστερής πλατφόρμας μίλησε για «εναλλακτικές επιλογές» που θα έπρεπε να έχει κάνει ο πρωθυπουργός, χωρίς όμως να παρουσιάσει υπεύθυνα και συγκεκριμένα καμία από αυτές! Παράλληλα, διαμηνύει ότι στηρίζει την κυβέρνηση, αλλά όχι τα μέτρα που προτείνει. Είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα, όταν κάποιο στέλεχος κυβέρνησης ή κόμματος διαφωνούσε με τις κυρίαρχες επιλογές της πλειοψηφίας, να παραδίδει την θέση του με αξιοπρέπεια και να αποσύρεται!

Αυτό ουσιαστικά που έχουν καταφέρει με την στάση τους οι 39 διαφωνούντες αιρετικοί του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, είναι να καταστήσουν τον πρωθυπουργό όμηρο της αντιπολίτευσης, την κυβέρνηση αδύναμη να ορθώσει ανάστημα εντός και εκτός της χώρας και τον πρόεδρο της «Νέας Δημοκρατίας» εκπροσωπώντας την, να λοιδορεί με τα καλαμπούρια της «αστικής του ευγένειας» στη Βουλή, τον χώρο, τα πρόσωπα, την ιστορία και τις αξίες της Αριστεράς!

Δεν έχει αυτό το δικαίωμα, ό άνθρωπος του οποίου η παράταξη που ηγείται, συνέβαλε τα μέγιστα με τις πολιτικές που εφάρμοζε εδώ και σαράντα χρόνια, στην καταστροφή της Ελληνικής οικονομίας!

Ποντάρει όμως κι εκείνος στην «κοντή μνήμη» των Ελλήνων, που όπως λένε κάποιοι διαρκεί μόνο έξι μήνες!

Η κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α δεν μπορεί να ανταποκριθεί πλέον στις υποχρεώσεις και την λειτουργία της, υπό την παρούσα μορφή και θα πρέπει ο πρωθυπουργός το συντομότερο δυνατόν να προκηρύξει εκλογές! Δεν είναι δυνατόν με τόσα ανοιχτά μέτωπα γύρω της η κυβέρνηση να παράξει έργο το επόμενο διάστημα, χωρίς την δεδομένη και απόλυτη στήριξη, τουλάχιστον από την σύσσωμη κοινοβουλευτική της ομάδα!

Εκείνο όμως που με τρομάζει περισσότερο απ' όλα, είναι το γεγονός ότι δεν υπήρξε, όπως φαίνεται, ποτέ σχέδιο Β, από καμία κυβέρνηση εδώ και πέντε χρόνια που η χώρα βρίσκεται στο χείλος της χρεοκοπίας!

Αναρωτιέμαι, πόσο ήσυχος μπορεί να κοιμάται ένας ηγέτης και πόσο ανεύθυνος μπορεί να είναι, αν δεν έχει πάρει μέτρα για την χειρότερη εκδοχή, με σκοπό να προστατέψει τη χώρα του και τους πολίτες;

Αποτελεί ύψιστη εθνική ανάγκη επιτέλους, η εκπόνηση και η επεξεργασία ενός σοβαρού σχεδίου από την Ελληνική κυβέρνηση, ως την έσχατη εναλλακτική λύση και όχι να περιμένουμε από τον δόκτωρα Σόιμπλε να το σχεδιάσει!

Συμμερίζομαι και κατανοώ ως ένα βαθμό, τις επιφυλάξεις και τις ιδεολογικές αντιστάσεις που εκφράζουν οι σύντροφοι της λεγόμενης αριστερής πλατφόρμας, ωστόσο δεν τους επιτρέπω να υπονομεύουν και να αποδομούν από τη θέση που βρίσκονται, εκούσια ή ακούσια και με την πολιτικά ασύμβατη στάση που κρατούν, την πρώτη εκλεγμένη αριστερή κυβέρνηση της χώρας, γιατί «δεύτερη φορά αριστερά» δεν θα υπάρξει σύντροφοι..!

Δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως η ντόπια και ξένη ολιγαρχία περιμένουν πως και πως την ώρα και την στιγμή που θα τους δοθεί η ευκαιρία να καταλάβουν και πάλι την εξουσία στην Ελλάδα, αφού όμως αφήσουν πρώτα να καταρρεύσει και να αυτοκαταστραφεί η κυβέρνηση, κλείνοντας έτσι οριστικά και αμετάκλητα την «αριστερή παρένθεση» και μαζί της όλες εκείνες τις ελπίδες που δημιούργησε! Είναι ένα στοίχημα που έχουν βάλει οι εχθροί της Ελλάδας και της Ευρώπης των λαών και θα πρέπει με κάθε τρόπο να εμποδίσουμε να το κερδίσουν!

Έχει μέγιστη ευθύνη η Αριστερά να διαφυλάξει δια της ισχυρής παρουσίας της στην εξουσία, την διεκδίκηση μιας κοινωνικά δίκαιης και βιώσιμης λύσης για την Ελλάδα και τους Έλληνες.

Δεν έχει το δικαίωμα η κυβέρνηση να δραπετεύσει ούτε να λιποτακτήσει ετούτη τη δύσκολη ώρα, από τις ευθύνες που της ανέθεσε γενναιόδωρα ο Ελληνικός λαός!

Να μην έχουμε επίσης καμία αμφιβολία και να μην τρέφουμε καμία απολύτως αυταπάτη πως, χειρότερος από το χειρότερο μνημόνιο, μπορεί να αποδειχθεί τελικά, εκείνος που θα κληθεί να το υλοποιήσει..!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Αισθάνομαι περήφανος που είμαι Έλληνας! Έτσι πιστεύω αισθάνεται σήμερα τουλάχιστον το 61,31% του Ελληνικού λαού, μετά το ηχηρό αποτέλεσμα της κορυφαίας δημοκρατικής διαδικασίας που έλαβε χώρα στον τόπο μας.

Παρά την πρωτοφανή, σε μέγεθος και ένταση, κακόβουλη, λυσσαλέα και συντονισμένη προσπάθεια κακοήθους επίθεσης, συγκεκριμένων οικονομικών κύκλων και συμφερόντων, εντός και εκτός της χώρας, με αποκλειστικό και μόνο στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης, ο κυρίαρχος λαός τιμώντας την ιστορία, τον πολιτισμό και τους αγώνες των προγόνων του, προέταξε για ακόμα μια φορά ένα περήφανο και επιβλητικό ΟΧΙ.

Είπε ξεκάθαρα ένα ηχηρότατο ΟΧΙ στους αλαζόνες εμπνευστές και εκφραστές του δόγματος της αυστηρής λιτότητας για τους λαούς της Ευρώπης! Ένα ξεκάθαρο μήνυμα αντίστασης και πατριωτισμού, προς όλους τους λαούς της γηραιάς ηπείρου αλλά και όλου του κόσμου, όπως αρμόζει στην παράδοση και στις αρετές των Ελλήνων!

Είπε ένα μεγάλο ΟΧΙ στην αθλιότητα και την φαυλότητα της εγχώριας μιντιακής διαπλοκής και στους ανθρώπους που με «συνέπεια» την υπηρετούν, προσβάλλοντας βάναυσα τον ρόλο και την ιδέα της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και την αρχή της ελευθερίας της έκφρασης και της αντικειμενικότητας της ενημέρωσης.

Είπε ένα εκκωφαντικό ΟΧΙ στα κόμματα της «μίζερης αντιπολίτευσης» που προέτρεξαν να συνασπιστούν υπό την ασφαλή ομπρέλα του ΝΑΙ, νομίζοντας πως έτσι βρήκαν την χρυσή ευκαιρία να αδράξουν θώκο εξουσίας και ρόλο ρυθμιστή των εξελίξεων, μετά τις παραισθησιογόνες «ταπεινές» προσδοκίες τους, περί του κλεισίματος της λεγόμενης «αριστερής παρένθεσης»!

Είπε ένα τεράστιο ΟΧΙ σε όλες εκείνες τις «πρόθυμες συντεχνίες» που διαμορφώθηκαν ατάκτως και έτρεξαν αυτόβουλα να συνταχθούν και να συμμαχήσουν με το απρόσωπο μπλοκ του υποτακτικού ΝΑΙ. Έτσι, η προθυμία τους αυτή μετατράπηκε ουσιαστικά εκ του αποτελέσματος, σε μπούμερανγκ αμφισβήτησης των δημάρχων όλης της χώρας από τους δημότες τους, της Γ.Σ.Ε.Ε. από τους εργαζόμενους και των προέδρων των επιμελητηρίων από τα επαγγελματικά μέλη τους!

Είπε τέλος ένα μεγάλο ΟΧΙ στο φόβο που σπάρθηκε σπάταλα και αυτή τη φορά, από όλες εκείνες τις πλευρές που δεν αγαπούν την Ελλάδα, υποτιμούν και διχάζουν τους Έλληνες και υπονομεύουν τον ρόλο, τον πολιτισμό και την ιστορία αυτού του τόπου!

Πιστεύω όλοι αυτοί, να πήραν το μήνυμα της λαϊκής εντολής, που και ετούτη τη φορά ανέδειξε μεγάλο νικητή την ελπίδα απέναντι στην απειλή και την τρομοκρατία του φόβου, να κάνουν την αυτοκριτική τους και να επιδείξουν, αν μη τι άλλο, τον απαιτούμενο σεβασμό αλλά και την σοβαρότητα που επιβάλλουν οι στοιχειώδεις κανόνες της δημοκρατίας!

Έστω κι αν είναι κλειστές οι τράπεζες, έστω κι αν περιμένω με τις ώρες στις ουρές των ΑΤΜ για εξήντα ευρώ, έστω κι αν η ζωή μου έγινε ασήμαντη και δύσκολη, σήμερα αισθάνομαι περήφανος που είμαι Έλληνας..!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Ο φόβος αποτελούσε διαχρονικά το πιο αποτελεσματικό εργαλείο χειραγώγησης συνειδήσεων και τον πλέον επικερδή κατασταλτικό μηχανισμό κάθε επίδοξης αλαζονικής εξουσίας! Εμφανίζεται σαν ένα δηλητήριο που παραλύει κάθε δράση και εξουδετερώνει κάθε αντίσταση, κατά την επέλαση του εκάστοτε κατακτητή που τον επιβάλλει!

Ο κατευθυνόμενος φόβος, συλλογικός ή ατομικός, τροφοδοτείται από την ανασφάλεια μας για το αύριο, διαχέεται και πολλαπλασιάζεται στοχευμένα μέσα σε κοινωνικές δομές, τις οποίες επιθυμούν να διαβρώσουν και να αλλοιώσουν με δόλο, οι αλαζόνες της εξουσίας!

Η πλέον αποτελεσματική όμως χρήση του μηχανισμού του φόβου, είναι αυτή που τον εναλλάσσει περίτεχνα με την ελπίδα και αυτήν την ιδιαίτερη μίξη φαίνεται να την κατέχει και να την «τιμά» καλύτερα από κάθε άλλον, ο χώρος της πολιτικής!

Τα τελευταία πέντε χρόνια οι Έλληνες συγκατοικούμε πλέον με τον φόβο και γειτονεύουμε με την ελπίδα!

Ο πολιτικός και κοινωνικός εκβιασμός ο οποίος επιβάλλεται με επιμονή, συνέπεια και διάρκεια σε ένα ολόκληρο έθνος, στην κλίμακα του φόβου έχει τώρα ξεπεράσει τα όρια του τρόμου! Μόνο που ο τρόμος εδώ είναι αμφίδρομος! Όσο τρομάζουν τους Έλληνες οι ωμές απειλές των πιστωτών για χρεοκοπία, άλλο τόσο και ακόμα περισσότερο τρομάζουν τους υπηρέτες του παγκόσμιου πλούτου, οι αποφάσεις που αναθέτουν ρόλο στην λαϊκή ελεύθερη έκφραση!

Ξορκίζουν τα δημοψηφίσματα και αναθεματίζουν τις εκλογές. Είναι γιατί, αποτελούν και οι δυο αυτές δημοκρατικές μορφές έκφρασης του λαϊκού αισθήματος, αστάθμητο παράγοντα εξελίξεων και ενδεχόμενη απρόβλεπτη απειλή για τα προκαθορισμένα και αποτιμημένα οικονομικά τους συμφέροντα.

Λίγες μόνο μέρες πριν την ετυμηγορία του λαού μας για το μέλλον των παιδιών του και μετά από σαράντα χρόνια εγκατάλειψης ενός δίκαιου δημοκρατικού θεσμού, ως ο πιο απλός και ασήμαντος Έλληνας πολίτης, αισθάνομαι την ανάγκη να υψώσω τον τόνο της φωνής μου και να βγάλω από μέσα μου ό, τι παλεύει να με κρατάει αιχμάλωτο στη μοίρα μου.

Είναι ίσως, μια κάποια απάντηση που θέλω να δώσω σε όλους αυτούς που ποντάρουν στο φόβο μου!

Δε σε φοβάμαι ΔΝΤ και δεν σε θεωρώ θεσμό στην κοινωνία των εθνών! Δεν σου αναγνωρίζω κανέναν απολύτως κοινωνικό ρόλο που να στηρίζεται στις αρχές και τις αξίες της ανθρώπινης συνύπαρξης! Το παράνομο δάνειο της αιχμαλωσίας μας, χαρακτηρίζει το κύρος και την σημασία σου!

Δε σε φοβάμαι Σόιμπλε, όσο αυστηρό και να' ναι το σκληρό παγωμένο σου βλέμμα, όση χολή κι αν στάζει ο εμπαθής λόγος σου, όσο άκαμπτη, εχθρική κι αν είναι η εκδικητική σου μανία για την χώρα μου!

Η Ευρωπαϊκή, αλλά κυρίως η παγκόσμια ιστορία, θα σε καταγράψει σίγουρα ως σύμβολο αυταρχισμού και γνήσιο εκφραστή της σκληρής λιτότητας για τους λαούς της Ευρώπης!

Δε σε φοβάμαι Ντάισελμπλουμ με τα πλαστά σου πτυχία, όσα Eurogroups και να συγκαλέσεις για το καλό ή το κακό της Ελλάδας, αφού η υποκρισία περισσεύει και η ειλικρίνεια είναι πάντα απούσα σε αυτές τις «συναναστροφές». Έτσι κι αλλιώς, ένα αναλώσιμο ανταλλακτικό είσαι κι εσύ, στην υπηρεσία της παγκόσμιας καπιταλιστικής μηχανής!

Δε σε φοβάμαι Ντράγκι με τις στρόφιγγες του χρήματος και δεν θα σου δώσω την χαρά να με υποβάλλεις στο «μαρτύριο της σταγόνας» της τράπεζας σου, γιατί ξέρω πολύ καλά πως την κάθε σταγόνα, θα απαιτήσεις από τα παιδιά μου να σου την επιστρέψουν πίσω με κουβάδες..!

Δε σε φοβάμαι «εγχώρια μαζορέτα των δανειστών», είτε είσαι δουλοπρεπής πολιτικός, είτε πουλημένος δημοσιογράφος, είτε εντεταλμένο συστημικό μέσο ενημέρωσης, που προσπαθείς καθημερινά με ιδιοτέλεια να με τρομοκρατήσεις και να με πείσεις πως, το δημοψήφισμα ισοδυναμεί με το τέλος του κόσμου, την καταστροφή του σύμπαντος και τον κατακλυσμό του Νώε!

Τα μόνα δυστυχώς συναισθήματα που μου «βγάζεις» με αυτήν την ποταπή, ενδοτική και μοιραία συμπεριφορά σου, είναι η λύπη, η αγανάκτηση και η περιφρόνηση!

Αναρωτιέμαι, τι μπορεί άραγε να με τρομάξει περισσότερο σήμερα, από τους επτά χιλιάδες αυτόχειρες συμπατριώτες μου, από τα δυο εκατομμύρια των ανέργων μας, από τα τρία εκατομμύρια των συμπολιτών μας που βρίσκονται εκτός συστήματος υγείας, από τα εξακόσιες χιλιάδες παιδιά που μεγαλώνουν κάτω από το όριο της φτώχειας και της ανέχειας;

Όμως, όλα αυτά τα «θαυμαστά έργα» είναι το αποτέλεσμα της εφαρμογής των μνημονίων, που είναι προσηλωμένα στην αρχή της «αυστηρής λιτότητας», η οποία αποτελεί και πάλι το δομικό στοιχείο της πρότασης των δανειστών, που καλούμαστε να καταψηφίσουμε ή να υπερψηφίσουμε την επόμενη Κυριακή!

Παρατηρείται και εντείνεται καθημερινά, μια καλά μεθοδευμένη προσπάθεια αλλοίωσης του περιεχομένου του ερωτήματος που αφορά το δημοψήφισμα, ταυτίζοντας ουσιαστικά την επιλογή του ΟΧΙ με την επιστροφή της χώρας στην δραχμή. Το ψέμα και η κοροϊδία είναι οχήματα του φόβου και μέσω αυτών αποσκοπούν οι υπέρμαχοι των μνημονίων, να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα και να διαβρώσουν ευάλωτες πολιτικά συνειδήσεις!

Πρέπει έγκαιρα να συνειδητοποιήσουμε όλοι πως, η διαφορά ανάμεσα στο ΝΑΙ ή το ΟΧΙ που θα πούμε, είναι αντίστοιχα η απάντηση στο ερώτημα, αν θέλουμε να μείνουμε στην Ευρώπη με υποταγή ή αν επιθυμούμε να μείνουμε στην Ευρώπη με αξιοπρέπεια!

Να μην ξεχνάμε όμως πως, ο κάθε φόβος έρχεται μέσα από μια επιθυμία και η μοναδική επιθυμία που θα πρέπει να ενώνει όλους τους Έλληνες σήμερα, είναι η επιθυμία να απαλλαγούμε από όλη αυτή την κακομοιριά και την μιζέρια στη ζωή μας, που μας έχουν επιβάλλει οι θεσμοί της εξαθλίωσης, να ξαναβρούμε τον δρόμο μας, περήφανοι για την ιστορία μας, τον πολιτισμό και τους αγώνες του λαού μας για ελευθερία, δικαιοσύνη και δημοκρατία!

«Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος..!»

(Πρωταγόρας: Ο παλαιότερος θεωρητικός σοφιστής της Δημοκρατίας)

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Είμαστε ακόμα ζωντανοί! Παρά τις απειλές, τις διαβεβαιώσεις, τις υποσχέσεις και τα τελεσίγραφα των εκπροσώπων των δανειστών για χρεοκοπία, η Ελλάδα στέκεται ακόμα όρθια στα πόδια της!

Τα διεθνή, αλλά δυστυχώς και αρκετά Ελληνικά, μέσα ενημέρωσης, ταγμένοι αρωγοί της καλά οργανωμένης ανθελληνικής προπαγάνδας, μας προειδοποιούν καθημερινά πως, από μέρα σε μέρα, από ώρα σε ώρα, από λεπτό σε λεπτό, από στιγμή σε στιγμή, επέρχεται το μοιραίο για το «ατίθασο μέλος» της Ευρώπης.

Ο «φτωχός συγγενής» φιγουράρει καθημερινά πλέον στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς τύπου, όχι όμως με την ιδιότητα του μέλους που τολμά να αντιστέκεται και να διεκδικεί τα δικαιώματα του, αλλά με την ρετσινιά του «μαύρου πρόβατου» που θέτει σε κίνδυνο την «αρμονία» και την «συνοχή» της Ευρωπαϊκής, αλλά και της παγκόσμιας οικονομίας!

Η βούληση της κυβέρνησης να αναδείξει διεθνώς την πολιτική διάσταση του προβλήματος που αφορά το Ελληνικό χρέος, ξεγύμνωσε τους επικριτές μας και αποκαλύπτει τώρα τις πραγματικές προθέσεις τους απέναντι στη χώρα μας.

Μέχρι σήμερα οι προθέσεις αυτές παρέμεναν επιμελώς κρυμμένες στις λεπτομέρειες των υποπαραγράφων των τεχνικών κλιμακίων και στους σκοτεινούς νευρώνες των τεχνοκρατικών συνειδήσεων!

Τώρα όμως που περιθωριοποιήθηκαν οι υπάλληλοι των θεσμών, τα φώτα έπεσαν αναγκαστικά στους πολιτικούς προϊστάμενους και εκλεγμένους εκπροσώπους των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής κοινότητας. Έτσι, αποκαλύπτεται ο πραγματικός ρόλος του καθενός, οι ετερόκλητες συμμαχίες της ανάγκης, οι αναγκαστικοί συμβιβασμοί των υποτελών μελών, η επιβλητικότητα των ισχυρών και η υποτακτικότητα των εξαρτημένων.

Αποτέλεσμα όλων αυτών, είναι η δημιουργία μια σύγχρονης «πολιτικής Βαβέλ» μέσα στην Ευρώπη, που καθένας μιλάει πολλές γλώσσες, κανένας όμως την γλώσσα της αλήθειας!

Άλλα λένε στις κατ' ιδίαν μεταξύ τους συνομιλίες, άλλα δηλώνουν στα μέσα ενημέρωσης και άλλα ψηφίζουν τελικά στα κάθε λογής groups .

Δεν μας λένε ξεκάθαρα τι ακριβώς ζητάνε από εμάς, αλλά δεν παραλείπουν να μας δηλώνου ευθαρσώς τι δεν θέλουν!

Δεν θέλουν, για παράδειγμα, αριστερές κυβερνήσεις! Δεν επιθυμούν πολίτες ψηφοφόρους με ελεύθερες αριστερές συνειδήσεις! Δεν θέλουν να περιθωριοποιούμε τους «πρόθυμους» και πάλαι ποτέ πολιτικούς συνομιλητές τους! Δεν θέλουν και κάνουν τα πάντα γι' αυτό, να δουν την Ελλάδα να ορθοποδεί και να βγαίνει από το αδιέξοδο για το οποίο είναι και εκείνοι συνυπεύθυνοι!

Ένα φάντασμα πλανιέται σήμερα πάνω από την Ευρώπη. Είναι το φάντασμα του φόβου που επιθυμούν να επιβάλουν κάποιοι σε όλους τους λαούς ανεξαιρέτως, πιστεύοντας πως έτσι θα τους χειραγωγήσουν αποτελεσματικότερα!

Η Ελλάδα αποτελεί απλά την αφετηρία μιας νέας εποχής «πολιτικής και κοινωνικής τρομοκρατίας», που εγκαινιάζεται στους κόλπους της Ευρωπαϊκής ένωσης, ένα επικίνδυνο παιχνίδι που κανένας δεν γνωρίζει τις συνέπειες που θα προκαλέσει μελλοντικά.

Με αυτές τις πρακτικές, οι Ευρωπαίοι κυρίαρχοι παίκτες του κακόβουλου και επικίνδυνου παιχνιδιού, δεν αμφισβητούν μόνο την θέση της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, αλλά το ίδιο το κοινό Ευρωπαϊκό μας μέλλον!

Το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα φαίνεται να τρίζει συθέμελα και αυτοί φοράνε ωτασπίδες!

Το όραμα «της Ευρώπης των Λαών», όπως το χαρακτηρίζουν κάποιοι, με αυτές τις μεθόδους κινδυνεύει να μετατραπεί σύντομα σε εφιάλτη!

Τα ηθικά στηρίγματα του οικοδομήματος, που αποτελούν και δομικά στοιχεία του, με γνώμονα την αλληλεγγύη την ισονομία την δικαιοσύνη και την δημοκρατία, υποχωρούν άτακτα και την θέση τους παίρνουν υλιστικές παράμετροι κερδοσκοπίας, τοκογλυφίας και ασύμμετρης ανάπτυξης!

Έτσι όμως, η Ευρώπη κινδυνεύει να εισέλθει σε περίοδο παρατεταμένης οικονομικής, κοινωνικής και ηθικής παρακμής, που θα την οδηγήσει αργά ή γρήγορα στην διάλυση της!

Η απαξίωση των ισχυρών θεσμικών μηχανισμών της ένωσης, απέναντι στην ελεύθερη βούληση των λαών της Ευρώπης, την οποία βιώσαμε κι εμείς πρόσφατα σε όλο της το μεγαλείο δια των εκπροσώπων τους, με τις κακοήθειες, τις αδιάκριτες παρεμβάσεις τους και τους κακόβουλους σχολιασμούς για την ετυμηγορία μας, θα έχει ως αποτέλεσμα τον επαναπροσδιορισμό των σκέψεων, των σχέσεων και των επιδιώξεων μας, ως μέλη μιας κοινότητας αντιπάλων και όχι ισότιμων ετέρων, που στο υποσυνείδητο έχει αρχίσει ήδη να δουλεύει!

Η ματαιοδοξία, η εμμονή στο δόγμα της σκληρής λιτότητας και η απληστία, απειλεί να μετατρέψει τον ήδη κακοτράχαλο και ανηφορικό «Ευρωμονόδρομο», σε κατήφορο διπλής κατεύθυνσης!

Ο «Ευρωσκεπτικισμός» που αποτελεί πλέον υπολογίσιμο ρεύμα μεταξύ των μελών της ένωσης, δεν απέχει πολύ από το να μετατραπεί σε ισχυρό μέτωπο «Ευρωαρνητισμού», με συνέπεια την αμφισβήτηση, την απόρριψη και τέλος την αυτοκαταστροφή της Ευρωζώνης!

Στο εσωτερικό τώρα, με θλίβουν οι υποτιμητικές αναφορές για την χώρα μας, στην Ζάμπια, στην δεκαετία του πενήντα και στην μικρασιατική καταστροφή, από ορισμένους πολιτικούς που υποδύονται τους «καλούς πατριώτες».

Θα τους συνιστούσα περισσότερη εγκράτεια στον αρνητικό ενθουσιασμό τους, γιατί τους έχουμε πάρει χαμπάρι!

Είναι αυτό που λέμε: «Θέλει ο πολιτικός να κρυφτεί, αλλά η χαρά δεν τον αφήνει!»

Για όλους εκείνους που ανησυχούν πραγματικά, ένα πράγμα είναι σίγουρο! Στις δύσκολες ώρες που διανύουμε δεν δοκιμάζεται η Ελλάδα περισσότερο από την ίδια την Ευρώπη!

Δεν απειλείται περισσότερο η Ευρώπη από την Ελληνική χρεοκοπία, όσο οι λαοί της γηραιάς ηπείρου από μια νεοφιλελεύθερη, αυταρχική και ανάλγητη Ευρωπαϊκή ηγεσία!

Δεν αμφισβητείται περισσότερο η θέση της Ελλάδας μέσα στη Ευρώπη, όσο η θέση της Ευρώπης μέσα στην Δημοκρατία!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ένα καθαρά Ελληνικό φαινόμενο λαμβάνει χώρα στους κόλπους της δημόσιας εκπαίδευσης, αμφισβητώντας και αποδομώντας τον ρόλο και την λειτουργία της.

Μια κακή συνήθεια που τείνει να γίνει παράδοση και θεσμός στον τόπο μας και χαρακτηρίζεται από ένα ισχυρό κύμα μαζικής φυγής ενός μεγάλου μέρους μαθητών από τις αίθουσες διδασκαλίας, στο τελείωμα της σχολικής χρονιάς.

Αφορά σχεδόν το σύνολο του μαθητικού πληθυσμού της τελευταίας τάξης του Λυκείου, σε πανελλαδικό μάλιστα επίπεδο, ο οποίος εντάσσει στο γενικότερο σχέδιο προετοιμασίας του για τις επερχόμενες πανελλαδικές εξετάσεις, την απουσία του από το σχολείο, κατά τον τελευταίο μήνα των μαθημάτων.

Σύμφωνα με το σχέδιο προετοιμασίας τους, οι μαθητές και υποψήφιοι φοιτητές, φροντίζουν να μην κάνουν απουσίες κατά την διάρκεια του σχολικού έτους, με σκοπό να εξαντλήσουν όλα εκείνα τα περιθώρια που τους παρέχει το σχετικό νομικό πλαίσιο, για τις απαιτούμενες παρουσίες τους εντός του σχολείου και τις προβλεπόμενες απουσίες τους από αυτό.

Έτσι, παρατηρείται το ανορθόδοξο φαινόμενο, οι συνεπέστεροι μαθητές ως προς τις παρουσίες αλλά και ως προς τις επιδόσεις τους, να εγκαταλείπουν το σχολείο τον τελευταίο μήνα των μαθημάτων, προκειμένου να διαβάσουν, όπως ισχυρίζονται. Αυτό έχει ως συνέπεια να προσέρχονται στο σχολείο τους, μόνο εκείνοι οι μαθητές που δεν είναι σε θέση να διασφαλίσουν την επάρκεια της φοίτησης τους, διαφορετικά θα απουσίαζαν και αυτοί με την σειρά τους, αν και αποτελούν μειοψηφία στην μαθητική κοινότητα.

Το χειρότερο όμως απ' όλα αυτά και εκείνο που με προβληματίζει αλλά και που με ανησυχεί περισσότερο είναι πως, η ίδια η κοινωνία έχει αποδεχθεί πλέον το φαινόμενο αυτό, ως φυσιολογικό επακόλουθο μιας ιδιαίτερα επίπονης και εξαντλητικής διαδικασίας, που επιβάλει το καθιερωμένο σύστημα εισαγωγής υποψηφίων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Η συνέργεια της πολιτείας στην επικράτηση αυτού του παράδοξου εποχιακού φαινομένου που παρατηρείται στα σχολεία μας, διαφαίνεται και καταγράφεται διαχρονικά, τόσο σε τυπικό όσο και σε ουσιαστικό επίπεδο.

Δεν μπόρεσα ποτέ, για παράδειγμα, να κατανοήσω την λογική του Υπουργείου της Παιδείας να επιβραβεύει τους «καλούς» μαθητές, που συγκεντρώνουν μέσο όρο προφορικής βαθμολογίας για τα δύο τετράμηνα, μεγαλύτερο ή ίσο των 15 μονάδων, με ένα έξτρα μπόνους 50 απουσιών που μπορούν να κάνουν επιπλέον, από εκείνους τους μαθητές που δεν έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν την παραπάνω βαθμολογική επίδοση.

Δηλαδή, επιβραβεύουμε έναν «καλό» μαθητή απομακρύνοντας τον από το σχολείο του και ταυτόχρονα τιμωρούμε έναν άλλο όχι και τόσο καλό, επιβάλλοντας την παρουσία του στο ίδιο σχολείο!

Ωστόσο, τις παραπάνω 50 απουσίες που μπορεί να κάνει ο «καλός» μαθητής, θα πρέπει να φροντίσει να τις δικαιολογήσει ως «ασθένεια», από κάποιο δημόσιο νοσοκομείο.

Εδώ έρχεται να «συνδράμει» με τον τρόπο της και η «Ιατρική επιστήμη» στην επίτευξη του σχεδίου με την κωδική ονομασία «νόμιμη απομάκρυνση των μαθητών από τα σχολεία
τους !»

Ακόμα και κάποιοι ιδιώτες γιατροί παρατηρούνται να «εξαργυρώνουν» τις πολύτιμες ιατρικές τους γνώσεις, στην υπηρεσία κάποιων «κατά φαντασία ασθενών» μαθητών!

Αν κάποιος σοβαρός στατιστικολόγος έμπαινε ποτέ στον κόπο αυτή την εποχή να καταγράψει, στατιστικά εννοώ, τα απαλλακτικά ιατρικά σημειώματα που εκδίδονται επίσημα, μόνο από τα δημόσια νοσοκομεία για λογαριασμό της μαθητιώσας νεολαίας μας, θα συμπέραινε προς μεγάλη του έκπληξη πως, σχεδόν ολόκληρος ο μαθητικός πληθυσμός της χώρας στην ηλικία των δεκαοκτάρηδων, ασθενεί μαζικά ετούτη την περίοδο!

Όμως αποτελεί κοινό μυστικό και δυστυχώς θλιβερή πραγματικότητα, που δεν χρειάζεται καμία στατιστική έρευνα να το επιβεβαιώσει, πως η «ασθένεια» ετούτη, μόνο τα παιδιά μας δεν αφορά, που είναι και τα μεγάλα θύματα ενός πραγματικά νοσηρού πολιτικού συστήματος, που με τις επιλογές του, φρόντιζε πάντα να αναδεικνύει την δημόσια Παιδεία μας ως τον «μεγάλο ασθενή», «απαλλάσσοντας» κάθε εκπαιδευτικό σύστημα που την οργανώνει, από την μέγιστη υποχρέωση και το ιερό καθήκον του, να υπηρετεί με αφοσίωση την νεολαία μας και να προωθεί ανεμπόδιστα την γνώση, τις αξίες, τα ιδανικά, την κουλτούρα και τον πολιτισμό!

Η διαρκής και επιμελώς συντηρούμενη υποβάθμιση του δημόσιου χαρακτήρα του σχολείου, που απομονώνει και αποξενώνει τον μαθητή από το φυσικό του περιβάλλον, εμποδίζοντας έτσι την βελτίωση των όρων κοινωνικής συνύπαρξης, αποτελεί συνειδητή πολιτική επιλογή, με σκοπό την επικράτηση της αμάθειας, ως απαραίτητη προϋπόθεση χειραγώγησης της κοινωνίας.

Μιας κοινωνίας μπερδεμένης, που όχι μόνο δεν φαίνεται να διαθέτει υγιή αντανακλαστικά αμφισβήτησης και αντίστασης, αλλά αντίθετα, συμβιβάζεται και προσαρμόζεται εύκολα, συνεργώντας έτσι πολλές φορές με τον τρόπο της σε αυτή την χειραγώγηση.

Όλη ετούτη την πραγματικά άχαρη περίοδο για την εκπαιδευτική κοινότητα, κατά την οποία, οι εκπαιδευτικοί μετατρέπονται σε συλλέκτες δικαιολογητικών, οι γονείς σε δέκτες δικαιολογιών και οι μαθητές σε μηχανές αποστήθισης ανούσιας εφήμερης γνώσης, ελπίζουμε και ευχόμαστε όλοι μαζί, κάποια στιγμή στο μέλλον να αποκτήσουμε επιτέλους την Παιδεία εκείνη που μας αξίζει!

Καλό μήνα και καλή επιτυχία στα παιδιά μας!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Έχουν περάσει κιόλας τρεις μήνες από την εκλογή της νέας κυβέρνησης, τα πανηγύρια της νίκης έχουν τελειώσει και η σκληρή πραγματικότητα «χρωματίζει» την επόμενη μέρα! Εμείς οι πολίτες, αφού δώσαμε στους νέους κυβερνώντες ένα «εύλογο» χρονικό διάστημα ανοχής για την προσαρμογή τους στον νέο θεσμικό τους ρόλο, αρχίζουμε να βλέπουμε τώρα την υπομονή μας να εξαντλείται σιγά-σιγά και την σημαία της ελπίδας να υποστέλλεται άτακτα!

Η εικόνα που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται για το μέλλον της χώρας δεν είναι αυτή που περιμέναμε να δούμε και μας απογοητεύει καθημερινά! Ο καθένας, μέσα και γύρω από την κυβέρνηση, εκφράζει την δικιά του άποψη, δημιουργώντας μια σύγχρονη πολιτική Βαβέλ που προκαλεί σύγχυση και προβληματισμό! Στο μόνο που φαίνεται να συμφωνούν απόλυτα είναι στις ενδυματολογικές επιλογές που επιβάλουν την απουσία της γραβάτας!

Ο Αλέξης, αν και δείχνει να διακατέχεται από καλές προθέσεις και να έχει συνηθίσει πλέον το λιτό πρωθυπουργικό κοστούμι, φαίνεται αδύναμος να επιβάλει την κυρίαρχη αντίληψη του, προς τις άτακτες συνιστώσες! Όμως, δεν γίνεται εύκολα αντιληπτός, αφού το παιχνίδι των εντυπώσεων έχει καταφέρει να το κλέψει ο Γιάνης με τον αιρετικό ανατρεπτικό του χαρακτήρα, τον χειμαρρώδη και με άριστη ξενική προφορά λόγο του και την δημιουργική του ασάφεια, όπως αυτή χαρακτηρίζει τις ανεξάντλητες συνεντεύξεις του!
Με αφοσίωση στο προσωπικό του dress code , την κόκκινη ρήγα στο γιακά και το ξεζωσμένο πουκάμισο, προσπαθεί να πουλήσει «τσαμπουκά» στους Ευρωπαίους ομολόγους του και να τους «το παίξει έξυπνος», προκαλώντας άλλοτε την οργή και άλλοτε την θυμηδία τους!

Στο εσωτερικό της χώρας, ο Πάνος έχει και αυτός τον δικό του δυναμικό ρόλο, διακριτό ή αδιάκριτο, ανάλογα με την περίπτωση, απογοητεύοντας όμως μέχρι στιγμής τουλάχιστον, όλους εκείνους τους «πατριώτες» που αναμένουν πως και πως την στιγμή που θα τα «βροντήξει» όλα κάτω και θα φύγει!

Παρατηρούμε επίσης και το καταγράφουμε ως αξιοπερίεργο, ότι τον ουσιαστικό ρόλο της αντιπολίτευσης τον έχει αναλάβει ο ίδιος ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α, με τις αντιθέσεις και την πολυφωνία των στελεχών του, μιας και οι «άλλοι» φαίνεται να μην βολεύονται και τόσο, στα «ταπεινά έδρανα» που τους τοποθέτησε ο κυρίαρχος λαός!

Αντί να ελέγχουν ουσιαστικά και δημιουργικά την εξουσία, όπως επιβάλει άλλωστε και ο θεσμικός τους ρόλος, αναλώνονται σε αναθέματα και αλαλαγμούς στα τηλεοπτικά παράθυρα, περιορίζοντας και εξαντλώντας την αντιπολιτευτική τους ρητορική, στις πλατείες της πρωτεύουσας που «λιάζονται οι πρόσφυγες της Τασίας» και στα βενζινάδικα της Αιδηψού, που δεν διαθέτουν αέρα για τα ξεφούσκωτα λάστιχα της Ζωής!

Μ' αυτά και μ' αυτά όμως, χάνουμε πολύτιμο χρόνο αθετώντας την θεμελιώδη υποχρέωση του έθνους μας να είναι συνεπές προς την εμπρόθεσμη εξόφληση των τόκων και των χρεολυσίων, έναντι των αξιότιμων δανειστών μας!

Η αξιοπιστία και το κύρος της πατρίδας μας «τίθεται εν αμφιβόλω» και η διεθνής «συμμορία του κεφαλαίου», οι «νταβατζήδες του χρήματος», θέτουν τώρα σε εφαρμογή το plan x , προκειμένου να προκαλέσουν οικονομική, αλλά πρωτίστως πολιτική ασφυξία στην αριστερή νεοεκλεγείσα κυβέρνηση του τόπου, η οποία έτσι και αλλιώς αποτελεί προκλητική παραφωνία στην νεοφιλελεύθερη «ορχήστρα» της παραδοσιακής συντηρητικής «ευρωπαϊκής οικογένειας»!

Έτσι λοιπόν, μετά και την διεθνή απομόνωση που επιβάλει η «ασφυξία» και ενώ εμείς οι πολίτες εξακολουθούμε να είμαστε σταθερά προσηλωμένοι «ψυχή τε και σώματι» στο δόγμα «νυν υπέρ πάντων ευρώ!», θα πρέπει να αποδεχτούμε τώρα την ήττα της λανθασμένης πολιτικής επιλογής μας και να διασώσουμε όπως-όπως, ό, τι μπορεί να σωθεί!

Η «αριστερή παρένθεση» φαίνεται να κλείνει κάπου εδώ και η «δημιουργική ασάφεια» παραχωρεί τώρα την θέση της στην «καταστροφική σαφήνεια», που χαρακτηρίζει την νέα «δεξιά αγκύλη» που διαισθάνομαι να ανοίγεται ξανά και να προσδιορίζει το πολιτικό μας μέλλον!

Ο φόβος , ο τρόμος και η απελπισία ξαναζωντανεύουν με την χειρότερη μορφή τους!
Οι εικόνες με τις ουρές έξω από τις τράπεζες και τα σούπερ μάρκετ που υπαινίσσονται καθημερινά τα «δελτία των οκτώ», κατακλύζουν την φαντασία μας και απειλούν θανάσιμα την επιβίωση μας!

«Τώρα τι κάνουμε ρε παιδιά; Υπάρχει άραγε ελπίδα σωτηρίας;», αναρωτιόμαστε!

«Μα και βέβαια υπάρχει!», ακούμε μια αυστηρή δυνατή φωνή με γερμανική προφορά να μας καθησυχάζει! Ο Αντώνης είναι εδώ και περιμένει μόνο το κάλεσμα ενός τηλεφώνου για να επιστρέψει πίσω στα «καθήκοντα του»! Είναι έτοιμος να δώσει ραντεβού με τον συνεταίρο και στενό του συνεργάτη τον Ευάγγελο στο σπίτι του Μαξίμου, για να βρεθούν το συντομότερο δυνατόν και να σχεδιάσουν ξανά τις αποτελεσματικές τους κινήσεις, για άλλη μια δύσκολη διάσωση της χώρας!

Ο Αντώνης, ως απόφοιτος της «ανδρικής σχολής», θα αναλάβει την αποκατάσταση της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους και την τρόικα(δεν του αρέσει να τους αποκαλούν θεσμούς) με «σαγηνευτικό» τρόπο που μόνο εκείνος γνωρίζει και προπαντός χωρίς να εκνευρίσει τους δανειστές μας!

Ο Ευάγγελος αναλαμβάνει να κάνει, όπως πάντα, την «βρώμικη δουλειά» και υπό την αίγλη του Ζαππείου ανακοινώνει σε δια-καναλική συνέντευξη τύπου και κουνώντας επιτιμητικά το πιο χοντρό του δάκτυλο προς την ατίθαση «κοινωνία των χαμηλών προσδοκιών», πως η χώρα που εκείνος παρέδωσε λίγο πριν την έξοδο της στις αγορές, έχει πια καταστραφεί ολοσχερώς από την πολιτική απειρία του Αλέξη και των συντρόφων του! Μας ανακοινώνει μαζί με την «απέραντη θλίψη και οδύνη του», πως θα πρέπει τώρα να βάλουμε «το μαχαίρι στο κόκαλο» και το χέρι βαθιά στην ξεπατωμένη τσέπη μας , προκειμένου να διασώσουμε τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χρεοκοπημένης πατρίδας!

Προκειμένου μάλιστα να είναι αντιπροσωπευτική και ισχυρή η νέα συγκυβέρνηση εθνικού σκοπού και ύστατης σωτηρίας, έχουν απευθύνει πρόσκληση και σε άλλους πρωταγωνιστές της πάλαι ποτέ πολιτικής μας σκηνής, για να «διανθίσουν» με την παρουσία τους το «εθνικό μας όραμα!»

Η πρώτη πρόσκληση θα δοθεί στον Γιώργο του «Καστελόριζου», για συμβολικούς λόγους, αλλά κυρίως για να εμπνεύσει με την αύρα και την ιστορία του, ακόμα και τους τελευταίους εναπομείναντες ονειροπόλους ρομαντικούς σοσιαλιστές!

Μετά θα καλέσουν και τον Κώστα, που με το βαρύ ιστορικό του όνομα και μόνο, θα ενώσει και θα εγγυηθεί την πολιτική σταθερότητα της χώρας, χωρίς καν να χρειαστεί να διακόψει την «νεκρική απέραντη σιωπή του», την οποία ξεκίνησε και συνεχίζει να διατηρεί με απόλυτη συνέπεια από το 2009!

Ίσως χρειαστεί να καλέσουν και τον ξεχασμένο από όλους πια Φώτη, ενώ την ανανέωση και την φρεσκάδα θα την αναζητήσουν σίγουρα στο πρόσωπο του Σταύρου, αγαπημένου παιδιού του Μάρτιν, των media και της εγχώριας οικονομικής διαπλοκής.

Δεν θα παραλείψουν βέβαια να καλέσουν και όλους εκείνους τους «χρήσιμους» τεχνοκράτες συνεργάτες τους, με επικεφαλή τον Γκίκα, γιατί εκείνος ξέρει καλύτερα από όλους, πως να στέλνει προς τα έξω emails και money ..!

Έτσι, όλοι αυτοί μαζί ενωμένοι, σαν μια γροθιά στο στομάχι μας, από την επόμενη μέρα κιόλας, αφού χαλαρώσουν τις σφιγμένες γραβάτες τους, θα σηκώσουν τα μανίκια με ιδιαίτερη όμως προσοχή, χωρίς να προκαλέσουν φθορά ή απώλεια στα πανάκριβα μανικετόκουμπα, προκειμένου να εργαστούν «σκληρά» για την ανοικοδόμηση της κατακαημένης Ελλάδας!

Την ίδια ακριβώς στιγμή η εικόνα της χώρας μας έξω αρχίζει ήδη να αλλάζει! Η αισιοδοξία επιστρέφει, οι αγορές βλέπουν ξανά φως στο τούνελ, το οποίο προσδιορίζουν στις απαρχές του 2050, τα χρηματιστήρια εκτοξεύονται, τα spreads πέφτουν κατακόρυφα και η ανθελληνική Bild δημοσιεύει διθυράμβους για την «νέα Ελλάδα» που είναι έτοιμη να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες της!

Για μια στιγμή μάλιστα, μου φάνηκε πως πέρασε μπροστά από τα μάτια μου, μέσα από τις προκατασκευασμένες εικόνες της υπερβολής, ο «καιόμενος φοίνικας», αλλά τον θεώρησα ως προβοκατόρικο συνειρμό και οφθαλμαπάτη ψευδαισθήσεων του καταπιεσμένου υποσυνείδητου και τον παρέβλεψα!

Οι φωνές από την Ευρώπη δεν ακούγονται πια ως απειλές, αλλά ως φιλοφρονήσεις !
Η Άγκελα, ο Βόλφγκανγκ, ο Γερούν, ο Ζαν-Κλοντ, ο Μάριο, ο Μάρτιν, ο Πιέρ, ο Φρανσουά και όλοι οι άλλοι συντελεστές του «θιάσου» της μαύρης «Ευρω-κωμωδίας», εξάρουν τώρα τις αρετές των Ελλήνων, που εμπιστεύονται και πάλι τους «κατάλληλους», έμπειρους, εγκεκριμένους και «πιστοποιημένους» ηγέτες τους!

Αλλά και στο εσωτερικό, τα δελτία ειδήσεων των οκτώ δεν μας τρομοκρατούν πλέον!

Ο Γιάννης, ο Νίκος, η Όλγα, ο Άρης, ο Μπάμπης και «τα άλλα παιδιά» της καλά συντηρούμενης και κατευθυνόμενης τηλεοπτικής μας υποκουλτούρας, δεν είναι πια τόσο εχθρικοί όπως τους ξέραμε και δεν μιλάνε πια για καταστροφή της Ελλάδας, παρά μόνο για τις «θυσίες» που θα πρέπει να κάνουν πάλι οι συνήθεις Έλληνες-υποζύγια, ανακοινώνοντας με ψύχραιμο και πολιτισμένο τρόπο τον αριθμό των απολύσεων που «συμφωνήθηκε» να γίνουν για τον επόμενο μήνα και τις επικείμενες «απαραίτητες» νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, ως ελάχιστες προαπαιτούμενες «εθνικές» ενέργειες, με αντάλλαγμα την θετική μας αξιολόγηση!

Εγώ όμως, αντίθετα με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα ευφορίας που επικρατεί, γιατί δεν συμμερίζομαι όλη αυτήν την αισιοδοξία; Γιατί ο φόβος μου μοιάζει αυτή τη φορά περισσότερο με εφιάλτη; Γιατί αισθάνομαι πως η θηλιά που έσφιγγε μέχρι τώρα τον λαιμό μου, ξαφνικά προβάρεται στο λαιμό των παιδιών μου;

Είμαι έτοιμος να καταρρεύσω, αισθάνομαι ισχυρή την ανάγκη να φύγω όσο πιο μακριά μπορώ, να τρέξω γρήγορα και να αφήσω πίσω μου ετούτη τη χώρα και μια δυνατή κραυγή!

Εκείνη όμως ακριβώς την στιγμή ξυπνώ τρομαγμένος και καταϊδρωμένος, αλλά και κάπως ανακουφισμένος!

Ήταν μόνο ένα κακό όνειρο, είπα! Ένας φρικτός απρόσμενος εφιάλτης..!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Μέσα σε όλη αυτήν την «οικονομική αντάρα» και την «πολιτική καταχνιά» που επιμελώς φροντίζουν κάποιοι ευρωπαίοι τεχνοκράτες «εταίροι» μας, να καλύπτει την χώρα μας τους τελευταίους μήνες, , αναζητούμε ο καθένας από εμάς αλλά και όλοι μαζί οι Έλληνες, να βρούμε λίγες στιγμές χαλάρωσης και ανθρώπινης εκτόνωσης!

Χαλάρωσης, από την μονοτονία και την μιζέρια των απειλών, των προειδοποιήσεων και της ανεπιτυχούς (ευτυχώς μέχρι στιγμής), προσπάθειας εκφοβισμού της Ελληνικής κοινωνίας, από τους γνωστούς-άγνωστους αυταρχικούς, άπληστους και ματαιόδοξους αξιωματούχους εκφραστές της Ευρωπαϊκής ολιγαρχίας!

Αναζητούμε όμως και κάποιες στιγμές εκτόνωσης στην προσπάθεια μας να διατηρήσουμε ζωντανές, την εθνική μας υπερηφάνεια, την ψυχική μας ανάταση και τις μελλοντικές μας προσδοκίες!

Μια τέτοια στιγμή είχαμε την τύχη να βιώσουμε πρόσφατα μέσα από τις τηλεοπτικές μας οθόνες, κατά την εξέλιξη ενός απρόοπτου περιστατικού που έλαβε χώρα και μεταδόθηκε σε απευθείας σύνδεση με εικόνα, σε όλη την υφήλιο!

Πρωταγωνίστρια έγινε στο περιστατικό μια νεαρή ακτιβίστρια που ακούει στο όνομα Ζοζεφίν Βιτ, όταν «τόλμησε» να ανέβει απρόσκλητη στο τραπέζι του πανίσχυρου τραπεζίτη και προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας(ΕΚΤ), κατά την διάρκεια συνέντευξης τύπου που παραχωρούσε ο δεύτερος, όχι για να χορέψει κάποιον εξωτικό χορό μπροστά στον πρόεδρο, αλλά για να αποδοκιμάσει τόσο τον ίδιο όσο και την τράπεζα που διευθύνει, για τις πολιτικές λιτότητας που επιβάλουν και εφαρμόζουν, στις φτωχές χώρες του Ευρωπαϊκού νότου!

Φωνάζοντας το σύνθημα «Κάτω η δικτατορία της ΕΚΤ», η ξανθιά ακτιβίστρια πήδησε πάνω στο τραπέζι της συνέντευξης τύπου της ΕΚΤ, πέταξε φύλλα διαμαρτυρίας και «έλουσε» τον πρόεδρο με χαρτοπόλεμο!

Η Ζοζεφίν, να θυμίσουμε, ήταν μία από τις τρεις ακτιβίστριες που είχαν διαμαρτυρηθεί γυμνόστηθες έξω από τα γραφεία της «Bild», όταν η γερμανική εφημερίδα είχε κάνει την καμπάνια του «όχι» εναντίον της Ελλάδας.

Η στιγμή του περιστατικού, έτσι όπως την κατέγραψε ο αδιάψευστος δημοσιογραφικός φακός, ήταν ανεπανάληπτη! «Όλα τα λεφτά» εκείνη την «άτυχη» στιγμή, δεν ήταν στην τράπεζα του Ντράγκι, αλλά στις εύγλωττες εκφράσεις του φοβισμένου προσώπου του!

Ο πανίσχυρος τραπεζίτης, ο σούπερ Μάριο, όπως θέλουν να τον αποκαλούν κάποιες δημοσιογραφικές πένες , αποκαλύπτεται τώρα κατατρομαγμένος, σοκαρισμένος, ανίσχυρος και αδύναμος να υπερασπιστεί τον εαυτό του, μπροστά στην απροσδόκητη απειλή που παρουσιάστηκε ξαφνικά μπροστά του με την μορφή μιας μικροκαμωμένης κοπέλας, που επιδίωξε να τον προσεγγίσει κάπως ανορθόδοξα, σίγουρα όμως όχι με τον τρόπο που έχει συνηθίσει να τον προσεγγίζουν!

Το βλοσυρό ύφος του «κυρίαρχου αφεντικού», έστω και για μία μόνο στιγμή, καταπίπτει τώρα σε ταπεινό ύφος ικεσίας ανυπεράσπιστου διωκόμενου, ακόμα και αν η απειλή του είναι μια φοιτήτρια 21 χρονών, ακόμα και αν το όπλο της είναι λίγα κομφετί!

Έτσι, για μια στιγμή, ο ισχυρότερος άνδρας της Ευρώπης , εγκαταλείπει την θέση του θύτη, δοκιμάζοντας με έκπληξη αλλά και με τρόμο την «άβολη» θέση του θύματος!

Η φωτογραφία του Μάριο Ντράγκι με σηκωμένα ψηλά, ικετικά τα χέρια και με το βλέμμα του «δαρμένου σκύλου», κάνει τον γύρω του κόσμου και απομυθοποιεί το ισχυρό υλιστικό είδωλο!

Την επόμενη όμως στιγμή, αρχίζει να βρίσκει πάλι το χαμένο χρώμα του, όταν οι σωματώδεις μπράβοι του τον περιστοίχισαν, δημιουργώντας έτσι γύρω του ένα τείχος προστασίας από τον απροσδόκητο επισκέπτη!

Δεν επικροτώ και δεν συμμερίζομαι οποιαδήποτε μορφή βίας, με όποιον τρόπο αυτή και αν εκφράζεται! Ωστόσο πιστεύω, όλοι οι Έλληνες που γίναμε μάρτυρες αυτής της κωμικοτραγικής σκηνής, «δανειστήκαμε» την ψευδαίσθηση πως ανταλλάζουμε, έστω για μία μόνο στιγμή, ρόλους με τους διώκτες μας!

Αξίζει να θυμηθούμε εδώ πως, λίγο καιρό πριν ο κος Ντράγκι, «έκοβε» φθηνό χρήμα για όλες τις τράπεζες των Ευρωπαϊκών χωρών, πλην της Ελλάδας, στην οποία έκλεινε ερμητικά την στρόφιγγα, προκειμένου να επιτύχει την οικονομική ασφυξία που αποφάσισαν οι «συνεργοί του» να μας προκαλέσουν!

Όλο αυτό το διάστημα, ολόκληρη η Ελληνική κοινωνία είχε ζωγραφισμένο στο πρόσωπο της, τον φόβο τον τρόμο και την απόγνωση, που εκείνος βίωσε μόνο για μία στιγμή!

Για εκείνη ακριβώς την στιγμή, όλοι οι Έλληνες είμαστε στο πλευρό της Ζοζεφίν..!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Το ζήτημα των Γερμανικών αποζημιώσεων το οποίο ανακίνησε η νέα κυβέρνηση, είτε ως «επιθετική» διπλωματική ενέργεια είτε ως διαπραγματευτικό ατού, αν μη τι άλλο, αναταράσσει απρόσμενα τα «στάσιμα νερά» της ιστορικής μας μνήμης!

Επικροτώ την ενέργεια, η οποία είναι αναγκαστικά μονομερής και θέλω να πιστεύω πως η κυβέρνηση της Αριστεράς θα συνεχίσει να προωθεί το θέμα, ως έχει ιερό καθήκον να πράξει, απέναντι στην ιστορία αυτού του τόπου!

Πολλοί είναι εκείνοι που προσδοκούν να ωφεληθούμε οικονομικά, ως κράτος, από την όποια θετική έκβαση του αποτελέσματος της δίκαιης διεκδίκησης, αλλά ακόμα περισσότεροι είναι εκείνοι που δεν συμμερίζονται την αισιοδοξία των πρώτων, λόγω των αντικειμενικών δυσκολιών που θεωρούν πως ανακύπτουν, για την επίτευξη των στόχων του τολμηρού εγχειρήματος!

Όσο περισσότερο διατηρείται στην πολιτική επικαιρότητα το θέμα, αλλά και στην αποφασιστική βούληση της πολιτείας να το αναδείξει, τόσο περισσότερες θα είναι και οι αντιδράσεις, θετικές ή αρνητικές, που θα ενισχύουν ή θα υποβαθμίζουν την ουσία της διεκδίκησης!

Καθημερινά συναντάμε διάφορα τεράστια νούμερα τα οποία διεκδικούν να αποδώσουν το μέγεθος των πολεμικών αποζημιώσεων, που οφείλει η Γερμανία προς την Ελλάδα και κάποια μάλιστα από αυτά υπερβαίνουν το σημερινό συνολικό εξωτερικό χρέος της χώρας.

Δεν ξέρω αν και κατά πόσο θα καταφέρουμε να προσδιορίσουμε το ακριβές χρηματικό ποσό το οποίο μας οφείλει ως αποζημίωση η Γερμανία, ούτε και αν θα καταφέρουμε να το αποκτήσουμε ποτέ, όμως είμαι σίγουρος πως δίνεται τώρα μια πολύ καλή ευκαιρία, να θυμηθούν οι παλαιότεροι και να γνωρίσουν οι νεότεροι σε βάθος, μια μαύρη πτυχή της ιστορίας μας!

Οποιοδήποτε όμως ποσό και να θεωρήσουμε πως μας αναλογεί ως χρηματική αποζημίωση, δεν θα είναι ικανό να αποζημιώσει στο ελάχιστο όλες εκείνες τις Ελληνικές ψυχές που δοκιμάστηκαν, βασανίστηκαν, βιάστηκαν και μαρτύρησαν με τον χειρότερο τρόπο, κάτω από το καθεστώς της Γερμανικής κατοχικής βαρβαρότητας!

Με τι ποσό να αποτιμήσει κανείς σήμερα την φρίκη, την λεηλασία, την γενοκτονία, την καταστροφή, την ταπείνωση και την ασέβεια, απέναντι σε έναν λαό και τον πολιτισμό του;

Με τι ποσό να αποτιμήσει κανείς σήμερα την προκλητική παραβίαση από την Ναζιστική Γερμανία των διεθνών κανόνων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με την κατάλυση της υγείας, του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης και της ελευθερίας των λαών, με την κατάλυση του Ελληνικού Συντάγματος και την υποχρεωτική εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας;

Με τι ποσό να αποτιμήσει κανείς σήμερα την ολοσχερή καταστροφή των θεμελιωδών δομών της χώρας μας, την εξουδετέρωση και αχρήστευση των βασικών εγκαταστάσεων υποδομής, τις κλοπές του χρυσού και των τεκμηρίων του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, από τους αθεράπευτα αλαζόνες και ματαιόδοξους κατακτητές του τρίτου Ράιχ;

Με τι ποσό να αποτιμήσει κανείς σήμερα την φρικτή, ανελέητη και αποτρόπαιη σφαγή των 228 νεκρών του Διστόμου και των μεταξύ τους 53 μικρών παιδιών που σφαγιάστηκαν από τους «τζιχαντιστές» της «Άριας φυλής», ως ελάχιστο φόρο τιμής στην ιερή μνήμη τους;

Με τι ποσό να αποτιμήσει κανείς σήμερα, την μνήμη των 461 νεκρών ηρώων της μαρτυρικής Βιάννου, που εκτελέστηκαν μαζικά από τους φασίστες της Βέρμαχτ, οι οποίοι ουδέποτε λογοδότησαν, φυλακίστηκαν ή τιμωρήθηκαν για τα στυγερά ιστορικά τους εγκλήματα;

Το ελάχιστο που οφείλει σήμερα πρωτίστως, η πανίσχυρη Γερμανία προς την αδύναμη χρεοκοπημένη Ελλάδα, είναι ένα μεγάλο ταπεινό ΣΥΓΓΝΩΜΗ, για όλες εκείνες τις θηριωδίες που διέπραξαν οι κοντινοί πρόγονοι των σύγχρονων ηγετών της, απέναντι στην Ελληνική κοινωνία, την οικονομία και τον Ελληνικό πολιτισμό!

Δεν είναι ντροπή να κοιτάξουν λίγο με αυτοκριτική διάθεση και την δική τους ιστορική ευθύνη και «συμβολή» στο σύγχρονο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αντί να μας κουνάνε απειλητικά το προτεταμένο τους δάκτυλο, ασκώντας πάνω μας ένα συνεχές, σκληρό και ιδιότυπο «πολιτικό και κοινωνικό bullying », νουθετώντας μας ειρωνικά την εντιμότητα την σοβαρότητα και τον ρεαλισμό, ως αποκλειστικά συστατικά στοιχεία του δικού τους σύγχρονου πολιτισμού και της δικής τους «εκλεπτυσμένης», τάχα μου, ευρωπαϊκής κουλτούρας!

Διερωτώμαι όμως, τι είναι αυτό που αποτρέπει σήμερα περισσότερο την έκφραση της μετάνοιας και της ειλικρινούς μεταμέλειας, η έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης ή άραγε η περίσσεια συναισθημάτων ανομολόγητης ενοχής;

Η συγγνώμη πάντως, όταν είναι ειλικρινής και ουσιαστική, αποτελεί δείγμα μεγαλοσύνης, ευφυΐας, ευπρέπειας και πολιτισμού!

Μια συγγνώμη, που δεν κοστίζει τίποτα για οποιονδήποτε έντιμο και ειλικρινή λαό, αλλά που αποτελεί μάλλον δυσβάσταχτο πολιτικό κόστος και αποδοχή αδυναμίας, για μια διεφθαρμένη, αλαζονική αλλά κυρίως ενοχική εξουσία..!

Διαβάστε το άρθρο από την Εφημερίδα

Τα τρία στάδια της ανθρώπινης εξέλιξης, σύμφωνα με τους ανθρωπολόγους είναι, η αγριότητα, η βαρβαρότητα και ο πολιτισμός. Ωστόσο, στον σύγχρονο κόσμο καταγράφεται και η άλλη άποψη, σύμφωνα με την οποία, ο πολιτισμός δεν ακυρώνει την βαρβαρότητα, αλλά πολλές φορές την επικυρώνει μάλιστα! «Όσο πιο πολιτισμένος είναι ένας λαός, τόσο πιο βάρβαρος και καταστροφικός μπορεί να γίνει», παρατηρεί ο Umberto Eco και δυστυχώς, η άποψη του επιβεβαιώνεται θριαμβευτικά από την σύγχρονη πραγματικότητα!

Η βαρβαρότητα, σε όλες τις εκφάνσεις της είναι διάχυτη στην εποχή μας και δυστυχώς αποτελεί πια αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας μας! Δεν περνά πλέον μέρα που να μην γίνονται μάρτυρες τα ίδια τα παιδιά μας μπροστά στις απίστευτες θηριωδίες των τζιχαντιστών, που μέσα από τις οθόνες μας, αποκεφαλίζουν ή καίνε ζωντανούς ανυπεράσπιστους ομήρους, απειλώντας με τα προτεταμένα μαχαίρια τους τα «άπιστα σκυλιά» του δυτικού κόσμου, στο όνομα μιας τυφλής θρησκευτικής βαρβαρότητας και ενός ανεξέλεγκτου και εκδικητικού φονταμενταλισμού!

Οι δήμιοι με τις μαύρες κουκούλες δεν διστάζουν να βασανίζουν να εξευτελίζουν και να αφαιρούν ανθρώπινες ζωές, όσο και να καταστρέφουν ανεκτίμητα μνημεία πολιτισμών χιλιάδων ετών, όπως τους είδαμε πρόσφατα να καταστρέφουν τα αγάλματα στο μουσείο της Μοσούλης στο βόρειο Ιράκ.

Ο ισλαμικός φανατισμός, στο όνομα ενός προφήτη, δεν διστάζει να σκορπίσει τον θάνατο και να φιμώσει την ελεύθερη έκφραση.

Η βαρβαρότητα όμως, ως δομικό στοιχείο της ανθρώπινης εξέλιξης, δεν «ευδοκιμεί» μόνο σε εχθρικά και πολεμικά περιβάλλοντα υπανάπτυκτων λαών, αλλά και στα καλύτερα «σαλόνια» της λεγόμενης πολιτισμένης κοινωνίας των εθνών.

Λαμπρό παράδειγμα βαρβαρότητας από τον πολιτισμένο κόσμο, αποτελούν οι πολιτικές της λιτότητας που σχεδιάζουν, εφαρμόζουν και επιβάλουν τα ισχυρά μέλη του «Ευρωιερατίου» προς στους αδύναμους εταίρους τους (βλέπε Ελλάδα), προκειμένου να προωθούν τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα των πολυεθνικών που εκπροσωπούν και υπηρετούν!

Η βαρβαρότητα της ναζιστικής θηριωδίας, ως ιστορικό τεκμήριο ανθρώπινης καταστροφής και τα θλιβερά αποτελέσματα της στην δημιουργία του χάρτη της σύγχρονης Ευρώπης, δεν φαίνεται να πτοούν αλλά ούτε και να επηρεάζουν αποτρεπτικά, τόσο τον ηγεμονικό ρόλο της σύγχρονης Γερμανίας, όσο και την υποτακτική στάση των υποτελών συμμάχων της στην γηραιά ήπειρο!

Θλιβερό «επίτευγμα» της βαρβαρότητας που χαρακτηρίζει τον «πολιτισμένο κόσμο» είναι τα τριάντα χιλιάδες μικρά παιδιά σε όλο τον πλανήτη που πεθαίνουν κατά μέσο όρο καθημερινά , λόγω ασιτίας, δίψας και επιδημιών που στη δημιουργική λογιστική των ανεπτυγμένων χωρών καταγράφονται ως «παράπλευρες απώλειες» μιας κοινωνικά άδικης πολιτικής που δεν έχει γνώμονα τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, αλλά την συσσώρευση και την διόγκωση του πλούτου.

Έτσι και αλλιώς, ο πολιτισμός του κρατικοδίαιτου «φιλελευθερισμού» αποδεικνύεται στυγνός και απάνθρωπος, καθώς φανερώνεται ότι η «Ελεύθερη Αγορά» δεν βασίζεται στην ελευθερία, αλλά στην εκμετάλλευση των πολλών από τους ελάχιστους και με αυτή την έννοια, ο πολιτισμός έχει ταυτιστεί με την βαναυσότητα της πλουτοκρατίας.

Η αλαζονική στάση του ανθρώπου απέναντι στο περιβάλλον που τον φιλοξενεί, αποτελεί αγνωμοσύνη και μέγιστη βαρβαρότητα που υπονομεύει και «μολύνει» το μέλλον των γενεών που ακολουθούν!

Οποιαδήποτε μορφή ρατσισμού συνιστά βαρβαρότητα απέναντι στην ανθρώπινη ύπαρξη και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια!

Η κατασταλτική βία της εξουσίας δεν μπορεί να χαρακτηριστεί παρά μόνο ως βαρβαρότητα και όταν δε αυτή, αφορά αστυνομική βία που εφαρμόζεται μέχρι θανάτου κατά άστεγων στην «χώρα της ελευθερίας», ο όρος «βαρβαρότητα» αποτελεί επιεική χαρακτηρισμό!

Ένας κατ' εξοχήν βάρβαρος χώρος που στην Ελλάδα έχει ταυτιστεί αρκετές φορές με την έννοια της βίας και της απόλυτης διαφθοράς, είναι ο βρώμικος χώρος του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Πρόκειται για ένα αυθεντικό μνημείο βαρβαρότητας και αυθαιρεσίας που ενώ δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το αθλητικό ιδεώδες, εν τούτοις, υποκλίνονται στην χάρη του από απλοί φίλαθλοι, μέχρι παράγοντες, τζογαδόροι, ομάδες, ομοσπονδίες και κρατικοί λειτουργοί. Το μέγεθος της βαρβαρότητας του ποδοσφαίρου συχνά πυκνά δυστυχώς, καταμετράται σε απώλειες ανθρώπινων ζωών, με θύματα απλούς φιλάθλους και θύτη πάντα τον τυφλό και αναίτιο φανατισμό! «Δεν υπάρχει παρά ένα βήμα που χωρίζει το φανατισμό από τη βαρβαρότητα» , σημειώνει ο Ντιντερό.

Για έναν νέο άνθρωπο που ξεκινά την ζωή του με όνειρα και φιλοδοξίες η σύγχρονη βαρβαρότητα είναι συνώνυμη με την έννοια της ανεργίας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απειλή για έναν νέο άνθρωπο από το να του στερήσεις το δικαίωμα στην εργασία και την δημιουργία! Εξάλλου, η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια, ο φόβος, η εχθρότητα, η συρρίκνωση της δημοκρατίας και της ατομικής ελευθερίας, αποτελούν μορφές της βαρβαρότητας, που καταλύουν την προσωπικότητα και την ηθική υπόσταση του ατόμου!

Επίσης, η υπονόμευση και οι συντονισμένες επιθέσεις κατά της υγείας και της παιδείας, ως μέγιστα κοινωνικά αγαθά αποτελούν, κατά την γνώμη μου, δυο από τις σοβαρότερες μορφές της επερχόμενης βαρβαρότητας!

Την βαρβαρότητα της εποχής μας την βιώνουν πλέον από νωρίς τα παιδιά μας στους χώρους των σχολείων με την νέα μορφή σχολικού εκφοβισμού και